ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ, ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΣΚΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ (BULLYING) ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Χριστούγεννα 2016. Ἔχουν παρέλθει ἔξι (6) μῆνες ἀπό τήν σύγκληση τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) καί ὁ διωγμός τῶν ἀ...

Χριστούγεννα 2016. Ἔχουν παρέλθει ἔξι (6) μῆνες ἀπό τήν σύγκληση τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016) καί ὁ διωγμός τῶν ἀνά τόν κόσμον Ὀρθοδόξων ἀπό τούς Οἰκουμενιστές καλά κρατεῖ. Οἱ τελευταῖοι, βεβαίως, ἐφαρμόζουν τό 22ο ἄρθρο τοῦ οἰκουμενιστικοῦ κειμένου ««Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον»[1], πού λέει ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων, ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας».

Ὁ αἱρετικός χαρακτῆρας τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης
Κατά τήν ταπεινή, προσωπική μας ἄποψη, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων ἐγκρίτων Ἱεραρχῶν καί θεολόγων, ἡ διευρυμένη Σύναξη τῶν 10 ἀπό τούς 14 Προκαθημένους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, πού συνεκλήθη στήν Οἰκουμενιστική Ἀκαδημία τῆς Κρήτης, στό Κολυμπάρι Χανίων, ἀπό τίς 16 ἕως τίς 27 Ἰουνίου 2016, ἀποδείχθηκε ὅτι δέν εἶναι οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος, ἀλλά μία ληστρική, ἀντορθόδοξη, αἱρετική καί οἰκουμενιστική ψευδοσύνοδος, ἡ ὁποῖα διοργανώθηκε κατά τά πρότυπα τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου. Διότι, ὅπως φάνηκε α) ἀπό τήν παρουσία αἱρετικῶν παρατηρητῶν στήν ἔναρξη καί τήν λήξη τῆς λεγομένης «Συνόδου», β) ἀπό τά τελικά ἐπίσημα κείμενα, ἰδίως ἀπό τό κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», πού υἱοθετήθηκαν ἀπό τήν ψευδοσύνοδο, καί γ) ἀπό τό οἰκουμενιστικό πνεῦμα, πού κυριάρχησε σ’αὐτήν, θεσμοθέτησε, νομιμοποίησε καί ἐπισημοποίησε μέ «συνοδική ἀπόφαση» τήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ἐπίσημη καί νόμιμη γραμμή καί διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστικότητα, ἀποστολική διαδοχή, ἱερωσύνη, Χάρη καί μυστήρια στούς αἱρετικούς Παπικούς, Προτεστάντες καί Μονοφυσίτες, καί υἱοθετώντας τίς κακόδοξες, πλανεμένες, αἱρετικές καί οἰκουμενιστικές ἀρχές τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», δηλ. τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἐγκυρότητος τοῦ βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν, τῆς θεωρίας τῶν «κλάδων», τῆς «ὀρατῆς καί ἀοράτου Ἐκκλησίας», τῆς «Μιᾶς καί Διηρημένης Ἐκκλησίας», τῆς ἁρχῆς τῆς περιεκτικότητας ἀντί τῆς ἀποκλειστικότητας καί τούς μικτούς γάμους μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν[2], ἐνῶ παράλληλα ἐπεκύρωσε τήν παραμονή καί συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στούς ἀτέρμονες, ἀντιπατερικούς, ἀτελέσφορους καί ἀλυσιτελεῖς συγχρόνους οἰκουμενιστικούς διαλόγους καί στό παμπροτεσταντικό Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν» ἤ καλύτερα Αἱρέσεων καί πλανῶν, ἐκτιμώντας θετικῶς τά ἀπαράδεκτα, ἀντορθόδοξα καί στρεβλωτικά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας, ἐπαίσχυντα καί ἀπορριπτέα κείμενά τους.

Ἡ ἐπιβεβαίωση τοῦ ἁγίου Ἰουστῖνου Πόποβιτς

Ἐπιβεβαιώνεται, ἑπομένως, ὁ προφητικός λόγος τοῦ συγχρόνου Σέρβου ἀντιοικουμενιστοῦ ἁγίου καί τρανοῦ διδασκάλου τῆς Οἰκουμένης ὁσίου Ἰουστῖνου Πόποβιτς, ὁποῖος τό 1971 ἔλεγε : «Καί εἰς τό τέλος, τέλος, τί δύναται νά περιμένῃ κανείς ἀπό μίαν τοιαύτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον; Ἕν, καί μόνον ἕν : σχίσματα καί αἱρέσεις καί διαφόρους ἄλλας συμφοράς»[3].

Χαρακτηριστικό τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ἡ ληστρικότητα

Κύριο γνώρισμα τῆς ὑπό μιᾶς μειοψηφίας οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων συγκλήσεως τῆς Κολυμπαρίου ψευδοσυνόδου, πού ἀπετέλεσε δεκανίκι τοῦ Σιωνισμοῦ, τῆς Μασονίας, τοῦ Βατικανοῦ καί τῆς Ἀμερικῆς, ὑπῆρξε ἡ ληστρικότητα. Ἡ ἐν Κρήτῃ ψευδοσύνοδος ὑπῆρξε πιστό ἀντίγραφο, ἀπομίμηση καί συνέχεια τῶν ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ ἱστορίᾳ γενομένων ληστρικῶν συνόδων, ὅπως τῆς Δρυός (403), τῆς Ἐφέσου (449), τῆς Ἱερείας (754) καί τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-9). Ὅπως σ’αὐτές οἱ ἀνά καιρούς αἱρεσιάρχες, μέσα σέ ἀτμόσφαιρα πρωτοφανῶν πιέσεων, βίας καί τρομοκρατίας, προσπάθησαν νά ἐπιβάλουν τήν θέλησή τους, ἔτσι ἔγινε καί στήν ἐν Κρήτῃ ληστρική ψευδοσύνοδο ἀπό τῆς πλευρᾶς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί τῶν σύν αὐτῷ. Οἱ ληστρικές αὐτές σύνοδοι ἀποτελοῦν «κόλαφο σ’ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία», κατά τόν χαρακτηρισμό, πού ἀπέδωσε ὁ ἅγιος Πάπας Ρώμης Λέων, στήν ληστρική σύνοδο τῆς Ἐφέσου[4]. Ἀν καί οἱ ληστρικές αὐτές σύνοδοι συνεκλήθησαν ὡς Οἰκουμενικές, δέν ἐπεβλήθησαν ποτέ ὡς τέτοιες στήν γρηγοροῦσα συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, παρά τήν ἀμέριστη πολιτική καί ἐκκλησιαστική συμπαράσταση γιά τήν ἐπιβολή τῶν ἀποφάσεών τους. Δυστυχῶς, αὐτό τό κλίμα τῶν πιέσεων, τῆς βίας καί τῆς τρομοκρατίας ἐπεκράτησε πρίν, κατά τή διάρκεια καί ἐπικρατεῖ καί μετά τήν λεγομένη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

4. Προσπάθεια φιμώσεως τῶν ἁγωνιστῶν Ὀρθοδόξων Κληρικῶν

Ἡ προσπάθεια καταναγκαστικῆς καί φασιστικῆς ἐπιβολῆς τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης φάνηκε, μεταξύ ἄλλων, καί λίαν προσφάτως, πρῶτον, ἀπό τήν ἀποστολή ἀντικανονικῆς καί ἀπειλητικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου[5] πρός τόν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο Β΄, μέ τήν ὁποία ζήτησε τήν ἐπιβολή ἐπιτιμίων στούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολῖτες Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιο καί Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, στόν Ὁμότιμο Καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, καί τούς σύν αὐτῷ ὁμόφρονες κληρικούς καί λαϊκούς, ἐπειδή ὀρθῶς, κανονικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς διαφωνοῦν καί ἀντιδροῦν μέ τίς ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης, καί δεύτερον, ἀπό τήν ἀποστολή ἀπειλητικῶν ἐπιστολῶν τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου[6] πρός τούς Αἰδεσιμολογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους π. Θεόδωρο Ζήση καί π. Νικόλαο Μανώλη, γιά τόν ἴδιο λόγο. Καί οἱ τρεῖς ἐπιστολές εἶναι ἀπό κάθε ἄποψη ἀπαράδεκτες, συκοφαντικές, ψευδεῖς, ἀνυπόστατες, καί κατάπτυστες, καί κανονικά θά ἔπρεπε νά ἐπιστραφοῦν πίσω στούς ἀποστολεῖς τους. Μ’αὐτές ἐκτίθενται σοβαρότατα καί ἀνεπανόρθωτα τόσο ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὅσο καί ὁ Μητροπολίτης Ἄνθιμος.

Ἔλλειψη θεολογικῶν καί ἐπιστημονικῶν ἐπιχειρημάτων

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ κ.κ. Βαρθολομαῖος καί Ἄνθιμος, μή μπορώντας νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἀντιφρονοῦντες μέ ἐπιστημονικά καί θεολογικά ἐπιχειρήματα, καταφεύγουν στήν γνωστή τακτική τῶν οἰκουμενιστῶν τῆς σπιλώσεως διά τῆς συκοφαντίας προσώπων καί τῆς ἀπειλῆς μέ ἐπιβολή ἐπιτιμίων, σέ περίπτωση μή συμμορφώσεώς τους.

