ΑΠΕΒΙΩΣΕ Ο ΛΟΓΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΟΣ... ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΒΟΣΤΩΝΗ. Απεβίωσε το απομεσήμερο της Τετάρτης 11ης Ιανουαρίου ο πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής Δημήτριος Κωνσταντέλος, ομότιμος Καθηγητ...

ΒΟΣΤΩΝΗ. Απεβίωσε το απομεσήμερο της Τετάρτης 11ης Ιανουαρίου ο πρωτοπρεσβύτερος καθηγητής Δημήτριος Κωνσταντέλος, ομότιμος Καθηγητής της Ιστορίας της Θεολογίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στο Πανεπιστήμιο Richard Stockton της Νέας Iερσέης.

Ο αείμνηστος ήταν εκ των πλέον λογίων κληρικών της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανά τον κόσμο και συγγραφέας. Φίλος, αναγνώστης και συνεργάτης του «Εθνικού Κήρυκα» επί πολλές δεκαετίες, κόσμησε το εξώφυλλο του «Περιοδικού» το Σαββατοκύριακο 7 και 8 Φεβρουαρίου 2009.

Επίσης, ο εκδότης διευθυντής του «Ε.Κ.» κ. Αντώνης Η. Διαματάρης τίμησε τον μακαριστό πλέον π. Δημήτριο Κωνσταντέλο κατά την διάρκεια του επίσημου δείπνου για την εκατοστή επέτειο του «Ε.Κ.» που παρατέθηκε στις 22 Μαΐου 2015 στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Μανχάταν.

Ο αείμνηστος είχε υπηρετήσει σε διάφορες κοινότητες της Αρχιεπισκοπής και υπήρξε συνιδρυτής τριών κοινοτήτων στη Νέα Ιερσέη.

Το σκήνωμά του θα τεθεί σε κοινό προσκύνημα στον ιερό ναό της Αγίας Τριάδος στην πόλη Egg Harbor της Νέας Ιερσέης την Κυριακή 15 Ιανουαρίου από τις 3 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ. Η Νεκρώσιμη Ακολουθία του θα τελεστεί στον ίδιο ναό τη Δευτέρα στις 11 π.μ. προεξάρχοντος του Μητροπολίτη Νέας Ιερσέης κ. Ευαγγέλου.

Ο αείμνηστος π. Δημήτριος Κωνσταντέλος.

Ο π. Δημήτριος είχε συγγράψει πάνω από δεκαπέντε βιβλία και πολλές μελέτες και άρθρα πού έχουν δημοσιευθεί σε περισσότερα από 40 περιοδικά, επετηρίδες και εγκυκλοπαίδειες και είχε τιμηθεί με υποτροφίες, αναγνωρίσεις και οργανισμούς Αμερικής και Ελλάδος.

Ηταν υπόδειγμα ελληνοπρεπούς κληρικού, καθηγητή, ερευνητή, στοχαστή και συγγραφέα και συνάμα ιδρυτής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Στόκτον. Τον Σεπτέμβριο του 2014 το Πανεπιστήμιο Richard Stockton της Νέας Ιερσέης τίμησε τον π. Δημήτριο με τη δημιουργία Ελληνικής Βιβλιοθήκης που φέρει το όνομά του.

Γεννήθηκε στο χωριό Σπηλιά του νομού Μεσσηνίας. Είχε διδαχθεί τα πρώτα γράμματα στο Δημοτικό Σχολείο της γενέτειράς του και τα Γυμνασιακά στην Κυπαρισσία.

Είχε σπουδάσει Θεολογία στη Θεολογική του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης, στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είχε κάνει επίσης μεταπτυχιακές σπουδές στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Πρίνστον στον κλάδο της Καινής Διαθήκης και της Ελληνιστικής Εποχής λαβών τον πτυχίο του Μαγίστορος.

Επιπλέον, είχε κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο Rutgers επί πενταετία στους κλάδους της Ιστορίας του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, της Αναγεννήσεως-Μεταρρυθμίσεως και της Αμερικής και έχει ειδικευθεί στην Ιστορία και τον Πολιτισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας λαβών τα πτυχία του Μαγίστορος στην ιστορία και του Διδάκτορος (Ph.D.).

