Η περιοχή είναι για άλλη μια φορά στην κόψη του ξυραφιού, μετά την μετά τη δολοφονία του Qasim Suleimani και του Ebu Mehdi el Mühendis, από...
Η περιοχή είναι για άλλη μια φορά στην κόψη του ξυραφιού, μετά την μετά τη δολοφονία του Qasim Suleimani και του Ebu Mehdi el Mühendis, από τις ΗΠΑ. Τα γεγονότα ερμηνεύτηκαν από πολλούς ως το πρώτο στάδιο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, κάτι που είχε επισημάνει ο ηγέτης του PKK Abdullah Öcalan πριν από χρόνια, λέγοντας από τότε ότι στην περιοχή ξεκίνησε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Οτζαλάν, στο βιβλίο που έγραψε πριν χρόνια με τίτλο «Υπεράσπιση», προέβλεψε τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και είχε προτείνει λύσεις για την αποτροπή τους. Ο Οτζαλάν επέμενε από τότε ότι ο «Δημοκρατικός Εκσυγχρονισμός» είναι η μοναδική διέξοδος από τα προβλήματα.
Σε αυτό το βιβλίο, ο Οτζαλάν αναλύει επίσης την έννοια του «Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου», λέγοντας τα εξής:
«Όταν μιλάμε για Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, λαμβάνουμε υπόψη τις πιθανές εξελίξεις. Θα χρησιμοποιηθούν τα πιο προηγμένα όπλα, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων. Το αποτέλεσμα δεν θα είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο της Ευρώπης μετά τον Β΄ΠΠ, μάλιστα θα είναι πολύ πιο βαρύ. Μπορούμε να μαντέψουμε αυτά που θα συμβούν, αν εξετάσουμε τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας. Το ηγεμονικό σύστημα δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με την παρούσα κατάσταση εάν παραμείνει στην περιοχή. Όπως κάθε ηγεμονικό σύστημα, θα θέλει να κερδίσει πιο πολλά. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε από το Ιράν να εγκαταλείψει την περιφερειακή δραστηριότητά του που βασίζεται στο σιιτισμό και θα απαιτήσει να γίνει ένας υπάκουος παράγων όπως ήταν κατά την περίοδο του Σάχη. Η αποδοχή αυτής της πιθανής κατάστασης από το ιρανικό καθεστώς, θα σημάνει το θάνατό του. Όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι οι προσπάθειες για την αύξηση της επιρροής των ηγεμονικών δυνάμεων στην περιοχή θα συνεχιστούν. Μια νέα φάση του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου δεν είναι απίθανη. Η τρέχουσα κατάσταση ασταθούς ισορροπίας δεν μπορεί να συνεχιστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα …
Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πλέον γεγονός και το κέντρο βάρους είναι το γεωγραφικό και πολιτιστικό περιβάλλον της Μέσης Ανατολής. Ακόμη και αυτό που συνέβη στο Ιράκ, που είναι το επίκεντρο του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, εξηγεί σαφώς ότι αυτός ο πόλεμος δεν αφορά μια χώρα, αλλά τα συμφέροντα και την ύπαρξη παγκόσμιων ηγεμονικών δυνάμεων. Αυτός ο πόλεμος μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με την πλήρη εξουδετέρωση του Ιράν, τη σταθεροποίηση του Ιράκ και του Αφγανιστάν και την απομάκρυνση της Κίνας και της Λατινικής Αμερικής από απειλές για τις ΗΠΑ. Για τους λόγους αυτούς λέω ότι είμαστε στη μέση του πολέμου …»
Ο Οτσαλάν στο ίδιο βιβλίο σημειώνει ότι ο «Δημοκρατικός Εκσυγχρονισμός» είναι ο τρόπος να ξεπεραστούν τα προβλήματα. Η έμφαση που δίνει ο Οτζαλάν στη λύση είναι η εξής:
«Πιστεύω ότι η λύση μπορεί να επιτευχθεί μέσω του μοντέλου του δημοκρατικού έθνους ενσωματωμένου στη δημοκρατική αυτονομία. Το μοντέλο της Δημοκρατικής Αυτονομίας δεν αποτελεί λύση μόνο στο Κουρδικό πρόβλημα, αλλά αφορά και άλλα έθνη που ζουν στον αραβικό κόσμο, την Τουρκία, τη Συρία, το Αφγανιστάν, τον Καύκασο. Γι’ αυτό το λόγο η μόνη προϋπόθεση για τη λύση του Κουρδικού, είναι να δείξουν την ανάλογη διάθεση στο πλαίσιο αυτό οι κυβερνήσεις της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας. Όπως αποδεικνύεται από την ιστορική-κοινωνική πραγματικότητα, τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλα αυτά τα κράτη μπορούν να επιλυθούν μόνο με βάση τη δημοκρατική αυτονομία, ειρηνικά και με δημοκρατικές πολιτικές μεθόδους. Αν τα έθνη-κράτη δεν αποδεχθούν αυτές τις πραγματικότητες και τις δημοκρατικές συνταγματικές λύσεις, τότε θα αναγκαστούν να επιδείξουν αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ως αυτόνομη πολιτική εξουσία».
