Γιατί η Τουρκία κατασκευάζει για τη Ρωσία υπερσύγχρονο παγοθραυστικό

Την άνοιξη το FSUE "Rosmorport" προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου γραμμικού πετρελαιοκίνητου παγοθραυστικού χωρητι...

Την άνοιξη το FSUE "Rosmorport" προκήρυξε διαγωνισμό για την κατασκευή ενός νέου γραμμικού πετρελαιοκίνητου παγοθραυστικού χωρητικότητας 18 MW κατηγορίας πάγου Icebreaker7.

Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι η παραγγελία για αυτό το παγοθραυστικό πήγε στην Τουρκία μαζί με δύο πλωτές αποβάθρες για τα νεότερα ρωσικά πυρηνικά παγοθραυστικά. Αυτή η εξέλιξη άνοιξε εντάσεις μεταξύ των Ρώσων.

Τι συμβαίνει γενικά με τη ναυπηγική βιομηχανία μας και πόσο δικαιολογημένη είναι η σύναψη σύμβασης σε κράτος μέλος του ΝΑΤΟ;

Πρώτον, είναι απαραίτητο να πούμε λίγα λόγια για το ίδιο το «παγοθραυστικό της διχόνοιας».

Τα ντίζελ-ηλεκτρικά παγοθραυστικά project 21900 και 21900M είναι σκάφη δύο καταστρωμάτων, απεριόριστης περιοχής πλοήγησης ισχύος 18 MW, εξοπλισμένα με ελικοδρόμιο, τα οποία εξασφαλίζουν κίνηση στον πάγο πάχους έως 1,5 μέτρων, ρυμούλκηση σκαφών και άλλων πλωτών δομών, παρέχοντας βοήθεια και εκτέλεση επιχειρήσεων διάσωσης έκτακτης ανάγκης, έρευνας στον βυθό, τοποθέτηση αγωγών, απόκριση πετρελαιοκηλίδων, πυρόσβεση και άλλες ειδικές εργασίες.

Με βάση αυτά τα δύο project, αναπτύχθηκε η έκδοση 21900M2, που ανήκει στην κατηγορία πάγου Icebreaker7, η οποία είναι υπό αμφισβήτηση.

Ένα πολύ χρήσιμο πράγμα στην εθνική οικονομία, ειδικά στις συνθήκες της βόρειας θαλάσσιας διαδρομής. Γιατί όμως τα εγχώρια ναυπηγεία αρνήθηκαν να αναλάβουν την κατασκευή ενός παγοθραυστικού του ρωσικού project και το έδωσαν στους Τούρκους;

Μεταξύ των αιτούντων για συμμετοχή στον διαγωνισμό ήταν το Φινλανδικό Ναυπηγείο Oy του Ελσίνκι, το Pella Sietas του Αμβούργου και το παραλιακό "Zvezda", αλλά η παραγγελία πήγε στην τουρκική Sefine Denizdzhilik Tersane Dahilik Turizm Sanayi ve Ticaret A.Ş.

Είναι αλήθεια ότι με «πρωτοβουλία» της, συμμετείχε στον "διαγωνισμό" και φυσικά τον κέρδισε, έχοντας λάβει συμβόλαιο προϋπολογισμού για 13,3 δισεκατομμύρια ρούβλια.

Αναφέρεται ότι προτιμήθηκαν οι Τούρκοι, αφού όλα τα ρωσικά ναυπηγεία άρχισαν να μιλούν με κόστος 15-16 δισεκατομμυρίων ρούβλια. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Το ίδιο έγινε με τις δύο πλωτές αποβάθρες για τα πυρηνικά παγοθραυστικά τα οποία, επίσης ανατέθηκαν στην Τουρκία. Αλλά, γιατί έγινε τόσο ακριβή η κατασκευή αυτών των πλοίων στη χώρα μας;

Το πρόβλημα, ως συνήθως, είναι συστημικής φύσης. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ολόκληρη η βιομηχανία κατέρρευσε εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και σε χώρους πλήρους δολιοφθοράς, πολλές από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις παρέμειναν σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα στην Ουκρανία.


Μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη στη ναυπηγική, στρατιωτική και πολιτική, έχει ξεκινήσει την τελευταία δεκαετία, αλλά αντιμετωπίζει μια σειρά προκλήσεων.

Αυτά είναι προβλήματα με τους σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και εξάρτηση από τον εισαγόμενο εξοπλισμό, ο οποίος πρέπει να χρησιμοποιηθεί λόγω του ότι δεν υπάρχουν πλέον εγχώρια ανάλογα. Τα ναυπηγεία είναι γεμάτα παραγγελίες και η κουλτούρα και η συνολική αποδοτικότητα παραγωγής τους είναι χαμηλότερη από ό, τι στη Νότια Κορέα, την Κίνα ή την Ιαπωνία. Η υποκατάσταση των εισαγωγών παρεμποδίζεται από τις επιβληθείσες κυρώσεις από τη Δύση και στη συνέχεια οι τιμές των μετάλλων αυξήθηκαν κατακόρυφα.
Ναι, η κατασκευή ενός νέου πλοίου στη Ρωσία είναι δαπανηρή και χρονοβόρα.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Τουρκία, όπου οι παραγγελίες μας έχουν αρχίσει να ρέουν.

Το αναφερόμενο ναυπηγείο Sefine Denizdzhilik Tersane Dahilik Turizm Sanayi ve Ticaret A.Ş. ιδρύθηκε το 2005 στη μικρή παράκτια πόλη της Γιάλοβα με πληθυσμό 40 χιλιάδες άτομα. Πριν έρθουν εκεί οι βιομήχανοι, η κύρια δραστηριότητα στη Γιάλοβα ήταν η εξόρυξη.

Αλλά στα μέσα της δεκαετίας του 2000, ιδρύθηκε εκεί ένα ναυπηγείο με έκταση 140 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, το οποίο μπορεί να κατασκευάσει και να επισκευάσει πλοία με εκτόπισμα έως 120 χιλιάδες τόνους, τεράστια πλοία επιβατών και αυτοκινήτων, γιγαντιαίο ωκεανό πλοία. 4 χιλιάδες άνθρωποι ασχολούνται άμεσα με την παραγωγή, και πόσοι άλλοι έμμεσα;

Και το κόστος είναι χαμηλότερο από όλα τα άλλα διεθνή ναυπηγεία, ακόμη και από τα ρωσικά.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι, δεν μπορούσε η χώρα μας να δημιουργήσει ένα τέτοιο ναυπηγείο που θα απασχολούσε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και θα έδινε ανάπτυξη στην περιοχή της δημιουργίας του;

Σεργκέι Μαρζέτσκι-«Репортёр»

--
The Hellenic Information Team
© Βαλκανικό Περισκόπιο -Γιῶργος Ἐχέδωρος