«Τον Αύγουστο τελειώνουν τα μνημόνια» Ο Δραγασάκης πήγε στην Πάτρα και μοίρασε σανό ΠΟΛΥ ΣΑΝΟ!

Όλα δείχνουν ότι τον Αύγουστο του 2018 θα σημάνει και επίσημα το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας. Αυτό τόνισε ο αντιπρόεδρος της κυ...

Όλα δείχνουν ότι τον Αύγουστο του 2018 θα σημάνει και επίσημα το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας. Αυτό τόνισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκης, ο ποίος μιλά στην Ειδική Θεματική Συνεδρία «Το νέο παραγωγικό πρότυπο και η έξοδος από την κρίση» στο πλαίσιο του 9ου Περιφερειακού Συνεδρίου για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, που πραγματοποιείται στην Πάτρα.




Όπως τόνισε ο κ. Δραγασάκης:

1. Η πολιτική μας υλοποιεί δύο αλληλένδετους στρατηγικούς στόχους:

Πρώτοv, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να βγούμε από την κρίση, που δεν ήταν μόνο δημοσιονομική αλλά ευρύτερη, συστημική. Αφορούσε το παραγωγικό σύστημα και τους θεσμούς, το πολιτικό σύστημα, τις σχέσεις κράτους-πολίτη.

•Δεύτερον, αφήνουμε πίσω μας τις πολιτικές και τις πρακτικές που μας οδήγησαν στην κρίση, αντιμετωπίζουμε τις παθογένειες του παρελθόντος, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την αποσπασματική και άνιση ανάπτυξη. Δημιουργούμε τις βάσεις για ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα και ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, καθώς και για ένα νέο λειτουργικό τρόπο που η κοινωνία κατανοεί την ύπαρξη και συνύπαρξή της.

2. Το ξέφωτο -και για την οικονομία και για την κοινωνία:

Σημαντικός σταθμός σε αυτήν την πορεία είναι η έξοδος στις αγορές η δυνατότητα, δηλαδή, δανεισμού από τις αγορές με ανεκτά επιτόκια.

Και είναι σημαντικός σταθμός διότι αυτό μας επιτρέπει να βάλουμε τέλος στα μνημόνια και στην επιτροπεία και φτάσουμε σ’ ένα ξέφωτο, με μεγαλύτερους βαθμούς αυτονομίας στη χάραξη της πολιτικής και μεγαλύτερες δυνατότητες για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.

Πού βρισκόμαστε σε σχέση με την επίτευξη αυτού του στόχου;

Βρισκόμαστε πολύ κοντά και όλα δείχνουν ότι τον Αύγουστο του 2018 θα σημάνει και επίσημα το τέλος των μνημονίων και της επιτροπείας. Αυτό δεν ήταν μια αυτόματη διαδικασία. Ποιοι παράγοντες, λοιπόν, συνετέλεσαν σ’ αυτό;

Έγκαιρη ολοκλήρωση του Προγράμματος
Ανάκαμψη της οικονομίας
Συζητήσεις για το χρέος που άρχισαν ήδη σε τεχνικό επίπεδο και οι επιτυχείς δοκιμαστικές έξοδοι στις αγορές

Εξασφαλίσαμε πολιτική σταθερότητα και αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της χώρας.

3. Τι σημαίνει η επίτευξη αυτού του ενδιάμεσου στόχου για την οικονομία και την κοινωνία και την καθημερινότητα των πολιτών.

•Βασική προτεραιότητα και στόχος της κυβέρνησης, ως τώρα, ήταν η σταθεροποίηση της οικονομίας, η αντιστροφή της τάσης από την ύφεση στην ανάκαμψη, η στήριξη της κοινωνίας, αρχίζοντας από τις ακραίες μορφές φτώχειας, η στήριξη του κοινωνικού κράτους. Και έγιναν πολλά και σημαντικά στην κατεύθυνση αυτή.

•Όμως η φτωχοποίηση πήρε μεγάλες διαστάσεις από το ξέσπασμα της κρίσης. Έπληξε και τα μεσαία στρώματα, τη μεσαία τάξη.

