η συνέχεια της τραγωδίας της Χιροσίμα με την ατομική βόμβα,είχε συνέχεια λίγες ημέρες μετά στο Ναγκασάκι.9 Αυγούστου 1945,οι ΗΠΑ έριξαν τη ...
η συνέχεια της τραγωδίας της Χιροσίμα με την ατομική βόμβα,είχε συνέχεια λίγες ημέρες μετά στο Ναγκασάκι.9 Αυγούστου 1945,οι ΗΠΑ έριξαν τη δεύτερη βόμβα.
Ο Michael Lee Lanning , στο βιβλιο του οι “100 μεγαλύτερες μάχες όλων των εποχών” από τις Εκδόσεις Ενάλιος ,περιγράφει τους βομβαρδισμούς που άλλαξαν τον κόσμο:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν ατομικές βόμβες στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945 για να επιταχύνουν τον τερματισμό του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στον Ειρηνικό.
Αν και ήταν η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα πρακτική χρησιμοποίησης παρόμοιων όπλων «μαζικής καταστροφής», το ατομικό μανιτάρι εξακολουθεί από τότε να κρέμεται πάνω από κάθε στρατιωτική και διπλωματική πολιτική.
Λιγότερο από πέντε μήνες μετά την αιφνιδιαστική επίθεση κατά του Περλ Χάρμπορ, οι Αμερικανοί έκαναν μια αεροπορική επιδρομή εναντίον του Τόκιο με βομβαρδιστικά από αεροπλανοφόρα. Αν και η επιχείρηση ήταν καλή για το ηθικό των Αμερικάνων, δεν επέτυχε τίποτε περισσότερο από το να δείξει στους Ιάπωνες οτι οι ακτές τους δεν ήταν άτρωτες. Αργότερα, στη διάρκεια του πολέμου, τα βομβαρδιστικά των Ηνωμένων Πολιτειών μπόρεσαν να επιτεθούν στα ιαπωνικά νησιά απο βάσεις στην Κίνα. αλλά μονό στα τέλη του 1944 κατάφεραν να εξαπολύσουν οργανωμένες αεροπορικές επιθέσεις.
Λόγω της μεγάλης απόστασης από την Ιαπωνία, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά δεν μπορούσαν να φθάσουν στους στόχους τους και να επανέλθουν με ασφάλεια στις φιλικές βάσεις τους στον Ειρηνικό, μέχρι τη στιγμή που κατέλαβαν τα νησιά Βόρειες Μαριάνες. Από τις βάσεις τους εκεί, τα μεγάλου βεληνεκούς υπερφρούρια Β-29 άρχισαν βομβαρδιστικές επιδρομές απο μεγάλο ύψος στις 24 Νοέμβριου 1944.
Στις 9 Μαρτίου 1945, ένα σμήνος απο 234 Β-29 κατεβηκε στα 2.100 μέτρα και έριξε 1.667 τόνους εμπρηστικών βομβών στο Τόκιο. Οταν κατασβέστηκε τελικά η φωτιά, μια έκταση γης 16 τεταγωνικών μιλίων που περιλάμβανε 250.000 σπίτια είχε γίνει στάχτη και περισσότεροι απο 80.000 Ιάπωνες, κυρίως πολίτες, ήταν νεκροί. Μόνο ο συμμαχικός βομβαρδισμός της Δρέσδης στη Γερμανία πριν απο έναν μήνα όπου σκοτώθηκαν 135.000 άτομα, ήταν καταστρεπτικότερος από την επίθεση εναντίον του Τόκιο.
Τόσο το Τόκιο όσο και η Δρέσδη ήταν κυρίως πολιτικοί παρά στρατιωτικοί στόχοι. Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι διεθνείς νομοί θεωρούσαν παράνομους και βάρβαρους τους βομβαρδισμούς αμάχων. Ωστόσο, μετά απο αρκετά χρόνια εχθροπραξιών, ούτε οι Σύμμαχοι ούτε ο ΄Αξων έκαναν διακρίσεις μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών αεροπορικών στόχων. Είναι πραγματικά οξύμωρο το γεγονός ότι ενώ ένας πιλότος μπορούσε να ρίξει τόνους εκρηκτικών και βομβών πάνω σε άμαχες πόλεις, ένας στρατιώτης συνήθως αντιμετώπιζε το στρατοδικείο για πολύ μικρότερη κακομεταχείριση αμάχων.
