Ο γνωστός μας για τις απόψεις του Τούρκος αντιναύαρχος ε.α. Cem Gürdeniz μας ενημερώνει για τα σχέδια της χώρας του στην Α.Μεσόγειο, προει...
Ο γνωστός μας για τις απόψεις του Τούρκος αντιναύαρχος ε.α. Cem Gürdeniz μας ενημερώνει για τα σχέδια της χώρας του στην Α.Μεσόγειο, προειδοποιώντας μας μάλιστα για την υλοποίηση του σχεδίου εθνικό όρκος.
Μέχρι εκεί έχει φτάσει το απύθμενο τουρκικό θράσος, τη στιγμή που πολλές δυτικές χώρες κάνουν πως δεν ακούν και δεν διαβάζουν τι δηλώνει κάθε λίγο ο Τούρκος πρόεδρος.
Ο Ναύαρχος του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, αναφέρει ότι
Η Γαλάζια Πατρίδα, το πνευματικό μου παιδί, είναι συχνά τοποθετημένο στην ίδια κατηγορία με αυτές τις ιδεολογίες, ειδικά μετά τη Μνημόνιο Κατανόησης (MoU) της θαλάσσιας οριοθέτησης και της στρατιωτικής συνεργασίας, μεταξύ της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης (GNA) και της Τουρκίας.
Ας στραφούμε κατευθείαν στην ουσία: η έννοια της Γαλάζιας Πατρίδας δεν συνδέεται ούτε με τον Αναθεωρητισμό ούτε με το Νεο-Οθωμανισμό. Ωστόσο, αυτή η ιδέα δεν πρέπει να θεωρείται ότι απορρίπτει την δική μας ιστορία ή το παρελθόν.
Είμαι περήφανος για το παρελθόν μας, την παράδοση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και αισθάνομαι μεγάλη τιμή που ανήκω σε ένα έθνος με 5000 χρόνια ιστορίας.
Αισθάνομαι την τιμή να είμαι Τούρκος σε κάθε ανάσα μου. Ως αποτέλεσμα, είμαι ένας πιστός οπαδός και υπερασπιστής του αθάνατου ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος ηγήθηκε στον μεγάλο πόλεμο της ανεξαρτησίας και στη συνέχεια δημιούργησε πολλά στα 15 χρόνια της τουρκικής αναγέννησης, που έρρεαν ανάμεσα στα συντρίμμια της καταρρακωμένης και καταστραμμένης μας αυτοκρατορίας.
Η τουρκική Δημοκρατία, η οποία προσεγγίζει γρήγορα την 100ή επέτειο από την ίδρυση της, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συμμετάσχει σε φαντασιώσεις μιας οθωμανικής αναγέννησης.
Αν και ορισμένοι πολιτικοί που ήρθαν στην εξουσία την εποχή μετά το Ψυχρό Πόλεμο, είχαν όνειρα για να δημιουργήσουν μια νέα οθωμανική πορεία, κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό μόνο σε πολιτιστικό επίπεδο.
Μοιραζόμαστε μια κοινή κληρονομιά με βάση τη θρησκεία και τις παραδόσεις με χώρες των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, που αυτονομήθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όμως, θα ήταν σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί μια πολιτική δομή παρόμοια με την Οθωμανική Κοινοπολιτεία στον 21ο αιώνα.
Από την άλλη πλευρά, η δημιουργία μιας λειτουργικής δομής συνεργασίας με τους συγγενείς μας στα Βαλκάνια και την Ασία κάτω από την ομπρέλα του τουρκικού κόσμου, είναι μια γεωπολιτική πραγματικότητα που αξίζει να εξεταστεί.
Η Τουρκική Δημοκρατία είναι ένα κοσμικό κράτος που βασίζεται στα ερείπια της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η δημογραφική δομή συνεχίζει να ενημερώνεται από το Misak-i Milli που υλοποιήθηκε κατά την τελευταία θητεία του Οθωμανικού Κοινοβουλίου, ενώ «οι άνθρωποι που ίδρυσαν τη Δημοκρατία της Τουρκίας ονομάστηκαν Τούρκοι».
Από την άλλη πλευρά, η ασφάλεια του έθνους και η εξωτερική πολιτική καθοδηγούνται από τη φιλοσοφία της «Ειρήνης στο εσωτερικό, Ειρήνη στον Κόσμο», η οποία ποτέ δεν οδήγησε την Τουρκία σε ρεβιζιονισμό.
