Του Σάκη Μουμτζή - liberal Κανονικά η 3η Δεκεμβρίου θα έπρεπε να ήταν μια γιορτή των Πανελλήνων. Μια γιορτή που θα την γιόρταζαν νικητές ...
Του Σάκη Μουμτζή - liberal
Κανονικά η 3η Δεκεμβρίου θα έπρεπε να ήταν μια γιορτή των Πανελλήνων. Μια γιορτή που θα την γιόρταζαν νικητές και ηττημένοι, γιατί η Ελλάδα παρέμεινε στον Ελεύθερο κόσμο. Και τα αγαθά αυτού του ιστορικού γεγονότος τα καρπώθηκαν όλοι.
Δυστυχώς όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες η υπενθύμιση αυτού του γεγονότος θεωρήθηκε από αυτούς που έχασαν, «γιορτή μίσους». Και επέβαλαν την άποψη τους, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, στους νικητές, που παραδόθηκαν αμαχητί. Οι ανάξιοι απόγονοι λησμόνησαν γιατί πολέμησαν οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους.
Αλλά ας υπενθυμίσω τι έγινε εκείνον τον Δεκέμβριο πριν από 74 χρόνια. Όλη η Ελλάδα βρισκόταν υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών. Μόνον η Αθήνα ήταν το σημείο της ελεύθερης Ελλάδος. Και όχι ολόκληρη. Μόνον το κέντρο της. Οι συνοικίες βρισκόταν υπό τον έλεγχο της πολιτοφυλακής και της διαβόητης ΟΠΛΑ. Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ αποφάσισε στις 27 Νοεμβρίου 1944 να καταλάβει και αυτήν την περιοχή, ουδείς πίστευε πως οι 3500 άντρες της Ορεινής Ταξιαρχίας του Θρ. Τσακαλώτου και οι 500 χωροφύλακες του Μακρυγιάννη, θα κρατούσαν την Αθήνα όρθια, θα κρατούσαν την Ελλάδα όρθια.
Γιατί το κύριο, για να μην πω το αποκλειστικό, βάρος των επιθέσεων του ΕΛΑΣ το πρώτο κρίσιμο δεκαήμερο των μαχών, το κράτησαν αυτά τα δύο ελληνικά σώματα. Και όταν στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 12ης Δεκεμβρίου 1944, ο Τσακαλώτος πήρε τον λόγο, στην δραματική σύσκεψη υπό τον Σκόμπι, είπε : « η Γ΄ Ορεινή Ταξιαρχία είναι αποφασισμένη να αμυνθεί, έστω και μόνη, επί των κατεχομένων θέσεων της, μη δυναμένη να εγκαταλείψει τους νεκρούς, τους τραυματίας και τον απελευθερωθέντα πληθυσμόν εις την μήνιν των σφαγέων κομμουνιστών.» Ως γνωστόν ο Σκόμπι είχε προτείνει οι Ελληνοβρετανικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να συμπτυχθούν στον Πειραιά αναμένοντας τις Βρετανικές ενισχύσεις.
Σε αυτά τα κρίσιμα λεπτά της ομιλίας του ο Θρ. Τσακαλώτος σήκωσε όλη την Ελλάδα στους ώμους του. Γιατί εκείνο το δραματικό βράδυ «εσώθη η Ελλάς», όπως γράφει ο ίδιος.
Σήμερα, αυτή η επέτειος έχει υποταχθεί στην τρέχουσα πολιτική σκοπιμότητα, που ορίζεται από την αντίληψη «προσοχή, μην προκαλέσουμε την Αριστερά και μας πουν ακροδεξιούς». Αυτή η διαρκής υποβολή δημοκρατικών διαπιστευτηρίων στους ηττημένους από τους νικητές του Εμφυλίου πολέμου, δεν αφορά το παρελθόν. Καθορίζει τις πολιτικές του παρόντος και προδιαγράφει ένα δυσοίωνο μέλλον.
Η ιδεολογική αντιπαράθεση μετατρέπεται σε έναν χυλό, αν δεν έχει τις ιστορικές αναφορές της. Και αυτό βέβαια το έχουν αντιληφθεί οι διανοούμενοι της Αριστεράς και επανασυνέγραψαν την Ιστορία του Εμφυλίου πολέμου. Από την πλευρά τους βέβαια, άριστα έπραξαν. Και εισέπραξαν τους καρπούς αυτής της προσπάθειας τους. Από την δεκαετία του 80 και μετά, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, επέβαλαν την πολιτική τους σε κρίσιμους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής και κυρίως ευνούχισαν τον ιδεολογικό και πολιτικό λόγο της αποκαλούμενης φιλελεύθερης παράταξης.
Σήμερα, όσοι αναφερόμαστε σε αυτήν την πανελλήνια επέτειο, θεωρούμαστε γραφικοί και ακραίοι, όχι από την Αριστερά, αλλά από τους «γιαλαντζί» φιλελεύθερους. Από όλους αυτούς που ξεδιάντροπα τιμάνε την Αριστερά και τους αγώνες της.
Και του χρόνου!
