Το λανθασμένο όραμα της Τουρκίας για τον Παν-Ισλαμισμό φέρνει μαζί του μια πολιτιστικά κυρίαρχη μορφή πολιτικού Ισλάμ και μαχητικού Τ...
Το λανθασμένο όραμα της Τουρκίας για τον Παν-Ισλαμισμό φέρνει μαζί του μια πολιτιστικά κυρίαρχη μορφή πολιτικού Ισλάμ και μαχητικού Τζιχαντισμού
Οι πρόσφατα προκλήσεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο προκαλούν σοβαρή ανησυχία στις βασικές δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής, καθώς το “σουλτανάτο” του Ερντογάν επιδιώκει να απομακρυνθεί από κάθε είδους συνεργασία. Αντίθετα, έχει επιδιώξει να επιδεινώσει τις ήδη αυξημένες γεωπολιτικές εντάσεις στην περιοχή, με τις αποστολές όπλων και τζιχαντιστών στη Λιβύη και με τις προκλητικές ναυτικές κινήσεις προς την Ελλάδα.
Αναλυτές συγκρίνουν και αντιπαραβάλλουν την τουρκική στάση με την προσέγγιση μετά από την συμφωνία Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων-Ισραήλ, η οποία φέρνει μια ανανεωμένη αίσθηση ελπίδας και αποτελεί ένα βήμα ακόμη προς την κατεύθυνση της σταθερότητας και της ευημερίας για την περιοχή.
Η Τουρκία δεν έχει αποκρύψει το γεγονός ότι επιδιώκει να εξαλείψει αυτήν την ελπίδα όσο μπορεί. Μια ημέρα μετά την ανακοίνωση, απείλησε να αναστείλει τις διπλωματικές σχέσεις με τα ΗΑΕ και να ανακαλέσει τον απεσταλμένο της. Αυτό, φυσικά, είναι παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα έχει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ για περισσότερο από μισό αιώνα
Τα κυβερνητικά κανάλια της χώρας ασκούν επίσης την επιρροή τους, μεταδίδουν ειδήσεις σχετικά με την απόρριψη της ομαλοποίησης στη Μέση Ανατολή, χρησιμοποιώντας, ειδικότερα, θυγατρικές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.
Η πρόσφατη συνάντηση του Ερντογάν με τον ηγέτη της Χαμάς Ismail Haniyeh έδωσε την ευκαιρία στον Haniyeh να επαινέσει την Τουρκία για την απόρριψη της ομαλοποίησης, δίνοντας περαιτέρω βάρος στην ιδέα ότι η Τουρκία ασκεί πιέσεις στην Παλαιστινιακή υπόθεση μέσω μιας ισλαμικής-εξτρεμιστικής εστίασης στις σχέσεις της με την Χαμάς.
Η παρουσία μεγάλου αριθμού μελών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Τουρκία, καθώς και οι στενές σχέσεις μεταξύ της ηγεσίας της ομάδας και της τουρκικής κυβερνητικής φατρίας σημαίνουν ότι τα γεγονότα και η πολιτική στην Τουρκία αποτελούν βασικό μοχλό της ολοένα και πιο σκληρής κατεύθυνσης της χώρας.
Πιστεύεται ότι ο αριθμός των μελών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Τουρκία είναι περίπου 20.000. Αυτή η απομάκρυνση από τα κοσμικά ιδεώδη με στόχευση προς τον δογματικό ισλαμισμό καθιστά δύσκολη την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Είναι σύμπτωμα της προώθησης από την Άγκυρα μιας πανισλαμιστικής, νεο-οθωμανικής ιδεολογίας με επικίνδυνες επιπτώσεις για την περιφερειακή σταθερότητα.
Αυτό το λανθασμένο όραμα για τον Παν-Ισλαμισμό φέρνει μαζί του μια πολιτιστικά κυρίαρχη μορφή πολιτικού Ισλάμ και μαχητικού Τζιχαντισμού, σε κάτι που οι ΗΠΑ απέτυχαν να αντισταθούν ή να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το πρόσφατο παρελθόν.
Η απόφαση των ΗΠΑ να κάνουν πίσω και να θεσπίσουν μια εξωτερική πολιτική χωρίς τίποτα σε σχέση με τις ανερχόμενες ισλαμικές δυνάμεις στις αρχές της δεκαετίας του 2010 είναι επίσης μια απόφαση που αμφισβητεί τη γραμμή μεταξύ της αδράνειας και της συνενοχής. Οι συνέπειές της, εν μέρει, μπορούν να γίνουν αντιληπτές μέσω της διασποράς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στο σημερινό 2020, όπου ο Ερντογάν επιδίωξε να προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο για τα διωκόμενα μέλη του κινήματος.
Η αλλαγή της ατζέντας σε ολόκληρη την περιοχή και η αποτυχία των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την απειλή που δημιουργεί μια αυξανόμενη ισλαμική παλίρροια είναι, εν μέρει, μερικοί από τους λόγους για τη σκληρή Τουρκία που βλέπουμε σήμερα. Κάποιος ελπίζει ότι οι ΗΠΑ έχουν μάθει το μάθημά τους στο ότι είναι αδύνατο για έναν διεθνή παράγοντα τόσο ισχυρό όσο οι ΗΠΑ να παραμείνει ουδέτερος στην περιοχή.
Ο απειλητικός και χλευαστικός τόνος του Ερντογάν προς την Ελλάδα προειδοποιώντας ότι δεν θα συνεχίσει μια «ελληνική τραγωδία», κατηγορώντας την χώρα μας ότι παίζει «ελληνικό θέατρο μέσω διπλωματίας», υποδηλώνει την περιφρόνησή του για τις προσπάθειες για μια διπλωματική και ειρηνική λύση.
Με τη σειρά της, η Γαλλία αισθάνεται αναγκασμένη να παρέχει σκληρό στρατιωτικό στήριγμα στους συμμάχους της στην Αθήνα με τη μορφή δύο πολεμικών πλοίων.
Παρ 'όλα αυτά, η Τουρκία πιθανότατα θα ακολουθήσει ανεξάρτητα από τις αυξημένες εντάσεις τον ίδιο δρόμο. Ενώ καταβάλλονται προσπάθειες αλλού στην περιοχή για την επίτευξη ειρηνικών συμμαχιών, ο Ερντογάν αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους και εξωτερική αντιπολίτευση για να διατηρήσει την εξουδετερωτική του δύναμη. Διεγείρει ανεύθυνη στρατιωτική σύγκρουση και υπερασπίζεται ένα λανθασμένο πολιτικό Ισλάμ σε μια προσπάθεια να αποσπάσει την προσοχή από μια επιδεινούμενη οικονομική θέση εντός των τειχών.
*O Έντι Κοέν είναι συγγραφέας-αρθρογράφος κι έχει διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο Bar-Ilan. Είναι ερευνητής στο Κέντρο BESA, και ειδικεύεται στις ενδοαραβικές σχέσεις, την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, την τρομοκρατία και τις εβραϊκές κοινότητες στον αραβικό κόσμο.