Με την επίτευξη αυτού του ενδιάμεσου στόχου,

Επενδύσεις –Απασχόληση

- το κόστος του χρήματος θα μειωθεί

- το country risk θα βελτιωθεί

- όλα αυτά θα επηρεάσουν θετικά τις επενδύσεις, τη δυνατότητα χρηματοδότησης και τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά και την αλλαγή του παραγωγικού παραδείγματος, διότι αυτό γίνεται μόνο με νέες επενδύσεις.

Φορολογία – Εισοδήματα

Στις νέες συνθήκες, επίσης, θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για στοχευμένες μειώσεις στη φορολογία και βαθμιαία ανάκαμψη των εισοδημάτων.

Συμπεράσματα

•Έχουμε μακρύ δρόμο ακόμη

•Όμως, δημιουργούνται προϋποθέσεις για την επούλωση πληγών και την αντιμετώπιση από καλύτερη θέση των κοινωνικών προβλημάτων.

4. Πώς διασφαλίζουμε αυτήν την πορεία, και πώς τη θωρακίζουμε ώστε να μην έχουμε πισωγυρίσματα;

•Το πρόβλημα θα ήταν να συνέβαινε όντως η επιστροφή στο 2014, δηλαδή στην περίοδο της αδύναμης οικονομίας, της κοινωνίας σε απόγνωση, των εύθραυστων ισορροπιών, της διεθνούς απομόνωσης και των ανύπαρκτων προοπτικών

•Προϋποθέσεις για τη βιώσιμη επόμενη ημέρα: α) διαμόρφωση του δικού μας σχεδίου για τη χώρα, β) διαμόρφωση Ταμείου σταθεροποίησης-ασπίδας προστασίας μέσω cash buffers, γ) ανάδειξη νέου υποδείγματος Βιώσιμης και Δίκαιης Ανάπτυξης, δ) καταπολέμηση των θεσμικών, δημοσιονομικών και χρηματοπιστωτικών παθογενειών που μας οδήγησαν στην κρίση.

Για μία νέα κανονικότητα

-Τι σημαίνει επιστροφή στη «κανονικότητα»; Ορισμένοι εννοούν την επιστροφή στην πριν την κρίση κατάσταση. Αλλά αυτό θα ήταν η απαρχή νέων κρίσεων.

Συχνά το τελευταίο διάστημα, ακούμε διάφορες φωνές να καλούν για «επιστροφή στην κανονικότητα».

Όσο μάλιστα πλησιάζουμε στην έξοδο από το Πρόγραμμα, οι φωνές αυτές πυκνώνουν. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα έχουμε καταφέρει να απέχουμε λίγο μόλις από το τέλος των μνημονίων και της ειδικής επιτροπείας κι αυτή αναμφίβολα είναι μια πολύ σημαντική κατάκτηση.

Εθνική κατάκτηση που βάζει ένα τέλος στο «λαβύρινθο» που μπήκαμε το 2010 και κλείνει οριστικά τον κύκλο της χρεοκοπίας. Κατάκτηση για την οποία η σημερινή κυβέρνηση αισθάνεται υπερήφανη που την έκανε πραγματικότητα, ανταποκρινόμενη στη δέσμευσή της προς τον ελληνικό λαό. Από αυτή τη σκοπιά, λοιπόν, ο τερματισμός της κατάστασης εξαίρεσης συνιστά ουσιαστικό βήμα, καθώς πλέον οι πολίτες βιώνουν την επιστροφή σε συνθήκες σταθερότητας, μακριά από την υπαρξιακή αγωνία των προηγούμενων χρόνων.

Παρότι, λοιπόν, εδραιώνουμε συνθήκες σταθερότητας και ισχυρής προβλεψιμότητας για το μέλλον, που επιτρέπουν στην κοινωνία να αισιοδοξεί και να κάνει σχέδια, στην επιχειρηματική κοινότητα να επενδύει, στους ανέργους να αποκτούν απασχόληση και στους εργαζόμενους να προσδοκούν βελτίωση εισοδημάτων, από την πλευρά μας δεν επιδιώκουμε «επιστροφή στην κανονικότητα».

