Πολλές συνομιλίες στη Γαλλία ξεκινούν με αναστεναγμό και γκρίνια: ο καιρός είναι κακός, η συγκομιδή σταφυλιών είναι χειρότερη, οι πολιτικοί...
Πολλές συνομιλίες στη Γαλλία ξεκινούν με αναστεναγμό και γκρίνια: ο καιρός είναι κακός, η συγκομιδή σταφυλιών είναι χειρότερη, οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και ανόητοι.
Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος του BBC, Εμιλι Μόνακο, όταν μετακόμισε για πρώτη φορά στη Γαλλία περισσότερο από μια δεκαετία πριν ως 19χρονη Αμερικανίδα, απογοητεύτηκε από αυτή τη συνεχή γκρίνια των Γάλλων. Γιατί, αναρωτήθηκα, οι Γάλλοι ήταν πάντα τόσο κακοί; Αλλά όταν τελικά πήρα το θάρρος να ρωτήσω έναν Γάλλο φίλο, τότε αυτός απάντησε πως ήταν απλά παραπονιάρηδες. Ήταν «râleurs», είπε.
Στη Γαλλία, υπάρχουν αρκετές λέξεις για το ρήμα «παραπονούμαι»: υπάρχει το «se plaindre», που χρησιμοποιείται για τα συχνά παράπονα, υπάρχει το «porter plainte», για τα πιο επίσημα παράπονα, και μετά υπάρχει το «râler», που σημαίνει ότι διαμαρτύρεσαι μόνο για να περάσει η ώρα και να κοινωνικοποιηθείς.
Όπως αναφέρει η δημοσιογράφος του BBC, πριν ακόμα ζητήσει άδεια παραμονής από τις γαλλικές αρχές, και όταν η γαλλική ιθαγένεια ήταν ακόμα ένα όνειρο, αστειευόταν πως ήξερε μέσα της ότι ήταν Γαλλίδα, καθώς ξυπνούσε με μια ανεξέλεγκτη παρόρμηση για έντονη γκρίνια. «Θα κλαψούριζα σε όποιον μπορούσε να με ακούσει: η σούπα ήταν πολύ κρύα, η σαλάτα πολύ ζεστή, κι ένας γείτονας ξέχασε να με καλημερίσει». Ωστόσο, η καταλληλότητα του πότε, σε ποιον και για τι πρέπει να παραπονιέσαι είναι μια λεπτή «τέχνη».
Γιατί στους Γάλλους αρέσει να γκρινιάζουν;
Στη Γαλλία, ένα παράπονο είναι ένας κατάλληλος και συχνός τρόπος για να ξεκινήσει κανείς μια συνομιλία. Κάποιος θα μπορούσε να αρχίσει να μιλάει για ένα εστιατόριο εστιάζοντας στην κακή εξυπηρέτηση κατά τη διάρκεια ενός κατά τα άλλα υπέροχου γεύματος ή να τονίσει το γεγονός ότι τα παράθυρα με ανατολικό προσανατολισμό στο νέο σας διαμέρισμα σημαίνει ότι τώρα πρέπει να αγοράσετε κουρτίνες. Αλλά ενώ, όπως εξήγησε η Τζούλι Μπάρλοου, μια Καναδή δημοσιογράφος και συν-συγγραφέας του The Bonjour Effect, «για τους Αμερικανούς, λέγοντας κάτι αρνητικό είναι σαν να κλείνεις τη συνομιλία», στη Γαλλία, τέτοια σχόλια θεωρούνται ως «ένας τρόπος να καλέσεις απόψεις άλλων ανθρώπων». Οι Βόρειοι Αμερικανοί, είπε, δεν είναι τόσο άνετοι με την αντιπαράθεση - είτε με κριτική - όσο είναι οι Γάλλοι.
Η Άννα Πολόνι, μια Γαλλο-Ουγγαρο-Αμερικανίδα συγγραφέας και επικεφαλής του τμήματος δημιουργικής γραφής στο Ινστιτούτο Κριτικής Σκέψης του Παρισιού, θεώρησε ότι αυτή η διάκριση μπορεί να προέρχεται από έναν βασικό φόβο που μοιράζονται πολλοί Αμερικανοί: αυτό που μπορεί να θεωρηθείς ως «χαμένος».
«Δεν υπάρχει λέξη για αυτό, στη Γαλλία», είπε. «Για να είσαι ηττημένος, ο κόσμος γύρω σου πρέπει να σκεφτεί πράγματα από την άποψη της νίκης. Και δεν είμαι σίγουρη ότι έτσι είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις [εδώ]», αναφέρει η Πολόνι.
Στη Γαλλία, οι συνομιλίες θα μπορούσαν αντ' αυτού να παρομοιαστούν με «μονομαχίες», σύμφωνα με την Μπάρλοου, και το πρώτο βήμα μπορεί να είναι ένα παράπονο, «κάτι που κάνει τους ανθρώπους να φαίνονται κριτικοί και σαν να σκέφτονται και όχι αφελείς» .
Η Πολόνι το γνώρισε αυτό πρώτο χέρι, όταν μετακόμισε από τη Γαλλία, όπου μεγάλωσε, στην Αϊόβα. Εκεί, παρατήρησε, οι άνθρωποι κρατούσαν τους εαυτούς τους από την αρνητική ομιλία όσο μπορούσαν, απελευθερώνοντας μόνο ένα πλήθος καταγγελιών όταν είχε συσσωρευτεί πολύ πέρα από αυτό που μπορούσαν να αντέξουν.
