ΟΡΙΣΤΕ Ο ΕΜΕΤΟΣ ΤΟΥ... ΟΡΙΣΤΕ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛ...
ΟΡΙΣΤΕ Ο ΕΜΕΤΟΣ ΤΟΥ... ΟΡΙΣΤΕ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΘΕΙΑΖΟΥΝ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ...
Συμπληρώθηκαν 72 χρόνια από κείνη τη «Ματωμένη Κυριακή» της 3ης του Δεκέμβρη 1944. Δεν είχαν περάσει ούτε δυο μήνες από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας από τους Γερμανούς και ο λαός της Αθήνας αιματοκυλίστηκε από το νέο κατακτητή. Δυο μέρες νωρίτερα είχε προηγηθεί το ιταμό τελεσίγραφο του στρατηγού Σκόμπι και της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου για το μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Όσα έγιναν τον Δεκέμβρη είχαν προσχεδιαστεί από εκείνους που εμφανίζονταν σαν «απελευθερωτές». Ηδη από τις 22/9/1944, ο Γεώργιος Παπανδρέου, τηλεγραφούσε στον Τσόρτσιλ τα εξής:
Όσο μεγαλειώδης ήταν η ΕΑΜική αντίσταση, τόσο μεγάλο έπρεπε να είναι και το έγκλημα που διαπράχτηκε εναντίον της. Αποφάσισαν να χτυπήσουν απροκάλυπτα. Η ειρηνική διαδήλωση της Αθήνας, αφού πρώτα απαγορεύτηκε, το συλλαλητήριο που τα αιτήματά του δεν ήταν παρά η ομαλότητα, η κατοχύρωση των λαϊκών ελευθεριών μέσω άμεσης διεξαγωγής δημοψηφίσματος και η προετοιμασία διενέργειας ελεύθερων εκλογών, πνίγηκε στο αίμα: 24 νεκροί, 160 τραυματίες.
Οι Εγγλέζοι με 60.000 στρατό και σε συνεργασία με τους δοσίλογους της Κατοχής, ο Τσόρτσιλ μαζί με τους χωροφυλάκους και με το ανδρείκελό του, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έστρεψαν τα τανκς εναντίον των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων που διαδήλωναν στο Σύνταγμα. Την επόμενη μέρα, στις 4 Δεκέμβρη, στο ίδιο σημείο που την προηγούμενη είχαν διαπραχθεί οι δολοφονίες, χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν ψάλλοντας το «Πένθιμο Εμβατήριο» και συνοδεύοντας τους νεκρούς τους. Το πανό που ξεδιπλώθηκε υπενθύμιζε τη δοκιμασμένη από την ζωντανή περίοδο της Κατοχής αλήθεια:
«Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα -- ΕΑΜ».
Μέχρι εκείνες τις μέρες οι δολοφόνοι εμφανίζονταν σαν «δημοκράτες», σαν «απελευθερωτές». Στις 3 και 4 Δεκέμβρη του ’44 οι μάσκες έπεσαν. Οι δολοφόνοι, οι Εγγλέζοι «σύμμαχοι» και οι εγχώριοι πραιτοριανοί τους, δήλωσαν με τον πιο εγκληματικό τρόπο την απόφασή τους να περάσουν νέες αλυσίδες στον λαό, να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να ναρκοθετήσουν την παλλαϊκή απαίτηση για δημοκρατική αναδημιουργία της Ελλάδας.
Έτσι ξεκίνησε το νέο μεγαλειώδες κεφάλαιο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, με το λαό να διαλέγει τα όπλα κόντρα στις αλυσίδες, σε μια πάλη άνιση και ηρωική, που κράτησε 33 μέρες απέναντι σε μια «πολιτισμένη» αυτοκρατορία που βομβάρδιζε από εδάφους και αέρος πυκνοκατοικημένες περιοχές, ανεξάρτητα από υλικές ζημιές ή θανάτους αμάχων.
Βρετανός στρατιώτης πυροβολεί το λαό της Αθήνας από την… Ακρόπολη
Για δεκαετίες η απάντηση στην ερώτηση «τι έγινε το Δεκέμβρη;» λειτουργείως ασφαλής τρόπος για να χωρίζει η ήρα από το στάρι. Ανάλογα με τη «διήγηση» μπορείς να διακρίνεις πότε μιλά η δουλοφροσύνη και πότε η αξιοπρέπεια. Ανάλογα με την απάντηση έρχεται στην επιφάνεια το νήμα που συνδέει τους μαυραγορίτες του χτες με τους μετέπειτα «κατσαπλιάδες», τους γερμανοτσολιάδες του τότε με τους κατοπινούς «αμερικανοτσολιάδες».
