«ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ»: Ο δεκάλογος του σωστού ταβλαδόρου...

menshouse Δεν λέω, να πάρεις το χρόνο σου για να σκεφτείς πώς θα παίξεις αυτό το «5-2», αλλά μην φτάσουμε σε καταστάσεις τύπου Κασπάροφ ενα...

menshouse Δεν λέω, να πάρεις το χρόνο σου για να σκεφτείς πώς θα παίξεις αυτό το «5-2», αλλά μην φτάσουμε σε καταστάσεις τύπου Κασπάροφ εναντίον Deep Blue, αδελφέ. Τάβλι λέγεται το άθλημα.






Αν θέλουμε να λέμε αλήθειες, ο βασικός και απαράβατος κανόνας στο τάβλι είναι ένας: Να βρεις εκείνη την αδερφή ψυχή με την οποία πάνω στην παρτίδα θα βριστείς χυδαία, θα πιαστείς στα χέρια και μόλις τα ζάρια σταματήσουν, να πάτε αγκαλιασμένοι να πιείτε μπύρες. Πέρα, όμως, από αυτήν την τεράστια αλήθεια (που αποτελεί και στόχο ζωής εδώ που τα λέμε), υπάρχουν και άλλοι δέκα κανόνες που στοιχειοθετούν τον δεκάλογο (επειδή είναι 10, αν ήταν 5 θα λέγαμε πεντάλογο) του σωστού ταβλαδόρου.

Εσύ είσαι μάστορας, οι άλλοι έχουν φάρδος
Είναι αυτή η κακοδαιμονία που συχνά κυνηγά τους Έλληνες αθλητές ή τις ελληνικές ομάδες όταν παίζουν με ξένους. Πάντα έχουμε τον αέρα κόντρα, ενώ οι άλλοι ευνοϊκό. Πάντα τους άλλους τους βοηθά η διαιτησία, ενώ εμάς μας έχει βάλει στο μάτι. Είναι πράγματα που εμπεδώσαμε παρακολουθώντας μπαρμπαγιώργηκες περιγραφές αγώνων στην τηλεόραση. Τα ξέρουμε αυτά. Εκείνο που πολλοί δεν ξέρουμε πολλοί όμως, είναι πως το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται με ανάλογη συχνότητα και στις παρτίδες τάβλι. Πάντα ο άλλος είναι πιο τυχερός κι απ’ τον Γκαστόνε, τη στιγμή που εσύ φέρνεις ζαριές λες και σου ευχήθηκε καλή τύχη ο συγχωρεμένος ο Επίτιμος.

Ακόμη κι έτσι, όμως. Κόντρα σε όλους και σε όλα και με μοναδικό προσόν την απαράμιλλη τεχνική σου, την βαθιά γνώση των κινήσεων (αλλά και δυο εξάρες στο μάζεμα), ο μάστορας (δηλαδή εσύ) κερδίζει τον κωλόφαρδο, που μην ξεχνάμε, είναι πάντα ο άλλος.

Ψιτ, κύριος, υπάρχουν κανόνες
Και ο πρώτος είναι πως το παιχνίδι ολοκληρώνεται στα 5 (σύμφωνα με τους κανόνες Euroleague) ή στα 7 (εάν ακολουθήσουμε τα πρότυπα ΝΒΑ). Τέλος. Δεν υποκύπτουμε ούτε στα παρακάλια τύπου «μια παρτιδούλα για να περάσει η ώρα». Στην τελική, ας ασχοληθεί ο «φίλος» με τον μοντελισμό ή τα παζλ 15.000 κομματιών, αν ψάχνει κάτι για πασατέμπο. Στην ίδια κατηγορία μπαίνουν και νεωτερισμοί του στυλ «στα 11», «στα 15». Αν ο δυνητικός αντίπαλος επιμείνει σε τέτοιου είδους ανεδαφικές απαιτήσεις, η μόνη υποχώρηση που επιτρέπετε να κάνετε, είναι «στα τέσσερα». Κι αν το έπιασε το υπονοούμενο έχει καλώς.

