Ως πολύ πιθανό θεωρείται το ενδεχόμενο να έχει επιλέξει η Άγκυρα την αυριανή 24η Ιουλίου για τον απόπλου του τουρκικού ωκεανογραφικού Or...
Ως πολύ πιθανό θεωρείται το ενδεχόμενο να έχει επιλέξει η Άγκυρα την αυριανή 24η Ιουλίου για τον απόπλου του τουρκικού ωκεανογραφικού Oruc Reis το οποίο πρόκειται να αφήσει το αγκυροβόλιο του στο λιμάνι της Αττάλειας προκειμένου να κινηθεί νότια προς τις θαλάσσιες περιοχές που με παράνομη NAVTEX έχει δεσμεύσει η Άγκυρα για τη διεξαγωγή σεισμογραφικών ερευνών εντοπισμού υδρογονανθράκων, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Ο Ρ.Τ.Ερντογάν αρέσκεται να χρησιμοποιεί τους υψηλούς συμβολισμούς διότι ξέρει πως έτσι κατευθύνεται πιο εύκολα μια κοινωνία και ιδιαίτερα η τουρκική.
Λίγοι γνωρίζουν γιατί έχει επιλεχθεί η 24η Ιουλίου. Είναι η ημέρα υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης, την οποία η τουρκική πλευρά επιχειρεί να αναθεωρήσει με κάθε τρόπο και μέσον.
Η συγκεκριμένη Συνθήκη αποτελεί όνειδος για τον Ρ.Τ.Ερντογάν ενώ πέραν του γεγονότος ότι καθόρισε την σημερινή ελληνοτουρκική συνοριογραμμή, είναι και η ιδρυτική πράξη της σημερινής Τουρκίας η οποία υποτίθεται στα χαρτιά ότι είναι ακόμα κεμαλική.
Αυτό ο Ρ.Τ.Ερντογάν θέλει να το αλλάξει. Το τουρκικό κράτος δεν το θέλει κοσμικό, αλλά ισλαμικό και θέλει αυτός να είναι ο νέος ιδρυτής τους.
Η ελληνική πλευρά παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς τη δραστηριότητα τόσο του «Oruc Reis», όσο και του τουρκικού στόλου, ένα μεγάλο μέρος του οποίου εξακολουθεί να κινείται με πορεία νότια προς τις θαλάσσιες περιοχές που έχει δεσμεύσει η Άγκυρα για έρευνες.
Ο αριθμός των τουρκικών πλοίων ανέρχεται σε περίπου 25, τα οποία εμφανίζονται να κινούνται σε δύο ομάδες, με την μία να προπορεύεται της άλλης. Η πρώτη ομάδα αποτελείται από περισσότερα από 15 πλοία τα οποία αναχώρησαν από τη ναυτική βάση του Ακσάζ και η δεύτερη ομάδα από περίπου 10 πλοία που αναχώρησαν από τον κόλπο της Σμύρνης και χαράσσοντας πορεία προς νότο, ακολουθούν τον πρώτο στολίσκο.
Την τουρκική κινητικότητα παρακολουθεί ο ελληνικός στόλος, έχοντας τεθεί σε αυξημένη επιφυλακή και αναμένει την στιγμή που το τουρκικό ωκεανογραφικό θα αφήσει το λιμάνι της Αττάλειας.
Η Συνθήκη της Λωζάνης είναι ουσιαστικά η συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας. Υπεγράφη στις 24 Ιουλίου του 1923 από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και που συμμετείχαν επίσης στην Συνθήκη των Σεβρών (Βρετανική Αυτοκρατορία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Ρουμανία και το Σερβο-Κροατο-Σλοβενικό κράτος). Την νέα συνθήκη υπέγραψε επίσης και η ΕΣΣΔ η οποία δεν συμμετείχε σε εκείνη των Σεβρών.
Στο Άρθρον 15 της συνθήκης αναφέρεται:
«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2)».