Ο Δεκέμβρης σηματοδότησε την αρχή μιας ιστορικής περιόδου που περιλαμβάνει τα πάντα: Σελίδες τιμής, σελίδες χρέους, σελίδες τραγωδίας. Αποτελεί σημείο ορόσημο από το οποίο είναι αναγκασμένος να περάσει κανείς για να φτάσει στον Εμφύλιο, στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας και στις αμερικανικές βόμβες ναπάλμ του Βαν Φλιτ, στο ανθρώπινο μεγαλείο στα Μακρονήσια και στο «όχι» στις δηλώσεις μετανοίας, στον εξευτελισμό των στρατοδικών μέσα στα ίδια τους τα στρατοδικεία έως το «ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΠΟλυτεχνείο» των μεταπολιτευτικών χρόνων.
Οι μάχες του Δεκέμβρη έληξαν με νικητές και ηττημένους. Το έπαθλο των πρώτων η εξουσία. Το έπαθλο των δεύτερων οι φυλακές, οι εξορίες, οι εκτελέσεις, τα βασανιστήρια. Οι δεύτεροι, αυτοί που ηττήθηκαν στρατιωτικά, ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν κάτι περισσότερο από τους νικητές: Ότι υπέστησαν μια από τις «νικηφόρες» εκείνες ήττες που στην Ιστορία μόνο ένας ηττημένος που έχει το δίκιο με το μέρος του μπορεί να κατακτήσει. Νίκη όπως εκείνη των ηττημένων δημοκρατικών ταξιαρχιών της Ισπανίας, νίκη όπως εκείνη των ηττημένων της παρισινής κομμούνας: Νίκη ηθική, νίκη ιδεολογική έναντι των νικητών αντιπάλων τους! Συμφωνούμε…
Βρετανικό τανκ βομβαρδίζει τα γραφεία του ΕΑΜ στην οδό Κοραή
Ένα ερώτημα που συνηθίζει να επανέρχεται για δεκαετίες μετά τον Δεκέμβρη είναι τούτο: Ναι αλλά «αν» τότε νικούσαν οι ηττημένοι και «αν» έχαναν οι νικητές, τι θα γινόταν; Που θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα; Μερικές από τις πιο γνώριμες απαντήσεις είναι κι αυτές: «Αλβανία θα είχαμε γίνει», «θα πεινάγαμε», «δεν θα είχαμε ελευθερία», «θα είχαμε καταρρεύσει όπως οι άλλοι και οι γυναίκες μας θα είχαν γίνει πουτάνες»…
Φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Γι’ αυτό για εμάς δεν έχει σημασία να μπούμε στο φανταστικό σενάριο τι θα είχε γίνει «αν». Για εμάς έχει μεγάλη σημασία να σταθούμε στο πραγματικό σενάριο που γράφτηκε με βάση τα όσα πραγματικά έγιναν. Και αφότου νίκησαν αυτοί που νίκησαν εκείνο που – πραγματικά - έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, που «το ΕΑΜ την έσωσε από την πείνα» μέσα στην Κατοχή, έφτασε να πεινάει μετά τον εμφύλιο και να στέλνει τα παιδιά της μετανάστες για ένα κομμάτι ψωμί. Εκείνο που πραγματικά έγινε ήταν ότι η Ελλάδα, από την πρωτόγνωρη λευτεριά και δημοκρατία του Βουνού, πέρασε στη βία, στη νοθεία και στις χούντες. Εκείνο που πραγματικά ακολούθησε ήταν ότι η Ελλάδα από έμβλημα της αντάρτισσας χειραφετημένης γυναίκας έγινε για δεκαετίες η «Τρούμπα» του αμερικάνικου στόλου. Εκείνο που πραγματικά έγινε η Ελλάδα των άπαρτων βουνών να έχει σήμερα σύμβολο τα ΔΝΤ, τα υπερταμεία, τις τρόικες και το αγγλικό δίκαιο.
Αυτά είναι τα έργα των νικητών του Δεκέμβρη. Σημάδι ότι τίποτα απ’ ότι τον δημιούργησε δεν τέλειωσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.