Η Τουρκία δεν αποτελεί πλέον απειλή, αλλά ενεργό μαχητή σε έναν πόλεμο σκιάς με ολόκληρη τη Δύση και αιχμή δόρατος τον Ελληνισμό. Μέρος...
Η Τουρκία δεν αποτελεί πλέον απειλή, αλλά ενεργό μαχητή σε έναν πόλεμο σκιάς με ολόκληρη τη Δύση και αιχμή δόρατος τον Ελληνισμό. Μέρος του προβλήματος είναι ότι η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να υποτιμούν την κατάσταση. Δεν αντιλαμβάνονται ότι βρισκόμαστε πλέον σε πόλεμο.
Ο υβριδικός πόλεμος είναι ένας πόλεμος με άλλα μέσα με στόχο να εξαναγκαστεί η Δύση και ο Ελληνισμός να παραδοθούν χωρίς να προχωρήσουν σε άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση. Η Τουρκία υπονομεύει ενεργά τη φιλελεύθερη διεθνή τάξη μέσω της διαφθοράς, των εγκλημάτων και των θανατηφόρων «ψεύτικων ειδήσεων», κάνοντας ευρεία χρήση της «Sharp Power» και όλοι όσοι έπρεπε να αντιδράσουν παραμένουν αδιάφοροι.
Η σύλληψη των 2 στρατιωτικών
Τι διδάσκει το ζήτημα της σύλληψης των δύο στρατιωτικών μας στα σύνορα; Στον κόσμο της διπλωματίας και της στρατηγικής, η εξαπάτηση είναι βασική αρχή. Αυτό παραδέχεται ο πολιτικός ρεαλισμός, αναφέρει ο Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς, Υποναύαρχος (εα) ΠΝ* στο economy.gr . Από τη στιγμή που ο ορθολογισμός δεν αποτελεί προνόμιο για κάποιο κράτος έτσι ώστε από μόνος του να εξασφαλίζει κέρδη, τότε το πλεονέκτημα-κέρδος κάποιου κράτους θα επέλθει πράττοντας κάτι που ένα άλλο κράτος, δεν το έχει προβλέψει. Το απρόβλεπτο, στηρίζεται εν πολλοίς στην τακτική του αιφνιδασμού και αυτός με τη σειρά του, στην εξαπάτηση του αντιπάλου.
Η στρατηγική της Τουρκίας
Η Τουρκία, εφαρμόζει σε τακτικό επίπεδο πολλά από τα τεχνάσματα που παραδοσιακά εφάρμοζαν οι λήπτες αποφάσεων κατά την εποχή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο). Ο εκβιασμός και η απειλή, βρίσκονται στον πυρήνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, θα το καταλάβουμε άραγε ποτέ;
Συμπέρασμα
Σε αυτή την κρίσιμη καμπή όπου φαίνεται η πιθανότητα περαιτέρω εντάσεως στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, τόσο περισσότερο αναγκαία κρίνεται η μελέτη του μνημειώδους έργου του Κλαούζεβιτς περί πολέμου. Ο μεγάλος ιστορικός θεωρητικός της στρατηγικής αναφέρει μεταξύ άλλων: “Όσο μεγαλύτερα και πιο ισχυρά είναι τα κίνητρα για πόλεμο, τόσο πιο μεγάλη συνοχή θα παρουσιάζουν οι στρατιωτικοί και οι πολιτικοί σκοποί του πολέμου και το ηθικό για στρατιωτική αντιμετώπιση θα είναι υψηλό. Από την άλλη πλευρά, εξασθενούν τα κίνητρα, όσο λιγότερο τα στρατιωτικά στοιχεία συμπίπτουν με τις πολιτικές οδηγίες. Ως αποτέλεσμα αυτού, ο πόλεμος θα εκτρέπεται ακόμη περισσότερο από τη φυσική του πορεία και θα μεγαλώνει η διαφορά μεταξύ του πολιτικού σκοπού και του ιδανικού πολέμου με αποτέλεσμα να καθίσταται πολιτικός.”
*(O Ναύαρχος Π/Ν Δ. Τσαιλάς δίδαξε, μεταξύ άλλων, επι σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως και της Στρατηγικής και Ασφάλειας σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου
