Η πιθανή ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών φιγουράρει στις πρώτες θέσεις κάθε λίστας με τις σημαντικότερες απορίες της ανθρωπότητας. Μάλιστα, ...
Η πιθανή ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών φιγουράρει στις πρώτες θέσεις κάθε λίστας με τις σημαντικότερες απορίες της ανθρωπότητας. Μάλιστα, δεν είναι μυστικό πως αρκετές χώρες έχουν θέσει σε λειτουργία ολόκληρες υπηρεσίες που ερευνούν το θέμα και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην μάθουμε ποτέ τα αποτελέσματα των αναζητήσεών τους. Πέραν των επίσημων Αρχών, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως που εδώ και δεκαετίες ψάχνουν με τα δικά τους μέσα για την αλήθεια. Κάθε βίντεο με την εμφάνιση ενός ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο) ερευνάται σε βάθος από τους απανταχού αυτοδίδακτους φίλους του ανεξήγητου. Εκτός των εμφανίσεων ιπτάμενων δίσκων στον ουρανό, υπάρχουν οι μαρτυρίες που κάνουν λόγο για επισκέψεις εξωγήινων επί εδάφους και μάλιστα, έχοντας την πρόθεση να απαγάγουν ανθρώπους, με σκοπό να τους κάνουν διάφορα τεστ.
Οι πιθανές απαγωγές από εξωγήινους είναι ίσως το πιο λεπτό ζήτημα στην κοινότητα των εν λόγω ερευνητών, αφού σε τέτοιου είδους περιπτώσεις εμπλέκονται πολλές λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με τη ψυχική υγεία των φερόμενων ως θυμάτων. O Bud Hopkins ήταν ένας καλλιτέχνης από τη Νέα Υόρκη ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός ως «ο πατέρας του κινήματος εξωγήινων απαγωγών». Είχε δημιουργήσει ένα δικό του σύστημα «συνεντεύξεων» με τα θύματα, που περιλάμβανε υπνωτισμό και είχε συγκεκριμένη μεθοδολογία, ενώ στη συνέχεια ίδρυσε και μια ομάδα συμπαράστασης για τα άτομα που πίστευαν ότι είχαν απαχθεί.
Πολλές φορές, οι άνθρωποι μπερδεύουν την παράλυση ύπνου ή άλλα θέματα με μεταφυσικά φαινόμενα και πάνω σε αυτό πατάνε οι σκεπτικιστές. Πάντως, οι ανεξήγητες υποθέσεις ατόμων που υποστηρίζουν πως έχουν έρθει σε επαφή με εξωγήινους είναι αρκετές, με μία από τις πιο γνωστές να είναι αυτή των Betty και Barney Hill, σε ένα συμβάν που έλαβε χώρα τον Ιανουάριο του 1967.
Μπορεί οι περισσότερες μαρτυρίες να έρχονται παραδοσιακά από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται πραγματάκια και στην Ευρώπη. Μάλιστα, ακόμη και στην Ελλάδα έχουμε αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων που πιστεύουν πως έχουν απαχθεί, αλλά επειδή δεν έχουμε αντίστοιχη παράδοση, είτε μένουν σε κλειστό κύκλο είτε χλευάζονται από την κοινή γνώμη.
Ωστόσο, υπάρχει μια επίσημα καταγεγραμμένη μαρτυρία που μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως είναι η πιο γνωστή στην Ελλάδα. Για πολλούς λόγους, τους οποίους θα καταλάβετε παρακάτω, καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου, αφού ποτέ δεν μάθαμε την πραγματική ταυτότητα της φερόμενης ως θύμα. Προτού ξεκινήσω, θα ήθελα να σας πω ότι ήρθα σε επαφή με δύο άτομα που ερεύνησαν την υπόθεση, όμως κανείς δεν θέλησε να μιλήσει δημόσια. Θέλοντας να έχω μια πηγή που να γνωρίζει έστω και κάποιες λεπτομέρειες, ήρθα σε επαφή με τον γνωστό ερευνητή του χώρου, Χάρη Κουτσιαύτη, o οποίος είναι και συντελεστής του διαδικτυακού περιοδικού eT.
