ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ: Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι μια... χαρισματική πολιτική προσωπικότητα, ίσως η πιο σημαντική μετά τον Μουσταφά Κεμάλ, στη διαμόρφωσ...

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι μια... χαρισματική πολιτική προσωπικότητα, ίσως η πιο σημαντική μετά τον Μουσταφά Κεμάλ, στη διαμόρφωση και την εξελικτική πορεία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ο Κεμάλ είναι ο άνθρωπος που έκανε συμβιβασμούς και συγκερασμούς, και πάνω στα ερείπια, τους ποταμούς αίματος και τα κόκαλα των γενοκτονημένων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων κατόρθωσε να χτίσει ένα κράτος αποδεκτό από τη χριστιανική Δύση και εν μέρει από τη μουσουλμανική Μέση Ανατολή.

Το κράτος του Κεμάλ στηρίχτηκε πάνω στους εξής τέσσερις πυλώνες: «Ένα έθνος, ένα κράτος, μία γλώσσα, μία θρησκεία».
Όλα αυτά τα χρόνια που ο κεμαλισμός ήταν η βασική και μοναδική ιδεολογία του κράτους, όλες οι πολιτικές ιδεολογίες αλλά και το λεγόμενο πολιτικό Ισλάμ ήταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των κρατικών μηχανισμών, αυτό που λέμε «βαθύ κράτος».
Ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν ο άνθρωπος που έσπασε τα στεγανά του κεμαλισμού και διέσπασε τους μηχανισμούς του βαθέος κράτους, εγκαθιδρύοντας το πολιτικό Ισλάμ και καθιστώντας το σταδιακά ως τη νέα κυρίαρχη ιδεολογία στην Τουρκία. Ταυτόχρονα διεύρυνε και επέκτεινε τις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που είχε αρχίσει να θεσπίζει ο Τουργκούτ Οζάλ τη δεκαετία του 1980, δίνοντας έτσι μια ιδιαίτερη ώθηση στην τουρκική οικονομία.
Χαρισματική φυσιογνωμία, μιλώντας εκτός κειμένου, από στήθους –ή μάλλον από καρδιάς– στους πολίτες, κατόρθωνε να συναρπάζει τα πλήθη πετυχαίνοντας αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες από το 2002.
Και όλα αυτά μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Γιατί τη δεύτερη δεκαετία αρχίζει μια νέα περίοδος. Ο Ερντογάν απομακρύνει από κοντά του σταδιακά τους παλιούς συντρόφους του, με τους οποίους ίδρυσε το AKP, και δημιουργεί τον οικογενειακό του κύκλο με παιδιά, γαμπρούς και ανίψια.
Το χειρότερο: απομονωμένος από τους παλιούς συντρόφους του, που του έδιναν μια ευσταθή ισορροπία, μπαίνει στον πειρασμό της συγκέντρωσης πολιτικού χρήματος για να αντισταθμίσει το πολιτικό έλλειμμα και το έλλειμμα ευστάθειας που δημιουργήθηκε γύρω του με την αποχώρηση της ηγετικής ομάδας του ΑΚΡ.
Όμως η συγκέντρωση πολιτικού χρήματος γίνεται ένας πειρασμός που οδηγεί στη διαφθορά, και ο φόβος της αποκάλυψής της, στον αυταρχισμό και τον απολυταρχισμό.
Αυτό ακριβώς έπαθε ο Ερντογάν.

Η συνέχεια του άρθρου στο Pontos-news