ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑΜΕ... ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΙΤΑΖΤΗΔΕΣ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ...

 11/06/1906: Τα ανταρτικά σώματα του Ανθυπασπιστή Αναγνωστάκου και του Λοχία Παπατζανετέα επιτίθενται εναντίον της βουλγαρικής Καλύβας Αλή...

 11/06/1906: Τα ανταρτικά σώματα του Ανθυπασπιστή Αναγνωστάκου και του Λοχία Παπατζανετέα επιτίθενται εναντίον της βουλγαρικής Καλύβας Αλή-Μπέη Λάκα στη λίμνη των Γιαννιτσών. Κατά τη διάρκεια της συμπλοκής σκοτώνονται έξι κομιτατζήδες.

Ο Παπατζανετέας («Παναγιώτης»), ένας μεγάλος πατριώτης που έδωσε την ψυχή του στον αγώνα, έδρασε κάτω από κάπως ιδιόμορφες συνθήκες στην Κεντρική Μακεδονία, στην περιοχή που είναι γνωστή ως Βάλτος ή λίμνη των Γιαννιτσών.

Η λίμνη αυτή, τα νερά της οποίας αναπληρώνονταν κάθε χρόνο από τους ποταμούς Μογλενίτσα, Πάικο και Λουδία, αποτελούνταν κυρίως από έναν εκτεταμένο Βάλτο που κάλυπτε έκταση εκατόν εξήντα με εκατόν ογδόντα τετραγωνικών χιλιομέτρων. Είχε ακανόνιστο τριγωνικό σχήμα και η νότια όχθη της, με μήκος τριάντα περίπου χιλιόμετρα, εκτεινόταν προς τα βορειοδυτικά του δρόμου Θεσσαλονίκης-Βέροιας.

Η κορυφή του τριγώνου, δώδεκα με δεκατρία περίπου χιλιόμετρα από τη βάση, έφτανε σε απόσταση οκτώ μιλίων από την πόλη των Γιαννιτσών, στα νότια ακριβώς του δρόμου προς την Έδεσσα. Γύρω από τη λίμνη, και ειδικά στη νοτιοδυτική της πλευρά, υπήρχαν πολυάριθμες κοινότητες, οι οποίες, κάτω από την πίεση των κομιτατζήδων, είχαν προσχωρήσει στην Εξαρχία. Ο ίδιος ο Βάλτος, με τα μικρά «νησιά» του και τις ψηλές καλαμιές που απλώνονταν σχεδόν αδιάκοπα σε όλη του την έκταση, είχε μετατραπεί σε άντρο κομιτατζήδων, απ’ όπου τα σώματά τους όχι μόνο τυραννούσαν τα γύρω χωριά αλλά μπορούσαν να ελέγχουν και τους δύο οδικούς άξονες που κατευθύνονταν προς τα δυτικά, προς την Έδεσσα και τη Βέροια.

Όσο οι κομιτατζήδες κυριαρχούσαν στη λίμνη και τα γύρω χωριά, κανένα ελληνικό σώμα δε θα μπορούσε να δράσει αποτελεσματικά στην περιοχή του τριγώνου Βέροιας-Έδεσσας-Νάουσας. Επιπλέον, από την περιοχή αυτή περνούσε μια από τις σημαντικότερες διαδρομές, την οποία έπρεπε να ακολουθήσουν τα ελληνικά σώματα προκειμένου να διεξαγάγουν τις επιχειρήσεις τους στις ορεινές δυτικές και βορειοδυτικές περιοχές της Μακεδονίας.

Από το 1905 κιόλας οι Έλληνες είχαν συνειδητοποιήσει τη σημασία του Βάλτου και είχαν κάνει κάποια προσπάθεια να αποκτήσουν πρόσβαση στην περιοχή. Εκείνη την εποχή οι κομιτατζήδες ήταν αριθμητικά ισχυροί στη δυτική πλευρά της λίμνης, που την περιέβαλλαν πυκνές δασικές εκτάσεις. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Ίλιντεν το 1903, είχαν βρει στα δάση αυτά και, ιδίως, στην ίδια τη λίμνη, ένα καλό καταφύγιο από τις τουρκικές περιπόλους.

Στη λίμνη εγκαταστάθηκαν στα καλύβια που είχαν φτιάξει από τη βλάστηση του Βάλτου οι ψαράδες για να περνούν εκεί δύο ή τρεις μέρες κάθε φορά που έβγαιναν για ψάρεμα. Τα καλύβια αυτά κατασκευάζονταν στα ρηχά και η βάση, ή το πάτωμά τους, σχηματιζόταν με καλάμια. Καθώς ήταν καλά κρυμμένα, μπορούσε κανείς αρκετά εύκολα να τα υπερασπίσει περιβάλλοντάς τα με αναχώματα από λάσπη. Μπορούσε κανείς να τα προσεγγίσει μόνο με πλάβες με επίπεδο πυθμένα, από στενές και ελικοειδείς υδάτινες διόδους μέσα από τις πυκνές καλαμιές και τα βούρλα. Στις ακτές της λίμνης, όπου συνέβαινε το έδαφος να είναι σταθερό, υπήρχαν «σκάλες», με το όνομα συνήθως του πλησιέστερου χωριού.