Πολύ απλά γιατί αυτή η «κανονικότητα» του παρελθόντος ήταν εκείνη που μας οδήγησε στην κρίση και τη χρεοκοπία, ήταν εκείνη που κάτω από το έδαφός της προετοιμαζόταν αθόρυβα η μεγάλη έκρηξη, ο σεισμός που έσεισε τα θεμέλιά μας.

Συνήθως η κανονικότητα προσδιορίζεται στο δημόσιο διάλογο ως μια επιστροφή σε έναν χαμένο παράδεισο, ως μία επανάκαμψη μιας πρότερης κατάστασης, μιας πρότερης διευθέτησης. Στη δική μας αντίληψη αυτή η προσέγγιση πάσχει από μια άρνηση κατανόησης του ό,τι συνέβη σε αυτή τη χώρα τα τελευταία 8 χρόνια και του τι οδήγησε εδώ.

Για μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά είναι αυτονόητο ότι η νέα κανονικότητα που θα διεκδικηθεί από την επόμενη ημέρα της λήξης του Προγράμματος θα είναι η συνισταμένη διαφόρων μετασχηματισμών στο επίπεδο της οικονομίας, της πολιτικής, του κράτους.

Θα είναι η συμπύκνωση παρεμβάσεων που θα αμφισβητούν το προηγούμενο στάτους και θα διαμορφώνουν το πλαίσιο της επόμενης μέρας.

Σε αυτήν νέα φάση στην οποία εισερχόμαστε, αναδύεται η ανάγκη για ένα νέο παραγωγικό υπόδειγμα που υποστηρίζει μια διαδικασία Δίκαιης και Βιώσιμης ανάπτυξης.

Διεκδικούμε, λοιπόν, μια νέα κανονικότητα, η οποία θα προστατεύει την κοινωνία, θα προκαλεί αισιοδοξία και θα επιτρέπει το μακροχρόνιο σχεδιασμό, αλλά θα εξαλείφει όλες τις παθογένειες του παρελθόντος.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η μεγάλη πρόκληση για την ελληνική κοινωνία ξεκινάει με το που λήγει το Πρόγραμμα σε αυτό το σημείο θα υποχρεωθούμε άπαντες – κυβέρνηση, κόμματα, οικονομικοί και κοινωνικοί φορείς – να σχεδιάσουμε το μέλλον, να αναλάβουμε την ευθύνη αυτού του σχεδιασμού, να επινοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους θα ζούμε στις επόμενες δεκαετίες.

Αυτό είναι ένα εγχείρημα τεραστίων διαστάσεων το οποίο δε θα πρέπει να προσεγγίσουμε με έναν συστηματικό και ουσιαστικό τρόπο.

Και προφανώς τα αναπτυξιακά συνέδρια ως σύλληψη και ως εφαρμογή κινούνται σε μια κατεύθυνση προετοιμασίας αυτής της νέας κανονικότητας.

Η νέα κανονικότητα είναι ο στόχος και όρος της είναι το «δικό μας» εθνικό σχέδιο για την επόμενη ημέρα, προϋπόθεση του οποίου είναι η ρήξη με την επιζήμια κανονικότητα που πυροδότησε την κρίση.

Το «νέο» θα είναι αποτέλεσμα ρήξεων με εκείνο το κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο και το πολιτικό σύστημα που όχι μόνο μας έφερε στην κρίση, αλλά και μέχρι και το 2014 τη διαχειριζόταν.

Τη διαχειριζόταν με τρόπο επιβλαβή που παρόξυνε τα προβλήματα, αλλά διατηρούσε σχεδόν ανέγγιχτα τα κατεστημένα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, συμφέροντα των λίγων εις βάρος της κοινωνίας.

