Εξαφάνιση ή απαγωγή; Η συγκλονιστική ιστορία του Έλληνα που αγνοείται από το 2013

Ο νεαρός αγνοείται από τον Μάιο του 2013, όταν πέταξε από τον Καναδά στο Μαζατλάν για διακοπές με την μητέρα του να αναζητάει απελπισμένα ...

Ο νεαρός αγνοείται από τον Μάιο του 2013, όταν πέταξε από τον Καναδά στο Μαζατλάν για διακοπές με την μητέρα του να αναζητάει απελπισμένα μέχρι σήμερα μια «απόδειξη ζωής» που δεν έρχεται

Ένα απελπισμένο μήνυμα, με ένα στίγμα GPS, που έδειχνε ότι βρισκόταν σε μια απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων, δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο ο οποίος οδηγεί από το Μαζατλάν, της επαρχίας Σιναλόα του Μεξικού, στο Κουλιακάν. Αυτή ήταν η μόνη απόδειξη ότι ήταν ζωντανός και κινδύνευε, που πρόλαβε να στείλει στις 31 Μαΐου του 2013, ο Γιάννης Λιουδάκης στην μητέρα του κ. Αδαμαντία Μιχαλοπούλου-Λιουδάκη. Από εκείνη την ημέρα, ο Έλληνας ομογενής, που ζούσε μόνιμα στον Καναδά εξαφανίστηκε χωρίς να δώσει ποτέ ξανά σημεία ζωής, σε μια χώρα όπου οι απαγωγές για ληστεία η λύτρα έχουν γίνει μια «βιομηχανία».

Η μητέρα του εκείνη την καταραμένη μέρα, προσπάθησε να επικοινωνήσει μαζί του πάρα πολλές φορές, όμως ο Γιάννης της δεν απάντησε ποτέ. Πέντε χρόνια μετά, εξακολουθεί να βιώνει ένα βασανιστικό δράμα, που μοιάζει να μην έχει τέλος. Δεν ξέρει τι έχει συμβεί στον γιο της, στον οποίο εξακολουθεί να απευθύνεται μέσα από τη προσωπική της σελίδα στο Facebook. Εκεί, όπου πολύ συχνά ξεσπάει με σκληρά σχόλια, όπως αυτά που έκανε όταν έμαθε για την απαγωγή και την απελευθέρωση του Άλαν Πουλίδο που παίζει στον Ολυμπιακό, μέσα σε μια μόλις ημέρα από τις ειδικές δυνάμεις του Ναυτικού και την αστυνομία.

Υπόθεση Οτσαλάν: Μια προδοσία που παραμένει ατιμώρητη!

Αφού εκφράζει την χαρά της για την διάσωσή του, ασκεί έντονη κριτική στις αρχές ασφαλείας της χώρας γράφοντας μεταξύ άλλων: «Πόσο ωραία λειτούργησε το σύστημα σε αυτή την περίπτωση. Ζήτω!! Τι ειρωνεία τελικά. Το σύστημα λειτουργεί μόνο για κάποιους ανθρώπους. Οι δικοί μας άνθρωποι που εξαφανίστηκαν στο Μεξικό είναι μόνο ένας αριθμός στις στατιστικές. Κανείς δεν νοιάζεται γι’΄αυτούς εκτός από τις οικογένειές τους». Η αλήθεια μέσα από τα λόγια της, είναι ότι σε μια χώρα όπου οι απαγωγές και οι εξαφανίσεις ατόμων ξεπερνούν τις έξι χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο, ενώ η αστυνομία της χαρακτηρίζεται μια από τις πλέον διεφθαρμένες στον κόσμο, η κατάληξη στην εξαφάνιση-απαγωγή του παιδιού της της φάνταζε από την αρχή προδιαγεγραμμένη.

Ταξίδι χωρίς επιστροφή

Στα γραφεία της Municipale Policia του Μαζατλάν, ανάμεσα σε δεκάδες άλλους φακέλους, βρίσκεται καταχωνιασμένος και αυτός που αφορά την εξαφάνιση του Γιάννη Λιουδάκη. Κανείς πλέον από τους αστυνομικούς του τμήματος δεν ασχολείται με το τι απέγινε ο 40χρονος τότε ομογενής από τον Καναδά, που επέλεξε να ταξιδέψει σε μια από τις πιο τουριστικές πόλεις του Μεξικού, για σύντομες διακοπές.

Το Μαζατλάν παρόλο που ανήκει στην επαρχία της Σιναλόα-εκεί όπου εδρεύει ένα από τα πιο σκληρά καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού-δεν είχε απασχολήσει ποτέ τα διεθνή ΜΜΕ, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014.

Διαβάστε επίσης: Ελλάδα VS Τουρκία: Ο ακήρυχτος πόλεμος των πρακτόρων

Ήταν Παρασκευή βράδυ, 21 του μήνα όταν σε μια παράτολμη επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων του ναυτικού και της αστυνομίας συνελήφθη ο αρχηγός του καρτέλ της Σιναλόα Χοακίν «Ελ Τσάπο» Γκουσμάν, που κρυβόταν σε ένα ξενοδοχείο της πόλης.

