Πριν από το 2015 τους έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Φίλοι, συγγενείς, δήλωναν με περηφάνια ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Τον τελευταίο καιρό τους έχ...
Πριν από το 2015 τους έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Φίλοι, συγγενείς, δήλωναν με περηφάνια ότι θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Τον τελευταίο καιρό τους έχω «χάσει». Ο ένας έχει πάψει να ασχολείται με την πολιτική, ο άλλος θα ψηφίσει κάτι άλλο, ο τρίτος με βλέπει και αλλάζει πεζοδρόμιο. Ψάχνω να βρω αυτό το 20% που βλέπουν οι δημοσκοπήσεις και δεν το συναντώ.
Είκοσι τοις εκατό, είκοσι δύο, δεν είναι και αμελητέα ποσότητα! Δεν μπορεί, κάπου θα βρίσκονται ή θα κρύβονται. Μία πιθανότητα είναι πράγματι να κρύβονται από… αλλόφυλους. Να μην εκδηλώνονται, δηλαδή, ενώπιον… μη φιλικών δυνάμεων. Να μιλάνε μόνο μεταξύ τους, όπως συμβαίνει με τα μέλη των μυστικιστικών ομάδων. Μία άλλη πιθανότητα είναι να μην συναντιούνται οι δρόμοι μας επειδή η αντιπαράθεση τόσων ετών έχει επιφέρει βαθύ ρήγμα στις σχέσεις μας. Δεν τους κάνω να περνούν καλά, δεν με κάνουν να περνώ καλά, οπότε δεν βρισκόμαστε. Μία εσωτερική δύναμη μας παρακινεί να μην βάζουμε τον εαυτό μας σε περιπέτειες. Και μία τρίτη πιθανότητα είναι να μην… υπάρχουν! Να είναι ένα δημιούργημα των δημοσκόπων, οι οποίοι και φοβούνται μην τυχόν και εκτεθούν στο τέλος με τις σταθμίσεις.
Δεν ξέρω αν είναι μόνο η δική μου αίσθηση, αλλά δεν υπάρχει πλέον το πάθος του 2015. Δεν βγάζει ο άλλος την σημαία του Τσε για να βγει στους δρόμους ή να χορέψει στο Σύνταγμα. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά το 2015 είχε βγει πολύ πάθος. Πολύ ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή. Διότι όταν λέγαμε ΣΥΡΙΖΑ εννοούσαμε ακριβώς αυτό! Τις πλατείες, τις σημαίες. Με την νεοφιλελεύθερη πολιτική του αδελφού Αλέξη Τσίπρα είναι φυσικό οι άνθρωποι να έχουν μαζευτεί στις εκδηλώσεις τους, να μην είναι πλέον το ίδιο εκδηλωτικοί κι ενθουσιώδεις. Κι επειδή εμείς είχαμε ταυτίσει το κλίμα ΣΥΡΙΖΑ με τα γεγονότα της περιόδου 2010 -2015, να έχουμε αποκτήσει την αίσθηση της «απώλειας».
Λέτε να νιώθουν ότι εκτέθηκαν υπερβολικά και να προσπαθούν να βρουν ένα νέο σημείο ισορροπίας; Μακάρι! Αυτό θα είναι καλό για όλους και κυρίως για την χώρα. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εκφράζει πλέον, κάτι άλλο θα βρεθεί στον δρόμο της κεντροαριστεράς. Όπως είναι γνωστό η φύση απεχθάνεται το κενό. Αν υπάρχει, λοιπόν, κενό κι απλά δεν το «βλέπουν» οι δημοσκόποι, αυτό θα καλυφτεί από κάτι νέο, από κάτι διαφορετικό. Αν δεν τους βλέπουμε και δεν μας βλέπουν επειδή έχουμε υψώσει τείχη μεταξύ μας, αυτό θα πρέπει να το κοιτάξουμε. Αμφότεροι.
Μέχρι την κάλπη, πάντως, θα μας βασανίζει το ερώτημα: Που είναι οι Συριζαίοι; Την ημέρα εκείνη, την ημέρα της κάλπης, την νύκτα των αποτελεσμάτων για την ακρίβεια, επιτέλους, θα το μάθουμε. Αν το 20% ή το 22% ή ακόμη και το 25% είναι ένα υπαρκτό προσωπικό μιας μυστικής λέσχης ή ένα δημιούργημα των πονηρών καιρών που διανύουμε. Όχι, δεν είμαι οπαδός της θεωρίας που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει στο 3%. Να γίνεται, δηλαδή ΠΑΣΟΚ. Διότι το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να έχει γίνει – ως προς την δυναμική του- ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό δεν το είδαμε. Ίσως πάλι πρόκειται για ένα σιωπηλό κοινό που περιμένει την φύση. Να καλύψει το κενό. Και φυσικά να λύσει τις απορίες μας, για το… που είναι οι Συριζαίοι!
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
