Το φημισμένο αμερικανικό ινστιτούτο Washingtoninstitute, γνωστό για την επιρροή του στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας, ειδικά στο ΥΠΕΞ κα...
Το φημισμένο αμερικανικό ινστιτούτο Washingtoninstitute, γνωστό για την επιρροή του στα αμερικανικά κέντρα εξουσίας, ειδικά στο ΥΠΕΞ και το Πεντάγωνο, αναφέρει σε ειδική έκθεση του ότι η αξιοποίηση του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχει νέα ορόσημα αλλά και πολύ μεγάλα…. νέα εμπόδια, εννοώντας φυσικά την Τουρκία.
Στην ουσία, εμμέσως το ινστιτούτο προειδοποιεί και για συγκρούσεις στην Α. Μεσόγειο λόγω υδρογονανθράκων.
«Το φυσικό αέριο μπορεί να είναι ένα «αόρατο καύσιμο», αλλά η εξόρυξη του στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι μια διαδικασία που είναι βαθιά πολιτικοποιημένη, γεμάτη πολλές ανησυχίες για την ασφάλεια.
Υπάρχουν όμως πολλές άλλες προκλήσεις, διπλωματικές, στρατιωτικές και εμπορικές, οι οποίες αναδύονται ειδικά από την Τουρκία προβλήματα», αναφέρει μεταξύ άλλων η έκθεση του ινστιτούτου.
Η ουσία της έκθεσης του αμερικανικού ινστιτούτου :
Οι βασικές παράμετροι της πολιτικής/οικονομικής εικόνας ήταν στατικές για αρκετά χρόνια. Δυνητικά σημαντικά αποθέματα όμως, είναι δύσκολο να αξιοποιηθούν λόγω Τουρκίας.
Ο κύριος τομέας ενδιαφέροντος για την εξόρυξη φυσικού αερίου είναι η έκταση που ξεκινάει από τις ακτές του Ισραήλ, της Γάζας και του Λιβάνου και εκτείνεται βορειοδυτικά προς την Κύπρο.
Διάφορες ανακαλύψεις έχουν ήδη γίνει εκεί, συνήθως αερίου, αλλά με κάποιες δυνατότητες και για πετρέλαιο. Η Αίγυπτος ενδιαφέρεται έντονα και για αυτόν τον τομέα.
Παρόλο που η χώρα έχει μια μακρόπνοη υποδομή πετρελαίου και φυσικού αερίου με πολυάριθμα πεδία στο Δέλτα του Νείλου, η μεγαλύτερη ανακάλυψη έλαβε χώρα στην Α.Μεσόγειο γύρω στα 120 μίλια βόρεια της Αλεξάνδρειας με το πεδίο αερίου Zohr, που ανακαλύφθηκε το 2015, και το οποίο είναι ακόμη μεγαλύτερο από το κοίτασμα Leviathan του Ισραήλ.
Ωστόσο, η διάτρηση σε αυτά τα βαθέα ύδατα είναι δαπανηρή (100 εκατομμύρια δολάρια για κάθε τρύπα), χρονοβόρα (τρεις μήνες) και εξωφρενικά απρόβλεπτη, παρά το λεπτομερές προκαταρκτικό σεισμικό έργο.
Για παράδειγμα, η ExxonMobil, που συνεργάζεται με το Qatar Petroleum, πρόσφατα δεν κατάφερε να βρει εκμεταλλεύσιμες ποσότητες στο κυπριακό οικόπεδο και μετέφερε το πλοίο γεώτρησης σε άλλο σημείο λίγο βορειότερα.
Υπάρχουν όμως διαφωνίες σχετικά με την κατοχή νόμιμου τίτλου στην περιοχή από την Τουρκία.
Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας, οποιαδήποτε παράκτια χώρα μπορεί να διεκδικήσει αποκλειστική οικονομική ζώνη, αλλά τα όριά της πρέπει να συμφωνηθούν με τα γειτονικά κράτη.
Οι Τούρκοι ισχυρίζονται επίσης ότι η δική τους ΑΟΖ φτάνει ως τη νότια γραμμή με την Αίγυπτο, αν και το Κάιρο συμφώνησε για την δική του ΑΟΖ με την Κύπρο που περιλαμβάνει μεγάλο μέρος αυτής της περιοχής.
Προσθέτοντας περισσότερη σύγχυση σε αυτήν την κατάσταση, η Άγκυρα επιτρέπει στην κατά τα άλλα μη αναγνωρισμένη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», όπου εδρεύουν τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, να διεκδικήσει μια μεγάλη ΑΟΖ νότια του νησιού, επικαλύπτοντας εκτενώς την ΑΟΖ που διεκδικεί η διεθνώς αναγνωρισμένη κυπριακή κυβέρνηση.
Μέσα σε όλα αυτά, ο Πρόεδρος Abdul Fattah al-Sisi της Αιγύπτου θεωρεί πλέον το Ισραήλ ως αξιόπιστο εταίρο ασφάλειας. Αναγνωρίζει επίσης ότι η χώρα του χρειάζεται το φυσικό αέριο του Ισραήλ για να ικανοποιήσει την εγχώρια ζήτηση και να εκπληρώσει τις εξαγωγικές του δυνατότητες.
Εν τω μεταξύ, οι σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Τουρκίας είναι άσχημες, ενώ ή Άγκυρα είναι βασικός περιφερειακός αντίπαλος της Αιγύπτου.
Πολλές άλλες προκλήσεις έρχονται τώρα στο προσκήνιο:
Το αέριο που ανακαλύφθηκε μέχρι τώρα είναι σωτήριο για το Ισραήλ, επιτρέποντάς του να αντικαταστήσει παλιούς σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα.
Τον περασμένο μήνα συναντήθηκαν στο Κάιρο οι Υπουργοί Ενέργειας της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Ιταλίας, της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής για τη δημιουργία του Φόρουμ για το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου με στόχο την ενίσχυση της συνεργασίας και του διαλόγου.
Η σύνοδος κορυφής βασίστηκε σε προηγούμενες συναντήσεις που συζήτησαν για τον αγωγό East Med ο οποίος θα ενταχθεί στο ευρωπαϊκό δίκτυο αγωγών. Μια τέτοια γραμμή θα ήταν όμως μια τεχνική πρόκληση και το αέριο για να τον «γεμίσει» δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί. Επίσης, είναι ασαφές ποιος θα πληρώσει την τεράστια εκτιμώμενη τιμή των 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το πρόβλημα όμως παραμένει και είναι η Τουρκία η οποία μαζί με το Λίβανο είναι εκτός παιχνιδιού και αυτό λέει πολλά το επόμενο διάστημα.
