«Έχει ξανακούσει κανένας άλλη περίπτωση στον κόσμο όπου κάποιος συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο σε δολοφονία και αφήνει τα παπούτσια του στη σκηνή;» Τι λάθος κάνουν οι Κυπριακές αρχές...;;;

Έχει ξανακούσει κανένας άλλη περίπτωση στον κόσμο όπου κάποιος συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο σε δολοφονία και αφήνει τα παπούτσια του στ...

Έχει ξανακούσει κανένας άλλη περίπτωση στον κόσμο όπου κάποιος συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο σε δολοφονία και αφήνει τα παπούτσια του στη σκηνή; Να παραδέχεται ότι είναι δικά του τα παπούτσια που βρήκαν στην αυλή του σπιτιού, αλλά να μη λέει τίποτε άλλο στους ανακριτές παρά μόνο ότι κουράστηκε και θέλει να κοιμηθεί και θα τους πει την ιστορία άλλην ώρα;





Και ο ανακριτής να του λέει: εντάξει τον γιο μου, πέσε να κοιμηθείς να ξεκουραστείς και μιλάμε αύριο; Έχει ξανακούσει κανένας αυτός που παίρνει μέρος σε δολοφονία να έχει σημειωματάρια μέσα στο αυτοκίνητό του και να καταγράφει όλα τα γεγονότα; Να γράφει δηλαδή το ημερολόγιό του; Αυτά ελέχθησαν από τους ανακριτές μέσα στο δικαστήριο, δεν είναι από ταινία. Μπορεί να είναι μόνο κυπριακά φαινόμενα αυτά. Μπορεί, όμως, να είναι και φαντασιοπληξίες.

Πάντως, για να πω το ήμαρτόν μου, δεν έχω εμπιστοσύνη για να δώσω συγχαρητήρια στην Αστυνομία προτού τελειώσει αυτή η ιστορία και μάθουμε όλα τα γεγονότα. Διότι μπορεί να επικρίνουμε τώρα όσους ανέπτυσσαν σενάρια φαντασίας τόσες μέρες για το έγκλημα, αλλά μεγάλο μέρος των σεναρίων προερχόταν από αστυνομικούς. Και δεν μιλώ, φυσικά, για τη γνωστή κοινωνία του όχλου, που εκφράζεται πια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μετατρέπονται τη μια μέρα σε αστυνομικούς επιθεωρητές, την άλλη σε προπονητές και την παράλλη σε πολιτικούς αναλυτές. Αυτούς δεν έχει νόημα να τους σχολιάζεις.

Εξάλλου, καθημερινά επιβεβαιώνουν την άποψη του Ουμπέρτο Έκο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είπε: «Έδωσαν δικαίωμα λόγου σε λόχους ηλιθίων οι οποίοι προηγουμένως δεν μιλούσαν παρά σε μπαρ, μετά από ένα ποτήρι κρασί. Τότε δεν έκαναν κακό στους υπόλοιπους. Εκεί κάποιος τους έκοβε την κουβέντα, ενώ τώρα έχουν το ίδιο δικαίωμα να μιλούν όσο και ένα βραβείο Νόμπελ». Όμως, στο σοβαρό, ας πούμε, δημοσιογραφικό σινάφι, οι πληροφορίες που έφταναν από την Αστυνομία δεν ήταν και πολύ μακριά από τα σενάρια του διαδικτύου. Παραμορφωμένα μεν αλλά η βάση υπήρχε. Και έμπλεκε συγκεκριμένους ανθρώπους, όπως και τα ίδια τα θύματα, σε έναν κυκεώνα κανιβαλισμού.
Γι΄ αυτό όποια και αν είναι η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, υπάρχουν για το κράτος ζητήματα που πρέπει αμέσως να επανεξεταστούν. Αν έχει ένα δίκαιο ο Μάριος Ματσάκης, είναι ότι οι ιατροδικαστές έδωσαν λανθασμένες κατευθύνσεις στους αστυνομικούς. Οι οποίοι επί μέρες είχαν στο μυαλό τους μόνο ένα σενάριο, κι ας έλεγαν ότι είναι όλα ανοικτά.

Ήταν τόσο ανοικτά όσο ήταν και στη δολοφονία της Χριστίνας Καλαϊτσίδου το 2012 στη Δερύνεια. Δολοφονήθηκε από τον εν διαστάσει σύζυγό της, αλλά η ιατροδικαστής αποφάσισε ότι πέθανε από εισπνοή καπνού λόγω φωτιάς που εκδηλώθηκε στο κρεβάτι από αναμμένο τσιγάρο. Κι ας υπήρχε προηγουμένως κραυγή βοήθειας από την ίδια που έλεγε ότι κινδύνευε από τον πρώην σύζυγό της αλλά η Αστυνομία δεν της έδινε σημασία. Έδωσαν δικαστική μάχη οι γονείς της μέχρι που έγινε εκταφή της σορού και η νέα ιατροδικαστική εξέταση από Ελλαδίτη ιατροδικαστή έδειξε δολοφονία.
Τελικά, ο πρώην σύζυγος καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή για ανθρωποκτονία το 2014 και το 2016 πέθανε (αυτοκτονία, είπαν) σε φυλακή στην Ελλάδα. Λέω σε συντομία αυτή την συγκλονιστική υπόθεση, αλλά πρόκειται για πολύ μεγάλη ιστορία. Σκέψου μόνο πόσα πέρασαν οι γονείς της μέχρι να πετύχουν να ανοίξει ξανά ο φάκελος και πόσα θα περάσουν τα τρία παιδιά της για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Αλλά, στις κυπριακές Αρχές ως να μη συνέβη τίποτε. Καμιά συνέπεια, κανένας προβληματισμός. Συνεχίζουν όλοι ακάθεκτοι μέχρι την επόμενη τραγωδία. Ήρθε με την υπόθεση της καημένης της 46χρονης γυναίκας από τη Βουλγαρία, που οι ιατροδικαστές μας αποφάσισαν ότι πέθανε «από αιμορραγικό σοκ συνεπεία πολυτραυματισμού που πιθανόν προκλήθηκε από γεωργικό μηχάνημα», για να ανακαλυφθούν μετά τα ροτβάιλερ… Προχτές, είχαμε τον άδικο θάνατο της 79χρονης Αντρούλας Βανέζη, που βρέθηκε νεκρή, δεμένη και φιμωμένη στο σπίτι της, χτες έγινε και η κηδεία της, αλλά οι ιατροδικαστές που έκαναν τη νεκροτομή δεν μπόρεσαν, λέει, να αποφασίσουν πού οφειλόταν ο θάνατός της.
Αλήθεια, πόσες άλλες υποθέσεις μπορεί να οδηγήθηκαν σε λανθασμένη εξέλιξη λόγω λαθών, λόγω ανεπάρκειας, λόγω απειρίας, και πόσες θα ακολουθήσουν για να αποφασιστεί ότι κάποιος πρέπει να λογοδοτήσει;
Άριστος Μιχαηλίδης
Φιλελεύθερος