ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ... ΜΕ ΡΙΣΚΟ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ

Ο Μασούντ Μπαρζανί ανακοίνωσε ένα δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης στο ιρακινό Κουρδιστάν, που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο. Caroline ...

Ο Μασούντ Μπαρζανί ανακοίνωσε ένα δημοψήφισμα αυτοδιάθεσης στο ιρακινό Κουρδιστάν, που θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο.

Caroline Galactéros
«Οι άνθρωποι διαλογίζονται πάντα με έναν «πόλεμο καθυστέρησης. Αυτή είναι η δυστυχώς διαυγή παρατήρηση του Marc Bloch στη Παράξενη Ήττα» υπενθύμισε πριν από λίγες μέρες ο στρατηγός Pierre de Villiers, μετά την αδικαιολόγητη «επίπληξη» μέσω μιας δέσμης πυροβολισμών προεδρικού αυταρχισμού, τόσο εξωφρενική όσο και ναρκισσιστική ενώπιον ενός μεγάλου υπηρέτη του Κράτους ο οποίος δεν έκανε τίποτα άλλο από το καθήκον του.

O Α/ΓΕΕΘΑ αντλεί τις συνέπειες και αποχωρεί σήμερα με σεβασμό και πλήρη συνοχή και τιμή. Ο νεαρός ένοικος των Ηλυσίων στερείται ενός σύμβουλου μεγάλης αξίας σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η Γαλλία πρέπει να ανακτήσει τη θέση σε μια διεθνή συναυλία σε πλήρη ανασύνθεση στο κόρφο της οποίας οι δογματικές και αφελείς προκαταλήψεις και οι παραιτήσεις της, την έχουν σοβαρά περιθωριοποιήσει, και ενώ οι πιο ριζοσπαστικοί αντίπαλοι της είναι πολύ μακριά από το να αφοπλίζονται παρά τις κάποιες αποτυχίες. Ο νέος πρόεδρος μας δεν φαίνεται να έχει ληφθεί το μέτρο (ή το φοβάται τόσο πολύ στο βαθμό που θέλει να το αγνοήσει;) της πραγματικής κατάστασης της «πολεμικής μηχανής» του και φαίνεται για την ώρα να είναι περισσότερο λογιστής παρά στρατηγιστής, καλύτερος στη διαχείριση των συμβόλων παρά στη μεταρρύθμιση της πραγματικότητας. Αυτόκλητος « Δίας», θα έπρεπε ωστόσο να κατανοήσει ότι κανείς δεν τρέμει έναν αδύνατο κεραυνό.

Θα έπρεπε προπαντός να είναι βαθύτατα ευγνώμων προς τον Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του - του οποίου είναι, κανείς δεν διαφωνεί, ο αρχηγός, και ως εκ τούτου προστάτης του, όπως πρέπει επίσης να προστατεύσει τους πολίτες του, χάρη σε εκείνες - να είχε το θάρρος να προειδοποιήσει για τις επιχειρησιακές συνέπειες των αποφάσεών του για το προϋπολογισμό τους και ως εκ τούτου να του προσφέρει την ανάλογη υποστήριξή του, αντί να σωπάσει κατά μιας ζηλευτής γαβάθας. Ο διάδοχός του, στρατηγός François Lecointre, είναι επίσης ένας άνθρωπος με μεγάλη ηθική και ανθρώπινη αξία, όχι λιγότερο θαρραλέος, όπως έδειξε στην επίθεση που διεύθυνε στις 27 Μαΐου 1995 στη γέφυρα του Σεράγεβο. Ας ελπίσουμε ότι θα καταφέρει να τον συνετίσει για αυτή την ανάγκη για συνοχή μεταξύ των μέσων και των αποστολών, μεταξύ του προϋπολογισμού και της αξιοπιστίας, μεταξύ της βασιλικής προνομιακής επιβεβαίωσης και της συγκεκριμένης υπεράσπισης ενός από τους ακρογωνιαίους λίθους της.

Ας ακούσουμε και αναλογιστούμε τουλάχιστον τα λόγια του Pierre de Villiers, ενώ η «νίκη» στη μάχη της Μοσούλης ηχεί πολύ βιαστικά καθώς και εκείνη των προοδευτικών δυνάμεων ενάντια στο διεθνή τζιχαντισμό. Αν πρέπει φυσικά να χαιρετίζουμε την επιμονή των ιρακινών δυνάμεων, οι οποίες έχουν υποστεί βαριές απώλειες σε αυτή την αστική μάχη κατά των τζιχαντιστών τους οποίους τίποτα δεν σταματούσε, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι τα πολιτικά διδάγματα αυτής της νίκης είναι πολύ μακριά από το να έχουν ολοκληρωθεί .

