ΕΝΟΧΛΗΘΗΚΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΨΑΡΡΑΣ ΕΠΕΙΔΗ Ο «ΣΤΟΧΟΣ» ΑΠΕΚΑΛΕΣΕ «ΤΕΡΑΣΤΙΟ» ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΑΛΑ!.. - ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΣΤΗΝ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»

MA ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΩΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΑΡΜΑΚΙ ΣΤΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΧΟΥΝΤΑ" ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ ΚΟΣΜΟΣ... Η ΑΚΟ...

MA ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΚΟΜΗ ΠΩΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΑΡΜΑΚΙ ΣΤΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ "ΧΟΥΝΤΑ" ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΣΙΧΑΙΝΕΤΑΙ ΚΟΣΜΟΣ... Η ΑΚΟΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΟΣΟ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΙ ΚΑΠΟΤΕ ΥΠΗΡΧΕ "ΧΟΥΝΤΑ" ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ "ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣ" ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ...;;; ΠΑΜΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΣΤΗΝ ΕΦ.ΣΥΝ. :

Η χούντα είχε κληρονομήσει τον Γεωργαλά από το προδικτατορικό βαθύ κράτος. Ο ίδιος ανήκε στην ευάριθμη κατηγορία των «μεταμεληθέντων» κομμουνιστών οι οποίοι δέχτηκαν να υπηρετήσουν την αντίπαλη παράταξη

Δημήτρης Ψαρράς

Ενας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της μαύρης χουντικής επταετίας δεν πρόλαβε να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Ο Γεώργιος Γεωργαλάς πέθανε την Κυριακή, σε ηλικία 88 χρόνων και κηδεύτηκε χτες.

Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση στον ακροδεξιό χώρο («πέθανε ο τεράστιος Γεωργαλάς», έγραψε ο φιλοχουντικός «Στόχος»), αλλά και στον Τύπο της σαμαρικής Δεξιάς.

Η «Δημοκρατία» τιτλοφόρησε το σχετικό της άρθρο «Πέθανε πολύ φτωχός και ο Γεωργαλάς», επαναλαμβάνοντας το προπαγανδιστικό κλισέ για τους χουντικούς που μένουν στην ψάθα και αποσιωπώντας το σκανδαλώδες γεγονός ότι ούτε αυτός ούτε δεκάδες άλλοι συνεργοί του υπέστησαν το παραμικρό μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Τώρα, αν δεν πουλούσαν τα δεκάδες βιβλία του, δεν φταίει η δημοκρατία, αλλά οι ομοϊδεάτες του που δεν τα αγόραζαν.

Η εφημερίδα βασίζει όλο το άρθρο της στην εξιστόρηση ενός οπαδού και συνεργάτη του χουντικού προπαγανδιστή.

Ο Γεωργαλάς, που διατέλεσε «υφυπουργός» σε δύο χουντικές κυβερνήσεις, ήταν κατά την πρώτη περίοδο της δικτατορίας ίσως η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του καθεστώτος, εφόσον αυτός είχε αναλάβει να πείσει τον λαό για την ανάγκη να τοποθετηθεί η δημοκρατία στον «γύψο», χρησιμοποιώντας το άγνωστο έως τότε όπλο της τηλεόρασης.

Η άποψή του διέφερε από εκείνη του Πλεύρη, ο οποίος επιδίωκε να μεταστραφεί το δικτατορικό καθεστώς σε πιο κλασικές εθνικοσοσιαλιστικές κατευθύνσεις. Κατά τον Γεωργαλά, δεν χρειαζόταν κάποια ιδιαίτερη ιδεολογική συγκρότηση της χούντας. Αρκούσε ο αντικομμουνισμός. Τελικά ο Παπαδόπουλος αποδέχτηκε την άποψη του δασκάλου (Γεωργαλά) και όχι του μαθητή (Πλεύρη), τον οποίο υποστήριξαν μόνο οι πιο σκληροί του καθεστώτος, κυρίως ο Ι. Λαδάς.

