ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΥΡΟΒΙΟΜΗΧΑΝΟΥ ΛΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΓΝΑΤΙΟ... «ΕΔΩΣΑ 100 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΓΙΑ ΙΔΡΥΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ...»

Νέες βαριές σκιές πάνω από τη Μητρόπολη Δημητριάδος ρίχνουν οι καταγγελίες του βιομηχάνου Κωνσταντίνου Λούλη, ο οποίος αποκάλυψε ότ...

Νέες βαριές σκιές πάνω από τη Μητρόπολη Δημητριάδος ρίχνουν οι καταγγελίες του βιομηχάνου Κωνσταντίνου Λούλη, ο οποίος αποκάλυψε ότι τα χρήματα που έδωσε προ πολλών ετών (πρόκειται για 100 εκατ. δρχ) για τη δημιουργία ιδρύματος χρόνιων παθήσεων δεν πήγαν ποτέ στο σκοπό για τον οποίο προορίζονταν -και παραμένει άγνωστη η κατάληξή τους ακόμη και σήμερα!

Τη συγκλονιστική καταγγελία ο κ. Λούλης την έκανε μάλιστα ενώπιον του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, ο οποίος αυτό το διάστημα δέχεται ξανά οξεία κριτική για την περιβόητη υπόθεση με την πώληση αμφισβητούμενων εκτάσεων σε ιδιωτική εταιρία προ δεκαετίας - την αποκαλούμενη και υπόθεση «Βατοπεδίου του Βόλου».

Το νέο αποκαλυπτικό περιστατικό για τα όσα τουλάχιστον περίεργα συμβαίνουν στην Μητρόπολη Δημητριάδος έγιναν κατά την τελετή για τα εγκαίνια της «Κιβωτού του Κόσμου» στο Διμήνι. Πρόκειται για μία νέα δωρεά του κ. Λούλη, καθώς η «Κιβωτός του Κόσμου» θα στεγαστεί στην οικεία της οικογένειας στον Άνω Βόλο. Τα εγκαίνια έγιναν παρουσία πλήθους κόσμου, των τοπικών αρχών και της μπάντας του Πολεμικού Ναυτικού!

Μιλώντας στην τελετή ο προσηλωμένος στο κοινωνικό έργο της εκκλησίας κ. Λούλης και παρόντος του κ. Ιγνατίου, εξέφρασε την πικρία του, καταγγέλλοντας ότι παρότι έδωσε το τεράστιο για την εποχή εκείνη ποσό, προκειμένου να δημιουργηθεί το ίδρυμα χρονίων παθήσεων στην μνήμη της μητέρας του, αυτό δεν έγινε τελικά πράξη! Αφήνοντας μάλιστα να εννοηθεί ότι δεν γνωρίζει καν πού πήγαν τα χρήματα της δωρεάς!

Η καταγγελία προκαλεί και νέα ερωτηματικά για την Μητρόπολη Δημητριάδος, με δεδομένο μάλιστα ότι ο κ. Ιγνάτιος αγόρασε προ ετών σε πανέμορφη περιοχή με θέα τον Παγασητικό, μία πολυτελέστατη βίλα για... ησυχαστήριο.

Κατά την ομιλία του ο αλευροβιομήχανος κ. Λούλης σημείωσε ότι «από τα παιδικά μου χρόνια συνειδητοποίησα την έννοια της ευεργεσίας βλέποντας με θαυμασμό, στο χωριό της Μητέρας μου στην Τσαγκαράδα, τα έργα των ευεργετών Αχιλλόπουλου, Νανόπουλου και Καρτάλη. Αρχίζοντας την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, θεώρησα καθήκον μου να βοηθώ τους συνανθρώπους μου αλλά προσευχόμουνα να με βοηθήσει ο Θεός να αφήσω πίσω μου, όταν μεγαλώσω πριν φύγω στους ουρανούς, ένα σημαντικό έργο αντάξιο της οικογενειακής μας ιστορίας».