Ενώ συνεχίζονταν οι αεροπορικές επιθέσεις και τα σχέδια για χερσαία εισβολή στον Ειρηνικό, ένα άκρως απόρρητο σχέδιο ετοιμαζόταν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 16 Ιουλίου 1945 το Εργαστήριο Τεχνολογίας του Μανχάταν πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχημένη ατομική έκρηξη της ιστορίας. Οταν πληροφορήθηκε το γεγονός, ο πρόεδρος Τρούμαν έγραψε στο ημερολόγιο του: «Φαίνεται ότι είναι το φρικτότερο πράγμα που εφευρέθηκε ποτέ. αλλά μπορεί να γίνει το χρησιμότερο».
Οι παραδοσιακές βομβαρδιστικές επιδρομές συνεχίστηκαν επίσης εναντίον άλλων πόλεων στις 9 Αυγούστου και μετά από πέντε ημέρες 800 Β-29 σάρωσαν ολόκληρη την Ιαπωνία. Τελικά, στις 15 Αυγούστου οι Ιάπωνες δέχτηκαν να παραδοθούν άνευ όσων. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει.
Πολλές συζητήσεις έγιναν μετά τους ατομικούς βομβαρδισμούς. Ενώ ορισμένα στοιχεία δείχνουν ότι οι Ιάπωνες σκέφτονταν να παραδοθούν, πολύ περισσότερες πληροφορίες οδηγούν στην αντίθετη περίπτωση. Προφανώς οι Ιάπωνες σχεδίαζαν να εκπαιδεύσουν πολίτες στη χρήση όπλων και λογχών για ενίσχυση των στρατιωτικών δυναμεων που θα αντιστέκονταν στη χερσαία εισβολή. Οι πολέμιοι των ατομικών βομβαρδισμών αγνοούν οτι οι παραδοσιακές βόμβες που έπεσαν στο Τόκιο και στη Δρέσδη προκάλεσαν πολύ περισσότερες απώλειες. Ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν επίσης ότι οι απώλειες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ήταν πολΰ λιγότερες από τις αναμενόμενες ιαπωνικές απώλειες μετά από μια εισβολή και τους συνεχιζόμενους παραδοσιακούς βομβαρδισμούς.
Οπως και να έχει το πράγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία άτι η ρίψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία συντόμευσε τον πόλεμο. Τα χτυπήματα εναντίον της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι είναι οι μοναδικές αεροπορικές επιδρομές που επηρέασαν ευθέως το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης. Ο αεροπορικός πόλεμος τόσο πριν όσο και μετά, συμπληρώνει απλώς τις χερσαίες επιχειρήσεις. Οπως αποδείχτηκε από τους πρόσφατους ατελέσφορους συμμαχικούς βομβαρδισμούς του Ιράκ στην Επιχείρηση θύελλα της Ερήμου και στη Βοσνία, οι αεροπορικές επιδρομές μπορούν να βασανίσουν και να κάνουν δύσκολη τη ζωή του άμαχου πληθυσμού, αλλά οι μάχες και οι πόλεμοι κρίνονται από χερσαίες δυνάμεις.
Πέρα από τη συντόμευση του πολέμου με την Ιαπωνία, η ανάπτυξη και η χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας πρόσφερε στις Ηνωμένες Πολιτείες ασύ γκριτη στρατιωτική υπεροπλία – τουλάχιστον για λίγο, μέχρις ότου η Σοβιετική Ένωση δοκίμασε με επιτυχία τη δική της ατομική βόμβα. Οι δυο υπερδυνάμεις άρχισαν τότε ανταγωνιστικές προσπάθειες για πυρηνικό εξοπλισμό που έφεραν τον κόσμο στα πρόθυρα της καταστροφής. Μόνο κάποιες δοκιμαστικές συνθήκες και η απειλή της αμοιβαίας ολικής καταστροφής περιόρισαν τη χρήση των ατομικών όπλων, δημιουργώντας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, οπότε οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ έλυναν τις διαφορές τους με παραδοσιακά μέσα.
