Ωστόσο, δεν έχει σημασία πόσο σπουδαίος φαινόταν ο Ιωσήφ Στάλιν για όλους τους άλλους, ο τρόπος που αντιμετώπιζε δικούς του ανθρώπους, ήταν...
Ωστόσο, δεν έχει σημασία πόσο σπουδαίος φαινόταν ο Ιωσήφ Στάλιν για όλους τους άλλους, ο τρόπος που αντιμετώπιζε δικούς του ανθρώπους, ήταν ο χειρότερος.
O Στάλιν (παρόμοια με τον Χίτλερ), πίστευε σε μια τέλεια κοινωνία, όπου κανένας από τους ανθρώπους του δε θα κρινόταν ακατάλληλος για τη γη του. Έτσι, το 1933, συγκέντρωσε 6.114 άτομα, που αναφέρονται ως «ξεπερασμένα στοιχεία», και τα απέστειλε σε ένα μακρινό και ακατοίκητο νησί στη Δυτική Σιβηρία.
Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους ήταν άτομα με ειδικές ανάγκες, άστεγοι ή απλά φτωχοί. Βασικά, δεν ταίριαζαν στο όραμα του Στάλιν για μια ισχυρή, πρότυπη χώρα.
Το “σχέδιο” ήταν η ομάδα να γίνουν οι νέοι κάτοικοι της Σιβηρικής τούνδρας, σε μια προσπάθεια να αποικίσουν τις ανέγγιχτες εκτάσεις του έθνους του.
Ωστόσο, υπάρχει ένας λόγος που κανείς δεν ζούσε στην τούνδρα, καθώς η γη και οι καιρικές συνθήκες ήταν ανελέητες.
Την πρώτη νύχτα, εξαιτίας των αντίξοων καιρικών συνθηκών, έχασαν τη ζωή τους άλλα 295 άτομα.
Η φρουρά τους παρείχε ελάχιστα, βασικά εργαλεία, και το μόνο φαγητό που τους δόθηκε ήταν μουχλιασμένο αλεύρι. Οι κρατούμενοι αναμείγνυαν αλεύρι με νερό και το πίνανε, το οποίο αμέσως τους προκαλούσε διάρροια.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν γραφτό να επιβιώσουν.
Πολλοί προσπάθησαν να ξεφύγουν από το νησί με αυτοσχέδιες βάρκες, αλλά δεν υπήρχε τίποτα, εκτός από αφιλόξενη ερημιά. Εκείνοι που κατάφεραν να διαφύγουν είτε πνίγηκαν είτε πάγωσαν μέχρι θανάτου.
Αν τα άτομα προσπαθούσαν να εγκαταλείψουν τον οικισμό, οι φρουροί θα τους κυνηγούσαν για διασκέδαση, και τους σκότωναν.
Από απελπισία εκείνοι που κατάφεραν να επιβιώσουν στράφηκαν προς τον κανιβαλισμό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ομάδες ατόμων με αφορμή τη κατασκευή σχεδίων, προσελκύαν ασθενέστερα άτομα προς την ομάδα τους, και όταν έφταναν αρκετά κοντά, τους σκότωναν και τρώγανε τη σάρκα τους. Όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα των φρουρών, οι οποίοι εξακολουθούσαν να επιβάλλουν στους απελαθέντες να προχωρήσουν με το σχέδιο και να δημιουργήσουν έναν οικισμό στο νησί.
Ένας μάρτυρας περιγράφει λεπτομερώς την ακόλουθη ιστορία:
“Στο νησί υπήρχε ένας φρουρός με το όνομα Kostia Venikov, ένας νεαρός. Φλέρταρε ένα όμορφο κορίτσι, που είχε σταλεί εκεί. Την προστάτευε. Μια μέρα έπρεπε να είναι μακριά για λίγο, και είπε σ “έναν από τους συντρόφους του να την προσέχει αλλά με όλους τους ανθρώπους εκεί ο σύντροφος δεν μπορούσε να κάνει πολλά …. Οι άνθρωποι έπιασαν το κορίτσι, την έδεσαν σε ένα δέντρο, της έκοψαν το στήθoς, τους μυς της, τα πάντα που θα μπορούσαν να φάνε, τα πάντα, τα πάντα …. Ήταν πεινασμένοι, έπρεπε να φάνε. Όταν ο Kostia γύρισε πίσω, ήταν ακόμα ζωντανη. Προσπάθησε να την σώσει, αλλά είχε χάσει πάρα πολύ αίμα.”
Ο Στάλιν διέταξε άλλα 1.200 άτομα να απελαθούν στο Nazino. Κατά την άφιξή τους, αρπάχτηκαν από τα σκάφη τους και φαγώθηκαν από τα πλήθη των ζωωδών κανιβάλων.
Συνολικά, περίπου 4.000 κρατούμενοι έχασαν τη ζωή τους στο νησί Nazino.
Οι κομμουνιστές έθαψαν οποιαδήποτε τεκμηρίωση αυτής της σφαγής, και σκότωναν όποιον επιχειρούσε να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από το νησί. Η σοβιετική έκθεση σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη, δεν είχε δημοσιευθεί παρά μόλις το 2002.