Και αναφερόμενος στην περιπέτεια της παλαιότερης δωρεάς τόνισε χαρακτηριστικά: «Δυστυχώς το όραμά μου για την δημιουργία ενός ιδρύματος χρονίων παθήσεων στην μνήμη της Μητέρας μου, πριν από 17 χρόνια, ενώ κατέβαλα τα χρήματα στην Μητρόπολη Δημητριάδος, ο Κύριος δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί για λόγους που αυτός γνωρίζει. Μετά την πικρία και την απογοήτευση για την κονιορτοποίηση αυτού του οράματος, ο Θεός έφερε στον δρόμο μου ένα νέο σχετικά κληρικό, που μου θύμισε κάποιους Μοναχούς που γνώρισα στο πρώτο μου ταξίδι στο Άγιο Όρος, το 1975. Η ηρεμία του, ο λόγος του, τα έργα του, το ήθος του και προπαντός η ανυποκρισία του, με εντυπωσίασαν. Ο κληρικός αυτός είχε μόνον ένα πρόσωπο και ένα μόνο σκοπό. Την προσφορά και την αγάπη, μέσα από μια χρηστή και έντιμη διαχείριση των δωρεών των συνανθρώπων του. Στο ευλογημένο αυτό πρόσωπό του, ειλικρινά είδα εκείνους τους αγνούς Αγιορείτες που γνώρισα, τότε στα 20 μου χρόνια, τον Γέροντα Πορφύριο και τον Γέροντα Παϊσιο που η εκκλησία μας 40 χρόνια αργότερα τους ανακήρυξε Αγίους. Η γνωριμία με τον Πατέρα Αντώνιο, μετά τη δοκιμασία που μου δίδαξε να προσέχω ποιους εμπιστεύομαι, με οδήγησε σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου».

Έδειξε ιδιαίτερα συγκινημένος για την Κιβωτό του Κόσμου και τη νέα στέγη της: «Από όλα τα κτίσματα που με αξίωσε ο Θεός να δημιουργήσω στη ζωή μου, περισσότερο αγάπησα τα δυο σπίτια που έφτιαξα στον Άνω Βόλο και στο Διμήνι. Σ΄ αυτά τα δυο αγροκτήματα, επηρεασμένος από την Αγιορείτικη φιλοσοφία της αυτάρκειας, που γνώρισα με την 2ετή εκεί παραμονή μου, δημιούργησα στο κάθε ένα μια «ΚΙΒΩΤΟ», όπως έλεγα τότε χαρακτηριστικά σε όλους τους επισκέπτες, στα τέλη της 10ετίας του ’80. Παράλληλα, εκείνη την εποχή στη Χίο, υπήρχε ένα ευλογημένο παιδί, ο Αντώνης Παπανικολάου, που ο Θεός τον προόριζε να υλοποιήσει ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Να δημιουργήσει μια κυριολεκτικά πραγματική κιβωτό αγάπης για παιδιά που η ζωή τους στέρησε την ευτυχία μέσα στα σπίτια τους. Όταν εκείνος πήγαινε σχολείο και έκανε τα πρώτα του βήματα στην εκκλησία σαν παπαδάκι και μέσα στη γεμάτη αγάπη και καλοσύνη καρδιά του, άρχισε να γεννιέται το κύτταρο της κιβωτού, τότε εγώ στην άλλη άκρη του Αιγαίου, έκτιζα, χωρίς φυσικά να τον γνωρίζω, τις εγκαταστάσεις εκείνες που η καρδιά του πατρός Αντωνίου αργότερα θα δημιουργούσε μια ΚΙΒΩΤΟ στην κυριολεξία. Και στις δυο περιπτώσεις στα αγροτεμάχια που αγόρασα το 1979 και το 1986, υπήρχαν μόνο βράχια. Φέραμε εκατοντάδες φορτηγά χώμα, κάναμε αναβαθμίδες, κτίσαμε κτίσματα 3.000 τετραγωνικών μέτρων, βάζοντας πάντα στις σκεπές έναν σταυρό που πολλοί αναρωτιόνταν γιατί, αλλά σήμερα παίρνουν μαζί με εμένα την απάντηση. Κάναμε όμορφες εκκλησίες με ψηφιδωτά, παρεκκλήσια στον κήπο, μουσείο, λαχανόκηπους, στάβλους, αμπέλια, ελαιοτριβεία, πετρόμυλους, εργαστήρια, τράπεζα σπόρων, εκκολαπτήρια, προσκυνητάρια στις γωνίες του αγροκτημάτων, αξιοποιώντας και τα 25 συνολικά στρέμματα στο κάθε τους σημείο βάζοντας όλο το μεράκι και προπαντός την αγάπη μας. Η αξία αυτών των σπιτιών δεν είναι τα χρήματα και τα μπετά που έπεσαν μέσα σ’ αυτά για να κτιστούν. Είναι η κατάθεση ψυχής σε κάθε λεπτομέρεια, σε κάθε σημείο αυτών των δυο αγροκτημάτων, εκεί όπου υπάρχει το κάθε κτίσμα, η κάθε ταμπέλα, το κάθε δένδρο και το κάθε φυτό. Είναι η ευλογία που μου έδωσε την έμπνευση και τη δυνατότητα να κάνω ένα αγρόκτημα με ένα σπίτι που είχε όμως τελικά έναν άλλο σκοπό».