Αλλά η χούντα είχε κληρονομήσει τον Γεωργαλά από το προδικτατορικό βαθύ κράτος. Ο ίδιος ανήκε στην ευάριθμη κατηγορία των «μεταμεληθέντων» κομμουνιστών οι οποίοι δέχτηκαν να υπηρετήσουν την αντίπαλη παράταξη. Ακολούθησε το παράδειγμα του Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου, χωρίς πάντως να αποκτήσει ποτέ τις ανάλογες γνώσεις.

Μέσα σε δύο χρόνια, από το 1956 που υπήρξε σχολιαστής στην ελληνική εκπομπή της ουγγρικής ραδιοφωνίας βρέθηκε το 1958 μέλος της «αφανούς επιτροπής» για τον συντονισμό του παρακράτους, την οποία είχε συστήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά την ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση στις εκλογές του Μαΐου.

Με χρήματα από τα μυστικά κονδύλια θα εκδοθεί η «Σοβιετολογία» με τον ίδιο διευθυντή. Τα βασικά του βιβλία εκείνης της περιόδου είναι «Η προπαγάνδα» (1967), «Ο κομμουνισμός» (1968) και η «Πυρηνική Ειρήνη» (1970).

Την περίοδο του Ιωαννίδη ο Γεωργαλάς όπως και όλοι οι στενοί συνεργάτες του Παπαδόπουλου θα απομακρυνθούν από την κυβέρνηση. Κατά τη Μεταπολίτευση θα παραμείνει ατιμώρητος, αξιοποιώντας το νομικό κατασκεύασμα ότι το πραξικόπημα υπήρξε «στιγμιαίο» έγκλημα.

Μια τελευταία προσπάθεια να επιβιώσει πολιτικά σε συνθήκες δημοκρατίας θα επιχειρήσει ο Γεωργαλάς εκφωνώντας εμπρηστικό λόγο κατά την κηδεία του βασανιστή Μάλλιου, καλώντας τους συγκεντρωμένους να απαντήσουν με «φωτιά και τσεκούρι» (20.12.1976).

Θα ακολουθήσουν έκτροπα και δολοφονικές επιθέσεις σε δημοκράτες δημοσιογράφους από οργανωμένους χουντικούς, και ορισμένοι θα συλληφθούν, ανάμεσα στους οποίους και ο Ν. Μιχαλολιάκος. Ο Γεωργαλάς θα προφυλακιστεί ως ηθικός αυτουργός, αλλά στη δίκη θα αθωωθεί (13.5.1978). Τα επόμενα χρόνια παραμένει στην αφάνεια, αρθρογραφώντας σε εφημερίδες, όπως η «Ακρόπολις».

Από την πολιτική ναφθαλίνη ο Γεωργαλάς βγήκε –όπως άλλωστε και ο Πλεύρης και ο Μιχαλολιάκος– την περίοδο της εθνικιστικής έξαψης και των διατεταγμένων συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Θα αποκτήσει δύο καθημερινές ραδιοφωνικές εκπομπές στον σταθμό Star-FM ιδιοκτησίας Θ. Κατσίκη (του γνωστού βουλευτή που εκλεγμένος με τη ΔΗΑΝΑ υποστήριξε ως 151ος την κυβέρνηση Μητσοτάκη), και στη συνέχεια θα συνεργαστεί με το «Ονομα» του Μάκη Ψωμιάδη και την «Τηλε-Τώρα» του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου. Θα δώσει μάλιστα και μεγάλη συνέντευξη στον «Ελεύθερο Τύπο», η οποία παρουσιάστηκε στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ως δημοσιογραφική επιτυχία (27.12.1992).