Ας μεταφερθούμε όλοι μαζί, λοιπόν, πίσω στο 1990, στην Αθήνα. Πρωταγωνίστρια στην ιστορία μας είναι η γυναίκα ενός Έλληνα βουλευτή, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία της -σε γνωστό ερευνητή του χώρου και αργότερα σε τηλεοπτική εκπομπή-, το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς είδε τέσσερις με πέντε φορές στον ουρανό κάποια περίεργα ιπτάμενα αντικείμενα, όμως, μόνο μία από αυτές ήταν μαζί με άλλα άτομα που επίσης τα είδαν. Παράλληλα, η γυναίκα ξεκίνησε να βλέπει περίεργα όνειρα στα οποία πετούσε μέχρι την εξώσφαιρα της Γης, όπου βρίσκονταν κάποια σκάφη διαφόρων σχημάτων. Μάλιστα, κάποιες φορές έμπαινε μέσα σε αυτά χωρίς να νιώθει φόβο και συναντούσε περίεργα πλάσματα που έκαναν διάφορα τεστ. Η οικογένειά της ήταν αρκετά αυστηρή, οπότε δεν μοιράστηκε όσα έβλεπε με κανέναν.
Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς είχε βρεθεί με φιλικό της πρόσωπο στον Βόλο. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο διέμεναν είχε μπαλκόνι με θέα τον Παγασητικό κόλπο και λίγο πριν από το δείπνο αισθάνθηκε την επιθυμία να βγει σε αυτό. Τότε, είδε στον ουρανό -σε μεγάλη απόσταση- ένα σταθερό και δυνατό φως. Γυρίζοντας από το δείπνο, βγήκε ξανά στο μπαλκόνι, είδε το φως στο ίδιο ακριβώς σημείο και στη συνέχεια έπεσε για ύπνο με τη φίλη της -είχαν κλείσει ένα δωμάτιο-, στην οποία δεν ανέφερε τίποτα. Το βράδυ, ξύπνησε έντρομη και αισθάνθηκε έντονα μια παρουσία στο δωμάτιο. Η φίλη της κοιμόταν και η πόρτα παρέμενε κλειδωμένη. Βγήκε στο μπαλκόνι και το φως δεν υπήρχε στον ουρανό. Ωστόσο, κοιτάζοντας ακριβώς από πάνω της, πάγωσε, βλέποντας ένα σκάφος να πετάει σε χαμηλό ύψος.
«Λιποθυμώ, νιώθω κάποιον να με σκουντάει. Ανοίγω τα μάτια μου. Είναι η φίλη μου που μου λέει να σηκωθώ να πάρουμε πρωινό και να φύγουμε. Κοιτάζω έξω, έχει ξημερώσει για τα καλά. Κοιτάζω το ρολόι μου. Δείχνει 08:00. Διαπιστώνω αργότερα ότι το πανάκριβο, ακριβείας ρολόι μου πηγαίνει μισή ώρα πίσω. Νιώθω κατάκοπη, πονάει το σώμα μου, έχω πονοκέφαλο και ιλίγγους. Σηκώνομαι και βλέπω ότι είμαι γυμνή. Η φόρμα που φορούσα όταν έπεσα για ύπνο βρισκόταν ριγμένη σε μια πολυθρόνα απέναντί μου. Ξαφνιάζομαι. Πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Έχω τα χάλια μου. Τα μαλλιά μου είναι κολλημένα από τον ιδρώτα, τα μάτια μου με τσούζουν μόλις κοιτάζω το φως του μπάνιου που είναι πάνω από τον καθρέφτη. Μυρίζω ολόκληρη φαρμακίλα. Το δέρμα μου κολλάει σαν να ήταν αλειμμένο με ζελέ – έμοιαζε με αυτήν την ουσία που βάζουν για το υπερηχογράφημα. Κάνω εμετό. Μετά, κάνω ντους και συνέρχομαι για λίγο», την ακούμε να λέει, μεταξύ άλλων, στην εκπομπή (Το απόσπασμα στο 9:10 του παρακάτω βίντεο)
Το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας εξελίχθηκε λίγους μήνες αργότερα στο σπίτι της στην Αθήνα. Στην τηλεόραση έπαιζε ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε απαγωγές από εξωγήινους. Σε κάποιο σημείο, το φιλμ απαριθμούσε τα συμπτώματα που παρουσιάζει ένα θύμα. Ταίριαζαν απόλυτα με όσα είχε παρουσιάσει και η ίδια, γεγονός που την οδήγησε σε ένα ψυχολογικό ξέσπασμα.
