Δεδομένα και μαζική υστερία

Κάθε μεγάλος ηθοποιός, τραγουδιστής, σταρ των σπορ και πολιτικός έχει κυκλοφορήσει μια δήλωση για το θάνατο του Floyd. Όλες οι βραδινές εκπ...

Κάθε μεγάλος ηθοποιός, τραγουδιστής, σταρ των σπορ και πολιτικός έχει κυκλοφορήσει μια δήλωση για το θάνατο του Floyd. Όλες οι βραδινές εκπομπές, ακόμα και «ελαφρές», παρουσιάζουν ένα στυλ «ευαισθητοποίησης» δεκαετίας του '60 (αλλά με ραπ). Αστυνομικοί και οι στρατιώτες γονατίζουν ως ένδειξη «αλληλεγγύης», ενώ καίγονται δεκάδες πόλεις και η βία έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Μεγάλες εταιρείες βομβαρδίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ανακοινώσουν ότι συμμετέχουν και αυτές στον «αγώνα».




Από το 2003 και με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ έχουμε να δούμε σε ολόκληρο τον πλανήτη να πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις οργής απέναντι στην Αμερική.

Πώς να εξηγήσουμε λοιπόν την τρέχουσα παγκόσμια οργή για ένα απεχθές αλλά μεμονωμένο περιστατικό αμερικανικής αστυνομικής βίας; Υποψιαζόμαστε ότι οι αιτίες είναι πολλές:

- Lockdown λόγω κορωνοϊού: Οι νέοι στερήθηκαν για μήνες τις γνωστές συνήθειές τους - γήπεδα, συναυλίες, φεστιβάλ, μπαρ, πάρτι, νυχτερινά κέντρα. Η καταπιεσμένη ενέργεια πρέπει να εκραγεί.

- Μαζική ανεργία: Ο κορωνοϊός έχει οδηγήσει σε δεκάδες εκατομμύρια απώλειες θέσεων εργασίας στον δυτικό κόσμο, ειδικά στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας τρόπος να εκφραστεί η απόγνωση.

- Ο θυμός κατά του Τραμπ: Η παρατεταμένη οργή για τη νίκη του Τραμπ το 2016, η αποτυχία σε όλες τις προσπάθειες να εκτοπιστεί με μαλακό πραξικόπημα (Russiagate κ.λπ.). Αδιάκοπα τα μέσα ενημέρωσης του επιτίθενται και τον παρουσιάζουν ως τον δεύτερο Χίτλερ.

- Μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ταραχές: Δεν είδαμε μεγάλες φυλετικές ταραχές από τις ημέρες της θητείας του Ομπάμα, οπότε ήταν απλά «θέμα χρόνου».

- Αριστερά επανάσταση: Ο εξαιρετικά οργανωμένος χαρακτήρας των ταραχών από λευκούς οδήγησε ορισμένους να πιστεύουν ότι οι μεγάλοι σπόνσορες των «χρωματιστών επαναστάσεων» χρησιμοποιούν την Antifa ως κανονικό στρατό σε μια ακόμη απόπειρα πραξικοπήματος.

- ή απλή μαζική υστερία.

Το γεγονός είναι ότι παρόλο που οι ΗΠΑ περνούν τη λιγότερο ρατσιστική περίοδο στην ιστορία τους και είναι πράγματι τώρα ένα από τα λιγότερο ρατσιστικά μέρη στην ανθρώπινη ιστορία, οι πολίτες της είναι πεπεισμένοι ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο.

Ας δούμε ψύχραιμα κάποια δεδομένα που αφορούν τις τελευταίες ταραχές στην Αμερική.

Η Μιννεάπολις είναι μια μεσοδυτική αμερικάνικη πόλη, που κυριαρχείται κυρίως από απογόνους Σκανδιναβών και Γερμανών εποίκων του 19ου αιώνα. Οι πολίτες της τείνουν να είναι «προοδευτικοί», «ανεκτικοί» οπαδοί της μετανάστευσης. Είναι γνωστό ότι είναι ήπιοι και αποφεύγουν τις συγκρούσεις, που συνοψίζεται στη φράση «Minnesota nice» (κάτι σαν «ο καλούλης της Μινεσότα»).

Αυτό που δεν θα μάθει ποτέ κανένας γιατί ποτέ δεν θα του πουν οι «ειδήσεις», είναι ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας λευκός σκοτώνεται από αστυνομικούς κάθε 15 ώρες.

Όλοι γνωρίζουν το όνομα Freddie Gray ή Michael Brown, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τους Zachary Hammond, Daniel Shaver, Dylan Noble, Justine Diamond, Jesse Jenson, Benjamin Evans, Jason Lappe, William Bowers, Bailey Turner, Tyler Miller, Eric Scott, Seth Adams, Cody Wayne Jarrett, Bobby Rex Horne, Richard Dinneny, Danny Cupps, Jerry Hardwick, Gilbert Collar, Dillon Taylor, Robert Henning ή John Geer.

Σκοτώθηκαν από αστυνομικούς μέσα σε γενική αδιαφορία
Όταν ένας λευκός σκοτώνεται από αστυνομικό, όχι μόνο οι Λευκοί δεν ξεσηκώνονται, αλλά φαίνεται ότι ούτε καν ενδιαφέρονται. Άνθρωποι πέφτουν νεκροί μέσα σε μία γενική αδιαφορία.

