Το Foreign Policy, δεν είναι απλά ένας δημοσιογράφος οργανισμός, αλλά ένα think tank το οποίο αντικατοπτρίζει τις προθέσεις της αμερικ...
Το Foreign Policy, δεν είναι απλά ένας δημοσιογράφος οργανισμός, αλλά ένα think tank το οποίο αντικατοπτρίζει τις προθέσεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και συχνά χρησιμοποιείται για να στέλνει μηνύματα προς τους ενδιαφερόμενους.
Το πρόσφατο άρθρο του λοιπόν αναφορικά με τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο και συγκεκριμένα την δράση της Τουρκίας στην περιοχή, φαίνεται ότι αποτελεί ένα τέτοιο μήνυμα.
Η ανάλυση του είναι ψυχρή και απολύτως πραγματιστική όσον αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο. Αφού παραθέτει τις συμμαχίες και την στήριξη που απολαμβάνουν οι θέσεις του ελληνισμού από Αίγυπτο και Ισραήλ, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι όσο ισχυρή και αν είναι αυτή η στήριξη, τόσο η Αίγυπτος όσο και το Ισραήλ δεν αντέχουν να εμπλακούν σε πολεμική σύρραξη με την Τουρκία.
Εξίσου ψυχρές και ρεαλιστικές είναι οι προσεγγίσεις του για τον ρόλο της Ευρωπαΐκής Ένωσης. Ο συντάκτης όχι μόνον καρφώνει την διφορούμενη στρατηγική της Γερμανίας, αλλά προχωρά και στον διαχωρισμό των μεσογειακών – ευρωπαϊκών κρατών, κατονομάζοντας ανοιχτά τους φίλους της Τουρκίας: Ιταλία, Ισπανία και Μάλτα, που όπως χαρακτηριστικά λέει μοιράζονται κοινά συμφέροντα και εμπορικές συναλλαγές με την Άγκυρα.
Το πιο καταλυτικό σημείο του αφιερώματος όμως, που ενδεχομένως είναι και το συγκεκριμένο μήνυμα που θέλει να στείλει η Ουάσινγκτον στην Τουρκία, είναι η λεγόμενη «κόκκινη γραμμή». Ο Ρουβίκωνας που εάν η Τουρκία τον διαβεί, αυτό θα σημάνει την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στο πλευρό της Ελλάδας. Και αυτή η κόκκινη γραμμή είναι η περιοχή νοτίως της Κρήτης!
Η κόκκινη γραμμή και τα πλούσια κοιτάσματα
Το συγκεκριμένο σημείο δεν είναι μόνο σημαντικό ως προειδοποιητική βολή της Ουάσινγκτον στην Τουρκία. Είναι επίσης εκπληκτικός ο τρόπος που ο συντάκτης ακυρώνει πλήρως το μνημόνιο Άγκυρας – Τρίπολης, το λεγόμενο «τουρκολιβυκό μνημόνιο«, αναλύοντας τον λόγο που η Κρήτη έχει πλήρη δικαιώματα στην θάλασσα, συμπεριλαμβανομένης ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας!
Δηλαδή ο συντάκτης ενστερνίζεται πλήρως τις ελληνικές θέσεις, που άλλωστε αποτελούν και βασική αρχή του δικαίου της θάλασσας, και Θεωρεί βέβαια την ενεργή εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών σε περίπτωση που η Τουρκία τολμήσει να στείλει ερευνητικό νοτίως της Κρήτης!
Επειδή όμως ουδείς θεωρεί ότι οι μεγάλες δυνάμεις δρουν και παρεμβαίνουν σε διεθνείς διενέξεις επειδή τους «έπιασε ο πόνος για το διεθνές δίκαιο«, τουλάχιστον αυτό έχει αποδείξει η πρόσφατη ιστορία, ο συντάκτης δίνει και την εξήγηση για το λόγο που η Κρήτη αποτελεί κόκκινη γραμμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες: Τα πλούσια κοιτάσματα!
Κοιτάσματα που προφανώς η Αμερική δεν θέλει για κανένα λόγο να πέσουν στα χέρια της Τουρκίας. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, το αφιέρωμα του Foreign Policy, θυμίζει τελεσίγραφο προς την Τουρκία από τις Ηνωμένες Πολιτείες το οποίο μπορεί να θεωρηθεί και Casus Belli.
