«Πουθενά δεν πάω, μ΄ακούς... Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί» Συγκινεί η σύζυγος του Κωνσταντίνου Αγγελίδη που έχει μπει στη δύσκολη περίοδο της αποκατάστασης μετά το σοβαρό τροχαίο

tlife Τη δεύτερη μάχη του δίνει τις τελευταίες ημέρες ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο που είχε με τη μηχα...

tlife Τη δεύτερη μάχη του δίνει τις τελευταίες ημέρες ο Κωνσταντίνος Αγγελίδης ο οποίος τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο που είχε με τη μηχανή του λίγο πριν τα Χριστούγεννα.







Η κατάστασή του σοβαρή και δύσκολη… Πάλεψε όμως και βγήκε νικητής… Κέρδισε τη μάχη για τη ζωή. Μετά από 107 δύσκολες ημέρες στην εντατική του νοσοκομείου Ασκληπιείου της Βούλας ο Κωνσταντίνος βγήκε από το νοσοκομείο και εδώ και αρκετές μέρες βρίσκεται σε ιδιωτικό θεραπευτήριο αποκατάστασης. Κι αυτή είναι η δεύτερη μάχη του… Να ξεκινήσει από την αρχή να κάνει κινήσεις που για τους άλλους είναι αυτονόητες…

Η περίοδος της αποκατάστασης για τον παρουσιαστή θα είναι μεγάλη και δύσκολη αλλά σίγουρα θα τα καταφέρει. Βράχος όλες αυτούς του μήνες και ακούραστη στο πλευρό του η σύζυγός του Εβελίνα Βαρσάμη. Με απίστευτη δύναμη και πίστη, η Εβελίνα δε φεύγει λεπτό από το πλευρό του και προσπαθεί μαζί με τους γιατρούς και τους φυσιοθεραπευτές να βοηθήσει τον αγαπημένο της να κάνει τα βήματα που θα τον οδηγήσουν στο να γίνει καλά…

Η Εβελίνα συγκίνησε τους πάντες δημοσιεύοντας ένα ποίημα του μεγάλου μας ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, δείχνοντας πόσο αγαπάει τον άντρα της πόσο ψηλά τον έχει και δηλώνοντας πως δεν θα φύγει ούτε λεπτό από το πλευρό του!

«Πουθενά δε πάω ακούς… ή κανείς ή και οι δυο μαζί» έγραψε η Εβελίνα κάτω από τη δημοσίευση του ποιήματος

«Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο.
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά.
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά.

Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει …
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει.
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ.
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει.

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο…

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα…
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου.

Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς …
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς…
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί…»