Ἡ συνοδική ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας τινάζει στόν ἀέρα τήν ψευδοσύνοδο
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι πολύ θορυβημένος μέ τήν συνοδική ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου τῆς Βουλγαρίας[7], ἡ ὁποία ἀπέρριψε καί κατεδίκασε τήν λεγομένη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης πρωτίστως γιά θεολογικούς, δογματικούς καί ἐκκλησιολογικούς λόγους καί δευτερευόντως γιά λόγους ὁμοφωνίας καί διαδικασίας. Αὐτή ἡ ἀπόφαση τίναξε στόν ἀέρα τήν ἐγκυρότητα τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἄν μάλιστα προσμετρηθεῖ ὅτι κατά πᾶσα πιθανότητα ἀναμένεται ἡ λήψη παρομοίων συνοδικῶν ἀποφάσεων ἀπό τά Πατριαρχεῖα τῆς Γεωργίας, τῆς Ἀντιοχείας καί τῆς Ρωσίας, ἡ λεγομένη «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀποσυντίθεται εἰς τά ἐξ ὧν συνετέθη, καί ὁ κ. Βαρθολομαῖος λογίζεται ὡς ὁ κύριος ὑπεύθυνος τῆς μεγάλης ἀποτυχίας καί τῆς ἀνεπανόρθωτης διάσπασης, πού ἐπέφερε καί ἐπιφέρει στην Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Οἱ πρόσφατες ἐξελίξεις στήν Ἑλλαδική Ἱεραρχία

Ὡς ἐκ τούτου ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀνησύχησε ὑπερβαλλόντως, ὅταν ἔμαθε πώς, μολονότι κατά τήν ἐπίσημη πληροφόρηση στήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν περασμένο Νοέμβριο, ὁ Σεβ. Μητρ. Σερρῶν κ. Θεολόγος θά διάβαζε ἁπλῶς τήν εἰσήγησή του μέ θέμα «Ἐνημέρωσις περί τῶν διεξαχθεισῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»[8], παρά ταῦτα θά ἐτίθετο ἐπίσης ὑπό συζήτηση ἡ ἐγκυρότητα τῶν ἀποφάσεων τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Γι' αὐτό καί ἄφησε κατά μέρος ὅλα τά προσχήματα καί ἔστειλε τήν προαναφερθεῖσα ἀπειλητική ἐπιστολή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ξεκάθαρη εἰσπήδηση στά ἐσωτερικά τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν ὁποία θά ἔπρεπε νά καταστεῖ ὑπόλογος ἐπιβολῆς ἐπιτιμίων, σύμφωνα μέ τούς Ἱερούς Κανόνες. Δέν θά μποροῦσε μέ τίποτε ὁ Πατριάρχης νά δεχτεῖ ἀκόμη ἕνα μεγάλο πλῆγμα κατά τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης καί ἀπό τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος. Δυστυχῶς, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ὄρθωσε τό ἀνάστημά της, οὔτε ὕψωσε στεντόρεια τή φωνή της μπροστά στήν πρόδηλη καί πασιφανή παραβατικότητα τοῦ Πατριάρχου, ἀλλά συνέπλευσε μέ τίς ἐπιθυμίες του καί ἀποφάσισε, παρά τίς ἀντιδράσεις, τήν ἔλλειψη ὁμοφωνίας καί τήν μή διεξαγωγή ψηφοφορίας, τήν ἔγκριση τῶν ἐννέα προτάσεων τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Σεβ. Σερρῶν, οἱ ὁποῖες οὐσιαστικά συνιστοῦν τήν ποιμαντική ἀξιοποίηση τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σύμφωνα μέ τό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν της[9].

Εἰσπήδηση τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος

Τό γεγονός ὅτι δέν ἐπιτρέπεται ἡ εἰσπήδηση καί ἀνάμειξη τοῦ οἱουδήποτε ἐπισκόπου (Μητροπολίτου ἤ Πατριάρχου) σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη κατά τόπους Ἐκκλησία ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς δικῆς του διοικητικῆς δικαιοδοσίας εἶναι πρόδηλο ἀπό πολλούς Ἱερούς Κανόνες καί ἰδιαίτερα ἀπό τόν β΄ Ἱερό Κανόνα τῆς Β´ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἐπιτάσσει «τούς ὑπέρ διοίκησιν Ἐπισκόπους ταῖς ὑπερορίοις ἐκκλησίαις μή ἑπιέναι, μηδέ συγχέειν τάς ἐκκλησίας»[10]. Περιορίζοντας ὁ Ἱερός Κανών τήν ἐκκλησιαστική ἀρμοδιότητα ἑκάστου στά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας του, καταλήγει : «Ἀκλήτους δέ Ἐπισκόπους ὑπέρ διοίκησιν μή ἐπιβαίνειν ἐπί χειροτονίᾳ, ἤ τισιν ἄλλαις οἰκονομίαις ἐκκλησιαστικαῖς». Ἡ σαφής αὐτή ρύθμιση τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος δέν ἔρχεται βεβαίως σέ ἀντίφαση μέ τούς θ΄ καί ιζ΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Δ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου[11], διότι ἡ ὑπερόρια ἀρμοδιότητα τοῦ Θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πού καθιερώνεται μέ τούς Κανόνες αὐτούς, μπορεῖ νά ἀσκηθεῖ μόνο μετά ἀπό αίτημα τῶν ἐνδιαφερομένων πλευρῶν[12], πρᾶγμα πού δέν ἔγινε στήν συγκεκριμένη περίπτωση.

Σύγχρονοι διώκτες οἱ Οἰκουμενιστές

Οἱ ἀπειλές τῶν κ.κ. Βαρθολομαίου καί Ἀνθίμου ἐναντίον Ἐπισκόπων, Πρεσβυτέρων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν, ἄν τελικά ὑλοποιηθοῦν, θά γυρίσουν ὡς μπούμερανγκ καί αὐτεπίστροφον βλῆμα ἐναντίον τους, διότι ἀπό τοῦδε καί εἰς τό διηνεκές στή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας θά λογίζονται ὡς μιμητές τῶν παλαιῶν διωκτῶν καί σύγχρονοι διώκτες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Ὀρθοδόξων, πού χρησιμοποιοῦν τρομοκρατικές, φασιστικές, ναζιστικές, φονταμενταλιστικές καί φιμωτικές τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου μεθόδους, γιά νά ἐπιβάλουν τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς λεγομένης «Συνόδου», πισωγυρίζοντας τό ἐκκλησιαστικό γίγνεσθαι στήν ἐποχή τοῦ Μεσαίωνα καί τοῦ Χομεϊνί, καί μεταβάλλοντάς το σέ ἀνελεύθερο καί ἀπολυταρχικό δεσποτικό καθεστώς, κατά τά παπικά πρότυπα. Τό χειρότερο, ὅμως, ἀλλά σίγουρο καί ἀναπόφευκτο εἶναι ὅτι, ἄν δέν μετανοήσουν εἰλικρινά, ἀναμένεται νά λάβουν ἔνδικον μισθαποδοσίαν ἐν τῇ φοβερᾷ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως καί τῆς δικαίας ἀνταποδόσεως παρά τοῦ ἀπροσωπολήπτου κρίνοντος δικαίου Κριτοῦ, διότι, ὡς γνωστόν, κάθε πράξη τοῦ ἀνθρώπου στήν παροῦσα ζωή ἔχει μεταφυσικό ἀντίκτυπο.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὑπόλογος γιά λογοκρισία, ρατσισμό καί ἐκκλησιαστικό bullying
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος στήν συγκεκριμένη περίπτωση δέν φέρει ἀκεραία τήν εὐθύνη, καί ὡς ἐκ τούτου καθίσταται ὑπόλογος, μόνο διά τό κανονικόν ἔγκλημα τῆς εἰσπηδήσεως σέ ἄλλη καί δή Αὐτοκέφαλη Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καθίσταται ὑπόλογος καί γιά ἐκδήλωση λογοκρισίας, ρατσιστικῆς συμπεριφορᾶς καί ἐξασκήσεως ἐκκλησιαστικοῦ ἐκφοβισμοῦ (bullying) ἐναντίον συγκεκριμένων προσώπων καί ὁμάδων προσώπων, ἐμπίπτοντας ἔτσι στίς καταδικαστικές τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν διατάξεις τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ νόμου. Ὁ ἐκφοβισμός (bullying) ἔχει ὁρισθεῖ ὡς μιά ἐπιθετική, σκόπιμη πράξη ἤ συμπεριφορά, πού ἐκδηλώνεται ἀπό ἕνα ἄτομο ἤ ὁμάδα ἀτόμων ἐπαναλαμβανόμενα, ἔχει διάρκεια στό χρόνο καί ἀπευθύνεται σέ ἕνα ἄτομο (θύμα), πού δέν μπορεῖ νά ὑπερασπιστεῖ εὔκολα τόν ἑαυτό του. Ὁ ὁρισμός αὐτός ὑπογραμμίζει τή σκοπιμότητα τοῦ ἐκφραστῆ τῆς βίαιης συμπεριφορᾶς καί τήν πρόκληση φυσικῆς ἤ ψυχολογικῆς βλάβης στά θύματα. Ἐπιπλέον, ὁ ἐκφοβισμός (bullying) ἐμφανίζει ἐπαναληψιμότητα. Μεταξύ τοῦ θύτη καί τοῦ θύματος ὑπάρχει ἀνισορροπία ἰσχύος, μέ τήν ἐπιβεβαίωση τῆς κυριαρχίας τοῦ θύτη πάνω στό θύμα (ὡς πρός τήν ἡλικία, τή φυσική δύναμη ἤ τή θέση ἐξουσίας κ.λπ.)[13].

Διάλογος μέ τούς αἰρετικούς˙ ἀπειλές καί τιμωρίες γιά τούς Ὀρθοδόξους

Μᾶς κάνει, ἐπίσης, μεγάλη ἐντύπωση τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔχει χαρακτηριστεῖ ἀπό τούς ὁμόφρονές του Οἰκουμενιστές ὡς «Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὁ Διάλογος» καί εἶναι θερμότατος ὑπέρμαχος τοῦ διαλόγου, τοῦ πλουραλισμοῦ καί τῆς πολυπολιτισμικότητας, ἐντούτοις περιορίζει τόν διάλογο, τόν πλουραλισμό καί τήν ἀγάπη του μόνο στούς αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, ἀλλά ποτέ μά ποτέ δέν ἔχει διεξαγάγει κανένα διάλογο ἐνδοορθόδοξο, ἀπειλώντας μάλιστα μέ ἐπιτίμια ὅσους δέν συμμορφώνονται μέ τίς ἐπιταγές του.

