Και όλη την ταινία να δεις, πάλι είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι κάποιος έκατσε και γύρισε αυτό το μικρό ανοσιούργημα. Νομίζεις ότι το φαντά...
Και όλη την ταινία να δεις, πάλι είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι κάποιος έκατσε και γύρισε αυτό το μικρό ανοσιούργημα. Νομίζεις ότι το φαντάστηκες παίρνοντας κάποια ουσία απ’ αυτές που έπαιρναν -και πιθανότατα ανακάλυψαν κιόλας- οι μερακλήδες δημιουργοί της.
Η παιδική ταινία-διαφήμιση στα χάπια είναι γυρισμένη στο άλσος της Καισαριανής, εκεί που προφανώς είχαν και την καβάντζα τους οι συντελεστές, και φυσικά δεν βλέπεται. Γυρίστηκε το 1986 ως απάντηση στην ‘Στροφή’ και στα ‘Τσακάλια’, που κατηγορούσαν τα ναρκωτικά γιατί απλά δεν μπορούσαν να δουν τη φωτεινή τους πλευρά.
Η ταινία λέγεται “Τα Στρουμφάκια… στο φεγγάρι” και τις τελίτσες δεν τις βάλαμε εμείς, τις είχε από πριν, προφανώς ως κάποιο υπονοούμενο. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι έχει τίτλους αρχής, σπιλώνοντας τα ονόματα όλων όσων συμμετείχαν στα γυρίσματα, δείχνοντας μάλιστα και σκηνές από τα making of.
Η ταινία ξεκινάει με τη φωνή του θεού-αφηγητή, ο οποίος για κάποιο λόγο είναι ένας θεός με πανηγυριώτικη echo, και γρήγορα εισαγόμαστε στο στόρι. Έχουμε πέντε στολές για τις οποίες δεν υπάρχουν λόγια, και αυτές οι πέντε στολές φοριούνται από ανθρώπους που παριστάνουν τους εξής: τον Φαγάνα, τον Γκρινιάρη, τη Στρουμφίτα, τον Μπάρμπα-Στρουμφ και τον Δρακουμέλ.
Είναι τόσο πρόχειρα γυρισμένο που στο 6.35, ένα απ’ τα στρουμφάκια ισιώνει τη μάσκα του και το καπέλο του καθώς παίζει. Πρέπει να ήταν όλο μία λήψη, μπαμ και έξω. Και αυτό δεν το μπορούν όλοι.
Πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα είναι σίγουρα ο Φράνκο Αλφόνσο, γνωστός απ’ τα 80s και απ’ το ‘Αραχτοί και λάιτ’ των ’90s. Δεν έχει τόση σημασία το ότι κάνει τον Γκρινιάρη αλλά το ότι το 2011 συνελήφθη για αυτό που όλοι υποπτευόμαστε βλέποντας την ταινία. Δεν κρίνουμε.
Ωραία στιγμή και στο 11ο λεπτό όπου ο ίδιος σπάει τον τέταρτο τοίχο του θεάτρου και μιλάει απευθείας στο κοινό, δηλαδή στους τηλεθεατές, απαιτώντας μάλιστα και απάντηση. Μεγάλη κίνηση. Μεγάλο “μπράβο” και στον Δρακουμέλ, που αφού δεν είχε καράφλα σκέφτηκε να φασκιώσει το κεφάλι του με ένα μαύρο πανί, για να θυμίζει έστω και λίγο μία λεία επιφάνεια.
Ταυτόχρονα, μπορεί να περάσει ολόκληρη η ταινία και ακόμα να αναρωτιέσαι αν έχει βάψει το περίγραμμα των χειλιών του ή αν του έχουν ζωγραφίσει ένα λεπτό μάγκικο μουστακάκι. Αν το εξαιρέσεις αυτό το δεύτερο, είναι ίδιος ο Θάνατος στον Μπέργκμαν, δυο λεπτά πριν σου φάει το αλογάκι, σ’ αυτό το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.
Εν τω μεταξύ, ο Φαγάνας για κάποιο λόγο έχει φαγωθεί να πάει στο φεγγάρι και επειδή προφανώς δεν πρόκειται ποτέ, ο μπάρμπα-Στρουμφ του δίνει να πιει κάτι -τι άραγε;-, το πίνει, κοιμάται και όταν ξυπνάει είναι όλοι ντυμένοι γύρω του ως αστροναύτες ή εξωγήινοι , ποιος ξέρει. Αυτό το σκληρό αστείο του το παίζουν για να πιστέψει ότι είναι όντως στο φεγγάρι.
Δεν έφταναν δηλαδή αυτές οι άθλιες κακοραμμένες στολές, επιπέδου ‘Ζουζούνια’, πρέπει να βάλουν ακόμα πιο άθλιες λαμέ στολές από πάνω τους. Αγαπημένη και η στιγμή που ένα σκυλί μπαίνει στο ‘πλατό’, κανείς δεν το διώχνει, απλά είναι εκεί και τους μυρίζει όλους, όσο παίζουν. Η πιο αυθεντική 80s βιντεοκασέτα που έχει υπάρξει ποτέ.
Αξίζει να δεις λίγο απ’ αυτήν την ψυχεδελική κωμωδία-μιούζικαλ, να ακούσεις λίγο απ’ τα τραγούδια που έχουν ντύσει την πλοκή και γενικά να τριπάρεις με ασφάλεια. 75 λεπτά ομορφιάς: Δεν προσπάθησαν καν να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι τα Στρουμφάκια είναι μικροσκοπικά!