Από το 1962 είχε διδάξει είτε ως επισκέπτης, είτε ως τακτικός καθηγητής στα Πανεπιστήμια Rutgers, Boston College και Ελληνικό Κολέγιο, όπου επί έξι χρόνια διηύθυνε το περιοδικό «Ελληνική Ορθόδοξη Θεολογική Επιθεώρηση».

Είχε εκλεγεί τακτικός καθηγητής το 1971 στο Πανεπιστήμιο Στόκτον της Νέας Ιερσέης και το 1986 είχε αναδειχθεί σε «διακεκριμένο καθηγητή» με πλήρη προικοδοτούμενη έδρα.
Είχε κάνει πολλές διαλέξεις και είχε συμμετάσχει σε πολλά συνέδρια στην Αμερική και σ’ ολόκληρο τον Κόσμο, ενώ όπως ήδη ελέχθη είχε συγγράψει πέραν των είκοσι βιβλίων και εκατοντάδες άρθρα.

Ηταν νυμφευμένος με την πρεσβυτέρα Στυλιανή το γένος Κουσουλίδη εκ Χίου, η οποία απεβίωσε το 2010. Καταλείπει τέσσερα τέκνα όλα με πανεπιστημιακή μόρφωση, και έξι εγγόνια.

Το όνομα Δημήτριος Κωνσταντέλος ήταν συνώνυμο εδώ και εξήντα χρόνια με την ακαδημαϊκότητα, τη γνώση, τη σοφία, την αρετή, τη σοβαρότητα, τη συγγραφή, μα πάνω απ’ όλα με τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Ο πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Κωνσταντέλος ήταν ο κατ’ εξοχήν μελετητής, βιωτής και διδάχος αμφοτέρων, με την εμβέλεια του ονόματος και του συγγραφικού έργου να έχει αποκτήσει παγκόσμια ακτινοβολία, ενώ για τους επιστήμονες της ιστορίας, της ελληνικότητας και της θεολογίας έχει καταστεί σημείο αναφοράς.

Γνώστης βαθύς και έγκυρος της Εκκλησίας της Αμερικής, ήταν ο κατ’ εξοχήν ιστορικός της, ενώ τα τελευταία χρόνια έγραψε τα Απαντα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιακώβου.

Σε συνέντευξή του στον «Ε.Κ.» η οποία είχε δημοσιευθεί στο «Περιοδικό» στις 7 και 8 Φεβρουαρίου του 2009, μας είχε πει συγκεκριμένα για τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο πως «τα γραφτά του, η αλληλογραφία του, με έχουν κάνει να αναθεωρήσω απόψεις που είχα για τον Ιάκωβο, διότι νόμιζα πως ο Ιάκωβος ήταν μόνο για τον Ιάκωβο. Νομίζω ότι προσπάθησε να κάνει πράγματα με τα οποία δεν έπρεπε να ασχοληθεί καθόλου, όπως με τα πολιτικά, διότι ούτε είδα αλλά ούτε βλέπω κανένα αποτέλεσμα ούτε τότε, ούτε τώρα. Απλώς μας χαμογελούν χωρίς να έχουμε αποτέλεσμα στα προβλήματά μας».

Είχε προσθέσει πως «εάν κρίνω από την επαφή μου μαζί του τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του τον γνώρισα στα γηρατειά του πολύ ταπεινό, πολύ συγκεντρωμένο και πολύ προσευχόμενο», ενώ στην ερώτηση πριν από αυτό, είχε αναφέρει ότι «είχα αντιρρήσεις, θυμάμαι την εκδίωξη του π. Γεωργίου Φλορόφσκι από τη Σχολή για το θέμα του γονατισμού κατά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, πολύ μικροπράγματα. Σηκώθηκε ο Ιάκωβος κι έλεγε εγώ είμαι Αρχιεπίσκοπος, εγώ έχω ευθύνη, οπότε σηκώθηκα και του είπα κι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την Εκκλησία όχι μόνο εσείς, Εκκλησία δεν είστε εσείς, είμαστε κι εμείς».

Και είχε συμπληρώσει: «Ο Ιάκωβος δεν έβγαλε μιλιά, δεν είπε ούτε λέξη. Το μεγαλύτερο σφάλμα του είναι ότι δεν πρόσεξε την Ελληνική Παιδεία όσο θα έπρεπε να την προσέξει».