Κορυφαῖα θεολογική μορφή ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης

Οἱ ὑπογράφοντες εὐηργετήθησαν ὑπό τοῦ Τρισαγίου Θεοῦ νά ἔχουν μέντορα, πάτρωνα, ποδηγέτη καί μυητή στά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, Παράδοσης, Πίστης καί Ζωῆς τόν ὀξυνούστατον καί ἐξέχοντα θεολογικόν νοῦν, τόν ὁμότιμο καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., αἰδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση. Ἔχουμε ἱερόν καθῆκον καί συνειδησιακόν χρέος νά τονίσουμε καί νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι οὖτος ἀποτελεῖ ἐκκλησιαστική καί θεολογική φυσιογνωμία παγκοσμίου βεληνεκοῦς καί κύρους, εἶναι σύγχρονος παγκόσμιος πατήρ καί ἐκκλησιαστικός ἀνήρ. Εἶναι ὁ ἀναμφισβήτητος ἡγέτης τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγώνα, ὁ κορυφαῖος θεολόγος καί πατρολόγος τῆς ἐποχῆς μας, καί ἀποτελεῖ σύμβολο ἀντιστάσεως κλήρου καί λαοῦ ἐναντίον τῆς διαφθορᾶς καί τῶν ποικίλων παρεκκλίσεων ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Ὁ π. Θεόδωρος δέν χρειάζεται ἰδιαίτερες συστάσεις καί ἐπαίνους ἀπό ἐμᾶς, τά μειράκια. Μιά ἁπλή ματιά στό βιογραφικό του καί στό συγγραφικό του ἔργο[14] ἀρκεῖ, γιά νά ἀξιολογήσει κανείς θετικῶς τήν πολύπλευρη καί πολυτάλαντη ἐπιστημονική, πανεπιστημιακή, ποιμαντική, ἀντιαιρετική καί ἀντιοικουμενιστική προσφορά του στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀκραδάντως πιστεύουμε ὅτι μία τέτοια προσωπικότης, ὡς τοῦ π. Θεοδώρου, δικαίως θά ἔπρεπε νά κατέχει ἐπιτελική θέση στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, ὡς διευθύνων τήν ἀντιαιρετική δράση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤ ὡς σύμβουλος καί στενός συνεργάτης Ἐπισκόπων. Τουλάχιστον, ὤφειλε νά κληθεῖ στήν Δ.Ι.Σ. καί στήν Ι.Σ.Ι. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι βεβαίως ἀπολογούμενος, ἀλλά διδάσκων ἐνώπιον τῶν Ἐπισκόπων περί τῆς ἀντικανονικότητος τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί δή ἡ Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης θά ἔπρεπε νά χαίρουν καί νά σεμνύνονται, ἐπειδή κοσμοῦνται καί ἔχουν στίς τάξεις τους τοιοῦτον κληρικόν, ὡς ἄλλο πολύεδρο διαμάντι. Ἀντί τοῦτων, ὅμως, ὁ π. Θεόδωρος λαμβάνει ὄξος καί χολήν, ἀχαριστία, συκοφαντίες, ψεύδη, ἀπειλητικές ἐπιστολές καί ἐπιτίμια, ἐξαιτίας τῆς ἀταλάντευτης καί σταθερῆς προσήλωσης καί ἐμμονῆς του στήν Ὀρθόδοξη πίστη, ὁμολογία καί ἁγιοπατερική παράδοση. Οἱ ἐν Φαναρίω καί Ἑλλάδι Οἰκουμενιστές πνέουν τά μένεα, μισοῦν, φθονοῦν, ζηλεύουν καί κατασυκοφαντοῦν τόν π. Θεόδωρο Ζήση, ἐπειδή ἐκεῖνος κατόρθωσε τήν ἔξοδό του ἀπό τό οἰκουμενιστικό περιβάλλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Παλαιότερες περιπτώσεις φιμώσεως τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά, πού ὁ π. Θεόδωρος ἀπειλεῖται καί τιμωρεῖται ἀδίκως ἀπό τήν προϊσταμένη του ἀρχή. Τόν Μάιο τοῦ 1994, μέ ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν ἴδιο, πού τήν ὑπέγραψε ὁ τότε Ἀρχιγραμματεύς, ὁ Φιλαδελφείας Μελίτων, ὁ π. Θεόδωρος παύθηκε ἀπό ἐκπρόσωπος τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στόν Ἐπίσημο Θεολογικό Διάλογο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἐπειδή κατόρθωσε μαζί μέ ἄλλους νά καταδικασθεῖ ἡ ἐπάρατος καί δαιμονική Οὐνία στήν ΣΤ΄ Συνέλευση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, μέ ὑπογραφές καί τῶν Παπικῶν θεολόγων στό Freising τοῦ Μονάχου τό 1990[16]. Τό 2005, μέ ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Χριστοδούλου, ἐντελῶς ἀναρμοδίως, συνευδοκοῦντος τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου, τοῦ ἐπιβλήθηκε τό ἐπιτίμιον τῆς ἐπ’ἀόριστον ἀργίας ἀπό πάσης ἱεροπραξίας (12-6-2005 ἕως 14-9-2005), τό ὁποῖον ἤρθη μετά τρίμηνον, διότι συνέγραψε καί δημοσίευσε στίς ἐφημερίδες «Ἀπογευματινή» καί «Ὀρθόδοξος Τύπος» τό ἄρθρο μέ τίτλο : «Οἱ Ἁγιοταφῖτες δείχνουν τόν δρόμο στούς Ἑλλαδῖτες Ἀρχιερεῖς»[17]. Τό ἐν λόγῳ ἄρθρο χρησιμοποιήθηκε ὡς ἀφορμή, γιά νά ἀσκηθεῖ ἡ ἀπό πολλῶν ἐτῶν, καί συγκεκριμένως ἀπό τήν πρώτη στήν Ἑλλαδική ἱστορία ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ρώμης στήν Ἑλλάδα τόν Μάιο τοῦ 2001, ἐπιθυμουμένη δίωξη καί φίμωση τοῦ π. Θεοδώρου, προκειμένου νά ἀποθαρρυνθοῦν καί τρομοκρατηθοῦν οἱ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως καί νά παύσουν νά ἀνθίστανται στίς καινοτομίες καί παρεκκλίσεις τῶν διοικοῦντων τήν Ἑλλαδική Ἑκκλησία[18]. Μ’αὐτό τόν τρόπο, ὅμως, οἱ συκοφάντες καί διῶκτες του τόν κάνουν ἄθελά τους κοινωνό καί μέτοχο τῶν μακαρισμῶν τοῦ Χριστοῦ : «Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοί ἐστε, ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, καί διώξωσιν, καί εἴπωσιν πᾶν πονηρόν ρῆμα καθ’ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. Χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς»[19].

Σημαντικότατη ἡ συμβολή τοῦ π. Θεοδώρου στήν ἀντιμετώπιση τῆς ψευδοσυνόδου

Ὁ π. Θεόδωρος περιβάλλεται ἀπό ἕτερους κορυφαίους θεολόγους, οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν ἤδη ἐμπεριστατωμένες μελέτες, μέ τίς ὁποῖες ξετίναξαν ὁριστικά καί ἀμετάκλητα τήν θεολογική ὑποδομή τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Τά χτυπήματα, πού κατάφεραν κατά τῆς ἐγκυρότητας τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης, εἶναι ἐξόχως συντριπτικά. Τελευταίως, ἀφοῦ προσεκλήθησαν ἐπισήμως ἀπό τά Πατριαρχεῖα τῆς Βουλγαρίας καί τῆς Γεωργίας καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Μολδαβίας, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης καί οἱ στενοί συνεργάτες του ἔδωσαν διαλέξεις καί ἀνέλυσαν τήν ἀντικανονικότητα τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης. Καρπός τῆς παραγωγικῆς αὐτῆς προσπαθείας ὑπῆρξε ἡ ἀπόφαση-καταπέλτης κατά τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης τοῦ Πατριαρχείου τῆς Βουλγαρίας, πού ἔκοψε κυριολεκτικά τά πόδια τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀπό τά γόνατα. Οἱ ἀπειλούμενοι ὑπό τοῦ κ. Βαρθολομαίου κληρικοί κατόρθωσαν νά προξενήσουν τεράστια καί ἀνεπανόρθωτη ζημιά στό κῦρος τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης μέ τίς ἀπολύτως κατοχυρωμένες μελέτες τους, πού ξετίναξαν τό θεολογικό ὑπόβαθρό της.

Τά ἄνω κάτω γέγονεν

Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ ἔχουμε μιά ὕπουλη ἀντιστροφή τῶν πραγμάτων καί μιά στρέβλωση τῆς ἀληθείας. Ἔχουν ἔλθει τά πάνω κάτω καί τά κάτω πανω. Τό κατά φύσιν ἔγινε παρά φύσιν καί τό παρά φύσιν ἔγινε κατά φύσιν. Ἀντί νά ἐπαινοῦνται οἱ Ὀρθόδοξοι, ἐπειδή σφυρηλατοῦν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν προφυλάσσουν ἀπό σχίσματα, αἱρέσεις καί ἄλλες συμφορές, ζητεῖται ἀπό τούς Οἰκουμενιστές ἡ παραδειγματική τιμωρία τους. Ἐνῶ κανονικά θά ἔπρεπε νά ζητεῖται ἡ παραδειγματική τιμωρία καί ἡ ἐπιβολή ἐπιτιμίων στούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι, μέ τά συνεχῆ καί πυκνούμενα λεχθέντα καί πραχθέντα τους, σκανδαλίζουν τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα, (ὁ Κύριός μας λέγει σαφῶς : «ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τά σκάνδαλα˙ πλήν οὐαί τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι’οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται»[20]), θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας, ὅπως γράψαμε καί ὑπογράψαμε στό κείμενο «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»[21] τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2009, καί εἶναι ἐν δυνάμει καθηρημένοι.

Οἱ Οἰκουμενιστές θέτουν ἑαυτούς ἐκτός Ἐκκλησίας καί εἶναι ἐν δυνάμει καθηρημένοι
Γιά νά μήν φανεῖ τό τελευταῖο ὑπερβολικό διευκρινίζουμε ὅτι οἱ Οἰκουμενιστές κληρικοί, ποὺ ξέφυγαν ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρις ὅτου κριθοῦν ἀπὸ Σύνοδο, μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν δυνάμει καθῃρημένοι. Ἐνεργείᾳ καθῃρημένοι καθίστανται μόνο μετὰ ἀπὸ συνοδικὴ κρίση. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει ὅτι οἱ Κανόνες προστάζουν τήν Σύνοδο τῶν ζώντων Ἐπισκόπων νά καθαιροῦν τούς ἱερεῖς ἤ νά ἀφορίζουν ἤ νά ἀναθεματίζουν τούς λαϊκούς, πού παραβαίνουν τούς Κανόνες. Ἐάν ἡ Σύνοδος δέν ἐνεργήσει ἐμπράκτως τήν καθαίρεση αὐτῶν τῶν ἱερέων ἤ τόν ἀφορισμό ἤ άναθεματισμό τῶν λαϊκῶν, τότε αὐτοί οἱ ἱερεῖς καί οἱ λαϊκοί δέν εἶναι καθηρημένοι ἐνεργείᾳ, οὔτε ἀφορισμένοι ἤ ἀναθεματισμένοι. Εἶναι, ὅμως, ὑπόδικοι στήν μέν παροῦσα ζωή στήν καθαίρεση καί στόν ἀφορισμό ἤ ἀναθεματισμό, στήν δέ τελική Κρίση εἶναι ὑπόδικοι στήν Θεία Δίκη[22]. Ὁ πύρινος καί φλογερός Ἱεράρχης, Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αὐγουστῖνος Καντιώτης[23], ὁ ὁποῖος διέκοψε τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου στήν Θεία Λειτουργία τήν τριετία 1970-1973, συμπληρώνοντας τά ἀνωτέρω, ἔλεγε ὅτι αὐτά ἰσχύουν μόνο γιὰ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τῶν κληρικῶν. Γιὰ παραβάσεις δηλ. τῶν Ἰερῶν Κανόνων θεωροῦνται δυνάμει καθῃρημένοι, δὲν εἶναι, ὅμως, καὶ ἐνεργείᾳ. Ἀλλ᾿ ὑπᾶρχουν καὶ ἐνέργειες Κληρικῶν, ποὺ θίγουν τά δόγματα. Στὴν περίπτωσι αὐτή, ἀφοῦ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» κηρύττει ὁ κληρικός διδασκαλίες ἀντορθόδοξες, δὲν ἀπαιτεῖται προηγουμένως ἀπόφαση καθαιρέσεως ἀπὸ ἁρμόδιο συνοδικὸ δικαστήριο. Ἡ καθαίρεση ἐπέρχεται αὐτομάτως, κατὰ τὸν ιε΄ Ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου[24].

