«Ήταν ανυποψίαστη, δεν πήγαινε το μυαλό της στο κακό» δηλώνει για την άτυχη κοπέλα – Τρομοκρατημένες οι φοιτήτριες στο νησί Συγκλονισμένη...
«Ήταν ανυποψίαστη, δεν πήγαινε το μυαλό της στο κακό» δηλώνει για την άτυχη κοπέλα – Τρομοκρατημένες οι φοιτήτριες στο νησί
Συγκλονισμένη παραμένει η Ρόδος αλλά και η φοιτητική κοινότητα του νησιού από το άγριο έγκλημα με θύμα την νεαρή Ελένη Τοπαλούδη.
Τα κορίτσια που φοιτούν στο νησί είναι τρομοκρατημένα και όπως σημειώνουν οι γονείς τους ζητούν συνεχώς να είναι ιδιαιτέρως προσεχτικές και να είναι επιφυλακτικές με τις παρέες τους.
Για την άτυχη φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη που δολοφονήθηκε στη Ρόδο και για τους κινδύνους που υπάρχουν ακόμα και στα πιο ήσυχα μέρη, μιλάει μια συμφοιτήτρια της, στην εφημερίδα Ροδιακή.
Τελικά δέχθηκε να μιλήσει- για την Ελένη που γνώριζε «ελάχιστα»- μια τελειόφοιτη του Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών, η οποία εργάζεται σήμερα ως πωλήτρια στο κέντρο της Ρόδου, ενώ κάνει το μεταπτυχιακό της.
ΕΡ: Την Ελένη τη γνώριζες;
ΑΠ: «Την ήξερα. Εγώ είμαι από την Ορεστιάδα, εκείνη από το Διδυμότειχο, ούτε μισή ώρα απόσταση και ήρθαμε σ΄ ένα μακρινό τόπο. Αν ήμασταν από την Κρήτη, δεν θα το έλεγα αυτό ότι η Ρόδος είναι μακρινός τόπος, αλλά ο Έβρος είναι άλλο.»
ΕΡ: Είχατε προσωπικές σχέσεις;
ΑΠ: «Κάποιες κουβέντες λέγαμε κάθε φορά που τύχαινε να συναντηθούμε. Έβλεπα ότι ήταν ενεργή στο Πανεπιστήμιο. Ήταν σε σεμινάρια, ήταν σε ομάδες εργασίας, ήταν σε διάφορα. Είμαι μεγαλύτερη από εκείνην, αλλά ήταν κι αυτή στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών όπως κι εγώ. Ξέρω επίσης ότι το καλοκαίρι ήταν στην Αθήνα όπου έκανε την πρακτική της.»
ΕΡ: Πώς ήταν στη συμπεριφορά, στη συναναστροφή της;
ΑΠ: «Καλοπροαίρετη ήταν, καλός άνθρωπος, με χιούμορ, και με όλα τα καλά που μπορεί να έχει ένα κορίτσι στην ηλικία της.»
ΕΡ: Όταν έμαθες ότι σκότωσαν μια φοιτήτρια τι σκέφτηκες, πήγε το μυαλό σου ότι θα μπορούσε να είναι αυτή;
ΑΠ: «Πήγε το μυαλό μου ότι ήταν αυτή γιατί άκουσα «Διδυμότειχο» και «Μεσογειακών Σπουδών». Ταράχτηκα, στενοχωρήθηκα. Είμαι έξι χρόνια στη Ρόδο. Δεν έχω ακούσει κάποιο περιστατικό για το Πανεπιστήμιο.»
ΕΡ: Από το λίγο που τη γνώριζες είχες παρατηρήσει, με το πέρασμα των χρόνων, κάποια αλλαγή στην Ελένη;
ΑΠ: «Όταν ήταν πρωτοετής είχε επιπλέον κιλά, αλλά είχε και ύψος, (1.82). Μετά έβλεπα ότι έχασε τα κιλά και ομόρφυνε.»
ΕΡ: Γίνεται bullying στο Πανεπιστήμιο; Κάποιοι είπαν ότι τον πρώτο καιρό κάτι της έλεγαν ως προς αυτό!
ΑΠ: «Μπορεί, και μπορεί κάποιοι να τα λένε αυτά για πλάκα. Δεν ξέρεις όμως ο άλλος πώς θα το πάρει, κι αν το πάρει κατάκαρδα.»
ΕΡ: Τι πιστεύεις ότι έγινε εκείνο το βράδυ;
ΑΠ: «Κάτι καλό ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Από μία βόλτα να συμβεί όλο αυτό… Πρέπει να είσαι υποψιασμένη για να μπορείς να επιβιώσεις κάπου. Η Ελένη ήταν αφελής, ένα κορίτσι από καλή οικογένεια, μαζεμένη, και δεν πήγαινε το μυαλό της. Έπρεπε να προσέχει. Ποιος ξέρει τι είχε στην ψυχούλα της αυτή η κοπέλα. Μπορεί να ξεκίνησε μια σχεσούλα.
Όταν την είδαν αφελή και ευκολόπιστη έγινε ό,τι έγινε. Ξεκίνησε από βόλτα και έγινε φόνος. Αν τη ζόρισαν να κάνει κάτι που δεν ήθελε… Ήταν απαράδεκτο να τη χτυπήσουν. Αντιστάθηκε και έγινε ό,τι έγινε. Οι παρέες που θα βρεις να κάνεις είναι πολύ σημαντικός παράγοντας. Από την άλλη οι δύο αυτοί ήταν μεν εξωσχολικοί, αλλά ίδιας ηλικίας με το κορίτσι. Πού να φανταστεί τι θα γινότανε, κι ότι άτομα της ηλικίας της θα της έκαναν κακό!»
ΕΡ: Ξέρεις να της είχε συμβεί και κάτι άλλο παλιότερα στη Ρόδο;
ΑΠ: «Και να συνέβη σημασία έχει πως το αντιμετωπίζεις. Εγώ θα ήθελα να πω σε όλα τα παιδιά και ως μεγαλύτερη που είμαι πως όποιο πρόβλημα έχουν, θα πρέπει να το λένε στους γονείς τους.
ΕΡ: Οι γονείς σου τι σου είπαν όταν έμαθαν τι συνέβη;
ΑΠ: «Τρομοκρατήθηκαν. Μου είπαν να προσέχω, να μην κυκλοφορώ μόνη μου.»
ΕΡ: Εσένα στη Ρόδο σου συνέβη ποτέ κάτι;
ΑΠ: «Τόσα χρόνια μια χαρά ήμουν και μια χαρά ζωή πέρασα. Είναι με ποια άτομα θα μπλέξεις ή τι θα αποδειχτεί ότι είναι αυτά τα άτομα.»
ΕΡ: Εργάζεσαι ως πωλήτρια τώρα που κάνεις το μεταπτυχιακό σου, σε κατάστημα στο κέντρο της Ρόδου. Εργαζόσουν και ως φοιτήτρια;
ΑΠ: «Όχι, παρακολουθούσα μόνο τη σχολή μου και δεν εργαζόμουν για να μη χάνω μαθήματα. Τώρα που αποφάσισα να παραμείνω για το μεταπτυχιακό, εργάζομαι για να είμαι ανεξάρτητη, να μην επιβαρύνω την οικογένειά μου. Ήθελα να μείνω γιατί μ΄ αρέσει το νησί. Και είναι ήσυχα, παρόλα αυτά. Αλλά εντέλει, πουθενά δεν είναι ήσυχα, το κακό μπορεί να γίνει παντού.»
