Για έντεκα παιδιά χθες, δε μετρήθηκαν παρουσίες. Δε φώναξαν παρόν/παρούσα. Δε χτύπησε, κουδούνι... Τα παιδιά που μαρτύρησαν στο Μάτι δεν έφυγαν ποτέ από τα σπίτια τους...

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ - hellasjournal «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά, απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της ...

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ - hellasjournal

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά, απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαί κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί. Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.





Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα απ΄ την καρδιά μας, δεν είναι πια απ΄ τη στέρηση, μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους είναι που κοιλοπονάνε πάλι…»


Για έντεκα παιδιά χθες, δε μετρήθηκαν παρουσίες. Δε φώναξαν παρόν/παρούσα. Δε χτύπησε, κουδούνι. Δεν έπαιξαν και δεν γέλασαν, στο διάλειμμα. Δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι. Έμειναν μόνο τα ουρλιαχτά τους. Το κλάμα της Εβίτας, τη στιγμή που έπεφτε από το βράχο για να σωθεί… ο Δημήτρης που χάθηκε με τον παππού, τη γιαγιά και το θείο… τα δίδυμα κοριτσάκια της οικογένειας Φιλιπποπούλου, που έφυγαν μια αγκαλιά…. 100 άνθρωποι, και μια συγκλονιστική ιστορία, που ίσως να την έβλεπες στην αίθουσα, ενός κινηματογράφου, να δάκρυζες και στη στιγμή που θα έφευγες, να έλεγες ευτυχώς που αυτά που συμβαίνουν μόνο στις ταινίες…

Μόνο η συγκεκριμένη ταινία, δεν προβλήθηκε και δε θα προβληθεί, ποτέ… δεν είναι, τίποτα άλλο παρά η δικιά μας πραγματικότητα, σε έναν τραγικό επίλογο που γράφτηκε με στάχτη… Παιδιά με όνειρα, ταυτοποιήθηκαν και παραδόθηκαν σε ένα κλειστό κουτί στους γονείς τους. Όνειρα καμένα. Παιδιά που θ’ αποτελούσαν, καμάρι για την ίδια τους τη χώρα κι αυτή το μόνο που έκανε, ήταν να το κάψει.. Τα έθαψε για πάντα, και δε ντράπηκε έστω για λίγο από τη μάνα που δεν άντεξε και αποσύρθηκε, ούτε από την άλλη που έτρεξε να φύγει μακριά, μη μπορώντας να αντέξει το χαμό του παιδιού της… Ούτε κι απ’ την άλλη που κάθεται καρτερικά στο κύμα, περιμένοντας να καμαρώσει και να χειροκροτήσει στο δελφίνι της… αφήνοντας του, ένα σημείωμα, κεριά και λουλούδια, στη ψυχή του, που τριγυρίζει ανάμεσα μας κι αναζητά δικαίωση…

Στην Αμερική, υπάρχει το σημείο μηδέν, εκεί που συναντά κανείς ένα μεγαλεπήβολο κτίριο, με τα ονόματα των θυμάτων και στο πλάι λευκά τριαντάφυλλα… ένα έργο τέχνης, κατασκευασμένο μέσα απ’ τον ανθρώπινο πόνο… στο δικό μας σημείο μηδέν, δε θα υπάρξουν ούτε ονόματα, ούτε τριαντάφυλλα, που σαφώς και δε θα απαλύνουν κανέναν πόνο, αλλά κάποιες επιχειρήσεις, με στόχο την εκμετάλλευση και το κέρδος…

Κάποιες επιχειρήσεις, που θα είναι πάντα στοιχειωμένες από τα όνειρα κι από τις στάχτες των ανθρώπων, των παιδιών που τυλίχθηκαν στις φλόγες, των παιδιών που σήμερα δεν γύρισαν στην τάξη… Των παιδιών, που οι γονείς τους δε φίλησαν και δεν είπαν καληνύχτα το βράδυ… Των παιδιών, που η αγκαλιά τόσο της μάνας τους όσο και των πατέρα τους, έμεινε άδεια… Της μάνας που κοιλοπονεί τα βράδια, μέσα από τους εφιάλτες της κι εύχεται να το κρατήσει έστω και για άλλη μια στιγμή, στην αγκαλιά της… να του πει τα λόγια τ’ ανείπωτα.. να πλημμυρίσει έστω και για μια στιγμή ξανά η ψυχή της… και όταν ξυπνά, στρέφει το βλέμμα της και πάλι προς εσένα, στον ορκισμένο εχθρό της…

Πηγή: Έντεκα παιδιά χθες, δε γύρισαν στο σχολείο: Πόσοι θυμούνται την τραγωδία στο Μάτι; https://hellasjournal.com/2018/09/enteka-paidia-chthes-de-gyrisan-sto-scholeio-posoi-thymoyntai-tin-tragodia-sto-mati/