Οἱ κατήγοροι πραγματικά κατηγορούμενοι

Ὀ σοφός λαός μας λέει : «Στό σπίτι τοῦ κρεμασμένου δέν μιλᾶνε γιά σχοινί». Μήπως θά ἔπρεπε πρῶτος ἀπ’ὅλους ὁ κ. Βαρθολομαῖος καί ἐν συνεχείᾳ οἱ ὁμόφρονές του, νά σκεφθοῦν, πρίν τήν συγγραφή καί τήν ἀποστολή τῆς προαναφερθείσης κατά πάντα ἀπαραδέκτου καί ἀντικανονικῆς, ἀπειλητικῆς ἐπιστολῆς πρός τούς ὀρθοδόξους ἀγωνιστές κληρικούς, ὅτι δικαίως θά ἔπρεπε αὐτοί οἱ ἴδιοι νά βρίσκονται κατηγορούμενοι στό ἑδώλιο τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδοξίας, μέ τήν μομφή τῆς ἐσχάτης προδοσίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Πίστεως; Γιά νά μήν φανεῖ ὑπερβολικό αὐτό, τό ὁποῖο μόλις ἐλέχθη, παραθέτουμε στή συνέχεια μερικά ἀπό τά πιό βασικά οἰκουμενιστικά λεχθέντα τοῦ κ. Βαρθολομαίου, γιά νά κρίνει ὁ καθένας μας, ἀντικειμενικῶς καί ὀρθοδόξως σκεπτόμενος, ἄν ὁ κ. Βαρθολομαῖος πλέον ὀρθοδοξεῖ ἤ αἱρετίζει οἰκουμενιστικῷ τῷ τρόπῳ.

Οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

Ὁ ἀπερισκέπτως ἀπειλῶν καί τιμωρῶν κ. Βαρθολομαῖος ἔχει πεῖ κατά καιρούς τά παρακάτω :
1) «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν “ἀρχῇ Λόγου”, τοῦ “ὄντος πρός τόν Θεόν”, καί “Θεοῦ ὄντος” Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ “αὐθεντίαν” καί “ἀλήθειαν”. Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία, ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία». «Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν “θεολογικῶν”, “πρακτικῶν” καί “κοινωνικῶν” αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν πολεμικήν»[25].
2) «Μιά κοινή μυστηριακή κατανόηση τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀναδυθεῖ, διατηρηθεῖ καί μεταδοθεῖ διαχρονικῶς ἀπό τήν ἀποστολική διαδοχή [...] ἡ Μεικτή Ἐπιτροπή ἔχει δυνηθεῖ νά διακηρύξει, ὅτι οἱ Ἐκκλησίες μας ἀναγνωρίζουν ἡ μία τήν ἄλλη ὡς Ἀδελφές Ἐκκλησίες, ἀπό κοινοῦ ὑπεύθυνες γιά τή διαφύλαξη τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μέ πιστότητα πρός τό θεῖο σχέδιο, καί μέ ἕναν τελείως ἰδιαίτερο τρόπο ὅσον ἀφορᾷ στήν ἑνότητα [...] Μέ αὐτήν τήν προοπτική παρακινοῦμε τούς πιστούς μας, Καθολικούς καί Ὀρθοδόξους, νά ἐνισχύσουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης, τό ὁποῖο προέρχεται ἀπό τό ἕνα Βάπτισμα καί ἀπό τή συμμετοχή στή μυστηριακή ζωή»[26].
3) «Διά τήν συνειδητοποίησιν τῶν ἐπιβλαβῶν στοιχείων τῆς παλαιᾶς ζύμης, ἥτις ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν τῆς ἀληθοῦς καί σῳζούσης μετανοίας, ὠφελιμότατος εἶναι ὁ διάλογος [...] Ἐφ’ ὅσον δηλονότι μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμιοῦχος τῆς θείας χάριτος καί ἀρχηγός τῆς σωτηρίας, ἀποκλείεται, ὡς ἀντιφάσκουσα εἰς τήν παραδοχήν ταύτην, ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό τῆς μιᾶς καί προσαρτήσεως αὐτῶν εἰς τήν ἑτέραν. Διότι ἑκάστη τοπική Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀνταγωνίστρια τῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ΄ ἕν σῶμα μετ’ αὐτῶν καί ἐπιθυμεῖ τήν βίωσιν τῆς ἑνότητος αὐτῆς ἐν Χριστῷ, τήν ἀποκατάστασιν δηλονότι αὐτῆς, διαταραχθείσης κατά τό παρελθόν, καί ὄχι τήν ἀπορρόφησιν τῆς ἄλλης»[27].
4) Ἡ παράδοξη αὐτή διεύρυνση τῆς Ἐκκλησίας δέν ἄφησε ἐκτός τοῦ περιβόλου της τούς αἱρετικούς Προτεστάντες· περί τῆς 9ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν ἐν Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006), ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐδήλωσε τό ἔτος 2008 :
«Ἀπηλλαγμένοι λοιπόν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καί ἀποφασισμένοι νά παραμείνωμεν ἡνωμένοι καί νά ἐργασθῶμεν ἀπό κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρό δύο ἐτῶν, κατά τήν διάρκειαν τῆς Θ’ Συνελεύσεως ἐν Porto Alegre Βραζιλίας, τάς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου εἰς τήν ζωήν τοῦ Συμβουλίου»[28].
5) «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας»[29].
6) Τὸ Κοράνιο (καὶ οἱ Γραφὲς τῶν ἄλλων θρησκειῶν) εἶναι «ἴσο μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἱερὸ ὅπως αὐτή»[30].
7) Οἱ Μουσουλμάνοι μποροῦν νὰ πᾶνε στὸν παράδεισο χωρὶς νὰ πιστεύουν στὸν Χριστό[31].
8) Πολλὲς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι προσωρινές[32].
9) Εἶναι «εὐλογημένη» ἡ Συναγωγὴ τῶν Ἑβραίων[33].
10) Ἡ βασικὴ ἀρχὴ τῆς Μασονίας, δηλαδὴ ἡ ἄποψη ὅτι «ἕκαστος νὰ λατρεύῃ τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς [=ὅπως] προτιμᾷ…». «Ὁ Θεὸς εὐαρεστεῖται εἰς τὴν εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα, αὐτῶν οἱ ὁποῖοι Τὸν λατρεύουν ἀνεξαρτήτως τῶν διαφορῶν, αἱ ὁποῖαι ὑπάρχουν εἰς τὴν πίστιν μεταξὺ τῶν τριῶν μεγάλων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν», εἶναι ἀποδεκτή[34].
11) Οἱ Ἱεροί Κανόνες εἶναι «Τείχη τοῦ αἴσχους»[35].
12) Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὡς ἀρχιμανδρίτης ἤδη στήν μελέτη του «Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν κανονικῶν διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ», ἰσχυρίζεται ὅτι πολλοί ἀπό τούς κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων πρέπει νά καταργηθοῦν καί ἐπί λέξει συνεχίζει : «Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύσει” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί τό φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν δύναται καί δέν πρέπει νά ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου».
Ὡς πατριάρχης κατήργησε αὐτογνωμόνως αὐτούς τούς Ἱερούς Κανόνας, συμπροσευχόμενος ἀδεῶς καί ἐπανειλημμένως μέ αἱρετικούς. Παρῃτήθη ἀπό τήν ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας νά ὁδηγήσει ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, διότι ὅπως ἐπί λέξει εἶπε : «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»[36].
13) Ὁ Πάπας εἶναι κανονικὸς Ἐπίσκοπος καί «προφητικὸς ἀρχηγὸς ὄχι μόνο τῶν χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ κόσμου» καὶ «πρότυπον» καὶ «ἀδαπάνητος θησαυρὸς καὶ ὁδοδείκτης»[37].
14) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία, ἀνάμεσα στὶς 348 «ἐκκλησίες» – μέλη τοῦ Π.Σ.Ε – οἱ ὁποῖες διευθύνονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα[38].
15) «Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπαση προπάτορες ἡμῶν, ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, καί εὐρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπέρ αὐτῶν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ'ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τά σφάλματα ἐκείνων...»[39].
16) Ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη στήν ἕδρα τῆς Coca Cola, Η.Π.Α., 29.10.2009
«Ἀξιότιμοι Μουχτάρ καί Δάφνη Κέντ (ὁ μουσουλμάνος Πρόεδρος τῆς Coca Cola καί ἡ σύζυγός του) πολυαγαπημένοι φίλοι καί οἰκοδεσπότες... Ἀγαπητοί στόν Κύριο... Ἀγαπητέ φίλε Μουχτάρ... γνωρίζουμε πώς οἱ ἡρωικές προσπάθειες τῶν γονιῶν σου χάριν τῶν ἑβραίων κατά τήν διάρκεια τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου δέν βασίζονταν σέ κάποια θρησκευτική κοσμοαντίληψη, ἀλλά στό σφαιρικό ὅραμα τῆς ἀγάπης γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καί τῆς ἀξίας κάθε ἀνθρώπινης ζωῆς. Εἴθε ὁ Κύριος ὅλων νά τούς χαρίσει αἰωνία ἀνάπαυση μαζί μέ τούς Δικαίους κάθε γενεᾶς πού ἔχουν φανεῖ εὐάρεστοι σέ Ἐκεῖνον. Ἔχω ἕνα μικρό ἀναμνηστικό. Μικρό καί σπουδαῖο. Ἀναμνηστικό γιά τήν Δάφνη καί τόν Μουχτάρ. Αὐτό εἶναι τό Ἅγιο Κοράνιο, τό ἱερό βιβλίο τῶν μουσουλμάνων ἀδελφῶν μας»[40].
17) Ἀπευθυνόμενος σέ «ἱεράρχες» τῆς Ἀρμενικῆς, Αἰθιοπικῆς καί Συριακῆς Κοινότητας, στίς 26-10-2009, στή Νέα Ὑόρκη :
«Ὁ θεολογικός διάλογος μεταξύ τῶν δύο Χριστιανικῶν Οἰκογένειών μας – πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί οἱ Ἀρχαῖες Ἀνατολικές Ἐκκλησίες (=οἱ Μονοφυσίτες) – ἔβαλε καί ἐπισήμως ἕνα τέλος στίς παρεξηγήσεις τοῦ παρελθόντος. Δέν εἶναι ἡ θεολογία πού μᾶς χωρίζει. Μᾶλλον, εἴμαστε ἑνωμένοι στή δέσμευσή μας νά θέσουμε τά ποιμαντικά, λειτουργικά, ἐκκλησιαστικά ζητήματα στά ὁποία θά οἰκοδομήσουμε τήν ἑνότητά μας ὅλο καί περισσότερο»[41].
18) «Ἤδη ἀπό τήν ἀρχή τῆς Ἀρχιερατείας του (τοῦ Πάπα Φραγκίσκου), ὅταν εἶχα τήν χαρά νά εἶμαι παρών στήν ἐγκαθίδρυσή του καί εἴχαμε μιά ἰδιωτική συνάντηση μισῆς ὥρας, εἴπαμε ὅτι ὀφείλουμε νά ἐργαστοῦμε καί νά προσευχηθοῦμε μαζί γιά τήν ἑνότητα τῶν ἐκκλησιῶν μας, γιά τήν ἀνασύνθεση τῆς ἑνότητας τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία»[42].
Οἱ πεποιθήσεις αὐτές τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἔχουν ἐμπράκτως βεβαιωθεῖ μέ διάφορες παλαιότερες ἐκδηλώσεις τοῦ οἰκουμενιστικοῦ γίγνεσθαι : ἐπί παραδείγματι, μέ τήν παρουσία ἤ καί συμπροσευχή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου σέ ἑσπερινό τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς τῆς Ρώμης (Ἰούνιος 1995), στήν κηδεία τοῦ «Πάπα» Ἰωάννη Παύλου Β΄ (Ἀπρίλιος 2005), σέ παπική λειτουργία στό Βατικανό (Ἰούνιος 2008), σέ συνεδρία τῆς «Συνόδου τῶν Καθολικῶν Ἐπισκόπων» (Ὀκτώβριος 2008) καί στήν πρώτη ἐπίσημη «λειτουργία» τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου (Μάρτιος 2013). Μέ τήν ἀπό κοινοῦ εὐλόγηση τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἀπό τόν κ. Βαρθολομαῖο καί τόν Καρδινάλιο Cassidy (Φανάρι, Θρονική Ἑορτή 1992), μέ τή συμμετοχή τοῦ «Πάπα» Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ σέ Πατριαρχική Λειτουργία στό Φανάρι (Νοέμβριος 2006), ὅπου ὁ «Πάπας», φορώντας ὠμοφόριο, ἀπήγγειλε τό «Πάτερ ἡμῶν» καί τοῦ ἐψάλη Πολυχρόνιον, καθώς καί μέ τήν συμμετοχή τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου στήν θρονική ἑορτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (Νοέμβριος 2014). Μέ τήν συμπροσευχή μετά τοῦ «Πάπα» Φραγκίσκου στήν Ἱερουσαλήμ, ἐνώπιον τοῦ Παναγίου Τάφου (Μάιος 2014). Ἀκόμη, μέ τήν ἐπίδοση ἁγίου Ποτηρίου ὡς δώρου στόν νεο-εκλεγέντα τότε οὐνίτη (ἐν Ἀθήναις) ἐπίσκοπο «Καρκαβίας», Δημήτριο Σαλάχα (Μάιος 2008). Μέ τή συμμετοχή τοῦ παπικοῦ «ἐπισκόπου» Louis Pelâtre στόν ἑσπερινό τῆς ἀγάπης στό Φανάρι τό Πάσχα τοῦ 2009, ἔθος πού συνεχίσθηκε καί τά ἑπόμενα ἔτη, μέ εἴσοδο τῶν ἑτεροδόξων στό ἱερό Βῆμα διά τῆς Ὡραίας Πύλης. Μέ τή συμμετοχή τοῦ κ. Βαρθολομαίου στή «Σύνοδο» τῶν Ἀγγλικανῶν στό Labeth Palace (Νοέμβριος 1993) καί την ἐπίσημη ἐπίσκεψή του στόν Ἀγγλικανό «Ἀρχιεπίσκοπο» Καντερβουρίας Justin Welbi (Νοέμβριος 2015). Μέ τή συνάντηση μέ τόν «Πάπα» Φραγκῖσκο στή Ρώμη τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2014, μέ σκοπό τήν συμπροσευχή γιά τήν εἰρήνευση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Μέ τή συνάντηση μέ τόν Μονοφυσίτη «Πατριάρχη» τῶν Ἀρμενίων κ. Ἀράμ στό Φανάρι (Σεπτέμβριος 2014). Μέ τή συνάντηση «Πάπα»-Πατριάρχη-Ἀρχιεπισκόπου στή Λέσβο (Ἀπρίλιος 2016). Μέ τήν σύγκληση καί διεξαγωγή τῆς λεγομένης «Συνόδου» τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016). Μέ τή συμμετοχή στήν διαθρησκειακή συνάντηση τῆς Ἀσσίζης (Σεπτέμβριος 2016). Ὅλα αὐτά καί πολλά ἄλλα, διανθίσθηκαν μέ συμπροσευχές, προσφωνήσεις ἤ καί κοινές ἐκκλησιολογικές δηλώσεις[43].

