Οι αρχαίοι Έλληνες εκθείαζαν ως γνωστό το ανδρικό σώμα με γλυπτά αγάλματα που αναπαριστούσαν ρωμαλέους, συχνά επιφανείς, άντρες, ημίθεο...
Οι αρχαίοι Έλληνες εκθείαζαν ως γνωστό το ανδρικό σώμα με γλυπτά αγάλματα που αναπαριστούσαν ρωμαλέους, συχνά επιφανείς, άντρες, ημίθεους ή θεούς με γραμμωμένους μύες -κορμιά ιδανικά για το σύγχρονο μάτι με εξαίρεση μια… μικρή λεπτομέρεια: τα μόριά τους.
Τα αγάλματα έχουν πολύ μικρά έως πολύ μικρά γεννητικά όργανα σε σύγκριση με τον μέσο όρο», λέει ο ιστορικός Τέχνης, Άντριου Ληρ, που ειδικεύεται στην αρχαιοελληνική Τέχνη και σεξουαλικότητα. «Και συνήθως είναι χαλαρά».
Το δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο κορμί μέγεθος του ανδρικού μορίου στα αρχαιοελληνικά και τα ρωμαϊκά αγάλματα θεών, αυτοκρατόρων κι άλλων επιφανών ανδρών- από το Δία μέχρι δοξασμένους αθλητές- έχει κάνει εντύπωση σε αναρίθμητους λάτρεις της Τέχνης και ιστορικούς, αφού δεν συνάδει με τις μεγάλες προσωπικότητες των αναπαριστώμενων. Αλλά οι αρχαίοι Έλληνες καλλιτέχνες, που επηρέασαν και τους Ρωμαίους και αργότερα εκείνους της Αναγέννησης, όπως ο Μιχαήλ Άγγελος, είχαν τους λόγους τους, συμφωνούν οι ειδικοί.
Για τον ελληνικό κόσμο της κλασικής και της ελληνιστικής περιόδου οι μεγάλοι, ορθωμένοι φαλλοί δεν ήταν ένδειξη ισχύος στα αγάλματα, που απεικονίζονταν γυμνά επειδή οι πρόγονοί μας ήταν οι πρώτοι που θεώρησαν τη γύμνια ένδειξη ηρωισμού.
Τα χαρακτηριστικά του ιδανικού άνδρα, όπως τα συνοψίζει ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες, ήταν «ευρύ στέρνο και ώμοι, φωτεινό δέρμα, μικρή γλώσσα, ισχυροί γλουτοί και μικρό μόριο». Όπως σημειώνει στο βιβλίο του “In Bed With Ancient Greeks” ο ιστορικός Πολ Κρίσταλ, που έχει ερευνήσει το θέμα, «το μικρό πέος ήταν συνώνυμο του αρχαιοελληνικού ιδεώδους για την αρρενωπή ομορφιά. Ήταν ένα δείγμα ανώτερης κουλτούρας και παράγοντας πολιτισμού».
Τα αγάλματα έχουν πολύ μικρά έως πολύ μικρά γεννητικά όργανα σε σύγκριση με τον μέσο όρο», λέει ο ιστορικός Τέχνης, Άντριου Ληρ, που ειδικεύεται στην αρχαιοελληνική Τέχνη και σεξουαλικότητα. «Και συνήθως είναι χαλαρά».
Για τον ελληνικό κόσμο της κλασικής και της ελληνιστικής περιόδου οι μεγάλοι, ορθωμένοι φαλλοί δεν ήταν ένδειξη ισχύος στα αγάλματα, που απεικονίζονταν γυμνά επειδή οι πρόγονοί μας ήταν οι πρώτοι που θεώρησαν τη γύμνια ένδειξη ηρωισμού.
Τα χαρακτηριστικά του ιδανικού άνδρα, όπως τα συνοψίζει ο Αριστοφάνης στις Νεφέλες, ήταν «ευρύ στέρνο και ώμοι, φωτεινό δέρμα, μικρή γλώσσα, ισχυροί γλουτοί και μικρό μόριο». Όπως σημειώνει στο βιβλίο του “In Bed With Ancient Greeks” ο ιστορικός Πολ Κρίσταλ, που έχει ερευνήσει το θέμα, «το μικρό πέος ήταν συνώνυμο του αρχαιοελληνικού ιδεώδους για την αρρενωπή ομορφιά. Ήταν ένα δείγμα ανώτερης κουλτούρας και παράγοντας πολιτισμού».