Στο εξής δεν θα περιοριστεί ο Γεωργαλάς στα «προπαγανδιστικά» του ενδιαφέροντα. Τον Οκτώβριο του 1997 θα υποστηρίξει τη σύμπραξη των σκληρών χουντικών και εθνικοσοσιαλιστών υπό τον Κώστα Πλεύρη, μαζί με τον Νίκο Μιχαλολιάκο της Χρυσής Αυγής, τον Ιωάννη Σχοινά του ΕΝΕΚ και άλλους ομοϊδεάτες τους. Το εγχείρημα οδήγησε σε κοινή κάθοδο Πλεύρη-Μιχαλολιάκου στις ευρωεκλογές του 1999.

Ολα αυτά τα χρόνια ο Γεωργαλάς θα εκδώσει πολλά βιβλία εθνικής παραϊστορίας σε ακροδεξιούς εκδοτικούς οίκους, επιδιώκοντας να δώσει «επιστημονικό» χαρακτήρα στους γκροτέσκους εθνικοσοσιαλιστικούς μύθους, μεταφέροντας βέβαια το κέντρο βάρος της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από τη Γερμανία στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις ψευδο-θεωρίες αυτές, η αρχαία Ελλάδα εκτείνεται μέχρι τα όρια του Σύμπαντος και η ελληνική γλώσσα προϋπάρχει των κατακλυσμών.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης προβάλλει ως «πολύ σημαντικά» τα βιβλία του Γεωργαλά |

Στο ίδιο διάστημα θα επιχειρήσει να επηρεάσει νεότερους πολιτικούς του χώρου αυτού. Θα υπάρξει, λ.χ., μια από τις πηγές του Κυριάκου Βελόπουλου, ενώ από τις εκπομπές του ο Αδωνις Γεωργιάδης θα εμφανιστεί φανατικός υποστηρικτής του και θαυμαστής των βιβλίων του, τα οποία συνιστά ως «πολύ σημαντικά».

Η πιο ενδιαφέρουσα πάντως πτυχή της μεταδικτατορικής δραστηριότητας του Γεωργαλά είναι η σχέση του με τον Πάνο Καμμένο. Από μια κάπως αγιογραφική συνέντευξή του στο περιοδικό «Εψιλον» της «Ελευθεροτυπίας» (17.11.1996) προκλήθηκε πολιτικό σκάνδαλο, κυρίως με την αποκάλυψη ότι αυτός έγραφε τους λόγους του φερέλπιδος πολιτικού.

Ο ίδιος με δήλωσή του έσπευσε να σχετικοποιήσει αυτό το σημείο της συνέντευξης, αλλά το επανέλαβε με άλλα λόγια: «Του προσφέρω όποια και όση βοήθεια μπορώ, δοθέντος μάλιστα ότι είμαστε φίλοι από πολλά χρόνια, συνδεόμενοι με αμοιβαίαν εκτίμησι». Το γεγονός ότι αυτή η επιστολή διαβιβάστηκε στην εφημερίδα από το γραφείο Τύπου του κ. Καμμένου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι αυτή τουλάχιστον η διατύπωση υπήρξε αποδεκτή και από τις δύο πλευρές.

Αρκετά χρόνια αργότερα Γεωργαλάς και Καμμένος θα καταλήξουν στα δικαστήρια, όταν ο πρώτος διεκδίκησε από τον δεύτερο 14.000 ευρώ, υποστηρίζοντας ότι εκείνος υπήρξε ο αφανής συγγραφέας του βιβλίου «Τρομοκρατία» που κυκλοφόρησε ως έργο του κ. Καμμένου.

Η υπόθεση χρησιμοποιήθηκε στη διαμάχη Ν.Δ.-ΑΝ.ΕΛΛ. κατά την προεκλογική περίοδο του 2012. Ο κ. Καμμένος επιχείρησε να αποκρούσει τον ισχυρισμό, αλλά είναι γεγονός ότι πολλά κομμάτια του βιβλίου αυτού είναι αυτούσια αποσπάσματα προγενέστερων βιβλία του Γεωργαλά. 

efsyn.gr