Ἄνθελληνική δήλωση Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐκτός τῶν ἀνωτέρω μειοτικῶν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐπισήμων δηλώσεών του, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991 φέρεται νά ἔκανε τήν ἐξῆς μειοτική δήλωση γιά τούς ἤρωες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 : «Δυστυχῶς οἱ δύο λαοί διέκοψαν τήν ὑπέροχη συμβίωση τῶν 400 χρόνων, ὅταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι τό 1821, καί δημιούργησαν τίς γνωστές προστριβές...»[44].

Μετά τά ἀνωτέρω ἀποκαλυπτικά, καταλαβαίνει κανείς τό κενόν καί ἀνίσχυρον τοῦ ἰσχυρισμοῦ τῆς πατριαρχικῆς ἀπειλητικῆς ἐπιστολῆς ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔχει «εὐθύνη ὡς φύλακος τοῦ δόγματος καί τῆς κανονικῆς ἐν τῇ κατά Ἀνατολάς Ἐκκλησίᾳ τάξεως».

Οἰκουμενιστικά λεχθέντα καί πραχθέντα Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθίμου
Δυστυχῶς, καί ὁ Μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος σιγοντάρει τήν οἰκουμενιστική γραμμή τοῦ κ. Βαρθολομαίου καί τῶν ὁμοφρόνων του. Ἰδού μερικά ἀποδεικτικά στοιχεῖα :