Η απόφαση του Μουσταφά Κεμάλ να εδραιώσει την κυριαρχία επί των Τουρκικών Στενών με τη Σύμβαση του Μοντρέ και να ενσωματώσει το Χατάι στα τουρκικά εθνικά του σύνορα, ήταν οι βασικές και αναπόφευκτες συνέπειες του γεωπολιτικού πλαισίου του εθνικού όρκου.
Αν είχε ζήσει αρκετό καιρό ο Κεμάλ, πιθανότατα θα είχε λύσει και τα προβλήματα στη Μοσούλη και το Κιρκούκ.
Στη συνέχεια, η τουρκική Δημοκρατία απομακρύνθηκε από την Κύπρο και την Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι τα αιματηρά γεγονότα τα Χριστούγεννα του 1963, έχοντας γίνει εν τω μεταξύ πιστό μέλος του ΝΑΤΟ.
Εάν δεν είχαν συμβεί ποτέ τα αιματηρά γεγονότα τότε, τώρα θα ήταν πολύ αργά για το τουρκικό πολεμικό Ναυτικό να εγκατασταθεί στη Μερσίνα, κατά μήκος της ακτής της Μεσογείου.
Το 1950, οι Έλληνες διεξήγαγαν δημοψήφισμα για την Ένωση με την Ελλάδα, όπου το 96% του πληθυσμού του νησιού ψήφισε υπέρ του. Τότε οι Τουρκοκύπριοι ζήτησαν δικαιώματα για την μειονότητα τους. Έτσι ένας τουρκικός Σύνδεσμος Μειονοτήτων ιδρύθηκε στην Κύπρο για το σκοπό αυτό.
Αν και η Άγκυρα μπορούσε να πει το1951 ότι «δεν έχει πρόβλημα με την Κύπρο», το 1964 επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο από 3 σε 6 μίλια μετά τα αιματηρά γεγονότα τα Χριστούγεννα του 1963, κάτι που έθιξε σοβαρά τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις.
Δεν μπορούσαν να γνωρίζουν οι Έλληνες, ότι η μείωση της περιοχής στην ανοικτή θάλασσα (από 79% σε 49%) θα αποδυνάμωνε τις δυνατότητες τους στο μέλλον όταν θα έρχονταν η σειρά της κατανομής της υφαλοκρηπίδας.
Αργότερα άρχισε μια δίκαιη αφύπνιση και η “Κυπριακή Ειρηνευτική Επιχείρηση του 1974” ( Έτσι ονομάζουν οι Τούρκοι τον Αττίλα) διεξήχθη σε πλήρη συμφωνία με το διεθνές δίκαιο, προκειμένου να αποφευχθεί μια σημαντική γενοκτονία των Τουρκοκυπρίων.
Εάν η Τουρκία ήταν ρεβιζιονιστική, θα είχε καταλάβει ολόκληρο το νησί και θα είχε ολοκληρώσει την ένωση με τους Τουρκοκύπριους κάποια στιγμή.
Η ενσωμάτωση και ο αχωρισμός στην Κύπρο επιτεύχθηκε, παρά τις προκηρύξεις της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ), το 1983.
Το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ (ΗΠΑ) δεν μπόρεσε να αποδεχθεί αυτή την εξέλιξη και επιτέθηκε σκληρότερα.
Ήμασταν υπομονετικοί και δεν είχαμε αντιρρήσεις ούτε στην μονόπλευρη ένταξη των Ελληνοκυπρίων στην ΕΕ το 2004, η οποία ήταν εντελώς αντίθετη προς τις θεμελιώδεις συμφωνίες, ούτε σε πολλά άλλα.
Αργότερα, ωστόσο, η τυραννία αυξήθηκε αδιανόητα. Την άνοιξη του 2004 ανακηρύχθηκε η κυπριακή ΑΟΖ, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν τους Τουρκοκυπρίους.
Η “Γαλάζια Πατρίδα” τώρα, είναι μια διαδικασία που στοχεύει στην ενίσχυση του γεωπολιτικού ελέγχου της Τουρκίας πάνω στην Ανατολική Μεσόγειο, το Αιγαίο, τον Εύξεινο Πόντο και τα Στενά, τοποθετώντας κατάλληλα το έθνος μας στη μετάβαση από την Ατλαντική εποχή... στην ασιατική εποχή, και στην μετάβαση από έναν μονοπολικό σε έναν πολυπολικό κόσμο.