Ανοίγουμε, λοιπόν, μέτωπο σε έναν κρατικοδίαιτο πελατειακό καπιταλισμό που χαρακτήρισε τις σχέσεις κράτους-κοινωνίας-πολιτικής όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αναφερόμαστε σε ένα σύστημα που βασίστηκε στη διαπλοκή των οικονομικών συμφερόντων με το κράτος και το πολιτικό σύστημα, που εξαρτήθηκε κατά κύριο λόγο από την εγχώρια κατανάλωση χωρίς να έχει εξωστρεφή προσανατολισμό, δίχως να παράγει προστιθέμενη αξία, ένα μοντέλο που οδήγησε σε μια ελληνική αστική τάξη που απέφευγε τις παραγωγικές δραστηριότητες και αποθησαύριζε καταθέσεις στο εξωτερικό, την ώρα που δανειζόταν και χρεοκοπούσε στο εσωτερικό. Αυτό το σύστημα σχέσεων είχε τρεις αλληλένδετες συνέπειες:

Πρώτον, ήταν εγκλωβισμένο στο μοντέλο του «αυτόματου πιλότου». Η υψηλή ρευστότητα και ο φθηνός δανεισμός θεωρείτο ότι θα διαρκέσουν για πάντα, οπότε οι κυρίαρχες τότε πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις έκριναν ως περιττή πολυτέλεια να προετοιμαστούμε για τις δύσκολες ημέρες που, εν τέλει, ήρθαν.

Δεύτερον, δημιούργησε την αίσθηση της μονιμότητας του εφήμερου, ότι δεν χρειάζεται δηλαδή, να σχεδιάσουμε μακροπρόθεσμα, αλλά να παρέμβουμε βραχυπρόθεσμα να κατανείμουμε τους πόρους μιας ψευδεπίγραφης ευμάρειας, ευμάρειας των δανεικών που, μετά το ξέσπασμα της κρίσης, μεταφράστηκε σε εκτόξευση της υπερχρέωσης.

Τρίτον, εδραίωσε το κράτος ως ενδιάμεσο ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα, καθιστώντας το αναποτελεσματικό για τη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής. Το κράτος υπήρχε μόνο ως «μεσάζων».

Πλαδαρό, σπάταλο, χωρίς αξιολόγηση, γραφειοκρατικό και δυσκίνητο, αλλά αποκλειστικά «μεσάζων», αδύναμο να σχεδιάσει στρατηγικά, να υλοποιήσει αποτελεσματικά, να δράσει στοχευμένα. Υπ’ αυτήν την έννοια, το «νέο» επιβάλλει την υπέρβαση αυτού του μοντέλου που χαρακτηρίστηκε από διαρθρωτικές αδυναμίες και χρόνιες παθογένειες επέφερε εν τέλει τη χρεοκοπία.

5. Πιο συγκεκριμένα για το πρόγραμμά μας:

•Αλλαγές στο κράτος και την οικονομία που να ενισχύουν την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή: Βιώσιμη και Δίκαιη Ανάπτυξη

•Δημοσιονομική σταθερότητα και κυριαρχία –όροι για βαθμούς αυτονομίας και ελευθερίας

•Μέτρα και πολιτικές για την ενίσχυση των επενδύσεων, ξένων και εγχώριών

•Η Ελλάδα στο σύγχρονο κόσμο

•Ευρωπαϊκός Νότος: Ενεργητική παρουσία στην Ευρώπη

Ο νέος ρόλος για τη χώρα

Το νέο υπόδειγμα προϋποθέτει και ένα νέο ρόλο για τη χώρα στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο, στην ευρύτερη περιφέρεια, στην Ευρώπη και διεθνώς. Ολοκληρώνοντας το Πρόγραμμα κι εξερχόμενη των μνημονίων, η Ελλάδα γυρίζει σελίδα, ανοίγει ένα νέο κύκλο αντιμετωπίζοντας το μέλλον με σύνεση, αλλά και δυναμισμό και αισιοδοξία. Αυτή τη νέα φάση μπορούμε και πρέπει να την αξιοποιήσουμε για να εδραιώσουμε την Ελλάδα των ανοιχτών οριζόντων, του δραστήριου δρώντα που με την πολυδιάστατη πολιτική του είναι πρωταγωνιστής και σημείο αναφοράς.

