ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΛΗΤΑΚΙ...!!! ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ.... ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΦΡ. ΓΚΙΛΦΟΡΔ

ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕ ΚΑΙ ΣΤΡΟ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΑΚΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ... ΒΕΒΑΙΑ ΕΦΓΑΕ ΠΟΛΥ ΚΡΑΞΙΜΟ Α...

ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕ ΚΑΙ ΣΤΡΟ ΦΕΙΣΜΠΟΥΚ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΤΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΑΚΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΧΑΛΑΡΟΣ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ ΜΑΣ... ΒΕΒΑΙΑ ΕΦΓΑΕ ΠΟΛΥ ΚΡΑΞΙΜΟ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Ή ΈΧΕΙ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ ΤΟΝ ΛΌΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ Ή ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΤΙΚΗ ΦΩΤΟΙΓΡΑΦΙΑ... ΦΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΓΚΙΛΦΟΡΔ...

Άγγλος πολιτικός, περιηγητής και θερμός φιλέλληνας, πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας.
Γεννήθηκε στο Λονδίνο και ήταν γιος του λόρδου Νορθ, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας (1732-1792).

Πέρασε, λόγω υγείας, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε χώρες της νότιας Ευρώπης, στη Γαλλία, την Ιταλία και την Ελλάδα. Σπούδασε στο κολέγιο του Ιτον και στην Οξφόρδη και το 1793 έγινε διδάκτωρ του Αστικού Δικαίου. Το 1791έκανε το πρώτο του ταξίδι στην Ελλάδα, στα Ιόνια νησιά και στην Ήπειρο και πιθανόν τότε να ασπάστηκε την ορθοδοξία*, γεγονός το οποίο δεν έγινε γνωστό.
Το 1792 έγινε βουλευτής, το 1794 ελεγκτής των τελωνείων του Λονδίνου και το 1798 διορίστηκε πρώτος κυβερνήτης στην Κεϊλάνη, θέση την οποία κατείχε μέχρι το 1805, διοικώντας με εντιμότητα και φιλανθρωπία.

Έγινε ιδιαίτερα αγαπητός στη σκλαβωμένη Ελλάδα, εξαιτίας του φιλελληνισμού του και της βοήθειας που παρείχε σε Έλληνες σπουδαστές.

Το 1814 έγινε πρόεδρος της φιλόμουσου Εταιρείας στην Αθήνα και το 1820 πρόεδρος της Ιονίου Ακαδημίας. Ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1791-2 και το 1810-13 δίνοντας εξαιρετικές περιηγητικές σελίδες, ενώ μετά το 1829 περνούσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Κέρκυρα.
Παρέδωσε σημαντικό έργο στην προσπάθεια ανάπτυξης της Ιονίου Ακαδημίας και πέθανε στο Λονδίνο στις 14 Οκτωβρίου του 1827.

Στο βιβλίο, « Τα ταξίδια του λόρδου Γκίλφορδ στην Ανατολική Μεσόγειο», της Ελένης Αγγελομάτη – Τσουγκαράρη, το οποίο εκδόθηκε στην Αθήνα το 2000, από την Ακαδημία Αθηνών, υπάρχει αναφορά στην Αργολίδα και ιδιαίτερα, στοΆργος, και της Μυκήνες.

Υποσημείωση

* Είναι, πράγματι, αλήθεια, ότι βαπτίσεις Δυτικών υπό δυτική (ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική) κατοχή απαιτούσαν μεγάλο ηρωισμό και γι’ αυτό σπάνιζαν, ή τελούνταν εν κρύπτω και έμεναν για τούτο άγνωστες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Άγγλου Λόρδου Frederick North – Guilford (1766-1827). Τον Ιανουάριο του 1791 ο Άγγλος ευγενής, γιος Πρωθυπουργού, έγινε ορθόδοξος, κατά την απαίτησή του δια κανονικού βαπτίσματος, διότι, όπως γράφει στην αυτόγραφη «Ομολογία» του, δεν το είχε λάβει ως αγγλικανός και πίστευε ότι η Ορθοδοξία ήταν η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία»,, κι εκτός αυτής κανένα μυστήριο δεν υπάρχει.

Έλαβε δε το όνομα Δημήτριος. Βλ. σχετικά την μελέτη του (Επισκόπου Διοκλείας) Kallistos Ware, The fifth earl of Guilford (1766-1827) and his secret conversion to the orthodox church, στο: D. Baker (Ed.), The orthodox churches and the west (= studies in church history, Vol. 13). Oxford 1976, σ. 247-256).

Ο Γκίλφορδ είναι η σπουδαιότερη απόδειξη ότι γίνονταν βαπτίσεις επιστρεφόντων δυτικών και επί Ενετοκρατίας στα Επτάνησα, αλλά κρατούνταν για ευνοήτους λόγους μυστικές.

Και ο Γκίλφορδ τηρούσε – για χρόνια – ως προς το ζήτημα αυτό απόλυτη μυστικότητα. Βλ. Γ. Δ. Μεταλληνού, Οι Τρεις Ιεράρχαι Προστάται της Ιονίου Ακαδημίας, στο: «Αντίδωρον πνευματικόν» (= τιμητικός Τόμος Γερασ. Ιω. Κονιδάρη), Αθήναι 1981, σ. 287/8. Του ιδίου, Η Ιόνιος Ακαδημία – Κριτική παρουσίαση του ομωνύμου βιβλίου του E. P. Henderson, «Παρνασσός» ΚΓ’ (1981), σ. 332 ε.ε.