Στην ίδια συνέντευξη και απαντητικά στην ερώτηση αν θα είχε δυσκολία να στηρίξει την επαναφορά στην παράδοση για εγγάμους Επισκόπους, είχε τονίσει πως «το έχω γράψει αυτό στο βιβλίο μου ‘Γάμος, Σεξουαλικότητα και Αγαμία’, διότι έχουμε στην ιστορία και την παράδοση της Εκκλησίας μας Πατριάρχες που ήταν έγγαμοι και δεν σταματώ στον τέταρτο αιώνα». Είχε προσθέσει πως «έχουμε πολλούς Επισκόπους, θα μπορούσαμε, προπαντός στην Ελλάδα, να τους αντικαταστήσουμε με μερικούς καλούς ιερείς που να έχουν έναν βαθμό και να επιβλέπουν μερικά πράγματα διότι έχει γεμίσει και η Ελλάδα από δεσποτάδες».

Ο αείμνηστος π. Δημήτριος είχε δυσκολία να δεχθεί τη χλιδή και την πολυτέλεια των ιεραρχών. Στην ίδια συνέντευξη είχε πει πως «ένα άλλο πράγμα το οποίο με ανησυχεί είναι όταν βλέπω αυτή την πολυτέλεια στην αρχιεροσύνη κι όταν ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει τόση μεγάλη φτώχεια και δυστυχία στον κόσμο κι όταν γνωρίζω τους Πατέρες της Εκκλησίας πόσο κοντά ήταν στη φτωχολογιά και τις θυσίες που έκαναν. Ο Μέγας Βασίλειος έπλενε τα πόδια των λεπρών, αφιέρωσε ολόκληρη την περιουσία του να κάνει ένα ίδρυμα, κι όταν βλέπω τους αρχιερείς μας με τους μεγαλόσταυρους, με τα εγκόλπιά τους, με τις περικεφαλαίες κ.λπ. αυτό το πράγμα για μένα δεν είναι παράδοση, αυτά εμφανίστηκαν πολύ μεταγενέστερα». Και είχε τονίσει: «πρέπει να επανέλθουμε στην Πατερική απλότητα όπως την έζησε η πρώτη Εκκλησία, αλλά και γενικότερα κατά την περίοδο του Βυζαντίου».

Στην ίδια πάντα συνέντευξη και στην ερώτηση ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος του, είχε απαντήσει: «όχι δεν με φοβίζει τίποτε διότι πιστεύω ότι στο κάτω-κάτω άλλος είναι ο κυβερνήτης» και ότι «η παρουσία του Θεού μέσα μου, γύρω μου, στον κόσμο αποβάλλει κάθε φόβο. Ο Θεός είναι εν τη ιστορία ανεξάρτητα αν εμείς παραβιάζουμε το θέλημα του Θεού».

Είχε επισημάνει πως «θα σας το πω ωμά πως αυτό που με φοβίζει είναι ο Ελληνισμός μου, η Ελλάδα μου, ο Ελληνισμός της Αμερικής, ο Ελληνισμός σ’ όλη τη Γη, θέλω να επιβιώσουμε μ’ αυτήν την παγκοσμιότητα για την οποία δεν έχω αντίρρηση, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλω να απορροφήσει τον Ελληνισμό, να αφομοιωθούμε τελείως. Οι ιερείς που λέγουν ότι είμαστε στην Αμερική δεύτερη και τρίτη γενιά, αλλά πείτε μου ήταν ο Εβραϊσμός λιγότερο εθνικός στην αρχαία εποχή; είναι λιγότερο εθνικιστικός σήμερα; Οι Αμερικανοί Βαπτιστές και οι Ευαγγελικοί των νότιων πολιτειών είναι λιγότερο εθνικιστές; Οπου πηγαίνουν στον Κόσμο δεν πηγαίνουν μόνο για ιεραποστολή για τον Χριστό, αλλά ταυτόχρονα μεταφέρουν και τον Αμερικανισμό. Εκτός τούτου ποιος άλλος λαός στη Γη έχει αυτή την κληρονομιά; Το αίμα μας είναι γνήσιο από την εποχή του Περικλή ή του Θουκυδίδη. Ενα πράγμα είναι βέβαιο, ότι η Ιστορία μάς έχει επιφορτίσει με μία βαριά αλλά πολύτιμη παράδοση».


ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