Την εφαρμογή μέτρων για να περιοριστούν οι πτήσεις των τουρκικών μαχητικών επάνω από το ελληνικό έδαφος που κάθε εβδομάδα είναι και περι...
Την εφαρμογή μέτρων για να περιοριστούν οι πτήσεις των τουρκικών μαχητικών επάνω από το ελληνικό έδαφος που κάθε εβδομάδα είναι και περισσότερες και πιο βαθιές εντός της ελληνικής επικράτειας, εξετάζει το ΓΕΕΘΑ.
Στα μέτρα που εξετάζονται είναι ο εγκλωβισμός των τουρκικών μαχητικών με αντιαεροπορικά συστήματα, ώστε οι Τούρκοι πιλότοι μέσω του RWR να γνωρίζουν ότι είναι εγκλωβισμένοι.
Με τα ραντάρ τους να λειτουργούν σε συχνότητες εγκλωβισμού, που σημαίνει ότι εάν δοθεί εντολή η εκτόξευση βλήματος είναι θέμα δευτερολέπτων ελπίζεται οι Τούρκοι πιλότοι να σκεφτούν να πετάξουν ξανά πάνω από εθνικό έδαφος.
«Δεν εγκλωβίζουν τα τουρκικά μαχητικά μέχρι τώρα τα ελληνικά αντιαεροπορικά;» θα ρωτήσει εύλογα κάποιος. Σπάνια. Πολύ σπάνια. Γιατί διεθνώς θεωρείται «εχθρική πράξη» έστω και αν εν προκειμένω υπερασπίζονται εθνικό έδαφος.
Και οι πολιτικές ηγεσίας, «τρέμουν» να δώσουν τέτοια εντολή, γιατί ανησυχούν γιατί πιθανόν θα δώσουν «λαβή» για «απάντηση» από την Αγκυρα με προσβολή των εγκαταστάσεων από τις οποίες θα γίνει ο εγκλωβισμός.
Παράλληλα εξετάζεται η αύξηση των εναέριων περιπολιών μαχητικών. Έτσι εκτός των αεροσκάφη που πραγματοποιούν readiness να προστεθούν και άλλα μαχητικά από τις μητρικές τους βάσεις όπου θα πραγματοποιούν περιπολίες στο κεντρικό Αιγαίο δρώντας ως αποτρεπτικός παράγοντας.
Βέβαια για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να αυξηθούν κατακόρυφα οι διαθεσιμότητες των μαχητικών οι οποίες βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Αλλά πώς να αυξηθούν οι διαθεσιμότητες όταν για παράδειγμα το θέμα των ανταλλακτικών των Mirage 2000/-5 παραμένει ακόμη και σήμερα άλυτο.
Μπορεί η συμφωνία να έχει υπογραφεί αλλά δεν έχει υπάρξει καμία καταβολή χρημάτων για να ξεκινήσουν να έρχονται τα ανταλλακτικά. Κατά συνέπεια όσα αεροσκάφη δεν πετούσαν εξαιτίας της έλλειψης υποστήριξης συνεχίζουν να μην πετούν.
Βέβαια η αφιέρωση περισσότερων αεροσκαφών στην «αστυνόμευση» του εναέριου χώρου θα έχει αρνητικό αποτέλεσμα στην εκπαίδευση των πιλότων καθώς δεν θα περισσεύουν αεροσκάφη για άλλα καθήκοντα.
Εάν όμως υπήρχαν αεροσκάφη εναέριου ανεφοδιασμού θα λειτουργούσαν ως πολλαπλασιαστές δύναμης καθώς θα παρέμενε ο ίδιος αριθμός αεροσκαφών περισσότερες ώρες στον αέρα.
Αλλά η «σχέση» της ΠΑ με τον εναέριο ανεφοδιασμό είναι γνωστή από παλιά και ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτόν.
Είναι άγνωστο εάν οι λύσεις που εξετάζονται θα φέρουν αποτέλεσμα ή απλώς θα αυξήσουν την τουρκική επιθετικότητα. Από την άλλη πλευρά βέβαια αυτονόητες λύσεις όπως η ενίσχυση της ΠΑ με νέα αεροσκάφη δεν εξετάζονται καθόλου.