«Τον Μάρτιο του 1991 επικοινώνησε με τον ερευνητή κύριο Μάκη Ποδότα ένας φίλος και συνεργάτης του, ο οποίος υπήρξε στέλεχος των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και κατείχε σημαντική θέση στον μηχανισμό πολιτικού κόμματος. Ήταν αρκετά ταραγμένος και έπεισε τον κύριο Ποδότα να συναντηθούν άμεσα. Δυο ώρες αργότερα, συναντήθηκαν στη θέση “Καραούλι”, στον δρόμο Πεντέλης-Νέας Μάκρης και του μίλησε για μια στενή του φίλη και σύζυγο βουλευτού, που είχε μια φοβερή εμπειρία και ήταν πανικόβλητη. Η επίσκεψη του ερευνητή στο σπίτι της στην Κηφισιά έγινε ένα μήνα αργότερα. Στη συνάντηση έλαβαν μέρος ο ερευνητής, ο κοινός φίλος και η παθούσα, που ανέφερε όλα τα παραπάνω», μου εξηγεί ο Χάρης Κουτσιαύτης.
Ζητάω την προσωπική του άποψή σχετικά με το περιστατικό: «Παραμένει η πιο γνωστή ιστορία εδώ και δεκαετίες και θεωρώ αρκετά τυχερή τη συγκεκριμένη κυρία που τότε απευθύνθηκε στον κύριο Ποδότα και όχι σε κάποιον γιαλαντζί “ειδικό”. Είναι μια κλασική περίπτωση απαγωγής από εξωγήινα όντα, χωρίς εμφανή εμφυτεύματα, στα αμερικάνικα πρότυπα. Η απαγωγή πιθανότατα έγινε για γενετικές πληροφορίες του ατόμου, αν μπορεί δηλαδή να κυοφορήσει κάποιο υβρίδιο. Προφανέστατα, το θύμα που επιλέχθηκε δεν είχε την ικανότητα να δεχθεί το εξωγήινο DNA, ώστε να υπάρξει δεύτερη απαγωγή και να της εισαχθεί αυτό, για να κυοφορήσει το υβριδικό αποτέλεσμα και να υπάρξει τρίτη απαγωγή για την εξαγωγή του».
Προσωπικά, κρατάω μια πιο σκεπτικιστική στάση, αφού δεν γνωρίζω από πρώτο χέρι καμία λεπτομέρεια - ούτε καν την ταυτότητα της γυναίκας και τη σημερινή της κατάσταση. Τον ρωτάω, λοιπόν, αν γνωρίζει περισσότερα: «Η τελευταία της εμφάνιση ήταν στην τηλεοπτική εκπομπή της Άννας Δρούζα στη ΝΕΤ με τίτλο Η Ζωή Είναι Παιχνίδι, το 2007. Ακουγόταν καλά -η συνέντευξη έγινε με την πλάτη γυρισμένη στις κάμερες- και δεν ανέφερε επόμενη συνάντηση με όντα. Πού βρίσκεται σήμερα αυτή η γυναίκα ίσως να μπορεί να πει μόνο ο κύριος Ποδότας. Συνήθως, οι απαχθέντες κρατούν επαφές μαζί μας και όχι εμείς με αυτούς», μου απαντά. https://www.vice.com