Απτό δείγμα σύμφωνα με τους ειδήμονες, ότι ο πόλεμος των ναρκωτικών μπορεί να φτάσει παντού, ακόμη και σε αυτό το ειδυλλιακό τουριστικό θέρετρο, όπου ο επισκέπτης νοιώθει ότι ο χρόνος σταματάει. Πιθανότατα έτσι να ένοιωσε και ο Γιάννης Λιουδάκης, το μεσημέρι της 23ης Μαϊου του 2013, όταν το το αεροπλάνο της West Jet Airline, τροχοδρόμησε στο διεθνές αεροδρόμιο «General Rafael Buelna» του Μαζατλάν.

Η μητέρα του και οι φίλοι του τον θυμούνται να φεύγει, φορώντας ένα γκρι παντελόνι και ένα t-shirt με το λογότυπο Jack Jones, στο διεθνές αεροδρόμιο «Pearson» του Τορόντο. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που τον είδαν ζωντανό. Ο γοητευτικός ομογενής με το αθλητικό κορμί, έκανε check in στο ξενοδοχείο Crown Plaza, με την εκπληκτική θέα στην θάλασσα και για τις επόμενες επτά ημέρες απολάμβανε τον ήλιο και την θάλασσα. Επικοινωνούσε τακτικά με την μητέρα του και τους φίλους του, έδειχνε ότι πέρναγε πολύ καλά στο γνωστό θέρετρο του Μεξικού και τίποτε δεν προμήνυε την εφιαλτική συνέχεια, που οδήγησε στην εξαφάνισή του.

Στις 31 Μαϊου, ο Γιάννης κάνει check out από το ξενοδοχείο του και λίγο αργότερα οι δικοί του λαμβάνουν ένα μήνυμα απόγνωσης με το στίγμα GPS στο οποίο βρισκόταν εκείνη την στιγμή. Τον παίρνουν αμέσως τηλέφωνο, αλλά μάταια. Δεν θα το σηκώσει ποτέ, ούτε θα επικοινωνήσει κανείς άλλος μαζί τους μετά από εκείνο το μοιραίο πρωί, που τα ίχνη του Γιάννη Λιουδάκη θα χαθούν για πάντα.

Τα σενάρια, οι έρευνες και τα ερωτηματικά

Πέντε χρόνια μετά την τελευταία «απόδειξη ζωής» που έστειλε ο Γιάννης δίνοντας το στίγμα του, η μητέρα του κάνει πολύ συχνά αναρτήσεις στην προσωπική σελίδα του Γιάννη στο Facebook, για να τις δει ο γιος της. Οι δύο τελευταίες τον δείχνουν φαντάρο στην Ελλάδα που λάτρευε, παρά το γεγονός ότι έμενε μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά. Οι λεζάντες που συνοδεύουν όλες σχεδόν τις αναρτήσεις της κ. Αδαμαντίας Μιχαλοπούλου -Λιουδάκη αποτυπώνουν ξεκάθαρα το δράμα που βιώνει η ίδια, πέντε χρόνια μετά εξαφάνιση-απαγωγή του γιου της στο Μεξικό.

Το Σάββατο της Ανάστασης τον Απρίλιο του 2016-πόσταρε μια φωτογραφία με το γιορτινό τραπέζι γράφοντας: «Για να σου θυμίσω το σπίτι μας. Τίποτε δεν είναι ίδιο χωρίς εσένα. Μακάρι να μπορούσα να ακούσω την φωνή σου, να δω το πρόσωπό σου και να νιώσω το άγγιγμα σου, έστω για μια φορά». Μόνο που το «μακάρι» της απόγνωσης δεν μετουσιώνεται σε τίποτε το απτό, σε κάτι που να υποδεικνύει τι έχει συμβεί στον γιο της, σε αυτό το ταξίδι που έμελλε να είναι χωρίς επιστροφή από μια χώρα, όπου εδώ και δεκαετίες η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Σύμφωνα με πληροφορίες από το περιβάλλον της οικογένειας, ελάχιστες ώρες μετά την εξαφάνιση του γιου της, η κ. Μιχαλοπούλου-Λιουδάκη μαζί με τον σύζυγό της ταξίδεψε στο Μεξικό, προκειμένου να πιέσει όσο μπορούσε την αστυνομία και τις αρχές γενικότερα για να βρεθεί ο Γιάννης.

Έγιναν έρευνες στο σημείο που είχε δώσει το στίγμα του GPS με το μήνυμα που έστειλε από το κινητό του, αναρτήθηκαν πόστερ και φυσικά η οικογένεια έδινε αμοιβή για οποιαδήποτε πληροφορία που θα συνέβαλλε στην ανεύρεση του Γιάννη Λιουδάκη. Τα σενάρια που εξετάστηκαν για το τι μπορεί να συνέβη στον νεαρό Έλληνα, ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο, ενώ πολλά είναι και τα αναπάντητα ερωτηματικά. Το Μεξικό είναι μια χώρα όπου η εγκληματικότητα ανθεί, έστω και αν το Μαζατλάν θεωρείται ένα ασφαλές θέρετρο, το οποίο όμως ανήκει στην επαρχία της Σιναλόα, ένα μικρό βασίλειο της αυτοκρατορίας των ναρκοβαρώνων της χώρας.