« Τίποτα το διαρκές δεν βασίζεται στην ισχύ ». Ο πρώην Α/ΓΕΕΘΑ μας έχει πάλι δίκιο όταν αναφέρει τον στρατάρχη Lyautey, πρώτος κυβερνήτης στρατηγός του γαλλικού προτεκτοράτου στο Μαρόκο το 1912, ο οποίος δήλωνε σε άλλο σημείο: « Όλοι οι αξιωματικοί ξέρουν να καταλάβουν ένα χωριό στην αυγή· εγώ θέλω αξιωματικούς που μπορούν να καταλάβουν ένα χωριό την αυγή και να ανοίγουν την αγορά εκεί το μεσημέρι».

Και ο Pierre de Villiers να τελειώσει μια από τις τελευταίες επιστολές του : «Θα υπενθυμίσω απλώς τα λόγια που διατύπωσε ο στρατηγός Ντε Γκωλ στις 10 Μαΐου 1961, με την ευκαιρία της μεταφοράς της τέφρας του στρατάρχη Lyautey, από το Μαρόκο στους Invalides : « το μέλλον δεν είναι πουθενά αλλού παρά στην ανάπτυξη». Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια χωρίς ανάπτυξη ούτε ανάπτυξη χωρίς ασφάλεια. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρωθεί για μια διαρκή ειρήνη, μια ειρήνη εκ των προτέρων».

Ποιος είναι αυτός ο πόλεμος καθυστέρησης που μπορεί να επωάσει στο Ιράκ και του οποίου το εμποδισμένο και έτοιμο βλέμμα, για να καυχούμαστε, δεν βλέπει τις προειδοποιήσεις; Είμαστε έτοιμοι να ξανανοίξουμε αγορές στις απελευθερωμένες ιρακινές πόλεις;

Η ανησυχία μου αφορά φυσικά το λάθος του στόχου που κάνουμε συγχύζοντας το δίκιο με την ηθική. Ότι το Ισλαμικό Κράτος είναι «ηθικά» ο απόλυτος εχθρός, είναι αυτονόητο, και αξίζει να το θυμίσουμε σε ένα δυτικό κόσμο που έχει κερδηθεί από το σχετικισμό των αξίων, όταν πρόκειται να τολμήσει κανείς χωρίς ντροπή να αναφέρει την έκπτωση των πολιτισμών που φέρεται να βίασε η αποικιοκρατία. Πολιτικά, όμως, το ισλαμικό κράτος δεν είναι το κέντρο του κυκλώνα. Ή αν είναι, είναι ακριβώς όπως και το κέντρο του κυκλώνα, δηλαδή από άποψη της φυσικής, σαν ένα κέντρο που είναι κενό, αλλά γύρω από το οποίο τα πάντα γερνούν όλο και πιο γρήγορα όσο το πλησιάζουμε. Διότι πολιτικά, το βασικό πρόβλημα στο Ιράκ δεν είναι το ισλαμικό κράτος, αλλά οι συσχετισμοί των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών δυνάμεων, που οδήγησαν στην εμφάνιση ενός τέτοιου τέρατος και το έτρεψαν. Αλλά, από αυτούς τους παράγοντες που επιδεινώθηκαν από το νεοσυντηρητισμό των ΗΠΑ μετά την εισβολή του 2003, κανένας δεν έχει πραγματικά σταθεροποιηθεί. Αντίθετα, με την αποτυχία της εδαφικότητας του Νταές και η σχετική και στιγμιαία απώλεια ιδεολογικού κύρους που συνεπάγεται η άμπωτη του στην έρημο κατά μήκος ενός ιρακινοσυριακού διάδρομου στις όχθες του Ευφράτη, κινδυνεύουν να επανεμφανιστούν οι ανισορροπίες ενός Ιράκ που είναι ενωμένο μόνο κατ’ όνομά.

Το ιρακινό Κουρδιστάν, μακριά από τον επαναστατικό ρομαντισμό

Σκέφτομαι ιδιαίτερα το κουρδικό ζήτημα, που δυστυχώς, πιάστηκε στα μιντιατικά δίχτυα με ρομαντισμό με ηθική απόχρωση, πειρασμός που επιτρέπει την αποφυγή αντιμετώπισης του ζητήματος σε όλη την πολυπλοκότητά του.

Υπενθυμίζεται ότι από το 2014, το ιρακινό Κουρδιστάν πρώτα πολέμησε το Νταές με φειδώ και με προσοχή, αν όχι ελαφρά, και ότι οι Πεσμεργκά δεν επιδίωκαν να ανακόψουν την επέκταση του Χαλιφάτου, περιορίζοντας τις ενέργειες τους απλώς να ενισχύσουν τα ίδια τα εδάφη τους.
Οι μειονότητες των Γιαζίντι ακόμα το θυμούνται... ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