Αστυνομικός από την Μινεσότα σκότωσε πριν 3 χρόνια την άοπλη Τζάστιν, αλλά δεν κουνήθηκε φύλλο (φαντάζεσαι νομίζω για ποιον λόγο)


Αν μελετήσετε μια λίστα με όλες τις δολοφονίες από αστυνομικούς στις ΗΠΑ, θα δείτε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων (από όλες τις φυλές) κτυπήθηκαν γιατί φέρονταν ότι επιτέθηκαν σε αστυνομικό με κάποιο όπλο, γενικά μαχαίρι ή όπλο. Όμως και πολλοί δεν επιτέθηκαν.

Γιατί λοιπόν η λευκή κοινότητα δεν ξεσηκώνεται όταν κάποιος δικός τους πέφτει κάτω, ενώ η μαύρη κοινότητα τέτοια περιστατικά θεωρεί αιτία να καούν πόλεις;

Πράγματι οι μαύροι αντιμετωπίζονται δυσανάλογα από την αστυνομική βία;

Ο Brian Burghart θέλει να το μάθει. Η βάση δεδομένων του Fatal Encounters παρακολουθεί διεξοδικά φυλετικά δεδομένα σχετικά με θανάτους αμάχων στις ΗΠΑ που προήλθε κατόπιν συνάντησής τους με αστυνομικούς.

Τα τελευταία 20 χρόνια, μετρούν 28.126 συνολικούς θανάτους εξαιτίας αστυνομικών. (Αιτίες: πυροβολισμός, θάνατος από όχημα, taser, ιατρικό συμβάν, ασφυξία, ναρκωτικά).

47% από αυτούς ήταν λευκοί, 27% μαύροι, 16% ισπανόφωνοι, 2% ασιάτες (6% ήταν από φυλές χωρίς προδιαγραφές).

Η απογραφή του 2010 έδειξε ότι ο πληθυσμός των ΗΠΑ ήταν 62% λευκοί, 13% μαύροι, 16% ισπανόφωνοι και 5% ασιάτες. Αυτό σημαίνει ότι με βάση τη φυλή, τα ποσοστά θανάτου από την αστυνομία ανά ομάδα πληθυσμού μοιάζουν με αυτό:

Πηγή δεδομένων
Έτσι, οι μαύροι είναι περίπου δυόμισι φορές πιο πιθανό να πεθάνουν σε μια συνάντηση με την αστυνομία από τους λευκούς. Είναι λίγο περισσότερο από δύο φορές πιο πιθανό από τους Ισπανόφωνους να πεθάνουν με αυτόν τον τρόπο και ένα επιβλητικό πέντε φορές πιο πιθανό από τους Ασιάτες.

Αλλά όλοι οι Αμερικανοί έχουν τα ίδια πάρε δώσε με την αστυνομία; Αντί να συγκρίνουμε απλώς τα δεδομένα «Θανατηφόρων Συναντήσεων» με τον γενικό πληθυσμό, θα ήταν πιο χρήσιμο να τα συγκρίνουμε με τον πληθυσμό που έχει συναντήσεις με τις αρχές επιβολής νόμου. Εάν ένας στους 100 μαύρους που έχουν πάρε δώσε με αστυνομικούς πεθάνει από αυτούς, αλλά μόνο 1 στους 1000 Λευκούς που έχουν πάρε δώσε με αστυνομικούς, τότε αυτό μας λέει κάτι πιο σημαντικό.

Τι λένε τα δεδομένα;

Τα αρχεία συλλήψεων του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το έτος 2018 αναφέρουν 7.710.900 συνολικές συλλήψεις (όλα τα εγκλήματα), εκ των οποίων οι Λευκοί αποτελούν το 69%, οι Μαύροι 27% και οι Ασιάτες 1,4%.

(Οι Ισπανόφωνοι, οι οποίοι δεν διαχωρίζονται από το Λευκό / Μαύρο, αναφέρονται ως 19%. Εκτιμούμε, με βάση τα στατιστικά στοιχεία της Απογραφής, ότι το 19%, περίπου 17% έχουν τοποθετηθεί στην κατηγορία «Λευκοί» και 2% στην Κατηγορία «Μαύροι». Έτσι, προσαρμόσαμε το ποσοστό των λευκών από 69% σε 52% και το ποσοστό των μαύρων από 27% σε 25%).

Έτσι, τα εθνικά ποσοστά σύλληψης έναντι του% του γενικού πληθυσμού μοιάζουν με αυτό:

Και για να βάλουμε τα δύο γραφικά δίπλα - δίπλα:

Αυτοί οι αριθμοί δεν απέχουν πολύ ο ένας από τον άλλο. Φαίνεται λοιπόν ότι, κατά γενικό κανόνα, κάθε εθνοτική ομάδα σκοτώνεται σε πάρε δώσε με την αστυνομία με τον ίδιο περίπου ρυθμό με την επίσημη σύλληψη αυτής της ομάδας από την αστυνομία. Φαίνεται ότι οι μαύροι τραβούν περισσότερο την προσοχή της αστυνομίας από ό, τι οι Λευκοί - αλλά επίσης περισσότερο από ό,τι οι ισπανόφωνοι και πολύ περισσότερο από ό, τι οι Ασιάτες.

Έτσι, το πραγματικό ερώτημα είναι, γιατί οι μαύροι έχουν περισσότερα πάρε δώσε με την αστυνομία από άλλες ομάδες;

Εάν κάποιος επιθυμεί να ερευνήσει περαιτέρω τα δεδομένα, μπορεί να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα. Εδώ είναι ένα αναλυτικό άρθρο που βασίζεται σε δεδομένα ετών. Παρακάτω ένα από τα πολλά γραφήματα με τους κρατούμενους (μαύρους και λευκούς) στις αμερικανικές φυλακές από το 1926 έως το 2010.

http://redskywarning.blogspot.com/2020/06/blog-post_5.html