Σήμερα η χώρα αναβαθμίζεται σε ενεργειακό, διαμετακομιστικό και μεταφορικό κόμβο που ενώνει τη Δύση με τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τη Νοτιανατολική Μεσόγειο με την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στα Βαλκάνια, το παλαιό μοντέλο του κρατικοδίαιτου πελατειακού καπιταλισμού συνδυάστηκε με το σύνδρομο του μικρού ιμπεριαλιστή, με την εικόνα της χώρας ως μιας δύναμης που μπορεί και της αρκεί να εισβάλλει οικονομικά σε άλλες χώρες και σε άλλες οικονομίες για να δικαιώνει το δήθεν ηγεμονικό της ρόλο.

Η κρίση με τον πιο ηχηρό τρόπο κατέδειξε την αυταπάτη του εγχειρήματος και την κατάρρευση του ελληνικού «el Dorado» στα Βαλκάνια.

Η απάντηση σε αυτό, από κάποιες άλλες δυνάμεις, ήταν ένας φοβικός και περίκλειστος εθνικισμός υπό το προσωπείο ενός ψευδεπίγραφου πατριωτισμού. Η εύλογη απογοήτευση, όμως, της κοινωνίας από τη χρεοκοπία και την επιτροπεία, το εύλογο αίσθημα αγανάκτησης από την άρση της οικονομικής αυτοκυριαρχίας, δεν μπορεί να εσωτερικευθεί ως αίσθημα μειονεξίας που εξισορροπείται από την ασφάλεια του «μικρο-εθνικισμού».

Η Ελλάδα της επόμενης μέρας, η Ελλάδα που ανακτά τη δημοσιονομική κυριαρχία της και αποκτά εκ νέου βαθμούς αυτονομίας, είναι μια χώρα που ανασυγκροτείται, που αντιμετωπίζει τις αίτιες της δικής της κρίσης, που υπερβαίνει τις παθογένειες του παρελθόντος και υπηρετεί τα εθνικά της συμφέροντα δημιουργώντας πλαίσια συνεννόησης, γέφυρες φιλίας, σχέδια συνεργασίας, συμβάλλοντας ενεργά στην επίλυση όχι μόνο των δικών της διμερών προβλημάτων, αλλά και προβλημάτων της ευρύτερης περιοχής.

Σκοπός μας είναι η βαλκανική συνανάπτυξη, η συνείδηση ότι όλοι οι λαοί της ευρύτερης περιοχής, διαμέσου συνεργασιών, αλληλεγγύης και συναινέσεων θα διεκδικήσουμε ένα κοινό μέλλον μέσα σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον.

6. Γιατί πρέπει να έχουμε το δικό μας σχέδιο και στρατηγική για την ευρύτερη περιοχή μας

I. Διότι σχέδια για τα Βαλκάνια έχουν όχι μόνο οι ισχυρές δυνάμεις αλλά και οι μικρότερες

•ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα

•Τουρκία

•Αλβάνια

•Βουλγαρία

Το σχέδιό μας, όχι μιας περίκλειστης χώρας, αλλά μιας χώρας που με το δυναμισμό της συνολικής ανάκαμψης, λειτουργεί ως παράγοντας φιλίας, συνεργασίας και συνανάπτυξης.

II. Το νέο παραγωγικό υπόδειγμα: η κεντρική θέση των υποδομών, των μεταφορών, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, της ψηφιακής οικονομίας, της βιομηχανίας, της αγροτικής παραγωγής και του τουρισμού. Η σημασία της βαλκανικής συνεργασίας και συνανάπτυξης. Η απόσυρση των τραπεζών από τα Βαλκάνια δεν σημαίνει το τέλος αλλά μια νέα αρχή για μια νέα στρατηγική –νέα αρχή που συνδυάζεται με τη νέα αρχή της χώρας, μετά τα μνημόνια.

III. Το ευρωπαϊκό πλαίσιο και οι επιμέρους ομαδοποιήσεις: κοινά προβλήματα, κοινές απόψεις.

IIII. Η ταυτότητά μας δεν προσδιορίζεται μόνο από το παρελθόν. Κυρίως προσδιορίζεται από τη στάση μας στις σημερινές προκλήσεις (Το παρελθόν ως ισχυρή αφετηρία εκκίνησης για ένα καλύτερο μέλλον, όχι ως εμπόδιο).