«Θα το παλέψουμε κόρη μου, θα το παλέψουμε ματάκια μου, μην στεναχωριέσαι…» Έκκληση βοήθειας για την 12χρονη Κωνσταντίνα Κολέτσιου

protothema Ραγίζει καρδιές η κραυγή απόγνωσης ενός πατέρα ανήμερα της γιορτής του: «Θα το παλέψουμε κόρη μου, θα το παλέψουμε ματάκια μο...

protothema Ραγίζει καρδιές η κραυγή απόγνωσης ενός πατέρα ανήμερα της γιορτής του: «Θα το παλέψουμε κόρη μου, θα το παλέψουμε ματάκια μου, μην στεναχωριέσαι…»






Πρωινό τηλεφώνημα ανήμερα της γιορτής του πατέρα. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ένας άντρας, ο Νίκος Κολέτσιος, πατέρας της δωδεκάχρονης Κωνσταντίνας. Είχαμε μιλήσει ξανά, πριν από λίγους μήνες, όταν τον είχα αναζητήσει μετά από μία έκκληση βοηθείας για το 12χρονο κορίτσι που είχε δημοσιευθεί στο facebook: «Όχι», μου είχε πει, τότε: «Δεν ξέρω πως κυκλοφόρησε αυτό το post αλλά δόξα τω θεώ έχουμε δίπλα μας τους γιατρούς του Ωνασείου κι όσο δύσκολα κι αν τα φέρνουμε ''βόλτα'' σε ψυχολογικό και οικονομικό επίπεδο, τα καταφέρνουμε. Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον αλλά δεν θέλω να δημοσιεύσετε κάτι για την Κωνσταντίνα. Μην ανησυχήσουμε τον κόσμο. Μην επιβαρύνουμε κανέναν με το δικό μας πρόβλημα. Ο κόσμος της Ελλάδας έχει τα δικά του και είναι πολλά. Αν σας χρειαστώ κάποτε θα σας καλέσω εγώ…»

Με καλεί σήμερα το πρωί. Με μια φωνή που τρέμει, με μία εξέλιξη που τσακίζει: «Κυρία Ξύδα, η Κωνσταντίνα μας δεν είναι καλά, αύριο φεύγουμε για Ιταλία με την ελπίδα να βρεθεί μόσχευμα. Τα πράγματα είναι πάρα πολύ άσχημα, ελπίζω μόνο στο Θεό…».Ο Γολγοθάς της οικογένειας Κολέτσιου ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια όταν «η οκτάχρονη τότε κόρη μου πήγε στο γιατρό με μία απλή γαστρεντερίτιδα. Ένας ιός χτυπά τότε την καρδιά της, κανείς δεν καταλαβαίνει ότι το παιδί πάσχει από μυοκαρδίτιδα.

Ξαφνικά, στις 29 του Δεκέμβρη του 2017, η Κωνσταντίνα μας, παρουσίασε αρρυθμίες, μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο από τα Τρίκαλα όπου ζούμε στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, μπήκε στην εντατική και την επόμενη μέρα λόγω της κρισιμότητας της κατάστασής της μεταφέρθηκε στην εντατική του Ωνασείου όπου μετά από λίγες μέρες της τοποθέτησαν βηματοδότη. Το παιδί σταθεροποιήθηκε και μετά από ένα μήνα πήρε εξιτήριο. Επιστρέψαμε στα Τρίκαλα και κάθε μήνα κατεβαίναμε στο Ωνάσειο για την χορήγηση κάποιου φαρμάκου και μία σειρά εξετάσεων. Στον δεύτερο μήνα το παιδί παρουσίασε ωστόσο συμπτώματα κόπωσης με αποτέλεσμα να ξαναμπεί στην εντατική του νοσοκομείου σε πολύ κρίσιμη κατάσταση. Σήμερα, σύμφωνα με τους γιατρούς, η μοναδική λύση είναι να πάμε σε κάποιο κέντρο του εξωτερικού για θεραπεία και να μπούμε εν συνεχεία σε λίστα για μόσχευμα καρδιάς. Αύριο το πρωί πετάμε για Ιταλία και το μόνο που κάνω είναι να προσεύχομαι στο Θεό και στην Παναγία. Σας τηλεφώνησα γιατί είχατε ενδιαφερθεί για την κόρη μου και επειδή θέλω να ευχαριστήσω δημόσια, μέσα από την καρδιά μου, το Ωνάσειο για τη πολύτιμη στήριξη, την παιδιοκαρδιολογική ομάδα των γιατρών και τον διευθυντή ,και πάνω απ’ όλα άνθρωπο, κ. Σπύρο Ράμμο…»
Του προτείνω να δημοσιεύσουμε έναν αριθμό λογαριασμού προκειμένου, όποιος μπορεί και θέλει, να βοηθήσει. Είναι διστακτικός δεν θέλει λέει να φανεί ότι ζητιανεύει. Του λέω ότι η υγεία του παιδιού του είναι πάνω από κάθε εικόνα και πως σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν άνθρωποι με μεγάλη καρδιά. Τον πείθω κι εκείνος, σχεδόν κλαίγοντας, ψελλίζει: «Σας ευχαριστώ. Όλον τον κόσμο ευχαριστώ, όποιος μπορεί να μας βοηθήσει να του το ανταποδώσει ο Θεός.» Λόγια απόγνωσης και ελπίδας, λόγια ενός πατέρα που σήμερα γιορτάζει μ’ ένα βάρος που κανείς γονιός δεν μπορεί να σηκώσει. Εμείς, είμαστε εδώ για την Κωνσταντίνα. Όλοι μας πρέπει να είμαστε εδώ…