Σύμφωνα με τον Οτζαλάν, η λύση της δημοκρατικής αυτονομίας μπορεί να πάρει σάρκα και οστά ως εξής:
«Η λύση της δημοκρατικής αυτονομίας μπορεί να εφαρμοστεί με δύο τρόπους: Ο πρώτος τρόπος βασίζεται στη συμφιλίωση των διαφόρων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων μέσα στο πλαίσιο του έθνους-κράτους που κατοικούν. Βρίσκει συγκεκριμένη έκφραση σε μια δημοκρατική συνταγματική λύση. Σέβεται την ιστορική-κοινωνική κληρονομιά των λαών και των πολιτισμών. Θεωρεί ότι η ελευθερία αυτής της κληρονομιάς εκφράζεται και οργανώνεται ως βασικό συνταγματικό δικαίωμα. Η δημοκρατική αυτονομία είναι η θεμελιώδης αρχή αυτών των δικαιωμάτων. Οι βασικοί όροι αυτής της αρχής είναι ότι το κυρίαρχο έθνος-κράτος παραιτείται από οποιαδήποτε πολιτική άρνησης και καταστροφής του άλλου και το καταπιεσμένο έθνος εγκαταλείπει την ιδέα της ίδρυσης του δικού του εθνικού κρατιδίου. Είναι δύσκολο να υλοποιηθεί το Σχέδιο Δημοκρατικής Αυτονομίας, αν και τα δύο έθνη δεν παραιτηθούν από αυτές τις επιδιώξεις των δικών τους εθνικών κρατιδίων. Η μετεξέλιξη της Ε.Ε. σε έναν οργανισμό κρατών, στο τέλος αυτής της εμπειρίας από τη λειτουργία των εθνικών κρατών επί τρεις αιώνες, των χωρών της ΕΕ, αποτελεί ένα παράδειγμα για το πώς μπορούν να αποδεχτούν τα έθνη κράτη της περιοχής τη δημοκρατική αυτονομία, ως λύση των προβλημάτων των εθνικών και θεησκευτικών μειονοτικών ομάδων».
«Στις αρχές του 21ου αιώνα, είναι πολύ σημαντικό να επιτευχθεί μια δημοκρατική λύση και μια έντιμη κουρδική ειρήνη. Οι πολιτικές που οδηγούν στην αναβολή και διαιώνιση του προβλήματος, μπορεί να καταστήσουν ολόκληρη την περιοχή για μεγάλο χρονικό διάστημα πολύ πιο ανασφαλή από τον πόλεμο Ισραήλ-Αράβων και Ιράν-Ιράκ. Οι αυξανόμενοι πληθυσμοί και η εντεινόμενη κοινωνικοοικονομική κρίση της περιοχή μας δημιουργούν το κατάλληλο περιβάλλον για μια εκτεταμένη εξέγερση και πολέμους. Μια νέα έκρηξη θα μπορούσε να σημαίνει την απώλεια ενός τέταρτου του αιώνα. Στο τέλος, θα έλθουμε και πάλι στο ίδιο σημείο. Ως αποτέλεσμα, το ίδιο σημείο θα επιτευχθεί και πάλι. Η δυσπιστία, ο φόβος και οι υπερβολικές δογματικές προσεγγίσεις στη ρίζα του προβλήματος, δεν επέτρεψαν μια σύγχρονη προσέγγιση σε ολόκληρο τον 19ο ακόμα και τον 20ό αιώνα. Είναι σαφές ότι ο 21ος αιώνας δεν θα πρέπει πλέον να κινηθεί έτσι. Είναι αδύνατο να επιβληθεί η υφιστάμενη κατάσταση στην περίοδο που ζούμε. Η διέξοδος από αυτό είναι ο εκδημοκρατισμός. Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε αυτήν την διαλεκτική στο Ιράκ και τη Συρία. Ο Σαντάμ έφυγε, επειδή δεν δέχτηκε τον εκδημοκρατισμό, η κατάσταση της Συρίας είναι αυτή που είναι, επειδή ο Άσαντ δεν δέχτηκε να εκδημοκρατιστεί η χώρα. Εάν δεν δεχτούν τον εκδημοκρατισμό το Ιράν και η Τουρκία, θα γίνουν κι αυτές Ιράκ και Συρία».
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή: Mezopotamya Ajansı
