Ο τραπεζίτης-πυγμάχος με την πολυπλόκαμη καριέρα Πριν γρονθοκοπήσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Attica Bank, ο πρόεδρος της τράπεζας Π...
Ο τραπεζίτης-πυγμάχος με την πολυπλόκαμη καριέρα
Πριν γρονθοκοπήσει τον διευθύνοντα σύμβουλο της Attica Bank, ο πρόεδρος της τράπεζας Παναγιώτης Ρουμελιώτης ήταν περισσότερο γνωστός για το πέρασμά του, συνήθως καβάλα, από τα σαράντα κύματα της πολιτικής. Για χάρη ποιου όμως τα έβαλε με τον νουνεχή Θόδωρο Πανταλάκη;
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης στα γραφεία της Attica Bank |ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟ
Πέτρος Καράς
Η σκηνή που έζησαν δεν ήταν συνηθισμένη, για να το πούμε ήπια. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα κι έμπειροι παριστάμενοι, γραμματείς στο γραφείο προέδρου, οδηγοί και σωματοφύλακες δεν ήταν προετοιμασμένοι για να χειριστούν το περιστατικό. Οι έντονες φωνές από το γραφείο του προέδρου της Τράπεζας Αττικής Παναγιώτη Ρουμελιώτη, παρέπεμπαν σε καυγά πεζοδρομίου. Αταίριαστη κατάληξη για meeting που ξεκίνησε ως συνάντηση εργασίας του προέδρου με τον «συνεργάτη» του διευθύνονται σύμβουλο της τράπεζας Θόδωρο Πανταλάκη.
Με δυσκολία οι στενοί συνεργάτες που έτρεξαν στο γραφείο, κατάφεραν να τους χωρίσουν ενώ ο 71χρονος πρόεδρος της τράπεζας γρονθοκοπούσε τον διευθύνοντα σύμβουλο, Θόδωρο Πανταλάκη, έναν λεπτοκαμωμένο, χαμηλών τόνων, 64χρονο που βρισκόταν πεσμένος στο προεδρικό χαλί.
Η αλήθεια για τους γνωρίζοντες, είναι ότι από την αρχή έτρεφαν αμοιβαία αισθήματα που κυμαίνονταν από καχυποψία έως αντιπάθεια. Στην πραγματικότητα ο πρόεδρος Ρουμελιώτης είχε οριστεί από την κυβέρνηση ως μη εκτελεστικός αλλά πάντα είχε άποψη και «προωθούσε» αιτήματα που αφορούσαν δανειοδοτήσεις (υποτίθεται δίκαιες) κι άλλες εξυπηρετήσεις. Από την πλευρά του, ο διευθύνων σύμβουλος Πανταλάκης, που είχε οριστεί από την Τράπεζα της Ελλάδος για να ξεβρωμίσει την αμαρτωλή τράπεζα μετά (και) το «σκάνδαλο Καλογρίτσα», δεν ήταν διατεθειμένος να αναλαμβάνει ευθύνες (ενδεχομένως και ποινικές) για εξυπηρετήσεις που ζητούσε ο Ρουμελιώτης χωρίς να υπογράφει ο ίδιος…
Στην ατμόσφαιρα αυτή, εμφανίστηκε ο «κατάλληλος» μύκητας! Όπως η μαγιά στην αρτοποιία που επιταχύνει το φούσκωμα της ζύμης.
Στην προκειμένη περίπτωση ήταν δημοσιογράφος – επιχειρηματίας, ιδιοκτήτης περιθωριακής εβδομαδιαίας εφημερίδας και οικονομικού site που διαθέτει και ψηφιακό ραδιόφωνο. Αυτός, λοιπόν, ο ρέκτης της «αριστερής – αποκαλυπτικής» δημοσιογραφίας, αρχικά εμφανιζόταν να «δημοσιοποιεί» υπονοούμενα για υποτιθέμενα φορολογικά προβλήματα του κ. Πανταλάκη. Στη συνέχεια όπως συνήθως, βρέθηκε στη θέση να του ζητά δάνειο 100.000 ευρώ. Ο τραπεζίτης τον παρέπεμψε στις αρμόδιες υπηρεσίες της τράπεζας οι οποίες -όπως αναμενόταν- απέρριψαν το αίτημα. Δεν υπήρχαν εγγυήσεις, δεν εμφανιζόταν προφανής ευχέρεια αποπληρωμής του δανείου.