1) Κατά τήν ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν περασμένο Νοέμβριο σχετικά μέ τήν λεγομένη «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ὁ Μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος ἐξέφρασε τήν ἄποψη πώς «τά κείμενα καί οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης δέν μποροῦν νά τεθοῦν ὑπό ἀμφισβήτηση, οὔτε κἄν σέ συζήτηση. Μάλιστα, ζήτησε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο νά κλείσει τήν συνεδρίαση μετά τό τέλος τῆς εἰσήγησης τοῦ Μητρ. Σερρῶν, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ἔκρινε ὅτι δέν ὑπῆρχε λόγος συζήτησης»[45].
2) Ὁ Μητρ. Ἄνθιμος συμμετεῖχε στίς ἐργασίες τοῦ ΙΔ' οἰκουμενιστικοῦ Διαχριστιανικοῦ Συμποσίου γιά τόν ἐπανευαγγελισμό, μέ τίτλο «Εὐαγγελισμός καί Ἐπανευαγγελισμός στήν Εὐρώπη τοῦ 21ου αἰῶνα», πού πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη 28 μέ 30 Αὐγούστου 2016, στό ὁποῖο συμμετεῑχαν παπικοί καί ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές Ἱεράρχες, κληρικοί καί θεολόγοι. Τό Συμοπόσιο συνδιοργανώθηκε ἀπό τό Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ καί τό Istituto di Spiritualita τοῦ Ποντιφικοῦ Πανεπιστημίου Antonianum τῆς Ρώμης, μέ τήν ὑποστήριξη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων, τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Ἀκριτοχωρίου Σιδηροκάστρου, τοῦ Ἐρευνητικοῦ Κέντρου Ἁγίου Γεωργίου Περιστερεώτα καί ἄλλων φορέων. Ἡ ἔναρξη τοῦ Διεθνοῦς Συνεδρίου πραγματοποιήθηκε στήν Αἴθουσα Ἐκδηλώσεων τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἰδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, στήν Μονή Βλατάδων, παρουσία τοῦ Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἀνθίμου, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε μήνυμα τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου[46] καί ἀκολούθως τῆς Ἱεράς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐπίσης, ὁ Μητρ. Άνθιμος παρέστη στήν ὁμιλία τοῦ Παπικοῦ «ἀρχιεπισκόπου» Κερκύρας καί Ἀποστολικοῦ Βικαρίου Θεσσαλονίκης κ. Ἰωάννη Σπιτέρη[47].
3) Βολές ἐναντίον ὅσων δέ θά ἔδιναν τό παρών στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης ἐξαπέλυσε τό πρωί τῆς 12ης-6-2016 ὁ Μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Ἀνθιμος, πού ἔκανε λόγο γιά ζήλια, φθόνο καί ἔλλειψη πνεύματος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό τόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Θεσσαλονίκης, ὁ κ. Ἄνθιμος ἔκανε ἀναφορά στά σύγχρονα προβλήματα, ἀλλά ἔκλεισε τό κήρυγμά του γιά τά ὅσα συμβαίνουν τό τελευταῖο διάστημα μέ τή «Σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἀφοῦ θύμισε πώς στίς πρῶτες Συνόδους οἱ Ἅγιοι Πατέρες μέ φόβο ἀκόμη καί γιά τή ζωή τους ἔφταναν στίς πόλεις, ὅπου φιλοξενοῦνταν οἱ Σύνοδοι, τόνισε : «Ὅλη αὐτή ἡ διάσπαση, πού βλέπουμε, λόγῳ τῆς Μεγάλης Συνόδου στήν Κρήτη εἶναι, γιατί ὑπάρχει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων ζήλια, φθόνος καί δέ θέλουμε νά μποῦμε καί στό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Κάνουμε μιά προσευχή νά προσέλθουν οἱ ἐπικεφαλεῖς ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, γιά νά γίνει ἡ ἐργασία, πού προβλέπεται στή Σύνοδο αὐτή. Γιά τήν Ὀρθοδοξία καί ὄχι γιά τίς προσωπικές καί ἐθνικές ἐπιδιώξεις. Δήλωσαν κάποιες Ἐκκλησίες ὅτι δέ θά πᾶνε. Γιατί; Ἀφοῦ μαζί εἴμαστε μιά Ἐκκλησία…»[48].
4) Σχετικά μέ τήν συνάντηση «Πάπα»-Πατριάρχη-Ἀρχιεπισκόπου στή Λέσβο στίς 16-4-2016, ὁ Μητρ. Ἄνθιμος δήλωσε στό κήρυγμα ἀπό τόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας στίς 17-4-2016 : «Ἀπ'ὅλη τήν παγκόσμια ἀνησυχία προέκυψε νά δοθεῖ αὐτή ἡ παρουσία, νά δοθεῖ δύναμη. Τό πιό σημαντικό, γιατί πολλοί σχολίασαν τήν παρουσία τοῦ Πάπα, πού δέν εἶναι ἱεροπράκτης, οὔτε ἔκανε κάποια ἄλλη λατρευτική πράξη, ἦρθε ἀποκλειστικά, γιά νά ἐπισκεφθεῖ τους πρόσφυγες. Εἶναι λάθος νά φωνάζουμε γιά τό γεγονός αὐτό. Ὁ Πάπας δέν ἦρθε ὡς ἀρχηγός τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἦρθε ὡς ὁ ἀρχηγός τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Τό Βατικανό εἶναι κράτος. Εἴδατε τήν ἄφιξή του, εἴδατε ὅτι ὁ πρῶτος, πού τόν καλωσόρισε, ἦταν ὁ πρωθυπουργός, ὁ κ. Τσίπρας. Δηλαδή ὁ κορυφαῖος ἐκπρόσωπος τοῦ κράτους ὑποδέχθηκε τόν ἀρχηγό τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ. Οἱ Καθολικοί εἶναι δισεκατομμύρια, δέν μποροῦμε νά τούς ἀγνοήσουμε. Ὁ Θεός νά τούς φωτίσει νά δοῦν ἀπόλυτα τήν ἀλήθεια. Ἡ ὑποδοχή ἔγινε ἀπό τό ἑλληνικό κράτος στό κράτους Βατικανοῦ καί στή συνέχεια ἀκολούθησαν συνομιλίες, ἀλλά κυρίως εὐχές, προτάσεις καί ἐλπίδες γιά τό πρόβλημα τῶν ἀνθρώπων», εἶπε ὁ κ. Ἄνθιμος καί συνέχισε : «Ἡ Ἐκκλησία, ὅπου μπορεῖ, βοηθᾶ τούς ἀδελφούς μας, ἀλλά καί τούς πρόσφυγες, ἕνα ζήτημα, πού προέκυψε πιό πρόσφατα. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ὁ Πάπας προέβησαν σέ πράξεις πνευματικῆς σημασίας καί σέ ἐκδηλώσεις. Ἐμεῖς δέ θά τίς κρίνουμε. Οὔτε τίς προκαλέσαμε, οὔτε τίς διοργανώσαμε»[49].
5) Ὁ Μητρ. Ἄνθιμος στίς 7-12-2014 παρέστη στά ἀποκαλυπτήρια τοῦ ἀνδριάντα τοῦ μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κυροῦ Ἰωακείμ τοῦ Γ΄, ὁ ὁποῖος τοποθετήθηκε ἔξω ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ. καί ἀναφέρθηκε στό σημαντικό ἔργο τοῦ Πατριάρχη, ἀπό ὅλα τά ἀξιώματα, τά ὁποία ὑπηρέτησε, ξεκινώντας ὡς Μητροπολίτης ἀπό τή Βάρνα τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί φθάνοντας στήν ἀνώτατη θέση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου[50].
6) Κατά τήν εἰς ἐπίσκοπον χειροτονία τοῦ νῦν Σεβ. Μητρ. Γρεβενῶν κ. Δαβίδ στόν Ἱ. Ν. Ἁγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης στίς 12-10-2014, ἐπέτρεψε ὅλως ἀντικανονικῶς τήν παρουσία, ἀνάμεσα στούς ἐπισήμους, τοῦ αἱρετικοῦ Μονοφυσίτη «ἀρχιεπισκόπου» των Ἀρμενίων στήν Ἀθήνα κ. Χορέν, συμπροσευχομένου[51].
7) Στίς 24-9-2014, ὁ Μητρ. Ἄνθιμος ὑποδέχθηκε στὸ Ἐπισκοπεῖο τῆς Μητροπόλεως, τὸν αἱρετικό Μονοφυσίτη «Πατριάρχη» τῶν Ἀρμενίων κ. Ἀρὰμ Α’. Μετὰ ἀπὸ τὴν προσφώνηση τοῦ κ. Ἀνθίμου καὶ τὴν ἀντιφώνηση τοῦ κ. Ἀρὰμ, προσεφέρθησαν κεράσματα καὶ ἀντηλλάγησαν ἐνθύμια μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπισκέψεως αὐτῆς. Στὴ συνέχεια ὁ κ. Ἀράμ μὲ τὸν κ. Ἄνθιμο μετέβησαν μαζί μὲ ὅλους τοὺς συνοδούς τους στὸν ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ὅπου ὁ Μονοφυσίτης «Πατριάρχης» καί ἡ συνοδεία του προσεκύνησαν τὸ τίμιο λείψανο τοῦ ἁγίου, εἰσῆλθαν στο Ἱερό Βῆμα, σά να ἦταν κανονικοί ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι αἱρετικοί, καί προσεκύνησαν τήν Ἁγία Τράπεζα. Τὸ ἀπόγευμα κ. Ἀράμ μετέβη στὸν ἱερὸ Ναὸ τοῦ πολιούχου ἁγίου Δημητρίου, καὶ ἀκολούθως μετέβη, συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν κ. Ἄνθιμο στόν ἀρμενικό ναό τῆς Παναγίας, ὅπου τελέσθηκε σχετικὴ δοξολογία, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 110 χρόνων τῶν Ἀρμενίων στὴ Θεσσαλονίκη[52].
8) Σὲ δήλωση τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, ποὺ δημοσιεύτηκε μὲ Ἐντολή τοῦ κ. Ἀνθίμου στήν ἐφημερίδα ‘’Ὀρθόδοξος Τύπος’’, στίς 20-2-2015, γράφεται : «Ὅπως καλῶς γνωρίζετε, ὁ Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμος ἔχει συμπληρώσει 41 χρόνια ἀρχιερατείας στίς Ἱερές Μητροπόλεις Ἀλεξανδρουπόλεως καί Θεσσαλονίκης καί… οὐδέποτε ἠσχολήθη μέ τό θέμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὔτε τοῦ Ἀντιοικουμενισμοῦ…»[53].
9) Ὁ κ. Ἄνθιμος ἔγινε Μητροπολίτης στήν Ἀλεξανδρούπολη, ζῶντος τοῦ κανονικοῦ ἐπισκόπου Κωνστάντιου! Πῆρε τήν θέση του, ὅταν ὁ κυρός Κωνστάντιος, παράνομα καί χωρίς ἀπολογία, ἐκδιώχθηκε ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο κυρό Σεραφείμ. Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ κατά πάντα ἄξιος, ὀρθόδοξος καί φιλόπατρις Μητρ. Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων, ἐγκατέλειψε τήν πτωχή Μητρόπολη Ἀλεξανδρουπόλεως καί διά τοῦ μεταθετοῦ, ἐνυμφεύθη νέα, πλούσια καί ὡραία Μητρόπολη, αὐτήν τῆς Θεσσαλονίκης, πράγμα πού ἀπαγορεύει ὁ ιδ΄ Ἀποστολικός Ἱερός Κανών καί ἄλλοι Κανόνες[54].

20. Οἱ Οἰκουμενιστές δημιουργοῦν πνευματική σύγχυση, διάσταση καί σκανδαλισμό τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν καί πρόκληση γιά τήν δημιουργία ἀποτειχίσεων, σχισμάτων καί ἀνταρσιῶν.

Ἀβιάστως, λοιπόν, ἐξάγεται τό συμπέρασμα ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐν πρώτοις καί ὁ κ. Ἄνθιμος στή συνέχεια, ἐνῶ ἔχουν ποδοπατήσει καί κουρελιάσει πάλιν καί πολλάκις τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνες, χρησιμοποιοῦν τούς Κανόνες, πού τούς συμφέρουν, ὡς κανόνια, κατά τήν χαρακτηριστική ἔκφραση τοῦ μεγάλου κανονολόγου, μακαριστοῦ πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων, γιά νά τούς ἐκφοβίσουν, ἀπειλήσουν καί τιμωρήσουν. Ἑπομένως, ὄχι οἱ Σεβ. Μητροπολῖτες Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος καί Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, οἱ π. Θεόδωρος Ζήσης καί π. Νικόλαος Μανώλης καί οἱ σύν αὐτοῖς ὁμόφρονες κληρικοί καί λαϊκοί, ἀλλά οἱ κ.κ. Βαρθολομαῖος καί Ἄνθιμος καί οἱ σύν αὐτοῖς ὁμόφρονες κληρικοί καί λαϊκοί, «προκαλοῦν τήν πνευματικήν σύγχυσιν καί διάστασιν τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν τοῦ πληρώματος» τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σ’αὐτούς πρέπει νά ἐπιστήσουμε «τήν προσοχήν ὅπως τοῦ λοιποῦ, μέ σεβασμόν πρός τήν κανονικότητα καί τήν ἁγιότητα τῆς κατ’ ἀνατολάς Ὀρθοδόξου, Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, παύσωνται νά προβαίνωσιν εἰς σκανδαλισμόν τῶν συνειδήσεων τῶν πιστῶν καί εἰς πρόκλησιν διά τήν δημιουργίαν «ἀποτειχίσεων», «σχισμάτων» καί «ἀνταρσιῶν».

21. Ἡ ἱεροκανονική καί ἁγιοπατερική διακοπή μνημονεύσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων
Ὁ μέν κ. Βαρθολομαῖος στήν ἐπιστολή του προειδοποιεῖ ὅτι τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προτίθεται νά διακόψει τήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία μέ τούς κληρικούς, πού καταγγέλλει. Λέει : «… ἐάν δέν ἀνανήψωσι καί δέν ἔλθωσιν εἰς ἑαυτούς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον θέλει ἀντιμετωπίσει τό δημιουργούμενον πρόβλημα διά τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μετ' αὐτῶν, ὡς προκαλούντων τήν κοινήν εὐθύνην καί τό χρέος πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Ποιμένων πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνιαίας μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ὁ δέ κ. Ἄνθιμος στίς ἐπιστολές του λέει ὅτι ἡ δημιουργία αποτειχίσεων, σχισμάτων καί ἀνταρσιῶν τυγχάνει ἀντικανονική καί ἐκκλησιολογικῶς ἀπαράδεκτη.

