Συγκλονίζει ακόμη και σήμερα η οικογενειακή τραγωδία που εκτυλίχθηκε την Κυριακή το μεσημέρι στο Άργος, στην περιοχή Γεφύρια, όταν ένας ...
Συγκλονίζει ακόμη και σήμερα η οικογενειακή τραγωδία που εκτυλίχθηκε την Κυριακή το μεσημέρι στο Άργος, στην περιοχή Γεφύρια, όταν ένας 29χρονος σκότωσε την 11χρονη ετεροθαλή αδελφή του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε, αφήνοντας πίσω την μητριά του και μητέρα του κοριτσιού που ήταν και εκείνη στο σπίτι…
Το περιστατικό προφανώς πήρε μεγάλες διαστάσεις και φανερώθηκε μια σύμπτωση. Η γυναίκα της οικογενειακής τραγωδίας είναι γιατρός και μάλιστα ήταν εκείνη που είχε καταφέρει να κρατήσει στη ζωή την Ασπασία Μπόγρη, την κοπέλα, που το 2013 ο πατέρας της πυροβόλησε δύο φορές στο κεφάλι για να εκδικηθεί την εν διαστάσει τότε σύζυγό του Σπυριδούλα Φατούρου.
Ο πατέρας της την καταδίκασε εφ’ όρου ζωής να είναι καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, αφού η Ασπασία έχει διαγνωστεί με 99% αναπηρία.
Η Σπυριδούλα Φατούρου μιλώντας για ό, τι συνέβη στα Γεφύρια είπε: «Ακόμη και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συνέβη στην συγκεκριμένη οικογένεια. Την Ε.Κ., την τραγική μάνα του κοριτσιού όχι απλώς την γνωρίζω αλλά είναι η γυναίκα που έσωσε την Άσπα μου, το δικό μου παιδί… Η γιατρός Ε.Κ. ήταν εκείνη που παρέλαβε στο νοσοκομείο του Άργους την Άσπα μου εκείνη την αποφράδα μέρα του 2013 όταν την πυροβόλησε ο ίδιος της ο πατέρας.
Η Άσπα είχε την εικόνα νεκρής και η Ε.Κ. φώναζε:
’Εγώ θα την διασωληνώσω μόνο για τα 17 της χρόνια’’. Πάντα έλεγα πως κάθε φορά που θα την συναντώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να της φιλώ τα χέρια. Αυτή η γυναίκα, αυτός ο άγγελος που κατάφερε να κρατήσει στη ζωή το δικό μου παιδί βιώνει σήμερα το χαμό του παιδιού της από ένα ανάλογο ενδοοικογενειακό κακό. Η Ε.Κ. Δεν είναι μόνο μία εξαίρετη γιατρός της πόλης μας αλλά και μία μάνα με “μ” κεφαλαίο. Ποτέ δεν ξεχώρισε τα δύο παιδιά της οικογένειας, παρότι το μεγάλο ήταν από άλλη μάνα, πάντα είχε στα χείλη της μία καλή κουβέντα για εκείνο. Είμαι συγκλονισμένη και παρακαλώ όλο τον κόσμο, ειδικά τον κόσμο της επαρχίας, να δίνει σημασία στα κακά σημάδια και να μιλά. Κι αν δεν μπορεί να το κάνει, τότε να βουλώνει το στόμα του. Να μην μιλά, να μην κρίνει, να μην κατακρίνει. Τι να πω σ’ αυτή την μάνα; Το μόνο που μπορώ να κάνω για εκείνη είναι να προσεύχομαι στο Θεό να της δίνει δύναμη. Κλαίω και πονώ για αυτό το κοριτσάκι, γι’ αυτήν την τραγωδία που μου έφερε στο νου την τραγωδία του δικού μου παιδιού…».
