Η Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν είναι πλέον στο «μάτι» των ΗΠΑ. Η χώρα έχει τοποθετηθεί στην πλευρά των «εχθρών» μαζί με Ρωσία, Ιρά...
Η Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν είναι πλέον στο «μάτι» των ΗΠΑ.
Η χώρα έχει τοποθετηθεί στην πλευρά των «εχθρών» μαζί με Ρωσία, Ιράν και Β.Κορέα και μένει μόνο …το πότε και το πώς …θα εκδιωχθεί από την εξουσία ο σουλτάνος με ατιμωτικό όμως τρόπο προς παραδειγματισμό στους επόμενους, κάτι που κυοφορείται εντατικά εδώ και 3 χρόνια λόγω των νεο-οθωμανικών του βλέψεων.
Επίσης η Τουρκία θα διαμελιστεί πραγματικά σε πολλά κομμάτια, διότι όταν φύγει ο Ερντογάν, ενδέχεται κατά τους δυτικούς, να αναλάβει αργότερα ένας κλώνος του Τούρκου ηγέτη με τεράστιες συνέπειες στα σχέδια τους.
Δεν υπάρχει πλέον πραγματική συζήτηση σχετικά με τη φύση του καθεστώτος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναφέρει ο τύπος των ΗΠΑ.
Τον περασμένο χρόνο, το περιβόητο Freedom House κατέταξε την Τουρκία στην ζώνη των χωρών που «δεν διαθέτουν δημοκρατικές ελευθερίες», εντάσσοντας την στο κλαμπ μαζί με Ρωσία, Ιράν, Βόρεια Κορέα και Βενεζουέλα, σε έναν ιδιότυπο «άξονα του κακού» που αποτελεί συνεχή στόχο της πραγματικής «κυβέρνησης των ΗΠΑ».
Από το 2012, η ΜΚΟ «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα» χαρακτήρισαν την Τουρκία ως τη «μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους» με την κατάσταση να χειροτερεύει συνεχώς.
Φαίνεται ότι ο Ερντογάν υλοποιεί την κυνική του πολιτική περί δικής τους εμπνεύσεως «δημοκρατίας», θέλοντας να φτάσει μέχρι τον επιθυμητό του προορισμό…που είναι η απόλυτη εξουσία.
Πολλοί Τούρκοι που επισκέπτονται τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη μιλούν για τον φόβο και την παράνοια που έχουν «σκεπάσει» την τουρκική κοινωνία.
Όπως και με τα πιο καταχρηστικά αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο, οι Τούρκοι φοβούνται ότι ένας λάθος λόγος ή ένα ψιθυριστό αστείο, θα μπορούσε να οδηγήσει τον οποιοδήποτε σε ανάκριση, σύλληψη ή φυλάκιση.
Όπως στις κομμουνιστικές χώρες του ψυχρού πολέμου, όταν ένας «δραστήριος» γείτονας ή ένας αδικημένος επιχειρηματίας μπορεί να καταθέσει μια ψεύτικη δήλωση και να καταστρέψει τη ζωή δεκάδων ανθρώπων.
Οι δικτάτορες μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνονται ασφαλείς στην εξουσία τους, αλλά δεν είναι.
Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι ηγέτες ξυπνούν καθημερινά με αυτοπεποίθηση που βασίζεται στη νομιμότητα της ασφάλειας της θητείας τους, ενώ οι δικτάτορες πρέπει να αυξάνουν καθημερινά την ασφάλεια, συνειδητοποιώντας ότι θα μπορούσε η κάθε μέρα να είναι η τελευταία τους.
Κανείς τους δεν αναμένει ποτέ καρδιακή προσβολή, δολοφονία ή πραξικόπημα που θα τερμάτιζε την κυριαρχία τους, αλλά όλοι κάπως έτσι χάνουν την εξουσία σχεδόν πάντοτε.
Όσο για τον Ερντογάν, σχεδόν 15 χρόνια μετά την πρώτη ανάληψη της πρωθυπουργίας του, φαίνεται ασφαλής στην εξουσία, μολονότι έλαβε μόνο μια φορά την πλειοψηφία και πιθανόν μόνο τότε, επειδή στην συνέχεια οι δικοί του διορισμένοι αξιωματούχοι και υποστηρικτές ελέγχουν τα ψηφοδέλτια και την κάθε εκλογική διαδικασία.