Και εξιστόρησε το πώς έφτασε στη δωρεά: «Κάλεσα τον πατέρα Αντώνιο να επισκεφτεί το σπίτι μας στο Διμήνι και όταν τον άκουσα να μου λέει έκπληκτος και ανυπόκριτα συγκινημένος πως αυτή είναι μια πραγματική κιβωτός, ακριβώς όπως ήταν στο όραμα του, κυριολεκτικά συγκλονίστηκα γιατί τότε κατάλαβα τον προορισμό αυτού του αγροκτήματος που δεν ήταν φτιαγμένο για να στεγάσει μια μικρή οικογένεια, αλλά μια πολύ μεγάλη οικογένεια. Ο πατήρ Αντώνιος ήθελε να προσφέρει στα παιδιά του μια ευτυχισμένη και ήρεμη ζωή, μέσα σε ένα σπίτι και όχι μέσα σε ένα ίδρυμα. Ήθελε να τους δώσει την οικογενειακή ζεστή ατμόσφαιρα που είχαν στερηθεί. Ονειρευόταν τα παιδιά του να συνδεθούν με τα γεννήματα της γης και τα ζώα, κοντά στην φύση και στον καθαρό αέρα. Να τα διδάξει να σέβονται το περιβάλλον και να καταλάβουν πως εκτός από το να γίνουν επιστήμονες μπορούν να ασχοληθούν και με τα γεωργικά επαγγέλματα της διατροφής. Τότε αποφάσισα να χαρίσω αυτό το αγρόκτημα που το έχω αγαπήσει όσο δεν φαντάζεται κανείς. Να το προσφέρω στα χρυσά αυτά παιδιά που αρχίζω να τα αγαπώ όπως τα δικά μου. Η αγάπη τους και η αγκαλιά τους έχουν κυριολεκτικά συμπληρώσει τη ζωή μου με απέραντη ευτυχία. Η σύζυγός μου με συγκίνηση συμφώνησε αμέσως και έτσι πέρσι περάσαμε εδώ οικογενειακώς τα ομορφότερα Χριστούγεννα της ζωής μας μαζί με τα παιδιά της κιβωτού. Η χαρά και η συγκίνηση μου όμως έγινε τόσο μεγάλη όταν η πρώτη μου σύζυγος με τα μεγάλα μου παιδιά βλέποντας πως το σπίτι αυτό στο Διμήνι έγινε πηγή ζωής, χαράς και ευτυχίας για τα αγοράκια της Κιβωτού, αποφάσισαν, πριν από δύο μήνες, να προσφέρουν και το σπίτι του Άνω Βόλου, το οποίο ήδη και τυπικά ανήκει πλέον στην ΚΙΒΩΤΟ, για τα κοριτσάκια αδελφάκια τους». protothema.gr