Το καλό είναι παλιό
Ο δεκάλογος του σωστού ταβλαδόρου

Το θυμάστε το παρκέ στο «Boston Garden»; Παλαιό, γεμάτο «μπαλώματα». Να εμπνέει δέος και σεβασμό σε συμπαίκτες κι αντιπάλους. Έτσι πρέπει να είναι και το σωστό τάβλι, όπως και τα πούλια του. Φθαρμένα, με εμφανή τα σημάδια της χρήσης και της κατάχρησης πάνω στο κορμάκι τους. Όσο πιο πολύ ένας κανονικός άνθρωπος θα σιχαινόταν να το αγγίξει χωρίς στολή Ραδιοβιοχημικού πολέμου και χειρουργικά γαντάκια μιας χρήσης, τόσο το καλύτερο. Μόνο ένα πράγμα απαγορεύται ρητώς και απαραγκλίτως: Να αντικατασταθεί το χαμένο πούλι με γόμα ή ξύστρα ή πιόνι από τη μονόπολη και άλλες τέτοιες ιστορίες. Όταν αυτό συμβαίνει, αποτελεί ξεκάθαρη ύβρη προς τον θεό του αθλήματος που δεν θα μείνει ατιμώρητη. Ασό-δυα μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Μάθε να χάνεις, διάολε
Το «μέχρι τελευταία ρανίδος του αίματός μου» θεωρείται ΟΚ ως υπόσχεση όταν μιλάμε για στρατιωτικό όρκο. Δεν ταιριάζει όμως στο τάβλι όπου οι κανόνες του fair play επιτάσσουν το να ξέρεις πότε έχει φτάσει η ώρα να πάρεις τον πούλ… να παραδεχτείς ότι έχασες την παρτίδα. Καλό hint για να καταλάβεις πως το έχεις παρακάνεις μένοντας στο παιχνίδι είναι ατάκες του αντιπάλου σου σε στυλ «αυτά δεν τα παίζουν ούτε ισοβίτες στη φυλακή». Έτσι είναι φίλε μου. Τάβλι είναι, όχι ψάρεμα για να κάθεσαι να αράζεις περιμένοντας το αναπόφευκτο.

Οι απόξω δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους
Ο Φέντερερ ετοιμάζεται να σερβίρει. Ρίχνει μια τελευταία ματιά εστιάζοντας στο πρόσωπο του Ναδάλ. Αναπηδά το μπαλάκι στο έδαφος και το σηκώνει στον αέρα. Λίγο πριν το στείλει με όλη του τη δύναμη στην αντίπαλη πλευρά του κορτ, ένα βήξιμο από κάποιον θεατή διακόπτει την προσπάθειά του. Ο διαιτητής λέει σιλάνς σιλ βου πλε, οι υπόλοιποι στις κερκίδες κοιτούν αηδιασμένοι τον ανάγωγο που δεν έκατσε να πνιγεί ήσυχα-ήσυχα με το σάλιο του, αυτός κάνει χαρακίρι και το παιχνίδι συνεχίζεται μόλις ο Ελβετός ξεπεράσει το σοκ και οι παλμοί της καρδιάς του επανέλθουν σε φυσιολογικά επίπεδα. Αυτά στο τένις, όχι στο τάβλι, αδερφέ.

Ο δεκάλογος του σωστού ταβλαδόρου

Όταν κρατάς τα κόκκαλα στα χέρια ξέρεις πως δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο τον τύπο με τον φραπέ που κάθεται απέναντί σου, αλλά και το κοινό. Όχι κατ’ ανάγκη εχθρικό, αλλά σίγουρα θορυβώδες και με άποψη. Σε ορισμένες περιπτώσεις το κοινό μάλιστα είναι δυνατό να αποτελείται από ένα και μόνο άτομο. Ίσως να μην έχει την παραμικρή φιλική ή συγγενική σχέση με κάποιον παίκτη. Μπορεί απλά να άκουσε τα ζάρια και να ήρθε. Από τη στιγμή που θα πάρει τη θέση του, όμως, δεν θα χάσει την ευκαιρία να δώσει οδηγίες-κατευθύνσεις, να βαριανασαίνει και να ξεφυσάει μόλις πας να πιάσεις τα πούλια και να βγάλει κάποιο επιφώνημα αποδοκιμασίας μετά από λάθος παίξιμο. «Τι κάνεις ρε ψηλέ, πςςς ρε πστ»… Εάν πάρει περιττό αέρα κιόλας, δεν θα διστάσει να σου δείξει πώς ακριβώς παίζεται το «4-2» που έφερες, συνοδεύοντας τη μικρή του επίδειξη με βαρύτατους χαρακτηρισμούς για το επίπεδό σου.

