Θαύμα! Βρέθηκε ένας άνθρωπος της τέχνης με το θάρρος της γνώμης - Ρένος Χαραλαμπίδης: «Με τον όρο «Μακεδονία» δεν θα ξεμπλέξουμε. Θα μπλέξουμε χειρότερα»

Θεωρείται ένας από τους ιδιοφυείς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της γενιάς του. Με το «No Budget Story» και τα «Φθηνά τσιγάρα» δημιούργησε τ...

Θεωρείται ένας από τους ιδιοφυείς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της γενιάς του. Με το «No Budget Story» και τα «Φθηνά τσιγάρα» δημιούργησε τον ελληνικό ανεξάρτητο κινηματογράφο, την στιγμή που οι περισσότεροι σκηνοθέτες παρακαλούσαν για επιδότηση του Ελληνικού Κέντρο Κινηματογράφου.






Στην Αμερική το σινεμά του αποκαλέστηκε «κινηματογραφική γιορτή και «κινηματογράφος του απρόοπτου», την στιγμή που τα «Φθηνά τσιγάρα» αγνοούντο από πολλούς.

Πέρυσι, ένα άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» γκρέμισε τον «μύθο του αριστερού καλλιτέχνη» και θύμισε σε πολλούς ότι υπάρχει και δεξιά κουλτούρα. Με αφορμή τα 20χρονα του «No Budget Story» και τις εμφανίσεις στον «Σταυρό του Νότου» (25 Ιανουαρίου, 2 Φεβρουαρίου) κανονίσαμε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη

Ρένο μεγάλωσες μέσα στην δεκαετία του 80. Τι θυμάσαι από εκείνες τις ημερες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στου Ζωγράφου. Γεννήθηκα τον Οκτώβριο του 1970 και άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα στην δεκαετία του 80, την περιβόητη δεκαετία της “Αλλαγής”. Ήμουνα από εκείνους που στο σχολείο έμαθαν ότι την Εθνική Αντίσταση την έκανε μόνο η Αριστερά. Δηλαδή σιωπηλά αποσιωπήθηκε η άλλη πλευρά. Είναι εκείνο που λέει και ο Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι “Και η Δεξιά έκανε Αντίσταση». Μου έκανε εντύπωση «Έπρεπε κοτζάμ Διονύσης Σαββόπουλος να αρχίσει να λέει ότι η Δεξιά έκανε αντίσταση; Δεν ήταν αυτονόητο;» Όχι δεν ήταν αυτονόητο. Αγιοποιήθηκε η Αριστερά και αυτό πήγε την Ελλάδα πάρα πολύ πίσω.

Ο ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΑΝΑΡΧΟΔΕΞΙΟΣ

Πές μου πάνω σε αυτό, πρώτα ως καλλιτέχνης και ως πολίτης.
Bγήκα από το 1ο Λύκειο Ζωγράφου, όπου το να πηγαίνουμε σε διαδηλώσεις και να κάνουμε καταλήψεις ήταν υποχρεωτικό εκείνη την εποχή. Εγώ ανήκα στην πρώτη γενιά των μεγάλων καταλήψεων το 1987 -1988, από όπου αργότερα βγήκε και ο Τσίπρας. Δηλαδή οι καταλήψεις ξεκίνησαν το 1988 και ακόμη δεν έχουν τελειώσει. Η μάλλον τελείωσαν όταν ανέβηκε η Αριστερά στην εξουσία.
«Αλήθεια τι πιστεύει ένας αριστερός;»
Προέρχομαι λοιπόν από μια εποχή μεγάλης σύγχυσης. Ήταν τότε για μας αδιανόητο ότι το μπουζούκι, μόνο πρόσφατα, από την Μεταπολίτευση και μετά, το ασπάστηκε η Αριστερά. Ήταν αδιανόητο να φανταστούμε ότι θεωρούσαν το μπουζούκι όργανο της αστικής παρακμής και το ρεμπέτικο θεωρείτο ηττοπαθές και χασικλίδικο.
Και παρθείσης της ευκαιρίας, κάνω ένα κάλεσμα σε αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς να κάνουν μια ερώτηση στον εαυτό τους: «Είμαι αριστερός. Δηλαδή τι ακριβώς πιστεύω; Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια δικτατορία του προλεταριάτου; Πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχει ελεύθερη οικονομία και πρέπει όλα να ανήκουν στο Κράτος; Πιστεύω ότι πρέπει να φάνε τους αστούς; Πρέπει να πάρουμε τα μέσα παραγωγής από τους αστούς; Μα σήμερα τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν στους αστούς. Πιστεύω ότι πρέπει να πάρουμε την γνώση από τους αστούς; Μα την εποχή του διαδικτύου, η γνώση είναι κοινή. Και τελικά την εποχή του διαδικτύου, ποιοί είναι οι αστοί;
Πως μπορεί κάποιος να είναι αριστερός; Και τι είσαι τελικά; Και μιλάω όχι ως προσωπική θέση, αλλά ως κίνημα τι είναι η Αριστερά; Εγώ στο δωμάτιο μου μπορεί να παίζω εξαιρετικό Άμλετ. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εξαιρετικός ηθοποιός αν παίξω σε θέατρο. Εγώ στο δωμάτιο μου μπορεί να είμαι ο επαναστάτης που ονειρεύομαι, να είμαι ο Τσε Γκεβάρα.
Και μιλώντας για Τσε Γκεβάρα, να θυμηθούμε ότι όταν οι Ρεπουμπλικάνοι έβγαζαν τον πρώτο δηλωμένο ομοφυλόφιλο δήμαρχο των Ηνωμένων Πολιτειών και όταν ο...
Η συνέχεια του άρθρου στο Άβαλον