Στην νέα πραγματικότητα που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες, έχει αρχίσει να παρατηρείται μια αύξηση στην πρόληψη του φαγητού. Η καραντίνα, ...
Στην νέα πραγματικότητα που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες, έχει αρχίσει να παρατηρείται μια αύξηση στην πρόληψη του φαγητού. Η καραντίνα, δηλαδή ο εγκλεισμός και η απομόνωση που μας έχει επιβληθεί, επιφέρει ορισμένες ψυχολογικές συνέπειες, όπου αυτές με τη σειρά του επιφέρουν διατροφικές διαταραχές.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΚΗ /ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΦΑΓΙΑ;
Η Επεισοδιακή/ Συναισθηματική Υπερφαγία αναφέρεται στη συνεχή κατανάλωση φαγητού. Χαρακτηρίζεται ως μια ακατάσχετη επιθυμία για φαγητό. Το άτομο καταναλώνει μεγάλη ποσότητα φαγητού μέσα σε λίγη ώρα με γρήγορο ρυθμό, τρώει κρυφά και κυρίως το βράδυ και μπορεί να σταματήσει μόνο όταν υπάρξει κάποιος πόνος. Προτίμα να καταναλώνει φαγητά υψηλής θερμιδικής αξίας και δεν ελέγχει την ποσότητά τους. Μερικά από αυτά τα τρόφιμα, περιέχουν εθιστικές ιδιότητες και προκαλούν στο άτομο μια προσωρινή αλλά μη ρεαλιστική ανακούφιση από αρνητικά συναισθήματα. Νιώθει αρνητικά συναισθήματα, ντρέπεται και ορκίζεται ότι δεν θα ξαναγίνει. Η διαταραχή αυτή εμφανίζεται και σε άτομα με φυσιολογικό βάρος. Η συμπεριφορά της Υπερφαγίας γίνεται είτε ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα. Το άτομο αισθάνεται το φαγητό ως ένα τρόπο διαφυγής ή περισπασμού.
Στην ψυχοπαθολογία των διατροφικών διαταραχών αυτά που παρατηρούμε, είναι ότι τα άτομα που πάσχουν, αδυνατούν να διαχειριστούν το άγχος τους και συχνά δεν αναγνωρίζουν ή δεν μπορούν να εκφράσουν σωστά το συναίσθημα. Τα άτομα με Διατροφικές Διαταραχές παρουσιάζουν συμπεριφορές κοινές με Ιδεοψυχαναγκασμούς εφόσον χρησιμοποιούν, τελετουργικά, παρουσιάζουν εμμονές και συχνά εστιάζουν στις λεπτομέρειες. Παρουσιάζουν κοινά με εθιστικές συμπεριφορές. Τα αποτελέσματα των διατροφικών διαταραχών είναι, ότι οδηγούν τα άτομα που πάσχουν, σε σημαντική εξασθένιση της φυσικής τους υγείας, της ψυχολογίας και της διαπροσωπικής τους λειτουργίας.
Συγκεκριμένα, στην περίπτωσης συναισθηματικής υπερφαγίας παρατηρούμε και την παχυσαρκία. ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ; Θα ήταν φρόνιμο, το άτομο να προσπαθήσει να το αναγνωρίσει και να το ελέγξει, για να μπορέσει να το αντιμετωπίσει. Έχει διαπιστωθεί, πως το άτομο που πάσχει από υπερφαγία, δεν απευθύνεται σε ειδικό για βοήθεια, γιατί κατακλύζεται από αισθήματα ενοχής, ντροπής, άγνοια της σοβαρότητας του θέματος αρνητισμό, υποτίμηση και αρνητικών επιρροών ως προς τις θεραπευτικές μεθόδους, καθώς και οικονομικών δυσχερειών. Θα μπορούσε κανείς, αρχικά να κρατήσει ένα ημερολόγιο διατροφικών συνηθειών και διατροφικού προγράμματος. Να σημειώσει την κάθε ώρα που λαμβάνει τροφή και να υπογραμμίσει τον λόγο που τρώει και πότε αισθάνεται το αίσθημα της πείνας. Με αυτόν τον τρόπο θα καταγράφει και τα συναισθήματα που έχει πριν την κατανάλωση. Ακόμη, καλό θα ήταν να φροντίσει η μέρα του να είναι γεμάτη. Να τηρεί ένα πρόγραμμα, ώστε να μην υπάρχουν κενά, όπου μπορεί να δημιουργηθεί ένα συναισθηματικό κενό. Σε μια δύσκολη συνθήκη, όπως είναι αυτή της καραντίνας, είναι απαραίτητο να ακολουθείται ένα καθημερινό πρόγραμμα.
Στη συνέχεια, θα μπορούσε να ανακαλύψει διάφορους εναλλακτικούς τρόπους δραστηριότητας αντικατάστασης του φαγητού. Αυτό θα πραγματοποιηθεί, όταν αντικαταστήσει ένα διατροφικό ατόπημα με μια άλλη δραστηριότητα, όπως περπάτημα σε εξωτερικό χώρο, έκθεση στον ήλιο, ένα βιβλίο, μια επικοινωνία με ένα πρόσωπο του οικογενειακού ή φιλικού περιβάλλοντος, μουσική και χορός και διάφορα άλλα. Επιπρόσθετα, μέσα στην καθημερινότητά του επιβάλλεται ένα είδος άσκησης. Η άσκηση συνεισφέρει στην καλή φυσική κατάσταση και στην αποφόρτιση των αρνητικών συναισθημάτων , όπως το άγχος. Επίσης, θα πρέπει να περιορίσει την αγορά λιπαρών φαγητών και τροφίμων υψηλής θερμιδικής αξίας.
Αν δεν υπάρχουν μέσα στο χώρο που ζει, είναι πιο εύκολο να μην καταλήξει σε αυτά. Πολύ σημαντικό είναι να διατηρεί μια ρουτίνα ύπνου. Να προσπαθεί να μην αλλάξει τις ώρες που κοιμόταν πριν τον εγκλεισμό και να επιδιώκει την ποιοτική ξεκούραση. Θα αποφύγει με αυτόν τον τρόπο, την ψυχολογική καταπόνηση και τον κίνδυνο να αυξήσει τα γεύματά του. Σε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό να τονιστεί, πως χωρίς την κατάλληλη συνεργασία ενός κλινικού διαιτολόγου και ενός ψυχολόγου είναι δύσκολο ένα άτομο να καταφέρει να το διαχειριστεί.
Ο διαιτολόγος θα αναλάβει και θα δημιουργήσει ένα σωστό και πρόγραμμα διατροφής εξατομικευμένο σε κάθε άτομο, αναλόγως τις συνήθειες του και των αναγκών του. Ο Ψυχολόγος μέσα από την ψυχοθεραπεία θα τον βοηθήσει να αναγνωρίσει τα αρνητικά του συναισθήματα και να ανακαλύψει πως οι σκέψεις του, τα συναισθήματά του και η συμπεριφορά του συνδέονται. Η υπόθεση της διατροφικής αυτής διαταραχής αφορά την ολιστική προσέγγιση της θεραπείας. Στόχος θα είναι το άτομο, να είναι σε θέση να κρατήσει την ισορροπημένη συμπεριφορά απέναντι στο φαγητό και στα συναισθήματά του.
Από το περιοδικό «FΖΗΝ» που κυκλοφορεί με τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής
