Νόβακ Τζόκοβιτς: Το παιδί του πολέμου που κατέκτησε την κορυφή

 protothemaΟι προπονήσεις μέσα σε ερείπια και άδειες πισίνες, η μέντορας Γελένα, τα κλάματα στη Γερμανία και η ιλιγγιώδης άνοδος στο Νο1 τ...

 protothemaΟι προπονήσεις μέσα σε ερείπια και άδειες πισίνες, η μέντορας Γελένα, τα κλάματα στη Γερμανία και η ιλιγγιώδης άνοδος στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης

Ο μικρός Νόβακ είχε γουρλώσει τα μάτια του, μπροστά στο απροσδόκητο δώρο, μια ρακέτα του τένις στη θήκη της και χαρακτηριστικά κίτρινα μπαλάκια. Κανείς δεν ξέρει αν εκείνη την ημέρα ο 34χρονος σήμερα Σέρβος γιόρταζε τα γενέθλιά του, όμως εκείνο το απόγευμα στο Κοπαόνικ όπου μεγάλωνε έριξε το πρώτο του σερβίς. Ήταν αδέξιο αλλά δυνατό και μια κάμερα βιντεοσκόπησε για λίγα λεπτά τα πρώτα σερβίς του σημερινού No1 των ανδρών στην παγκόσμια κατάταξη του τένις. Ο Νόβακ Τζόκοβιτς εκείνη την ημέρα ήταν μόλις τεσσάρων ετών, αλλά είχε ήδη λατρέψει το τένις παρακολουθώντας αγώνες στην τηλεόραση και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να βυθιστεί στην μαγεία του συγγκεριμένου σπορ.

Στο χωριό του κατασκευάζονταν ήδη γήπεδα τένις και όταν τελείωσαν ο 6χρονος πλέον Νόβακ πήγε για να δει από κοντά τις προπονήσεις που γίνονταν εκεί. Κρεμάστηκε από τον φράχτη και τα μικρά παιδικά του μάτια απολάμβαναν το θέαμα, όταν τον είδε η Γελένα Γένσιτς, πρώην τενίστρια που είχε γίνει πλέον προπονήτρια, η οποία των ρώτησε αν ήξερε τι κάνουν. «Παίζετε τένις» απάντησε ο Νόβακ, που το απόγευμα κλήθηκε από την Γένιστς να παίξει για πρώτη φορά στην ζωή του τένις με αντίπαλο. Εμφανίστηκε με τσάντα στην πλάτη, στην οποία είχε βάλει τρεις μπλούζες, μπουκάλια με νερό, μια μπάρα δημητριακών και μια πετσέτα.

Το είχε κάνει μόνος του, ενθυμούμενος τους τενίστες στην τηλεόραση και δεν χρειάστηκε παρά να περάσουν τρεις μέρες μαθημάτων και οδηγιών για να απεθυνθεί η Γένσιτς στους γονείς του Τζόκο. Τους είπε ότι έχει τεράστιο ταλέντο και τους έπεισε να επενδύσουν τον 6χρονο Νόβακ, το οποίο έβαλε στο πρώτο γκρουπ δυναμικότητας των μαθητών της, από τα τρία που είχε συγκροτήσει, μετά από ένα μήνα προπονήσεων. Στο πρώτο τουρνουά που έπαιξε τους πήρε όλους παραμάζωμα και κέρδισε το παρθενικό του τρόπαιο, κερδίζοντας ένα κορίτσι 14 ετών με 2-0 σετ. Δεν είχε κλείσει καν τα έξι του χρόνια.

Χρόνια μετά από εκείνο το πρώρο τρόπαιο, ο Τζόκοβιτς μιλώντας για την Γένσιτς σε μια συνέντευξη τόνισε ήταν εκείνη που του «γέννησε» το όνειρο και την επιθυμία να γίνει τενίστας. «Μια μέρα απου είχα πάει σπίτι της είδα τα τρόπαιά της» επισήμανε. «Την ρώτησα αν πίστευε πως θα αποκτήσω κι εγώ μια ανάλογη τροπαιοθήκη και μου είπε: “Πιστεύω ότι θα χρειαστείς μεγαλύτεροι σπίτι για να τα χωρέσεις όλα”».

Στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας ο Νόβακ ήταν οχτώ ετών, όταν ακουσε για πρώτη φορά τον ήχο των βομβαρδιστικών και τις βόμβες να σφυρίζουν πριν σπείρουν τον όλεθρο.

Μαζί με τους γονείς και τα άλλα δύο αδέρφια του, έμειναν μέρες και νύχτες σε υγρά και ανήλιαγα καταφύγια, βιώνοντας την φρίκη ενός πολέμου. Υπήρχαν μέρες που προπονήθηκε ανάμεσα σε ερείπια, σε άδειες πισίνες αλλά και σε μέρη που είχαν βομβαρδιστεί την προηγούμενη μέρα, πιστεύοντας ότι δεν θα γίνει ξανά επιδρομή εκεί.

Στα 12 χρόνια του πλέον ο Τζόκοβιτς είχε γίνει τόσο δυνατός, τόσο καλός και τόσο γρήγορος που η Γένσιτς δυσκολευόταν να του βρει αντιπάλους, ακόμη και παιδιά που ήταν 16 ή 17 χρονών. Όλοι απέναντι στον Τζόκο άντεχαν ένα σετ και μετά εγκατέλειπαν λέγοντας ότι είναι πολύ καλός για να συνεχίσουν και έτσι οι δικοί του τον έστειλαν σε μια ακαδημία στο Μόναχο.

