Ένας ας αντικομφορμιστής ηθοποιός που έκανε στροφή και έγινε Χριστιανός - Τι απαντά για τον σάλο που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του ...
Ένας ας αντικομφορμιστής ηθοποιός που έκανε στροφή και έγινε Χριστιανός - Τι απαντά για τον σάλο που προκάλεσαν οι πρόσφατες δηλώσεις του για τη Θεία Κοινωνία με την οποία δεν μεταδίδεται καμία ασθένεια: ούτε Εμπολα, ούτε λέπρα, ούτε AIDS, ούτε κορωνοϊός...
Καλλιέργησε μακριά γενειάδα. Αφομοιώθηκε από την πορεία ενός ασκητή και περιμένει πώς και πώς να ερμηνεύσει τον Αγιο Νεκτάριο, τον πολιούχο της Αίγινας. Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε για τη συνεργασία του με μεγάλη αμερικανική παραγωγή, με θέμα τον βίο και την ακλόνητη πίστη του Αγίου. Αλλωστε με τις τελευταίες τοποθετήσεις του κατοχύρωσε δημοσίως το θρησκευτικό του αποτύπωμα.
Αγνώριστος λοιπόν ο Αρης Σερβετάλης; Κι όμως. Η θρησκευτική του πίστη δεν προέκυψε από την καραντίνα, από τον φόβο του μπροστά στον ύπουλο εχθρό ονόματι COVID-19. Ο Αρης είναι πιστός χριστιανός από το 2003. Ως αποτέλεσμα εσωτερικών διεργασιών. Δεν μεταλλάχθηκε. Απλώς πορεύτηκε. Από τον ορθολογισμό στη μεταφυσική. Από τον υλισμό στον πνευματισμό. Συμφωνείς - διαφωνείς, πρέπει να το σεβαστείς... Οσο για την καλλιτεχνική του πορεία, εδώ να δεις ανεξίτηλα αποτυπώματα. Οπως στην αθόρυβη και υποτιμημένη κομεντί «Μικρό έγκλημα». Καλύτερος δεν γίνεται. Οπως η συνεργασία του με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην πολύκροτη θεατρο-χορευτική παράσταση «2». Οπως στις «Αλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου. Και όπως σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές. Ας πούμε «S1ngles», ας πούμε «Είσαι το ταίρι μου». Οπως θα διαπιστώσετε, όμως, οι πνευματικές του ανησυχίες και οι φιλοσοφικές του αναζητήσεις φαντάζουν πρωτόγνωρες, ιδιαιτέρως για όλους τους φερόμενους ως celebrities.
- Κάθε πιστός πρέπει απαραιτήτως να επισκέπτεται την εκκλησία; Δεν μπορεί μόνος του να επικοινωνήσει με τα θεία; «Είμαστε ετερόφωτοι και όχι αυτόφωτοι. Είμαστε συμμέτοχοι στο μυστήριο της λειτουργίας της εκκλησίας. Με τον τρόπο αυτό καλλιεργείται η προσωπική σχέση με τον Θεό. Ιεροκρυφίως».
- Δεν συμφωνείς πως τελικά όλοι κρινόμαστε από τις πράξεις και όχι τα λόγια μας; «Φυσικά και οι πράξεις είναι αυτές που μένουν και όχι τα λόγια. Και πολλές φορές άλλα λέμε και άλλα κάνουμε όταν έρθει η στιγμή. Απλά μια κατάκτηση προσωρινή θα ήταν να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας, να την ομολογούμε στον εαυτό μας. Να λέμε πως κάνω αυτό ή το άλλο από αδυναμία γιατί δεν μπορώ τη δεδομένη στιγμή να κάνω κάτι άλλο. Διότι είναι διαφορετικό την αδυναμία να την ονομάζω αρετή με σκοπό να αποκρύψω την αλήθεια ακόμα και από τον ίδιο μου τον εαυτό».
- Εγώ δεν πιστεύω. «Είτε πιστεύουμε είτε δεν πιστεύουμε, ο Θεός υπάρχει και νοιάζεται για εμάς. Και μας κρίνει με τα δικά του κριτήρια. Κάποιος, για παράδειγμα, που δεν πιστεύει μπορεί να είναι πιο ουσιαστικός στην καθημερινότητά του και πιο κοντά από κάποιον που πιστεύει τυπολατρικά και αφυδατωμένα».
- Διάβασα και τις αντιρρήσεις σου για τη μετάληψη και τη Θεία Κοινωνία. Μα δεν είναι άκρως επικίνδυνο από το ίδιο κουτάλι να λαμβάνουν κοινωνία όλοι οι πιστοί σε μια εκκλησία; «Κατά την άποψή μου, με τη Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδεται καμία αρρώστια. Αυτό έχει διαπιστωθεί ιστορικά. Κανείς δεν μολύνθηκε ούτε από Εμπολα, ούτε από AIDS, ούτε από λέπρα. Η κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Είναι κοινωνία με την πηγή της ζωής, πώς είναι δυνατόν να μεταδοθεί θάνατος και αρρώστια; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο Θεός θα αναιρούσε τον εαυτό του».
- Μα η επιστήμη που λειτουργεί και εξελίσσεται βάσει πειραμάτων και δεδομένων έχει προχωρήσει και με τις κατακτήσεις και τις επιτυχίες της έχουν ευεργετηθεί δισεκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα, με αποτέλεσμα την άνοδο του προσδόκιμου ζωής κάθε ανθρώπου. «Δεν αναιρώ την επιστήμη. Διαπιστώνω όμως ότι μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου. Δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα. Πιστεύω ότι η επιστήμη είναι ένα ανθρώπινο επίτευγμα. Και ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού. Πώς λοιπόν μπορεί ο Δημιουργός να είναι αποκομμένος από τα ενεργήματα της δημιουργίας του;».
- Τι εννοείς; Οτι όλες αυτές οι επιστημονικές κατακτήσεις συμβαίνουν με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος; «Τίποτα δεν είναι πραγματικά δικό μας. Εννοώ πως ναι μεν μπορεί να έχουμε καταφέρει πολλές επιστημονικές κατακτήσεις, να έχουμε κάνει το καλύτερο, αλλά αν δεν υπήρχε θεία παρέμβαση τίποτα δεν θα είχε ευοδωθεί. Επίσης, υπάρχει και ο άνθρωπος που συνειδητά αποκόπτει τη σχέση του με τον Θεό και πορεύεται με τις δικές του δυνάμεις. Ισως φτάσουμε σε σημείο που τα δέντρα θα τα βλέπουμε μέσα σε μουσεία σαν εκθέματα πλέον ενός πολιτισμού που κάηκε».