Ἐδῶ φαίνεται ὅτι ὑπάρχει ἀντίθεση μεταξύ τοῦ κ. Βαρθολομαίου καί τοῦ κ. Ἄνθίμου, σχετικά μέ τό θέμα τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως τῶν ὀνομάτων τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων στίς ἱερές ἀκολουθίες καί στή Θεία Λειτουργία καί ἑπομένως τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μετ' αὐτῶν, πρᾶγμα πού ἰσοῦται μέ τήν ἀποτείχιση ἀπό τούς αἱρετικούς αὐτούς Ἐπισκόπους και ὄχι ἀπό την Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ ὅτι ἡ διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας εἶναι κανονική καί ἐκκλησιολογικῶς ἀποδεκτή, γι’αὐτό καί τήν ἐπικαλεῖται στήν ἐπιστολή του, ἐνῶ ὁ κ. Ἄνθιμος τήν θεωρεῖ ἀντικανονική καί ἐκκλησιολογικῶς ἀπαράδεκτη. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ ἀντίφαση; Οὐσιαστικά δέν εἶναι ἀντίφαση, διότι καί οἱ δύο συναντῶνται στήν ἴδια λανθασμένη ἄποψη ὅτι μόνον οἱ Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι μποροῦν νά διακόψουν τήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία μέ τούς πραγματικά Ὀρθοδόξους κληρικούς καί ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι κληρικοί δέν μποροῦν νά διακόψουν τήν ἐκκλησιαστική καί μυστηριακή κοινωνία μέ τούς Οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους. Ἡ ἀλήθεια, ὅμως, τοῦ πράγματος, βάσει τῶν Ἰερῶν Κανόνων, εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀντίθετη. Ἡ διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως τῶν ὀνομάτων τῶν αἱρετικῶν καί Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων στίς ἱερές ἀκολουθίες καί στή Θεία Λειτουργία εἶναι ἱεροκανονικό καί ἁγιοπατερικό δικαίωμα, πού παρέχεται μόνο στούς ὀρθοφρονοῦντες Ὀρθοδόξους κληρικούς, οἱ ὁποῖοι, ἐφαρμόζοντάς το, ὄχι μόνο δέν προκαλοῦν σχίσμα στην Ἐκκλησία, ἀλλά προφυλάσσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τό σχίσμα καί τούς ψευδεπισκόπους, και γι’αὐτό εἶναι ἄξιοι κάθε τιμῆς καί ἐπαίνου[55]. Ὁποία διαστροφή καί στρέβλωση ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος καπηλεύεται αὐτό τό δικαίωμα! Δηλ. ἀντί οἱ ὀρθοφρονοῦντες Ὀρθόδοξοι κληρικοί νά προειδοποιοῦν τόν κ. Βαρθολομαῖο καί τούς σύν αὐτῷ Οἰκουμενιστές μέ διακοπή μνημονεύσεως καί διακοπή ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μαζί τους, προειδοποιεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος τούς ὀρθοφρονοῦντες Ὀρθοδόξους κληρικούς μέ διακοπή μνημονεύσεως καί διακοπή ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μαζί τους.

Υἱκῶς και εὐσεβάστως, λοιπόν, παρακαλοῦμε τούς κ.κ. Βαρθολομαῖο καί Ἄνθιμο καί τούς λοιπούς νά ὑποβληθοῦν στόν κόπο νά πάρουν στά χέρια τους τό Ἱερόν καί Ἅγιον Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Νηός, δηλ. τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, νά τό ἀνοίξουν καί νά ἐγκύψουν στήν μελέτη τοῦ 31ου Ἱεροῦ Ἀποστολικοῦ Κανόνος καί τοῦ 15ου Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου ἐπί Μ. Φωτίου, μαζί μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Θά ἰδοῦν ἐκεῖ τήν ἐπαλήθευση τῶν λεγομένων μας καί τήν διάψευση τῶν ἰσχυρισμῶν τους.

22. Ὁ 31ος Ἱερός Ἀποστολικός Κανών

Ὁ 31ος Ἱερός Ἀποστολικός Κανών[56] διορίζει ἐπακριβῶς ὅτι : «Εἴ τις πρεσβύτερος, καταφρονήσας τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, χωρὶς συναγάγῃ, καὶ θυσιαστήριον ἕτερον πήξῃ, μηδὲν κατεγνωκώς τοῦ ἐπισκόπου ἐν εὐσεβείᾳ καὶ δικαιοσύνῃ, καθαιρείσθω, ὡς φίλαρχος· τύραννος γάρ ἐστιν. Ὡσαύτως δὲ καὶ οἱ λοιποὶ κληρικοί, καὶ ὅσοι ἂν αὐτῷ προσθῶνται· οἱ δὲ λαϊκοὶ ἀφοριζέσθωσαν. Ταῦτα δὲ μετὰ μίαν, καὶ δευτέραν καὶ τρίτην παράκλησιν τοῦ ἐπισκόπου γινέσθω».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν παραπάνω Ἱερό Κανόνα, ἀναφέρει : «Τάξις συνέχει καί τά οὐράνια καί τά ἐπίγεια, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον. Πρέπει, λοιπόν, ἡ εὐταξία πανταχοῦ μέν να φυλάττηται ὡς συνεκτική και συστατική, καί μάλιστα δέ εἰς τούς ἐκκλησιαστικούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν χρέος νά γνωρίζωσιν ὁ καθείς τά ἰδικά των μέτρα, καί τά ὅρια τῆς οἰκείας τάξεως νά μή ὑπερβαίνουσιν. Ἀλλ’ οἱ μέν Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι καί κληρικοί πάντες νά ὑποτάσσωνται εἰς τόν ἰδικόν τους Ἐπίσκοπον˙ οἱ δέ Ἐπίσκοποι εἰς τόν ἰδικόν τους Μητροπολίτην˙ οἱ δε Μητροπολῖται εἰς τόν ἰδικόν τους Πατριάρχην. Διά τοῦτο καί ὁ παρών Ἀποστολικός κανών διορίζεται οὕτως Ὅποιος Πρεσβύτερος ἤθελε καταφρονήσῃ τόν ἰδικόν του Ἐπίσκοπον, καί χωρίς νά γνωρίσῃ αὐτόν πῶς σφάλλει φανερά ἤ εἰς τήν εὐσέβειαν ἤ εἰς τήν δικαιοσύνην˙ ταὐτόν εἰπεῖν, χωρίς νά γνωρίση αὐτόν πῶς εἶναι φανερά ἤ αἱρετικός ἤ ἄδικος, ἤθελε νά συμμαζώνῃ κατ’ἰδίαν τούς Χριστιανούς, καί κτίσας ἄλλην ἐκκλησίαν, ἤθελε λειτουργῇ εἰς αὐτήν ξεχωριστά, χωρίς τήν ἄδειαν καί γνώμην τοῦ Ἐπισκόπου του, ὁ τοιοῦτος ὡς φίλαρχος, ἄς καθαίρηται˙ ἐπειδή ὡς τύραννος μέ βίαν καί τυραννίαν, ζητεῖ νά σφετερίσῃ τήν ἀνήκουσαν ἐξουσίαν τῷ Ἐπσικόπῳ του. Ἀλλά καί ὅσοι μέν ἄλλοι κληρικοί συμφωνήσουν μέ αὐτόν εἰς τήν τοιαύτην ἀποστασίαν, ἄς καθαίρωνται παρομοίως καί αὐτοί˙ ὅσοι δέ λαϊκοί, ἄς ἀφορίζονται. Ταῦτα ὅμως νά γίνωνται, ἀφ’ οὗ ὁ Ἐπίσκοπος παρακινήσῃ μέ γλυκάδα καί ἡμερότητα τρεῖς φοραῖς τούς ἀπ’αὐτοῦ χωρισθέντας νά λείψουν ἀπό τοιοῦτον κίνημα, καί αὐτοί σταθοῦν εἰς τό πεῖσμα των. Ὅσοι δέ χωρίζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους πρό συνοδικῆς ἐξετάσεως, διατί αὐτός κηρύττει δημοσίᾳ κᾀμμίαν κακοδοξίαν καί αἵρεσιν, οἱ τοιοῦτοι, ὄχι μόνον εἰς τά ἀνωτέρω ἐπιτίμια δέν ὑπόκεινται, ἀλλά καί τήν πρέπεουσαν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τιμήν ἀξιόνονται, κατά τόν ιε΄ τῆς α΄ καί β΄».

23. Ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου

Ὁ 15ος Ἱερός Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας (ΑΒ΄) Συνόδου[57] ἐπί ἁγίου Φωτίου τοῦ Μεγάλου Πατριάρχου Κων/λεως (861 μ.Χ.) διορίζει ἐπακριβῶς ὅτι : «Τά ὁρισθέντα περί πρεσβυτέρων καί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν πολλῷ μᾶλλον ἐπί Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μητροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρός τόν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καί μή ἀναφέροι τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό ὡρισμένον καί τεταγμένον, ἐν τῆ θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλά πρό ἐμφανείας συνοδικῆς καί τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως σχίσμα ποιήσοι· τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλότριον εἶναι εἴ μόνον ἐλεγχθείη τοῦτο παρανομήσας. Καί ταῦτα μέν ἐσφράγισταί τε καί ὥρισται περί τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων, καί σχίσμα ποιούντων καί τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γάρ δι’ αἵρεσίν τινα παρά τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τήν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ’ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς τῆς προς τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι».
Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν παραπάνω Ἱερό Κανόνα, ἀναφέρει : «Ἑκεῖνα ὁποῦ οἱ ἀνωτέρω Κανόνες (ιγ’ καί ιδ’) ἐδιώρισαν περί Ἐπισκόπων καί Μητροπολιτῶν, τά αὐτά διορίζει, καί πολλῶ μᾶλλον, ὁ παρών Κανών, περί Πατριαρχῶν, λέγων ὅτι, ὅστις Πρεσβύτερος ἤ Ἐπίσκοπος ἤ Μητροπολίτης ἤθελε χωρισθῆ ἀπό τήν συγκοινωνίαν τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ, καί δέν μνημονεύη τό ὄνομα αὐτοῦ κατά τό σύνηθες (ὁ Μητροπολίτης δηλ. μόνος˙ ὁ γάρ Πρεσβύτερος τοῦ Ἐπισκόπου του τό ὄνομα μνημονεύει, ὁ δέ Ἐπίσκοπος τοῦ Μητροπολίτου του) πρό τοῦ νά φανερώσουν τά κατά τοῦ Πατριάρχου αὐτῶν εἰς τήν Σύνοδον καί παρά τῆς Συνόδου αὐτός νά κατακριθῆ˙ οὖτοι, λέγω, πάντες νά καθαίρωνται παντελῶς, οἱ μέν Ἐπίσκοποι καί Μητροπολῖται, πάσης Ἀρχιερατικῆς ἐνεργείας, οἱ δέ Πρεσβύτεροι, πάσης Ἱερατικῆς. Πλήν ταῦτα μέν νά γίνωνται, ἐάν δι’ ἐγκλήματα τινά, πορνείαν θετέον, ἱεροσυλίαν καί ἄλλα, χωρίζονται οἱ Πρεσβύτεροι ἀπό τούς Ἐπισκόπους των, οἱ Ἐπίσκοποι ἀπό τούς Μητροπολίτας των, καί οἱ Μητροπολίτες ἀπό τούς Πατριάρχας των». Μέ ὑποσημείωσι στό σημεῖο αὐτό ἀναφέρει ὁ ἅγιος : «Ἀγκαλά καί ὁ λα΄ Ἀποστολικός ἀνεύθυνον κρίνει καί τόν χωριζόμενον, ἐάν γνωρίζει αὐτόν καί ἄδικον». Ἐάν δέ οἱ ρηθέντες πρόεδροι ἦναι αἱρετικοί καί τήν αἵρεσιν αὐτῶν κηρύττουσι παρρησία… (Μέ ὑποσημείωσι στό σημεῖο αὐτό ἀναφέρει ὁ ἅγιος : «Ἀπό τόν λόγον τοῦτον τοῦ Κανόνος φαίνεται ὅτι δέν πρέπει τινάς νά χωρίζηται, κατά τόν Βαλσαμῶνα, ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν του, ἐάν αὐτός ἔχη μέν καμμίαν αἵρεσιν, τήν φυλάττει, ὅμως, εἰς τό κρυπτόν καί δέν τήν κηρύττει˙ τυχόν γάρ αὐτός πάλιν ἀφ’ἑαυτοῦ μετά ταῦτα νά διορθωθῆ») …καί διά τοῦτο χωρίζονται οἱ εἰς αὐτούς ὑποκείμενοι, καί πρό τοῦ νά γένη ἀκόμη συνοδική κρίσις περί τῆς αἱρέσεως ταύτης, οἱ χωριζόμενοι αὐτοί, ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν».