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης και ο Θόδωρος Πανταλάκης σε συνέντευξη Τύπου μετά την έκτακτη Γενική Συνέλευση της Τράπεζας Αττικής για την αλλαγή διοίκησης της Τράπεζας, τον Σεπτέμβριο του 2016 (ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ)
Ο δυναμικός δημοσιογράφος όμως δεν είχε περιοριστεί στις έμμεσες πιέσεις προς τον κ. Πανταλάκη. Στόχευε ψηλά και επισκεπτόταν τον πρόεδρο της τράπεζας ο οποίος του υποσχέθηκε ότι θα βοηθήσει. Έπαιζε μάλιστα με επιτυχία το παιχνίδι μεταφοράς των όσων λέγονταν εκατέρωθεν καθώς και οι δύο είχαν αρνητική εκτίμηση ο ένας για τον άλλον.
Φαίνεται ότι οι εμπιστευτικές πληροφορίες για το «τι λέει ο άλλος», ήταν τεκμηριωμένες. Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης άκουσε ηχογράφηση με φράση του διευθύνοντος για τον ίδιον που δεν ήταν κολακευτική. Ο καθένας μπορεί να μιλήσει αρνητικά, όταν νομίζει ότι αυτά θα μείνουν «μεταξύ μας». Φαίνεται ότι ο Ρουμελιώτης άκουσε όσα ειπώθηκαν, ή μέρος των λεχθέντων, κάλεσε τον διευθύνοντα και του επιτέθηκε. Παράδοξη συμπεριφορά για έναν έμπειρο της πολιτικής που είχε γεννηθεί το 1947 στο Σουέζ της Αιγύπτου, σπούδασε οικονομικά στη Γαλλία και διήνυσε μακρά πορεία στις παρυφές της εξουσίας.
Η πολιτική καριέρα του προέδρου ξεκίνησε από το 1978 όταν ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 1981, ο Ρουμελιώτης τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας του τότε υπουργείο Συντονισμού και στη συνέχεια υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το 1982. Την χρονιά εκείνη ο Παπανδρέου τον διόρισε υφυπουργό Οικονομικών και στη συνέχεια, το 1984, υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας, θέση την οποία κράτησε μέχρι το 1987. Τότε ορίστηκε υπουργός Εμπορίου και στη συνέχεια μεταπήδησε στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου παρέμεινε μέχρι την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 1989.
Στις ευρωεκλογές του 1989 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής, ενώ ήδη ήταν γνωστό ότι το όνομά του είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Ένα μήνα μετά την εκλογή του ως ευρωβουλευτή, η ελληνική Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών στο διάστημα που διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Ωστόσο ο κ. Ρουμελιώτης ήταν ο μοναδικός κατηγορούμενος από τους πέντε (οι υπόλοιποι ήταν οι Ανδρέας Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας, Δημήτρης Τσοβόλας και Γιώργος Πέτσος) που δεν δικάστηκε καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήρε την ασυλία του.
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης ως εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Ελλάδα στο Προεδρικό Μέγαρο, μαζί με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και τον τότε Γενικό Διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου Ντομινίκ Στρος Καν, το 2010 (ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ)
Μετά βγαίνει από το πολιτικό προσκήνιο ως το 2010. Τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς διορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, με απόφαση του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου και προφανώς με έγκριση του τότε Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στο περιβάλλον του οποίου ήταν ενταγμένος, κληρονομημένος από τα χρόνια του Αντρέα. Στη συνέχεια αναγεννάται εμφανιζόμενος ως υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα «ιδιαίτερα» του ΔΝΤ σε έλληνες δημοσιογράφους
Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, πάντα είχε την ευελιξία να μετακινείται προς την πολιτική ισχύ. Βέβαια η στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με το πρόσχημα μιας υποτιθέμενης «αριστερής τεχνοκρατίας» εκδηλώθηκε με αμφιλεγόμενο τρόπο.
