Λίγες εβδομάδες απομένουν πλέον μέχρι και την επίσημη αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα συμμετοχής της εγχώριας βιομηχανίας στην παρα...
Λίγες εβδομάδες απομένουν πλέον μέχρι και την επίσημη αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα συμμετοχής της εγχώριας βιομηχανίας στην παραγωγή του μαχητικού 5ης γενιάς, F-35 και ήδη στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αρχίσει να γίνεται λόγος για το ενδεχόμενο ακόμη και αποβολής της χώρας από τους κόλπους του ΝΑΤΟ.
Αυτό είναι κάτι που ήδη είχε προτάξει, ως το επόμενο βήμα που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, ο Αμερικανός βουλευτής Γκας Μπιλιράκης σε συνέντευξή του στον υπογράφοντα.
Σε άρθρο γνώμης που δημοσιεύει το National Interest εκφράζεται η άποψη ότι ίσως η έξοδος της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ να είναι και μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Χρησιμοποιώντας ως αφετηρία την αποχώρηση της Γαλλίας από το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο υπό τον Charles De Gaulle το 1967, ο αρθρογράφος παραθέτει τα γεγονότα που συντείνουν προς αυτή την κατεύθυνση αλλά και γιατί η έξοδος της Τουρκίας θα απελευθερώσει τον Ερντογάν στην εφαρμογή των σχεδίων του.
Δεν είναι μόνο η απόφαση παραλαβής των S-400, ούτε το στραπατσάρισμα του γοήτρου εξαιτίας της εκδίωξης από το πρόγραμμα F-35.
H Τουρκία βολεύεται περισσότερο από τη στροφή στην Ρωσία για την προμήθεια οπλικών συστημάτων, αφού η χώρα του «ξανθού γένους» δεν προτάσσει θέματα ανθρωπιστικού χαρακτήρα.
Επιπλέον, η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ θα επιτρέψει στον Ερντογάν να ενεργεί ως στρατηγικά ανεξάρτητος, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτεί στην Ουάσινγκτον ή τις Βρυξέλλες. Θα μπορεί να λειτουργεί ανεξέλεγκτα στην μέση Ανατολή ή την Αφρική χωρίς να χρειάζεται να δίνει σε κανέναν λογαριασμό.
Κι αν ο Ντόναλντ Τραμπ διαβεβαιώνει για τις καλές σχέσεις που διατηρεί με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αυτό δεν φαίνεται να απηχεί την άποψη της γερουσίας, όπου μόλις 3 καταψήφισαν την επιβολή κυρώσεων στην χώρα.
Αλλά ακόμη και η εσωτερική πολιτική της χώρας απέχει από την αντίστοιχη των δυτικών κρατών.
Στα σχέδια του Ερντογάν είναι η καθιέρωση της Τουρκίας ως περιφερειακή υπερδύναμη, που θα αποτελεί τον άξονα ισορροπίας – συνεπώς και τον ρυθμιστή των εξελίξεων ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση.
Όπως επισημαίνει ο καθηγητής Christopher Coker του LSE “η Τουρκία αποδυτικοποιείται, κι αυτό την μετατρέπει σε ένα κράτος της Μέσης Ανατολής υπερήφανο για το οθωμανικό του παρελθόν στα πρότυπα της Ουγγαρίας (σ.σ. εννοεί την αντισοβιετική επανάσταση του 1956, που αποτελεί σημείο αναφοράς για την ανεξαρτησία της χώρας), κάτι που οδηγεί στην μετατροπή της σε μία ανεφιλελεύθερη δημοκρατία με Εθνικές και εθνικιστικές καταβολές“ .