Αυτή η διαδικασία θα βοηθήσει στην υπεράσπιση της γεωπολιτικής μας ακεραιότητας στους τομείς της θαλάσσιας δικαιοδοσίας μας, θα συμβάλει επίσης και στην αποτροπή των προσπαθειών για υπονόμευση της Σύμβασης του Μοντρέ, όπως στο Κανάλι της Κων/πολης.
Από την άλλη πλευρά, η “Γαλάζια Πατρίδα”, είναι το όνομα μιας πύλης για νέες ευκαιρίες και καινοτομίες στο πλαίσιο των παγκόσμιων, ηπειρωτικών και περιφερειακών σχέσεων, που θα μπορούσε να αναπτύξει η Τουρκία, πέρα από τον άξονα Κασπία Θάλασσα-Μαύρη Θάλασσα-Ανατολική Μεσόγειο Θάλασσα-Ερυθρά Θάλασσα-Θάλασσα του Ομάν.
Είναι επίσης σύμβολο για την ναυτιλία της Τουρκίας. Εν ολίγοις, η “Γαλάζια Πατρίδα” είναι το όνομα της τουρκικής γεωπολιτικής στρατηγικής του 21ου αιώνα. Ούτε το πνεύμα των εποχών ούτε οι φλέγουσες γεωπολιτικές συνθήκες, θα επιτρέψουν αυτή η “Γαλάζια Πατρίδα” να συνδεθεί ή να μειωθεί με το νεο-οθωμανισμό ή τον αναθεωρητισμό.
Είναι αδιανόητο στην νυν στρατιωτική διαδικασία της Τουρκίας να ακολουθήσουμε τα βήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρευσε ακριβώς επειδή δεν έγινε ποτέ ναυτικό κράτος.
Οι εξελίξεις στην αμυντική μας βιομηχανία, το μέγεθος του πληθυσμού μας και η θέση μας στους G20, καθιστούν αυτήν τη διαδικασία εμφανή στον κόσμο, εξασφαλίζοντας μας τους απαραίτητους αποτρεπτικούς παράγοντες.
Καθώς η Τουρκία απομακρύνεται από το Ατλαντικό σύστημα και προσεγγίζει την Δυτική Ασία, θα συνεχίσει να κατηγορείται για νεο-οθωμανισμό και αναθεωρητισμό.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι αντίπαλοι της Τουρκίας εξακολουθούν να θέλουν να την τοποθετούν ως υποτακτική χώρα στο σύστημα της Συμμαχίας των Χωρών του Ατλαντικού.
Θέλουν να μετατρέψουν την Τουρκία και τη Ρωσία σε γεωπολιτικούς ανταγωνιστές, υπονομεύοντας τη στρατηγική συνεργασία τους.
Ας υπενθυμίσουμε ότι οι ελληνικές πηγές και οι πηγές των μέσων μαζικής ενημέρωσης της οργάνωσης FETO που κατηγορούν την Τουρκία για νεο-οθωμανισμό και αναθεωρητισμό, καθώς και για ισλαμικό ιμπεριαλισμό, θα μπορούσαν να προκαλέσουν έχθρα κατά της Τουρκίας μεταξύ των μαζών.
Τον 21ο αιώνα, η περιοχή μας (και ο υπόλοιπος κόσμος) χρειάζεται ειρήνη και σταθερότητα. Η προώθηση του κλίματος σύγκρουσης στο σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου, δεν ωφελεί την ανθρωπότητα δεδομένου ότι μια τέτοια σύγκρουση θα έβλεπε, μουσουλμάνους να σκοτώνουν άλλους μουσουλμάνους και αραβικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και η Αίγυπτος, να είναι στρατηγικοί σύμμαχοι του Ισραήλ.
Αυτές οι κατηγορίες σπρώχνουν τις μάζες μακριά από τη λογική, την αρετή και τη σοφία. Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί μόνο με φανατισμό.
Η κοσμική, δημοκρατική Δημοκρατία της Τουρκίας, ακολουθώντας το μονοπάτι του Μουσταφά Κεμάλ, ενισχυμένη από την τουρκορωσική συνεργασία που σφυρηλατήθηκε στη Λιβύη και τη Συρία, θα είναι το μεγαλύτερο αντίδοτο αυτού του φανατισμού.
Σε αυτή τη διαδικασία, η τουρκική κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και όλα τα μέλη της κοινωνίας μας, θα πρέπει να βοηθήσουν να κατευθυνθεί η χώρα μας και η περιοχή προς τη σταθερότητα”, καταλήγει ο ίδιος.
