Αν πιστέψουμε τον Όμηρο, ακόμα και η χρήση τοξοτών ήταν ένας άνανδρος τρόπος μάχης, καθώς έπλητταν τον εχθρό από την ασφάλεια της απόστα...
Αν πιστέψουμε τον Όμηρο, ακόμα και η χρήση τοξοτών ήταν ένας άνανδρος τρόπος μάχης, καθώς έπλητταν τον εχθρό από την ασφάλεια της απόστασης και δεν διακινδύνευαν τις ζωές τους σε μάχες σώμα με σώμα.
Όταν μάλιστα τα βέλη ήταν δηλητηριασμένα, αυτό ισοδυναμούσε με ακόμα μεγαλύτερη δειλία. Κι όμως, ακόμα και ο πολυμήχανος Οδυσσέας, που δεν θα αποκαλούσες ακριβώς δειλό, με το φαρμακερό του τόξο ξεπάστρεψε τους μνηστήρες της Πηνελόπης!
Μόνο που δεν ήταν μόνο τα όπλα που χρησιμοποιούνταν στο πεδίο της μάχης, καθώς οι αρχαίοι λαοί επιδίδονταν και σε τακτικές πολέμου που θα θεωρούσε κανείς πως είναι σύγχρονες εφευρέσεις. Κι όμως, ο χημικός και ο βιολογικός πόλεμος είναι πολύ παλιότερα πράγματα.
Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι οι Χετταίοι έστελναν τουλάχιστον από το 1500 π.Χ. ανθρώπους που είχαν προσβληθεί με πανούκλα στα εδάφη του εχθρού για να διασπείρουν την αρρώστια. Η κατανόηση της επιδημιολογίας ήταν η πρώτη πιθανότατα χρήση βιολογικού παράγοντα για πολεμικούς σκοπούς.
Κι αν το χημικό και μικροβιακό οπλοστάσιο των αρχαίων ήταν ψίχουλα σε σχέση με τα τωρινά όπλα μαζικής καταστροφής, η χρήση του προκαλούσε τα ίδια ηθικά και πολιτικά ζητήματα όπως ακριβώς και σήμερα. Ακόμα και ο μέγας στρατηλάτης Αννίβας λέγεται πως έριχνε με καταπέλτη ορδές φιδιών στα πλοία του εχθρού, άλλη μια χρήση όπλου μαζικής καταστροφής. Καράβια ολόκληρα αχρηστεύονταν χωρίς μάχη.
Αρουραίους, σφήκες σε στοές και σκορπιούς σε σπηλιές, ακόμα και πτώματα ζώων μέσα σε πηγάδια επιστράτευαν οι αρχαίοι για να αφανίζουν μαζικότερα τους εχθρούς τους. Ήδη από τη Νεολιθική Εποχή όλα αυτά! Θέλετε άλλο ένα όπλο μαζικής καταστροφής βγαλμένο κατευθείαν από την ανθρώπινη φαντασία; Το έλος.
Οι σπουδαιότεροι στρατηγοί ανάγκαζαν με πλήθος τεχνασμάτων τον εχθρό να παραμείνει για μέρες σε ελώδεις περιοχές και βαλτοτόπια, καθώς η ελονοσία θέριζε από τότε. Οι Αθηναίοι το έμαθαν αυτό με τον δύσκολο τρόπο, στη σικελική εκστρατεία τους κατά των Συρακουσών κατά το 415-413 π.Χ.
Ο στρατηγός των Συρακουσίων, Ερμοκράτης, ανάγκασε τον Αθηναίο Νικία να στρατοπεδεύσει σε μια πεδιάδα έξω από τα τείχη της πόλης, σε σημείο όπου θέριζε η ελονοσία. Όσοι γλίτωσαν τον θάνατο και την εξάντληση, έχασαν εύκολα στο πεδίο της μάχης και σύρθηκαν δούλοι στα κάτεργα των Συρακουσών.
Θουκυδίδης, Πλούταρχος και Διόδωρος βεβαιώνουν πως η καθήλωση του εχθρού σε μολυσμένη περιοχή ήταν από τις πλέον διαδεδομένες στρατηγικές της εποχής. Και ο βιολογικός πόλεμος με τα δηλητηριασμένα βέλη φυσικά, αν και αυτά δεν νοούνται όπλα μαζικής καταστροφής. Απλώς αυξημένης αποτελεσματικότητας.
Στη θανατηφόρα χολή της Λερναίας Ύδρας δεν βούτηξε τα βέλη του ο Ηρακλής κάνοντάς τα εξαιρετικά θανάσιμα; Δηλητηριασμένα βέλη έριχνε βέβαια και η θεά του κυνηγιού Άρτεμις, ενώ με ένα τέτοιο σκότωσε και ο Πάρις τον Αχιλλέα. Μαζικής καταστροφής δεν ήταν, ήταν ωστόσο τα τρομακτικότερα όπλα της Εποχής του Χαλκού.
Όπλο μαζικής καταστροφής με τη σημερινή σημασία του όρου ήταν η διαδεδομένη τακτική των δηλητηριωδών φυτών στα ποτάμια και τα πηγάδια που τροφοδοτούσαν με πόσιμο νερό τον εχθρό. Η τραγική περίπτωση μαζικής δολοφονίας των κατοίκων της Κίρρας από τη Δελφική Αμφικτιονία δηλητηριάζοντας το νερό της με ελλέβορο ήταν ένα τρανό παράδειγμα εδώ. Μόνο που οι Έλληνες ορκίστηκαν να μην ξανακάνουν ποτέ ό,τι έκαναν στη μαύρη αυτή στιγμή του Α’ Ιερού Πολέμου το 590 π.Χ.
Εμείς οι Έλληνες είχαμε και θεωρητικοποίηση όλων αυτών, ως λαός της φιλοσοφίας και της επιστήμης άλλωστε. Για τον μέγα και πρωτοπόρο θεωρητικό της πολεμικής τέχνης, τον Αινεία τον Τακτικό του 4ου αιώνα π.Χ., ο λόγος, ο οποίος όταν δεν περιέγραφε στα «Πολιορκητικά» του τακτικές ψυχολογικού πολέμου και παραπλάνησης του εχθρού, έδινε πολύτιμες συμβουλές επιβίωσης από βιοχημικούς παράγοντες!
Πώς σβήνεις δηλαδή αυτές τις ύπουλες φωτιές του εχθρού που δεν σβήνουν με τίποτα και πώς αντιμάχεσαι τις τρύπες που σου ανοίγουν στα τείχη σου διοχετεύοντας εξαγριωμένες μέλισσες μέσα στις σήραγγες.
Για κάποιους βέβαια όλες αυτές οι στρατηγικές ήταν καλοδεχούμενες μεν, λίγες δε. Κι έτσι έψαξαν να βρουν πραγματικά όπλα μαζικής καταστροφής για το πεδίο της μάχης. Και βρήκαν. Επιμένοντας σταθερά πως οι μάχες σώμα με σώμα ήταν προτιμητέες!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
