Η μεταμεσονύκτια ζωή των Αθηνών στα τέλη του 19ου αιώνα είχε και τη σκοτεινή της πλευρά, τον οποίο συναντούσε κανείς συνήθως στα περί...
Η μεταμεσονύκτια ζωή των Αθηνών στα τέλη του 19ου αιώνα είχε και τη σκοτεινή της πλευρά, τον οποίο συναντούσε κανείς συνήθως στα περίφημα καφέ σαντάν της εποχής. Ο κόσμος αυτός δρούσε όταν το μεγαλύτερο μέρος των Αθηναίων κοιμόταν στα απαλά στρώματα της ευμάρειας ή στα σκληρά στρώματα της φτώχειας και της μιζέριας.
Κατηφόριζαν συνήθως προς το Λαχανοπάζαρο του Κεραμεικού, το οποίο βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Ιεράς Οδού, για να χωθούν σε κάποιο από τα πολλά χαρτοπαικτικά στέκια ή για να γευτούν πατσά σε κάποια από τις ταβέρνες του Ψυρρή και των Χαυτείων.
Πλατεία Ομονοίας περί το 1900.
Τα «αδελφά μέγαρα» του ευεργέτη Ι. Μπάγκα Μπάγκειον και Μέγας Αλέξανδρος χωρίς επιπλέον όροφο, με μπαλούστρα και αγάλματα και η πλατεία σε κλασσική σχεδίαση. Το καφέ σαντάν «Μπάγκειον» Στα τέλη του 19ου αιώνα λειτουργούσαν δύο κακόφημα χειμερινά καφέ σαντάν. Το ένα βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας και το άλλο στην οδό Αθηνάς. Το πρώτο, μάλιστα, έφερε το όνομα του εθνικού ευεργέτη, ονομαζόταν «Μπάγκειον», επειδή στεγαζόταν σε ένα από τα «αδελφά μέγαρα» τα οποία ο γενναιόδωρος Ηπειρώτης Ιωάννης Μπάγκας είχε αναγείρει στην πλατεία Ομονοίας και από το 1889 είχε δωρίσει στο Δημόσιο. Εκεί, στο καφέ σαντάν «Μπάγκειον», οι Αθηναίοι απολάμβαναν τις «μαδημένες αηδόνες».
Επρόκειτο για ένα υπόγειο στρωμένο με χρωματιστές πλάκες και μία μεγάλη αίθουσα, στο βάθος της οποίας υπήρχε ένα ικρίωμα για τις όχι και τόσο καλλίφωνες τραγουδίστριες, «εν κλειδοκύμβαλον και τρεις οργανοκρούσται». Υπήρχε όμως και μία ακόμη αίθουσα μικρότερη, με ξεθωριασμένους από την πολυκαιρία καθρέφτες και φωτογραφίες στους τοίχους, πονηρά «σανιδόφρακτα διαμερίσματα». Οι κράχτες και οι θαμώνες Εκεί σύχναζαν οι ίδιες πάντοτε φυσιογνωμίες: νεαροί φοιτητές, κάπου-κάπου μερικοί αξιωματικοί και άνεργοι που… ζούσαν από άγνωστους πόρους.
Δυο – τρεις ευτραφείς γριές, οι «μαμάδες», οι οποίες λειτουργούσαν ως κινητά ταμεία και «ιματιοφυλάκια των θυγατέρων», τέσσερις ιταλίδες αδελφές και μερικές κοπέλες ακόμη διαφορετικών εθνικοτήτων αποτελούσαν το εμφανές προσωπικό του μαγαζιού. Πηγαινοέρχονταν τραγουδώντας και πίνοντας διαρκώς από απλό κονιάκ μέχρι μπίρα Μονάχου και αθώο τσαγάκι. Φιλούσαν η μία την άλλη προκλητικά και αντάλλασσαν αγριωπά βλέμματα όταν το ίδιο θήραμα προσέβαλε τις χορδές της ευαισθησίας και της αφοσίωσής τους… Γνωστές κοπέλες του «Μπαγκείου» εκείνη την εποχή ήταν η Φαουστίνα, μια εικοσάρα εύσωμη, σαρκώδης και βωμολόχος και η Σουζάν, μια γλυκιά, μικροκαμωμένη, ήρεμη και ασθενική κοπέλα.
Το δεύτερο περίφημο καφέ σαντάν στέκι ήταν στην οδό Αθηνάς. Όπως έγραψε ο Γεώργιος Πωπ: «ερυθροβαφής φανός οδηγεί ως αστήρ τους πιστούς εις το προσκύνημα του ιπποστασίου εκείνου». Μετά τις οκτώ το βράδυ οι θαμώνες περνούσαν την «σαρακωμένην και απαισίως τρίζουσαν κλίμακα». Εργάτες και κούτσαβοι, άνθρωποι του λαού και χωρικοί με μαντιλοδεμένα τα κεφάλια και χοντρά κομποδέματα, αντίτιμο της πώλησης του μούστου ή τα μεροκάματα της χοντροδουλειάς, περνούσαν αθόρυβα την είσοδο.
Σιωπηλοί έσκυβαν στα τραπέζια που ήταν αριθμημένα με μεγάλους λευκούς αριθμούς, προσήλωναν το βλέμμα τους στη σχεδόν ρακένδυτη γυναίκα που τους πλησίαζε χωρίς να δίνουν σημασία στην «καλλιτέχνιδα» η οποία «κραυγάζει ρυθμικώς και ξελαρυγγιάζεται επωδύνως και σείεται απειλητικώς και χειρονομεί ασεμνώς». Ξημερώνοντας, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, μαζί με τους σαλεπιτζήδες έβγαιναν στον δρόμο και οι πελάτες του «ωδικού καφενείου». Αυτός ήταν ο κόσμος των πρώτων πρωινών ωρών, ο κόσμος της «άγνωστης Αθήνας» με τα καφέ σαντάν, τους περίεργους τύπους, τις σκέψεις, τα κέρδη, τις δαπάνες και τις σπατάλες του. Ο κόσμος που ζούσε πολύ περισσότερο από τους κοινούς θνητούς, παρά το γεγονός ότι η ζωή του ήταν πολύ βραχύτερη....
mixanitouxronou.gr
