ΤΟ ΘΩΡΗΚΤΟ «ΑΒΕΡΩΦ» ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΜΝΟ...! ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΤΟΥ ΑΗ - ΝΙΚΟΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΡΤΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ...

Η τεράστια ανταπόκριση των πολιτών της Θεσσαλονίκης στην παρουσία του θρυλικού Θωρηκτού Γ.ΑΒΕΡΩΦ, φαίνεται ότι “άνοιξε την όρεξη” στην ...

Η τεράστια ανταπόκριση των πολιτών της Θεσσαλονίκης στην παρουσία του θρυλικού Θωρηκτού Γ.ΑΒΕΡΩΦ, φαίνεται ότι “άνοιξε την όρεξη” στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ αλλά στους Ναυάρχους σε ΓΕΕΘΑ και ΓΕΝ και σχεδιάζουν ένα παράτολμο εγχείρημα: να αποπλεύσει το Θωρηκτό Γ.ΑΒΕΡΩΦ και στις 6 Δεκεμβρίου ημέρα κατά την οποία εορτάζουμε τον Άγιο Νικόλαο αλλά και την Ναυμαχία της Έλλης (έγινε στις 3 Δεκεμβρίου να βρίσκεται δεμένος στον Μούδρο της Λήμνου! Το Θωρηκτό ήταν ο πρωταγωνιστής της ναυμαχίας.

Η ιδέα ασφαλώς και συγκινεί και γοητεύει. Ωστόσο το εγχείρημα δεν είναι ούτε απλό,ούτε ακίνδυνο. Το ταξίδι του Θ/Κ Γ.ΑΒΕΡΩΦ μπορεί να κρύβει κινδύνους που δεν μπορούν να αγνοηθούν και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν επιφυλάξεις για το ταξίδι που σχεδιάζεται. Οι καιρικές συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί να ταξιδέψει το πλοίο είναι συγκεκριμένες και στο χειμωνιάτικο Αιγαίο, δεν μπορεί να θεωρούνται εξασφαλισμένες.

Μην ξεχνάμε ότι μετά από τη Λήμνο και το Μούδρο το Θωρηκτό θα πρέπει να επιστρέψει στο Φλοίσβο και ο πλους που θα ΄χει να κάνει θα ΄ναι μακρύς και χωρίς να υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία θα μπορούσε να προστατευθεί από καιρικά φαινόμενα απρόβλεπτα.

Ασφαλώς η παρουσία του Θ/Κ Γ.ΑΒΕΡΩΦ στο Μούδρο είναι μεγάλος πειρασμός.

Η ιστορία της θρυλικής ναυμαχίας.

Πραγματοποιήθηκε το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912 (16 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) στ’ ανοιχτά του ακρωτηρίου Έλλη (Ελές-Μπουρνού στα τουρκικά) της χερσονήσου της Καλλίπολης, κοντά στην είσοδο των Στενών των Δαρδανελλίων. Διήρκεσε μία ώρα και έληξε με νίκη των ελληνικών δυνάμεων.

Το απόγευμα της 1ης Δεκεμβρίου ο ελληνικός στόλος υπό τον υποναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη απέπλευσε από το ορμητήριό του στον Μούδρο, όταν πληροφορήθηκε ότι το τουρκικό καταδρομικό «Μετζηδιέ» βρισκόταν στην είσοδο των Δαρδανελλίων.

Στις 8 το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου, έγινε αντιληπτή η έξοδος του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο. Λίγο αργότερα αναγνωρίσθηκαν τα θωρηκτά «Χαϊρεδίν Βαρβαρόσας», ναυαρχίδα του Ραμίζ Μπέη, «Τουργκούτ Ρέις», «Μεσουντιέ», «Ασαρ -ι- Τεφίκ», το καταδρομικό «Μετζηδιέ» και μερικά αντιτορπιλλικά. Ο ελληνικός στόλος του Αιγαίου αποτελείτο από τη ναυαρχίδα «Αβέρωφ», τα τρία παλιά θωρηκτά «Ύδρα», «Σπέτσαι» και «Ψαρά», τα τέσσερα νεότευκτα ανιχνευτικά τύπου Λέων, τα δύο νεότευκτα αντιτορπιλλικά «Νέα Γενεά» και «Κεραυνός» και τα οκτώ παλαιότερα μικρά αντιτορπιλικά των τύπων Θύελλα και Νίκη.

