ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1920... ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΝΑ ΔΡΑΓΟΥΜΗ...

Συζήτηση στη Βουλή για τα γεγονότα της 31ης Ιουλίου – απόπειρα κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι, δολοφονία Ίωνος Δραγούμη. Λίαν ενδιαφέρ...

Συζήτηση στη Βουλή για τα γεγονότα της 31ης Ιουλίου – απόπειρα κατά του Βενιζέλου στο Παρίσι, δολοφονία Ίωνος Δραγούμη. Λίαν ενδιαφέρουσα η μακρά συζήτηση, πρακτικά της οποίας δημοσίευε λεπτομερώς η εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, στο φύλλο της 27ης Αυγούστου.

Πρώτος αγορεύει ο Πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης, ο οποίος λέει για τον θάνατο του Δραγούμη: «Νομίζω ότι ανταποκρίνομαι εις το αίσθημα της Βουλής διερμηνεύων ιδιαιτέρως την λύπην αυτής δια τον θάνατον του βουλευτού εκ Φλωρίνης Ιωάννου Δραγούμη. Ο Ιωάννης Δραγούμης εις εποχήν εθνικού μαρασμού, ότε πάσα εθνική ελπίς και εθνική σκέψις εθεωρείτο μόνον ως αναγνώρισις πνευματικής αδυναμίας, ήτο εκ των ολίγων εκείνων όσοι διέσωζον άσβεστον την φλόγα της πίστεως εις το μέλλον της φυλής και είχε αφιερώσει όλας του τας δυνάμεις τας πνευματικάς και ψυχικάς και ως διανοούμενος με το λεπτόν και ποιητικόν του αίσθημα και ως στρατιώτης, με την άφοβον ψυχήν του εις την Εθνικήν Ιδέαν.»

Στη συνέχεια μίλησε ο Κερκυραίος βουλευτής Κ. Ζαβιτσάνος, που είχε υποβάλει την ερώτηση για το θέμα και τόνισε, μεταξύ άλλων, για τη δολοφονία: «Η λύπη ημών όχι μόνον επιτείνεται εκ της απωλείας του συναδέλφου, αλλά και εκ του τρόπου του θανάτου αυτού. Είνε δυστυχώς αναμφισβήτητον ότι ο Ιωάννης Δραγούμης εφονεύθη παρά των οργάνων της εξουσίας, παρ΄ εκείνων δηλαδή, εις τους οποίους είνε ανατεθειμένη η φρούρησις ημών και εδολοφονήθη δια τα πολιτικά αυτού φρονήματα.»

Ακολούθησε μακροτάτη αγόρευση του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Εμμανουήλ Ρέπουλη, που εξιστόρησε τα γεγονότα, τονίζοντας ότι: «... η κακουργία των αντιδραστικών ηθέλησε να συμπέσουν και γεγονότα θλιβερά εις ημέρας Πανελληνίου εορτασμού, ημέρας κατά τας οποίας η Ελλάς είχε να χαιρετίση την λαμπροτέραν και θριαμβευτικωτέραν εθνικήν της αποκατάστασιν. Κανείς βέβαια δεν ηδύνατο να φαντασθή τόσην αποξήρανσιν εθνικής αισθήσεως και τόσην στρέβλωσιν συνειδήσεως, ώστε, ενώ ο Ελληνισμός επανηγύριζε την ανάστασιν, να υπάρξουν Έλληνες ικανοί να επιχειρήσουν το εν Παρισίοις ανοσιούργημα, μελετώντες του όλου εθνικού καθεστώτος την ανατροπήν.»