Το πούλι το βαράς με δύναμη κι εκφράζεσαι σαν λιμενεργάτης (2 κανόνες σε 1)


Καταρχάς ελπίζω όλοι να είδαμε πού ακριβώς μπήκε ο τόνος στη λέξη «πούλι». Το πούλι το βαράς δυνατά. Όχι το πουλί. Εκτός κι αν το θες πάρα πολύ και δεν έχει πρόβλημα ο αντίπαλός σου. Γούστα είναι αυτά, δεν κρίνουμε. Απλά, καλό είναι τα σεξιστικά κατά τη διάρκεια της πατρίδας να περιορίζονται σε λεκτικά κομψοτεχνήματα και σχήματα λόγου που φανερώνουν ανώτερο άνθρωπο. «Σε έσκισα», «Πονάει;», «Μα τι κωλάρα είναι αυτή;» είναι απλοί συνηθισμένοι διάλογοι επιπέδου. Όταν μάλιστα μια σχετική ατάκα συνοδεύεται από χτύπημα με όλη την παλάμη στο πούλι, αποτελεί τον απόλυτο εσωτερικό οργασμό. Παρ’τα άρρωστε.
Το παιχνίδι είναι τρίπτυχο
Εχμ… Εχμ, λέω. Τάβλι είναι «πόρτες, πλακωτό, φεύγα». Αυτά και με την συγκεκριμένη σειρά ακριβώς. Κι όταν λέμε να παίξουμε τάβλι, εννοούμε αυτές τις παραλλαγές. Όχι κάποιες από αυτές. Ο κανόνας είναι απλός, λιτός, απέριττος και κατανοητός. Οπότε εάν κάποιος άγνωστος (άκυρο, αυτό είναι η εισαγωγή της παλιάς διαφήμισης του Impulse), οπότε εάν οποιοσδήποτε σας ρωτήσει «τι είναι φεύγα;», προσποιηθείτε πως σας έπιασε κόψιμο και φύγετε από το οπτικό του πεδίο. Αφήστε τον με το πούλι (προσοχή στον τόνο παιδιά) στο χέρι να παίξει με κάνα παιδάκι.

Επιβάλλεται να έχεις γούρια

Ασφαλώς και γελάς δυνατά και γάργαρα με την αφέλεια των πτωχών ανθρώπων που στέκονται ακόμη σε δεισιδαιμονίες και αναχρονιστικού χαρακτήρα. Διάολε, δεν ζούμε και στον Μεσαίωνα για να φτύνουμε τον κόρφο μας, να χτυπάμε ξύλο ή να καίμε μάγισσες. Αυτό το τελευταίο ειδικά καλό είναι να αποφεύγεται το καλοκαίρι για να μην ξεφύγει η κατάσταση και καούν και κάτι θάμνοι που γλίτωσαν από τους κ@ργιόληδες τους εμπρηστές. Ωστόσο, όλα αυτά πάνε περίπατο στο τάβλι. Εκεί μπορείς να φορέσεις ό,τι θέλεις (αφού δεν υπάρχει συγκεκριμένη στολή βάσει κανονισμών), αλλά επιβάλλεται να έχεις κάποιο γούρι. Ένα μπρελόκ χέλοου κίτι, ένα λερωμένο σώβρακο, το καλαμάκι του καφέ ή την γκαρσόνα στα πόδια σου. Για να γυρίσει η τύχη, όχι για πονηρές καταστάσεις.
Δεν το παρατάμε στη μέση
Θα έκοβες ποτέ τη σεξουαλική πράξη επειδή χτύπησε το τηλέφωνο; Όχι. Εκτός βέβαια αν είναι από την γυναίκα σου. Θα παράταγες στη μέση έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Θα σηκωνόσουν από το τραπέζι πριν εξαφανιστεί και το τελευταίο αρνίσιο παϊδάκι, εκείνο της ντροπής; Όχι βέβαια. Ε, λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει και με το τάβλι. Δεν το παρατάμε μέχρι να φτάσουμε σε κατάσταση Highlander. Στο τέλος να έχει μείνει ένας. Εγώ.