24. Ἀνάγκη μετανοίας τῶν Οἰκουμενιστῶν πρό τοῦ θανάτου

Φημολογεῖται ἐδῶ καί καιρό ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος πάσχει ἀπό τήν ἐπάρατη νόσο καί ὑποβάλλεται σέ χημειοθεραπεῖες, ἀπό τήν ὁποία εὐχόμεθα συντόμως νά ἰαθεῖ. Ἤδη βρίσκεται εἰς τήν δύσιν τῆς πατριαρχείας του καί τῆς ἐπιγείου ζωῆς του, φθάσας τά 78 ἔτη. Ὅμοιως, ὁ κ. Ἄνθιμος ἄγγιξε ἤδη τά 82 ἔτη. Ἐρωτῶμεν : Δέν θά ἦταν φρονιμότερον καί συνετότερον νά προετοιμάζονται γιά τήν ἔξοδο τῶν ψυχῶν τους ἀπό τήν ματαία καί πρόσκαιρη αὐτή ζωή καί ἰδίως γιά τήν ἀπολογία τους ὡς Ἀρχιερέων ἐνώπιον τοῦ φρικωδεστάτου, φρικτωτάτου καί φοβερωτάτου βήματος τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ; Μέ τέτοιες ἐνέργειες, ὡς οἱ ἀνωτέρω, ἀτυχῶς διόλου δέν βοηθοῦν τούς ἑαυτούς τους.

25. Ἀνάγκη συγκλήσεως ἀντισυνόδου

Ἡ ἀντικανονική καί ἀπειλητική πατριαρχική ἐπιστολή θά μποροῦσε νά ἀντιστραφεῖ, νά ἀποσταλεῖ δηλ. ἀπό τά τέσσερα Πατριαρχεία Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας Βουλγαρίας, πού δέν ἔλαβαν μέρος στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, πρός ὅλους τούς Όρθοδόξους Ἐπισκόπους, καταγγέλοντας συνοδικῶς τόν κ. Βαρθολομαῖο καί τούς σύν αὐτῷ, καί λέγοντας περίπου τά ἐξῆς :
«Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ ὁμόφρονες κληρικοί καί λαϊκοί, διά τοῦ διαδικτύου καί τῶν διαφόρων μέσων γενικῆς ἐνημερώσεως, περιερχόμενοι δέ καί διαφόρους ἀδελφάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, προσκαλοῦσι τούς ἀδελφούς Προκαθημένους καί τούς ποιμένας, ἀλλ' ἰδιαιτέρως τόν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξον Λαόν, εἰς καταναγκαστικόν πειθαναγκασμόν, τυφλήν καί βιαίαν ὑπακοήν καί ἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεων τῆς ἐν Κρήτῃ συνελθούσης καί διασπασάσης τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ληστρικῆς ψευδοσυνόδου.
Οὗτοι ἐπιτελοῦσι διαβρωτικόν συνειδήσεων καί προκαλοῦν σκανδαλισμόν ἀνίερον ἔργον ἐν τῷ κλίματι τῆς ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἐπί πλέον, ἡ οἰκουμενιστική αὔτη ὁμάς ἐμφανίζει ἑαυτήν ὡς ἐκφράζουσαν τήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Τά σκοπίμως καί ἀνιέρως λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τῶν ἐν λόγῳ κληρικῶν καί λαϊκῶν ἀποτελοῦσι, κατά τόν Μέγαν Βασίλειον, «ψυχῶν δηλητήρια [...] ἅπερ αἱ [...] μήνιγγες» τῶν εἰρημένων «ἐκβοῶσι πολυφάνταστοι οὖσαι διά τό πάθος». Ἄλλωστε, «τό σχῖσαι Ἐκκλησίαν, καί φιλονείκως διατεθῆναι, καί διχοστασίας ἐμποιεῖν καί τῆς συνόδου διηνεκῶς ἑαυτόν ἀποστερεῖν, ἀσύγγνωστον καί κατηγορίας ἄξιον, καί πολλήν ἔχει τήν τιμωρίαν»
Ἀτυχῶς, τήν συμπήξασαν μέτωπον κατά τῆς κανονικῆς ὈρθοδόξουςἘκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἱεροκανονικῶν καί Ἁγιοπατερικῶν ἀποφάσεών της, διά τῆς ἐν Κρήτῃ συνελθούσης ψευδοσυνόδου, γνωστήν οἰκουμενιστικήν ὁμάδα ἐνισχύουσι, διά τῆς στάσεως αὐτῶν, καί ἕτεροι πλεῖστοι οἰκουμενισταί Προκαθήμενοι καί Ἱεράρχαι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διά τῆς γραφίδος καί τοῦ εὐκαίρως - ἀκαίρως ἐκφερομένου, ἐπί παντός τοῦ ἐπιστητοῦ ἀκρίτου λόγου αὐτῶν, ὡς ἐπί παραδείγματι οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται Γέρων Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας καί Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ. Οἱ οὕτως ἐνεργοῦντες λησμονοῦσιν ἀσφαλῶς ὅτι «τά συνοδικῶς σκεπτόμενα καί διαγινωσκόμενα, τῶν κατά μόνας γνωματευομένων κρείττονά εἰσι καί ἐπικρατέστερα».

Ὅθεν, παρακαλοῦμεν ὅπως λάβητε τά προσήκοντα μέτρα καί προβῆτε εἰς τάς δεούσας συστάσεις πρός τούς εἰρημένους κληρικούς καί πρός τά συγκεκριμένα στελέχη, ἵνα παύσωσι νά ἐνεργῶσιν ἀντιεκκλησιαστικῶς καί ἀντικανονικῶς, νά σκανδαλίζωσι ψυχάς, «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε», καί νά προκαλῶσι προβλήματα εἰς τήν ἑνιαίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.
Καλῶς γιγνώσκοντες οἱ πάντες, ὅτι «οὐδέν οὕτω παροξύνει τόν Θεόν, ὡς τό Ἐκκλησίαν διαιρεθῆναι» ὡς ἀτυχῶς συμβαίνει διά τῆς συμπεριφορᾶς τῶν εἰρημένων, οὐδεμίαν ἀμφιβολίαν ἔχομεν ὅτι θέλετε ἐνεργήσει τό δέον, κατά τήν κανονικήν ἀκρίβειαν, καί προβῆτε εἰς τάς δεούσας πρός τούς εἰρημένους κληρικούς καί λαϊκούς ἐκκλησιαστικάς συστάσεις καί προτροπάς, ἵνα μή δίδωσιν ἀφορμάς εἰς "σκάνδαλα", ἐπί ἀπειλῇ ἐπιβολῆς, ἐν περιπτώσει μή ἀνανήψεως, τῶν προβλεπόμενων ὑπό τῶν Θείων καί ἱερῶν κανόνων κυρώσεων, πρός θεραπείαν τῶν διά τῆς συμπεριφορᾶς αὐτῶν προκαλουμένων εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μωλώπων.
Πρός τούτοις, ὡσαύτως παρακαλοῦμεν θερμῶς τάς Ύμετέρας Μακαριοτήτας καί Σεβασμιοτήτας ὅπως ἐπιστήσητε ἰδιαιτέρως τήν προσοχήν τῶν προκαλούντων διά δηλώσεων καί ἐγκυκλίων αὐτῶν ἀναστάτωσιν εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ Πατριαρχῶν καί Ἱεραρχῶν της Όρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῶν ἀνωτέρω ρηθέντων Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου καί Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ καί πλείστων ἑτέρων, σύν τῇ δηλώσει ὅτι, ἐάν δέν ἀνανήψωσι καί δέν ἔλθωσιν εἰς ἑαυτούς, ἐάν δέν ἀπορρίψωσι τήν Κολυμπάριον ψευδοσύνοδον, δέν ἀνακαλέσωσιν καί ἀποσύρωσιν τάς ὑπογραφάς των καί δέν μετανοήσωσιν διά τά ἐν αὐτῇ ὅλως ἀντικανονικῶς, ἀντιεκκλησιολογικῶς καί ἀντορθοδόξως πραχθέντα, τά καθ' ἡμᾶς Ἁγιώτατα Πατριαρχεῖα καί Ἐκκλησίαι θέλουσιν ἀντιμετωπίσει τό δημιουργούμενον πρόβλημα διά τῆς διακοπῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς κοινωνίας μετ' αὐτῶν, ὡς προκαλούντων τήν κοινήν εὐθύνην καί τό χρέος πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Ποιμένων πρός διασφάλισιν τῆς ἑνότητος, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνιαίας μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Τά ἀνωτέρω, ἐν πόνῳ ψυχῆς καί ἄλγει καρδίας καταγγέλλοντες ὑπευθύνως, πρίν ἤ τό ὑπερβαῖνον τό δικαίωμα ἐλευθέρας ἐκφράσεως οἰκοδομητικῆς γνώμης ἀνίερον τοῦτο ἔργον λάβῃ μείζονας καί δυσθεραπεύτους διαστάσεις».

26. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται

Τέλος, ἄς μήν λησμονοῦμε ποτέ στή ζωή μας ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται»[58], ὅτι «ἐάν οὖτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται»[59] καί ὅτι «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ρυπαρός ρυπαρευθήτω ἔτι καί ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι»[60].
Οἱ ὑπογράφοντες

Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς Ὑποψήφιος Διδάκτωρ Θεολογίας
Πρεσβυτέρα Κωνσταντίνα Ἀγγελακοπούλου - Λουλουδάκη Βρεφονηπιοκόμος
Πολυχρόνιος Τσώρης Ἐλεύθερος Ἐπαγγελματίας Κόρινθος
Σοφία Τσέκου Καθηγήτρια Κόρινθος
Ἀθανάσιος Τσώρης Λογιστής Κόρινθος
Ἀγγελική Ράπτη Λογίστρια Κόρινθος
23 Δεκεμβρίου 2016