ΚΟΤΣΓΚΙΡΙ: Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η άγνοια της Ιστορίας και η εξέγερση πουέ φερε σε δύσκολη θέση τον Κεμάλ Στην Ελλάδα, στις δομές του κράτους, στις δομές και στου...

Η άγνοια της Ιστορίας και η εξέγερση πουέ φερε σε δύσκολη θέση τον Κεμάλ

Στην Ελλάδα, στις δομές του κράτους, στις δομές και στους φορείς της ενημέρωσης, αλλά και στην ίδια την κοινωνία υπάρχει εμπεδωμένη μια προκατάληψη, την οποία βρίσκει κανείς μπροστά του νομοτελειακά, όποτε επιχειρεί να θίξει δημοσίως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, το κουρδικό ζήτημα.

Η προκατάληψη αυτή δεν προβάλλει μόνο τον ισχυρισμό ότι «οι Κούρδοι μάς έσφαξαν, άρα δεν επιτρέπεται να συζητάμε για ενδεχόμενο συνεργασίας και συμμαχίας μαζί τους», αλλά προχωρά ακόμα πιο πέρα, δίνοντας «γραμμή» να είμαστε υπέρ της ενότητας και της ακεραιότητας της Τουρκίας, γιατί «ό,τι χάσει η Τουρκία στα ανατολικά της θα το κερδίσει στα δυτικά της».

Οσον αφορά το πρώτο επιχείρημα, είναι ιστορικά ανακριβές, αφού οι Κούρδοι δεν ήταν σύνοικοι, ούτε καν γειτονικός πληθυσμός με τους Ελληνες της Μικράς Ασίας, με εξαίρεση ορισμένους ελληνικούς οικισμούς του Πόντου που γειτνίαζαν με κουρδικούς.
Το σωστό είναι ότι ορισμένες φατρίες των Κούρδων από την εποχή του Αβδούλ Χαμίτ και των συνταγμάτων Χαμηδιέ συνεργάστηκαν με το οθωμανικό κράτος και, σε ορισμένες περιπτώσεις, στράφηκαν εναντίον Αρμενίων, Ασσυρίων και φυλών Κούρδων που δεν συνεργάζονταν με το οθωμανικό κράτος.

Ομως, με εξαίρεση ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις, οι Κούρδοι όχι μόνο δεν μας έσφαξαν, αλλά στην ουσία ήταν σύμμαχοί μας στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Το πώς, το βλέπουμε παρακάτω:

Ο Μουσταφά Κεμάλ, αφού αποβιβάστηκε στην Αμισό στις 19 Μαΐου 1919, διοργάνωσε δύο συνέδρια, ένα στη Θεοδοσιούπολη (Erzurum), από τις 23 Ιουλίου έως τις 7 Αυγούστου, και ένα στη Σεβάστεια (Sivas), από τις 4 έως τις 11 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
Στα συνέδρια αυτά ο Κεμάλ προσπάθησε να κερδίσει την υποστήριξη των τοπικών αρχόντων της Ανατολίας -μεταξύ αυτών και οι Κούρδοι- για να οργανώσει τη λεγόμενη «Τουρκική Εθνοσυνέλευση στην Αγκυρα» και τον νέο τακτικό στρατό, με σκοπό να εκδιώξει από τα εδάφη της Μικράς Ασίας τα ξένα στρατεύματα «κατοχής», όπως τα ονόμαζε - αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και ελληνικά.

Ορισμένοι Κούρδοι φύλαρχοι πείσθηκαν από τις υποσχέσεις για παραχώρηση αυτονομίας που τους έδωσε ο Κεμάλ. Εκείνοι που ήταν δύσπιστοι ήταν οι Κούρδοι αλεβίτες των νομών Ντέρσιμ, Μαλάτειας, Ερζινγκιάν και Σεβάστειας, νομών που γειτνιάζουν με τον Πόντο. Οι ηγέτες των φυλών αυτών, από τον Μάρτιο του 1918, είχαν αρχίσει να οργανώνονται για να απαιτήσουν αυτονομία και έβλεπαν με καχυποψία τις κινήσεις του Κεμάλ.

Στις 6 Μαρτίου 1921, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η προέλαση του Ελληνικού Στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο -στις 27 Μαρτίου έγινε η ατυχής μάχη του Ινονού με τον κεμαλικό στρατό-, επαναστάτησε η φατρία των Κότσγκιρι (Κούρδοι αλεβίτες που αποτελούνταν από 16 μεγάλες πατριαρχικές οικογένειες, συνολικού πληθυσμού 40.000 ανθρώπων, οι οποίοι κατοικούσαν σε 135 χωριά και κωμοπόλεις, σε επαρχίες των νομών Σεβάστειας, Ερζινγκιάν και Ντέρσιμ).

Οι επαναστάτες, οι οποίοι διέθεταν δύναμη ενόπλων που ξεπερνούσε τους 6.000 έφιππους άνδρες, πολιόρκησαν και συνέλαβαν τη δύναμη ενός συντάγματος που κινήθηκε εναντίον τους, κρέμασαν τον συνταγματάρχη και είτε συνέλαβαν είτε εξεδίωξαν οποιονδήποτε εκπρόσωπο του -υπό δημιουργία τότε- νέου τουρκικού κράτους από τις περιοχές τους.

Ο Μουσταφά Κεμάλ, που ήταν απασχολημένος με την αντιμετώπιση του Ελληνικού Στρατού στο μικρασιατικό μέτωπο, έστειλε εκπροσώπους του στους επαναστατημένους Κούρδους για να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση και, όταν εκείνοι απέρριψαν τις συμβιβαστικές προτάσεις του, έστειλε ένα σώμα στρατού 6.000 ανδρών εναντίον τους.

Οταν το σώμα στρατού απέτυχε, ο Κεμάλ έδωσε διαταγή στον Τοπάλ Οσμάν, τον σφαγέα των Ελλήνων του Πόντου, να κινηθεί εναντίον των επαναστατημένων Κούρδων, με τα 42ο και 46ο Συντάγματα Εθελοντών, που είχε συγκροτήσει στη μαρτυρική Κερασούντα.
Στα τέλη Απριλίου, ο Τοπάλ Οσμάν κατάφερε να κάμψει την αντίσταση των επαναστατών, οι οποίοι διασκορπίστηκαν σε μικρές ομάδες στα βουνά, για να ακολουθήσουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που ολοκληρώθηκαν στις 17 Ιουνίου 1921.

Μάλιστα, ο ίδιος ο Τοπάλ Οσμάν, σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Vakit» στις 19/02/1922, είχε δηλώσει: «Κινηθήκαμε εναντίον των επαναστατών του Κότσγκιρι με 2.700 άνδρες».
Γιατί τα γράψαμε αυτά;

Γιατί οι εξελίξεις ίσως μας φέρουν να συνεργαστούμε με τους Κούρδους το επόμενο διάστημα για να αντιμετωπίσουμε δυσάρεστες καταστάσεις.
Και πρέπει να ξέρουμε την πραγματική Ιστορία, να διδασκόμαστε απ’ αυτήν και όχι να αποπροσανατολιζόμαστε «αλείφοντας βούτυρο στο ψωμί των Τούρκων», όπως λέει και η παροιμία!

Σάββας Καλεντερίδης