Μέσα Ιουνίου του 2015, πριν από τις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου, «αποκάλυψε» ότι το (κακό) ΔΝΤ, εκπαιδεύει με «ιδιαίτερα μαθήματα» έλληνες δημοσιογράφους για να προωθήσουν τις απόψεις του.
Με την ιδιότητα του έως πριν από λίγους μήνες εκπροσώπου της Ελλάδος στο ΔΝΤ, είχε υποτίθεται τις γνώσεις, την αξιοπιστία αλλά και τις πληροφορίες για να καταγγείλει ότι το ΔΝΤ εκπαιδεύει μέσω «συγκεκριμένων εταιρειών» έλληνες δημοσιογράφους, «διαμορφωτές της κοινής γνώμης».
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι ποτέ δεν αποκάλυψε ούτε τις εταιρείες, ούτε τους δημοσιογράφους που εκπαιδεύονται, ούτε βέβαια τον τρόπο και το στόχο της εκπαίδευσης αυτής.
Το θλιβερό της υπόθεσης ήταν ότι εκτέλεσε, αν δεν ήταν εμπνευστής, μια επιχείρηση προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο να απαξιωθούν ως «πληρωμένοι πράκτορες του ΔΝΤ» όσοι είχαν απόψεις που δεν συμφωνούσαν με τις θέσεις της, τότε, «επαναστατικής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Το γελοίο της υπόθεσης προέκυψε όταν η Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, ανέθεσε σε μέλος Επιτροπής της Βουλής να διατυπώσει γραπτό αίτημα προς τον εκπρόσωπο Τύπου και διευθυντή επικοινωνίας του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, να ενημερώσει το ελληνικό κοινοβούλιο για τα ονόματα ελλήνων δημοσιογράφων που συμμετείχαν σε «ενημερωτικά σεμινάρια» του ΔΝΤ. Προφανώς κι αυτός διασκέδασε με την ευρηματικότητα των βουλευτών στην Ελλάδα που με το πλέον βαρύγδουπο ύφος, μιλάνε για πράγματα που δεν γνωρίζουν.
Στο μεταξύ έγιναν εκλογές, κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλαξε γνώμη (ο ΣΥΡΙΖΑ) για… το ΔΝΤ και ο Ρουμελιώτης επιβραβεύτηκε: το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε σεμνά. Έγινε πρόεδρος «κοινής αποδοχής» στο Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος. Εκεί «τσακώθηκε» με τον τότε πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στ. Πιτσιόρλα που προωθούσε την ιδιωτικοποποίηση. Έφυγε όταν βρήκε την ευκαιρία. Έγινε πρόεδρος στην Τράπεζα Αττικής που κατά την κυβέρνηση θα ήταν ο «τραπεζικός πυλώνας» μακριά από την εξουσία των δανειστών. Κι αυτό επιβεβαιώθηκε γιατί ήταν η τράπεζα που εξυπηρετούσε επιχειρηματίες της Αριστεράς (!) όπως ο Καλογρίτσας. Γι’ αυτό άλλωστε ξαφνικά οργανισμοί υπό κυβερνητικό έλεγχο (Ταμείο Μηχανικών, ΤΑΠΙΛΤΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Αεροδρόμιο Αθηνών κ.α.) έβαλαν κεφάλαια στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και τα έχασαν. Καθόλου παράξενο καθώς η βεβαιότητα απώλειας κεφαλαίων δεν επέτρεψε σε οποιοδήποτε ιδιώτη να συμμετέχει στην αύξηση κεφαλαίου. Γι’ αυτό τοποθέτησαν χρήματα κρατικών ή ελεγχόμενων από το κράτος οργανισμών, για να μπορούν να εξυπηρετούν επιχειρηματίες τύπου Καλογρίτσα.
Πηγή: Protagon.gr
