Ο Ιβάν Κοζλόφσκι ήταν σολίστας του Μπολσόι, θρυλικός τενόρος της όπερας, τραγούδησε τις άριες που αντιστοιχούσαν σε ήρωες μυθιστορημά...
Ο Ιβάν Κοζλόφσκι ήταν σολίστας του Μπολσόι, θρυλικός τενόρος της όπερας, τραγούδησε τις άριες που αντιστοιχούσαν σε ήρωες μυθιστορημάτων, όπως ο Λένσκι στον «Γεβγκένι Ονέγκιν», ο Γιουροντίβι στον «Μπορίς Γκοντουνόφ», ο Μπερεντέι στη «Χιονάτη». Συνολικά, τουλάχιστον 50 κλασσικά κομμάτια. Η δημοτικότητα του Κοζλόβσκι τη δεκαετία του 1940 είχε φτάσει στα ύψη.
Τις θαυμάστριες του, τις αποκαλούσαν «Κοζλοβίστκι». Ήταν κοπέλες από φτωχές οικογένειες που ζούσαν στα κτίρια μαζικής διαβίωσης «κομμουνάλκι» («κοινόβια). Το μνημείο του στην Ουκρανία Οι μελωδίες του τραγουδιστή της όπερας ήταν ότι ωραιότερο υπήρχε στη ζωή τους, αλλά βέβαια υπήρχαν και άλλα καλλιτεχνικά είδωλα. Οι πιο φανατικές κοπέλες περίμεναν τους τραγουδιστές στον δρόμο έξω από τα σπίτια τους ή πολιορκούσαν τα καμαρίνια.
Δεν έχαναν ποτέ συναυλία. Κάποιες από αυτές, δεν δίσταζε να πιαστεί ακόμη και στα χέρια! Κάποιες, ευτυχώς ελάχιστες, αυτοκτόνησαν επειδή το είδωλό τους δεν τις ήθελε. Μια εκπληκτική φωνή που θύμιζε ηθοποιούς των αυτοκρατορικών θεάτρων Φωτογραφία με τον Κοσλόφκσι και τον θίασο του, το 1949 Κάποιος είχε υπολογίσει ότι η φωνή του Κοζλόβσκι έφτανε τα 150 ντεσιμπέλ! Ταυτόχρονα δε, ηχούσε εκπληκτικά τρυφερή, καθαρή, μαλακή και όμορφη. Θύμιζε ηθοποιούς των παλιών αυτοκρατορικών θεάτρων. Ο Κοζλόβσκι αισθανόταν όχι απλά τραγουδιστής, αλλά και δραματικός καλλιτέχνης. Όταν θεωρούσε ότι για εκφραστικούς λόγους έπρεπε να τραβήξει μια νότα περισσότερο από ότι είναι γραμμένο στην παρτιτούρα, το έκανε. Και οι μουσικοί προσαρμόζονταν στον τρόπο που ερμήνευε. Μια φορά στο «Φάουστ», χόρεψε ακόμη και μπαλέτο. Ήταν ένας κλειστός άνθρωπος. Είχε σπουδάσει Θεολογία και του άρεσαν πολύ τα θρησκευτικά τραγούδια και τα χριστουγεννιάτικα ουκρανικά κάλαντα, αλλά δεν τον άφηναν να τα τραγουδήσει.
Όταν κατάφερε να γράψει ένα δίσκο με κάλαντα, κατέστρεψαν τα αντίτυπα. Τη δεκαετία του ΄60 η ουκρανική KGB τον χλεύαζε, ενώ λέγεται πως έσπασαν τους δίσκους του με τις μπότες τους. Η πρόφαση για να μην τραγουδήσει για τον Στάλιν Επί Στάλιν, ήταν ο τραγουδιστής «της αυλής». Κάποια νύχτα τον κάλεσαν σε μια δεξίωση στο Κρεμλίνο. Ο Στάλιν θέλησε να ακούσει το λυρικό παραδοσιακό της Γεωργίας «Σουλικό». Ο Κοζλόβσκι ανέφερε ότι δεν μπορεί να τραγουδήσει επειδή πονούσε ο λαιμός του και φοβόταν μήπως κλείσει η φωνή του. «Καλώς –απάντησε ο Στάλιν- ας προφυλάξει τη φωνή του ο σύντροφος Κοζλόβσκι και ας ακούσει πως τραγουδάμε εγώ με τον Μπέρια. Έλα δω Λαβρέντι να τραγουδήσουμε». Ο Στάλιν και ο αρχηγός της μυστικής αστυνομίας, ο Μπέρια στάθηκαν ο ένας δίπλα στον άλλο και τραγούδησαν για τον Κοζλόβσκι το «Σουλικό», και μάλιστα πολύ καλά.
Ο αριστοκράτης Ο αριστοκρατικός του τύπος και το υψηλό καλλιτεχνικό του επίπεδο τον έκανε να ξεχωρίζει. Όπως και κάθε αστέρας, φρόντιζε για την υγεία και την καλή φυσική του κατάσταση, έπαιζε τένις και βόλεϊ. Μέχρι τα 75 του έκανε κρίκους της ενόργανης γυμναστικής. Κάθε βράδυ πήγαινε στο ωδείο. Προς τιμήν του, σε μια από τις θέσεις των επισήμων τοποθετήθηκε η επιγραφή: «Εδώ άκουγε μουσική ο μεγάλος τραγουδιστής Ιβάν Σεμιόνοβιτς Κοζλόβσκι».
Πηγή: ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.