Τον πήγε ο θείος του Γκόραν, που τον άφησε εσώκλειστο και έφυγε για να γυρίσει πίσω, με τον Τζόκοβιτς να ξεσπάει σε κλάμματα το πρώτο βράδυ μακριά από τους δικούς του. Έκλαιγε συνέχεια τις πρώτες ημέρες, μέχρι ο νέος του προπονητής Νίκι Πίλιτς να αντιληφθεί ότι ο μικρός χρειαζόταν ένα χάδι για να νιώσει ότι κάποιος είναι εκεί γι΄αυτόν. Στις προπονήσεις είναι θηρίο και τα δίνει όλα χωρίς να υπολογίζει την κούραση ή τις επίπονες ασκήσεις τις οποίες εκτελεί αδιαμαρτύρητα, ενώ μέσα σε δύο χρόνια αναδεικνύεται ως ο καλύτερος έφηβος παίχτης στην Ευρώπη. Το 2002 στα δεκαπέντε του χρόνια κερδίζει ένα τουρνουά στη Σερβία και βλέπει για πρώτη φορά το όνομά του στο Νο 767 της παγκόσμιας κατάταξης. Έχει αρχίσει η πορεία προς την κορυφή.

Μόνος του στον θρόνο

Μια πορεία θαυμαστή το λιγότερο, αφού ο Νόβακ το 2004 βρίσκεται στο Νο 186 ενώ μετά παίζει για πρώτη φορά στο Ρολάν Γκαρός, όπου φτάνει μέχρι τα προημητελικά. Έχει ήδη αρνηθεί την αγγλική υπηκοότητα που θα του απέφερε χρήματα από χορηγούς αφού η Σερβία είναι όχι μόνο πατρίδα του αλλά ένα κομμάτι τη καρδιάς του. Στο τέλος του 2006 ο Τζόκοβιτς σκαρφαλώνει στο Νο 16 της παγκόσμιας κατάταξης και όταν ο πατέρας του τον συγχαίρει του λέει να μην το κάνει ξανά μέχρι να γίνει το Νο 1.

Κοντά του έχει πάντα την Γελένα Ρίστιτς, τον μαθητικό του έρωτα-γνωρίστηκαν στα γυμνασιακά τους χρόνια-που άντεξε στο πέρασμα του χρόνου και στην απόσταση που τους χώριζε. Του χάρισε ένα γιο και μια κόρη και ήταν εκεί φυσικά την Κυριακή του μεγάλου τελικού στο Roland Garros, όπου ο Τζόκοβιτς αντιμετώπισε τον Στέφανο Τσιτσιπά. Σε τρεις εβδομάδες ο Σέρβος θα γιορτάσει την δέκατη επέτειο από την ημέρα που ανέβηκε στο Νο1 του παγκόσμιου τένις, εκεί όπου παραμένει ακόμη.

Κατέχει το ρεκόρ παραμονής σε αυτή την θέση (325 εβδομάδες) τούτος ο δαιμονισμένος μέσα στο τερέν αθλητής, που διαθέτει φοβερό χιούμορ και μια μεγάλη καρδιά. Φτάνει να θυμηθεί κάποιος το στιγμιότυπο από το Roland Garros του 2014, όταν διακόπηκε ο αγώνας και ο Τζόκοβιτς έκατσε sτον πάγκο του, έχοντας πίσω του ένα νεαρό αγόρι να κρατάει μια ομπρέλα για να μην βρέχεται.

Ο Τζόκο έπραξε το αυτονόητο. Έκανε χώρο και φώναξε τον νεαρό να κάτσει δίπλα του, ενώ κράτησε αυτός την ομπρέλα και του έδωσε να κρατάει την ρακέτα του, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων του κοινού. Μετά έπιασαν την κουβέντα, του πρόσφερε νερό και μίλαγαν σαν φίλοι για λίγα λεπτά, πριν επιστρέψει στον αγώνα ο άνθρωπος που μέσα σε ένα χρόνο κέρδισε 35.000.000 δολάρια και νίκησε σερί σε 43 αγώνες.

Έχοντας κερδίσει τα πάντα παραμένει εκτός των άλλων και μέγας φιλάνθρωπος, αφού πέρυσι δώρισε 1.000.000 δολάρια στην Σερβία για την μάχη κατά του κορωνοϊού, ενώ μέσω του ιδρύματος του έχει χτίσει δεκάδες δημοτικά σχολεία για τα παιδιά που ονειρεύονται. Κάποια από αυτά ονειρεύονται όπως ονειρευόταν κι' αυτός σε ηλικία τεσσάρων ετών να γίνει πρωταθλητής σαν τον Πίτ Σάμπρας τον οποίο είχε θαυμάσει στον τελικό του Γουίμπλεντον. Τότε κατασκεύασε ένα κύπελλο που έμοιαζε με το τρόπαιο του φημισμένου τουρνουά, ευχόμενος να έρθει η μέρα που θα σηκώσει το πραγματικό στα χέρια του. Τελικά δεν σήκωσε μόνο αυτό, αλλά τα σήκωσε όλα.

000_9BX28U