«Δεν ήταν παράπονα με τον τρόπο που το γνωρίζαμε. Ήταν εκτόνωση», είπε. «Ένιωθα ότι οι άνθρωποι δεν έδιναν στον εαυτό τους άδεια να παραπονεθούν με τρόπο που πραγματικά δημιουργούσε οικειότητα. Απλώς δεν το έκαναν μέχρι που ήταν αδύνατο να μην το κάνουν».
Η γαλλική στάση απέναντι στις καταγγελίες είναι δυσάρεστη για πολλούς αγγλόφωνους, πολλοί από τους οποίους υποστηρίζουν ότι η αρνητικότητα δημιουργεί αρνητικότητα. Αλλά σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, η γαλλική στάση μπορεί στην πραγματικότητα να είναι καλύτερη για την υγεία σας. Μια μελέτη του 2013 στη Βιολογική Ψυχιατρική διαπίστωσε ότι οι προσπάθειες ρύθμισης των αρνητικών συναισθημάτων θα μπορούσαν να συνδεθούν με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών παθήσεων, ενώ η μελέτη του 2011 από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν διαπίστωσε ότι η εμφύσηση των αρνητικών συναισθημάτων μπορεί να κάνει τους ανθρώπους πιο επιθετικούς.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η γκρίνια και τα παράπονα είναι πάντα θετικά. Το να παραπονιέσαι πολύ συχνά μπορεί να σε κάνει να εστιάζεις πάντα στο αρνητικό. Ωστόσο, οι Γάλλοι μπορούν να αποφεύγουν αυτήν την ατυχή παρενέργεια εν μέρει, επειδή σπάνια διαμαρτύρονται για τη ζωή τους αλλά για εξωτερικά ζητήματα.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση σχετικά με την πρακτική, το 48% των Γάλλων που ερωτήθηκαν δήλωσαν ότι αυτό για το οποίο διαμαρτυρήθηκαν περισσότερο ήταν η κυβέρνηση. Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν, σύμφωνα με ένα πρόσφατο άρθρο στο Politico, ότι η γαλλική γνώμη για τον χειρισμό της πανδημίας από τον Πρόεδρο Εμμανουήλ Μακρόν ήταν εξαιρετικά αρνητική. Τα προσωπικά ζητήματα, εν τω μεταξύ, είναι πολύ χαμηλά στη λίστα με τα πράγματα που οι Γάλλοι επιλέγουν να συζητήσουν, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, με το 23% να διαμαρτύρονται όταν οι άνθρωποι δεν τους καλούν πίσω, 33% παραπονιούνται όταν δεν μπορούν να βρουν τα κλειδιά τους ή το τηλέφωνο τους και μόνο το 12% παραπονιέται για ζητήματα που σχετίζονται με τα παιδιά τους.
«Νομίζω ότι οι Γάλλοι είναι αισιόδοξοι και θετικοί για τον εαυτό τους και τη ζωή τους, αλλά τείνουν να είναι πολύ σκληροί για τη χώρα τους», δήλωσε η Μπάρλοου.
Σύμφωνα με την Μαργκό Μπαστάν, ερευνήτρια στο βελγικό πανεπιστήμιο Katholieke Universiteit Leuven, η οποία έχει δημοσιεύσεις σχετικά με τις επιπτώσεις της εσωτερικοποίησης των αρνητικών συναισθημάτων, το γεγονός ότι οι Γάλλοι επικεντρώνονται σε θέματα που δεν είναι «προσωπικά, που δεν σχετίζονται με τον εαυτό τους» μπορεί πράγματι να είναι πιο υγιεινό. Ωστόσο, η έρευνα της Μπαστάν διαπίστωσε ότι ενώ ένα ορισμένο ποσό εκτόνωσης μπορεί να είναι χρήσιμο, είναι «επιζήμιο [όταν] γίνεται μια πολύ παρατεταμένη διαδικασία, όταν συμβαίνει υπερβολικά».
Όμως οι Γάλλοι στο σύνολό τους, δεν τείνουν να είναι καταστροφικοί - ούτε, όπως παρατήρησε η Πολονί, σπάνια τα παράπονά τους έχουν και στόχο επίλυσης. «Δεν νομίζω ότι διαμαρτύρονται επειδή θέλουν απαραίτητα να αλλάξουν τίποτα. Νομίζω ότι είναι ένα πολιτιστικό, συνομιλητικό τικ», δήλωσε η Μπάρλοου.
Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα συνομιλητικά τικ - όπως το να ρωτάς πώς είναι κάποιος χωρίς να νοιάζεσαι για να μάθεις την απάντηση – η γκρίνια στη Γαλλία είναι πάνω απ 'όλα ένα μέσο διαμόρφωσης διαπροσωπικής σύνδεσης. Και είναι χειροπιαστό. Μία μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, έδειξε ότι η γκρίνια και τα παράπονα, μπορεί να έχουν θετικό αντίκτυπο στη συνδεσιμότητα, ενώ επίσης είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων.
«Το άλλο άτομο σε ακούει, αισθάνεσαι πραγματικά συνδεδεμένος με το άλλο άτομο, πραγματικά νιώθεις κοντά στο άλλο άτομο, νιώθεις κατανοητός», είπε η Μπαστάν.