Το ερώτημα που δεν έχει ακόμη απαντηθεί είναι τι γύρευε ο Γιάννης Λιουδάκης στο σημείο δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Μήπως βρέθηκε στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και «έπεσε» πάνω σε κάτι που δεν έπρεπε να δει κανείς; Είναι εξακριβωμένο ότι έκανε check out από το ξενοδοχείο που διέμενε, το μοιραίο πρωί της ημέρας που χάθηκαν τα ίχνη του. Αυτό που δεν εξακριβώθηκε ποτέ και κάνει την μητέρα του να ελπίζει ακόμη, είναι ότι δεν έχει βρεθεί τίποτε από τα προσωπικά του αντικείμενα, έστω και αν αυτό δεν σημαίνει κατ’ ουσίαν τίποτε.

Σε μια χώρα σαν το Μεξικό, είναι πολύ εύκολο να «εξαφανιστεί» κάποιος από προσώπου γης, όπως ακριβώς συνέβη με τον γιο της, τον οποίο ακόμη αναζητάει.

Για την ίδια «το Μεξικό είναι μια επίγεια κόλαση, στην οποία ούτε η Ιντερπόλ ανακατεύεται. Έχουν βέβαια τον φάκελό του αλλά δεν ψάχνουν και ιδιαίτερα, απλά όταν βρουν κάποιον διασταυρώνουν τις πληροφορίες που έχουν». Σε αυτή την επίγεια κόλαση, μπορούν να συμβούν τα πάντα σε κάποιον και τα σενάρια του τρόμου είναι απεχθή και προκαλούν ανατριχίλα. Ο Γιάννης μπορεί να απήχθη αρχικά από κάποιους που σκόπευαν να ζητήσουν λύτρα, αλλά άλλαξαν γνώμη και προτίμησαν μια άλλη λύση. Να του πάρουν ότι είχε πάνω του και να τον σκοτώσουν, φροντίζοντας να μην βρεθεί ποτέ τίποτε από αυτόν.

Με τις μεθόδους «εξαφάνισης» που γνωρίζουν ληστές και απαγωγείς, μπορεί-αν είναι νεκρός-να μην βρεθεί ποτέ τίποτε από αυτόν.

Το σενάριο της απαγωγής για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν στέκει, γιατί ο νεαρός ομογενής πρωτίστως δεν ήταν αυτό που λέμε ένα σημαίνον πρόσωπο, κάποιος εκατομμυριούχος η διάσημος. Ήταν ένας νεαρός από μια αστική οικογένεια-η μητέρα του κατάγεται από το Βέλο Κορινθίας-που απολάμβανε την ζωή με τους φίλους του στον Καναδά, δούλευε και δεν είχε εχθρούς. Δευτερευόντως, σε απαγωγές με σκοπό τα λύτρα, υπάρχει αργά η γρήγορα επαφή των απαγωγέων με την οικογένεια του θύματος, κάτι που στην περίπτωση του Γιάννη, δεν συνέβη ποτέ.

Από τις 31 Μαΐου του 2013 που εξαφανίστηκε, δεν επικοινώνησε κανείς με την οικογένειά του, η οποία βιώνει ένα δράμα, ελπίζοντας ότι ο δικός τους άνθρωπος είναι ζωντανός. Μόνο που αν είναι, δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί τους, αφήνοντας φίλους και συγγενείς να αναρωτιούνται το γιατί, αν και κάτι τέτοιο μοιάζει να στερείται λογικής βάσης. Ο Γιάννης Λιουδάκης δεν είχε-φαινομενικά τουλάχιστον-κανέναν λόγο να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, δεν θα έλεγε στους δικούς του ανθρώπους και τους φίλους του, ότι θα είναι στο Μαζατλάν, ούτε θα επικοινωνούσε καθημερινά μαζί τους για να τους πει πως περνάει. Τέλος το πιο φρικιαστικό σενάριο που κανείς δεν θέλει να σκέφτεται έχει να κάνει με την εμπορία ανθρώπινων οργάνων, η οποία έχει έντονη παρουσία σε αυτή την χώρα, όπου επίσημα πέντε άνθρωποι τουλάχιστον «εξαφανίζονται» καθημερινά σε διάφορες επαρχίες της χώρας.

Σε μια από αυτές, «εξαφανίστηκε» ο Γιάννης Λιουδάκης, το χαμογελαστό παιδί που πήγε για διακοπές σε έναν πάλαι ποτέ τουριστικό παράδεισο, που έχει καταντήσει μια επίγεια κόλαση, λόγω του πολέμου των διαφόρων καρτέλ που εμπορεύονται από ναρκωτικά μέχρι ανθρώπους, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό από την Σιουδάδ Χουάρες μέχρι την Σιναλόα. Μέρη όπου η έννοια ζωή έχει χάσει εντελώς την αξία της…