Τα θρυλικότερα σπαθιά της Ιστορίας ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το ξίφος αποτελεί βασικό θέμα στους περισσότερους ιστορικούς θρύλους και παραδόσεις, συνδεόμενο με γενναίους πολεμιστές, επικές μάχες και κ...

Το ξίφος αποτελεί βασικό θέμα στους περισσότερους ιστορικούς θρύλους και παραδόσεις, συνδεόμενο με γενναίους πολεμιστές, επικές μάχες και κατακτήσεις.





Υπήρξαν ξίφη που το όνομά τους έλαβε μυθικές διαστάσεις, συνδυάζοντας την πραγματικότητα με την φαντασία, μέχρι σημείου ταύτισης. Ουδέποτε θα υπάρξει άλλο όπλο που να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ιστορία όπως το ξίφος.

Στο παρόν άρθρο αναφέρονται ιστορικά ξίφη των οποίων η φήμη και το μυστήριο που τα περιβάλλουν, τους προσδίδουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.


Εξκάλιμπερ (Excalibur)

Ενώ ο θρύλος του βασιλέα Αρθούρου περιβάλλεται από μυστήριο, εντούτοις υπάρχουν ενδείξεις ότι το βυθισμένο Εξκάλιμπερ στον βράχο ίσως να ήταν πραγματικότητα. Σε ένα παρεκκλήσιο στο Μόντε Σιέπι της Ιταλίας βρίσκεται ένα παλαιό ξίφος βυθισμένο σε βράχο, το οποίο θα μπορούσε να είναι το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της προέλευσης του μύθου.

Ο άγιος Γκαλιάνο έζησε τον 12ο αιώνα και ήταν Ιππότης της Τοσκάνης, τον οποίο διέταξε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ να εγκαταλείψει τον αμαρτωλό του βίο. Υποστηρίζοντας ότι το εγχείρημα θα ήταν τόσο δύσκολο όσο το σπάσιμο μιας πέτρας ο Γκαλιάνο έσπασε το ξίφος του σε έναν βράχο και ο θρύλος λέει ότι η λεπίδα έκοψε την πέτρα, σαν βούτυρο. Το σπαθί στην πέτρα υπάρχει ακόμα εκεί όπου το άφησε ο Γκαλιάνο, μαζί με τις εγκόσμιες απολαύσεις του.




Όταν αγιοποιήθηκε ο Γκαλιάνο η ιστορία του ξίφους στον βράχο διαδόθηκε γρήγορα. Βέβαια η ύπαρξη του Εξκάλιμπερ προηγείται, όμως η προσθήκη του συμβάντος με την πέτρα έπεται αυτής του Γκαλιάνο και εικάζεται ότι το σπαθί του ήταν η πραγματική έμπνευση για τον δημιουργό του Εξκάλιμπερ στον βράχο.

Φυσικά όλα εξαρτώνται από την «ιστορική αξιοπιστία» του ξίφους. Έχει τεθεί πολλές φορές το ερώτημα αν το ξίφος στην Ιταλία ανήκε ή όχι στον Γκαλιάνο. Πρόσφατα ο Λουίτζι Γκαρλασέλλι του Πανεπιστημίου της Πάβια χρησιμοποιώντας την μέθοδο του άνθρακα, χρονολόγησε το ξίφος στον 12ο αιώνα, περίοδο που ταυτίζεται με τον βίο του αγίου Γκαλιάνο, χωρίς βέβαια να αποτελεί απόδειξη για το αληθές της ιστορίας.

Καλλιτεχνική εκτίμηση των Αυτοκρατορικών Κειμηλίων της Ιαπωνίας – αριστερά το Κουσανάγκι

Σύμφωνα με το μύθο, το «ξίφος του φιδιού» Κουσανάγκι, βρέθηκε στο σώμα ενός οκτακέφαλου ερπετού που σκοτώθηκε από τον θεό των καταιγίδων και θαλασσών και αποτελεί μέρος των «Τριών Ιερών Κειμηλίων της Ιαπωνίας» ή των «Αυτοκρατορικών Εμβλημάτων της Ιαπωνίας» μαζί τον καθρέπτη Γιάτα νο Καγκάμι (八咫鏡) και το πετράδι Γιασακάνι νο Μαγκατάμα (八尺瓊曲玉) τα οποία συμβολίζουν τις τρείς βασικές αρετές……..θάρρος (ξίφος) – σοφία (καθρέπτης) – καλοσύνη (πετράδι) και αποτελούσαν τα σύμβολα των αυτοκρατόρων να κυβερνούν «ελέω θεού».

Το Κουσανάγκι λέγεται ότι φυλάσσεται στο παρεκκλήσι Ατσούτα του νομού Ναγκάνο αν και δεν είναι σε δημόσια έκθεση. Το ξίφος χρησιμοποιείται περιστασιακά στις αυτοκρατορικές στέψεις, αλλά τηρείται πάντα σε περιτυλίγματα. Παρόλο που δεν έχει εμφανισθεί και καταγράφεται μόνο σε παραδόσεις και ιστορικά έγγραφα, ωστόσο οι αρχές έχουν καταφέρει να διατηρούν το μυστήριο άσβεστο όσον αφορά στην ύπαρξή του, αφού ουδέποτε επιβεβαίωσαν ή αρνήθηκαν την ύπαρξή του.

Η μόνη επίσημη αναφορά του ξίφους εμφανίζεται μετά από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου παρόλο που ο αυτοκράτορας Χιροχίτο απαρνήθηκε το δικαίωμα της θεϊκής ιδιότητάς του, εντούτοις διέταξε τους φύλακες των κειμηλίων «να τα υπερασπισθούν με κάθε κόστος».

Ντουραντάλ (Durandal)

Για εκατοντάδες χρόνια, ένα μυστηριώδες σπαθί ήταν ενσωματωμένο στα βράχια πάνω από το εκκλησάκι της Παναγίας (Notre Dame) στο Ροκαμαντούρ της Γαλλίας. Οι μοναχοί λένε ότι είναι το Ντουραντάλ το ξίφος του παλαδίνου (Ιππότη φύλακα)Ρόλαντ. Σύμφωνα με το μύθο, ο Ρόλαντ βύθισε το ξίφος στους βράχους προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των εχθρών. Το 2011, το ξίφος αφαιρέθηκε από τον τοπικό δήμο και παραδόθηκε στο μουσείο του Cluny στο Παρίσι ως έκθεμα.