Στις 8:55 ο Κουντουριώτης διατάσσει τα ανιχνευτικά να ταχθούν σε μια στήλη αριστερά και σε απόσταση 1000 μέτρων από τη γραμμή των ελληνικών θωρηκτών, ενώ τα υπόλοιπα αντιτορπιλικά πήραν θέσεις προς την πρύμνη των θωρηκτών.

Στις 9:00 τα τουρκικά θωρηκτά στράφηκαν προς βορρά.

Ο ελληνικός στόλος άλλαξε πορεία και τέθηκε σε καταδίωξη του εχθρού.

Ο Κουντουριώτης στέλνει το ιστορικό σήμα:

«Με τη βοήθεια του Θεού και τας ευχάς του Βασιλέως και εν ονόματι του Δικαίου, πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με πεποίθησιν εις την Νίκην κατά του εχθρού του Γένους».



Στις 9:05 οι δύο στόλοι βρίσκονταν σε απόσταση 14 χιλιομέτρων.

Στις 9:22 η τουρκική ναυαρχίδα άνοιξε πρώτη πυρ από απόσταση 12.500 μέτρων.

Ο «Αβέρωφ» ανταπέδωσε τα πυρά.

Τα τουρκικά θωρηκτά συγκέντρωσαν τα πυρά τους στη ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου.

Ο «Αβέρωφ» ρίχτηκε στη μάχη χωρίς να έχει προλάβει να εκτελέσει ασκήσεις πυρών μάχης, τα δε παλαιά θωρηκτά είχαν πανάρχαια πυροβόλα με πρωτόγονα μέσα σκόπευσης και διεύθυνσης βολής.

Στις 9:35 η απόσταση μεταξύ των δύο αντιπάλων ήταν 9.500 μέτρα.

Τότε ο ναύαρχος Κουντουριώτης αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την υπεροχή ταχύτητας της ναυαρχίδας του για να υπερφαλαγγίσει από πρώρας την εχθρική παράταξη, εφαρμόζοντας τον «ελιγμό Ταυ», που πρώτος είχε εφαρμόσει ο γιαπωνέζος ναύαρχος Τόγκο κατά του ρωσικού στόλου στη Ναυμαχία της Τσουσίμα (27-28 Μαΐου 1905). Αποφάσισε να δράσει ανεξάρτητα από τον υπόλοιπο στόλο, υψώνοντας το σχετικό σήμα Ζ και διέταξε τον κυβερνήτη της ναυαρχίδας του Σοφοκλή Δούσμανη να αυξήσει την ταχύτητα μέχρι το μέγιστο και όρμησε ακάθεκτος κατά του εχθρού.

Ο Τούρκος ναύαρχος, αιφνιδιασμένος από τον ελιγμό του αντιπάλου του, διέταξε διαδοχική στροφή των πλοίων κατά 180 μοίρες προς τα δεξιά. Η εξέλιξη αυτή σήμανε τη διάσπαση της γραμμής και την άτακτη υποχώρησή του προς τα Στενά γύρω στις 10:00. Η ευκαιρία ήταν μοναδική για τον «Αβέρωφ» να καταδιώξει τα υποχωρούντα τουρκικά πλοία και να πετύχει αποφασιστικό πλήγμα κατά του εχθρικού στόλου. Δυστυχώς, όμως, η ταχύτητα πυρός του είχε μειωθεί δραστικά, εξαιτίας προβλημάτων στα κλείστρα των πυροβόλων. Την ίδια ώρα, τα υπόλοιπα λοιπά ελληνικά πλοία έβαλαν κατά των υποχωρούντων τουρκικών από απόσταση 5.000 μέτρων. Στις 10:25 το πυρ έπαυσε από τα ελληνικά πλοία, καθώς τα τουρκικά χάθηκαν στα στενά των Δαρδανελλίων.

Ο ελληνικός στόλος παρέμεινε κοντά στα Στενά έως τις 14:30, οπότε αποχώρησε με πορεία προς τον Μούδρο, όπου κατέπλευσε νωρίς το βράδυ.

Ο έλεγχος του Αιγαίου παγιώθηκε, ενώ οι Τούρκοι δεν μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν τον θαλάσσιο δρόμο, ώστε να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους που μάχονταν σε Μακεδονία και Θράκη.

Πηγή πληροφορίων για τη ναυμαχία: sansimera.gr

militaire.gr